Γεννήθηκε το 1898 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Παντρεύτηκε το φιλόσοφο Γιάννη Ιμβριώτη.
Από το 1920-30 εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος σε γυμνάσια.
Το 1924 διδάσκει στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, Φιλοσοφία της Ιστορίας. Ακολουθούν τα «Μαρασλειακά», όπου γκρεμίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα για την αναγέννηση της Παιδείας, όπως την είχε συλλάβει ο «Εκπαιδευτικός Όμιλος» με επικεφαλής τους Γληνό, Δελμούζο και Τριανταφυλλίδη.
Η Ρόζα Ιμβριώτη απολύεται το 1924, επανέρχεται το 1926 στην υπηρεσία της και το 1927 βρίσκεται πάλι δίπλα στο Γληνό, με την προοδευτική μερίδα του «Ομίλου». Πηγαίνει στο Κιλκίς με δυσμενή μετάθεση.
Από το 1930 ως το 1933 μετεκπαιδεύεται μαζί με το σύντροφό της Γιάννη Ιμβριώτη στο Παρίσι και Βερολίνο.
Το 1934 γίνεται γυμνασιάρχης. Η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης.
Το 1937 αναλαμβάνει να ιδρύσει το «Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Αθηνών» στην Καισαριανή όπου εφάρμοσε πρωτοποριακές για την εποχή της παιδαγωγικές μεθόδους.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Το 1943 συμμετέχει στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ (στο σπίτι της ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ) και το 1944 πηγαίνει στην Ελεύθερη Ελλάδα.
Σχεδιάζει το πρόγραμμα της ΠΕΕΑ για μια «Δημοκρατική Παιδεία» με τους συνεργάτες της, Κώστα Σωτηρίου και Μιχάλη Παπαμαύρο. Διευθύνει το παιδαγωγικό φροντιστήριο της Τύρνας. Γράφει το Αναγνωστικό «Αετόπουλα».
Η «ευγνωμονούσα πατρίς» την αντάμειψε με φυλάκιση και εκτόπιση από το 1948 μέχρι το 1951.
Το 1945 απολύεται. Πρωτοστατεί στην οργάνωση του Α` Πανελλήνιου Συνεδρίου Γυναικών και εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Γυναικών.
Το 1945, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη εποχή, που γίνονταν δολοφονίες και έσπαγαν τις λέσχες της ΕΠΟΝ, μέσα στην τρομοκρατία, η Ρόζα Ιμβριώτη πήρε μέρος σε συνέδριο για το παιδί που έγινε στην Παλιά Βουλή.
Η τότε υπουργός Λίνα Τσαλδάρη, υπεύθυνη για θέματα παιδικής προστασίας και κοινωνικής πρόνοιας, καθόταν στα πρώτα έδρανα και μετά την ομιλία της Ιμβριώτη, που ήταν συγκλονιστική, την άκουσα, καθώς καθόμουν να λέει σιγανά:
«Μια τέτοια Ρόζα θέλαμε κι εμείς...». Όμως η Ρόζα είχε κάνει την επιλογή της, δίπλα στον ελληνικό λαό!
Το 1948 είναι εξόριστη στο Τρίκκερι... Ακολουθούν περιπέτειες και βασανισμοί αλλά η Ρόζα κρατάει γερά - αν και καρδιοπαθής.
Ως στέλεχος της ΕΔΑ, η Ρόζα Ιμβριώτη αντιτάχθηκε στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των Παπανδρέου - Παπανούτσου (1964), υποστηρίζοντας ένα «δημιουργικό δυναμικό ανθρωπισμό που πρέπει να καθορίζει τους εθνικούς παιδαγωγικούς σκοπούς».
Το 1967 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Εκτός από το πρακτικό παιδαγωγικό της έργο, άφησε και σημαντικό συγγραφικό, σχετιζόμενο με εκπαιδευτικά ζητήματα και με ζητήματα που αφορούν τη νεολαία.
Γνώριζε ότι το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι να ερμηνεύσεις τον κόσμο αλλά να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις - και η γνώση είναι μια δύναμη αλλαγής! Γι' αυτό έδινε τόση έμφαση στην εκπαίδευση. Πίστευε ότι οι νέοι πρέπει να προσπαθούν για το καλύτερο και αυτό γίνεται μόνο μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Ήθελε δασκάλους με ανεξαρτησία και ανθρωπιά.
Πέθανε στην Αθήνα το 1977 πιστή στις ιδέες της ως το τέλος.
Μερικά από τα χαρακτηριστικά λόγια της Ρόζας Ιμβριώτη είναι τα παρακάτω:
"Ο δάσκαλος δεν είναι μόνο γράμματα, είναι περισσότερο από όλα ο ίδιος παράδειγμα αγωνιστικό και αποφασιστικό με τη δράση του, με το βίο και την πολιτεία του για τους μαθητές του."
"Με τη δημιουργικότητα η αγωγή αποκτά νέα ποιότητα, γίνεται «ανθρωπομορφική» και βοηθά τον άνθρωπο ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ και ΑΦΕΝΤΗΣ της τύχης του και του κόσμου ."
"Η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους, μα για να φτιάξουμε ανθρώπους, πρέπει πρώτα εμείς να γίνουμε άνθρωποι.
Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε δήθεν πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάξουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους.
Χρέος μας είναι να σταθούμε πλάι στο λαό μας και στην ανάγκη να τον οδηγήσουμε.
ΠΗΓΗ. sylimvrioti.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου