Η μνήμη.... δεν θα ‘πρεπε να μας τρομάζει

Η μνήμη δεν θα ‘πρεπε να μας τρομάζει. Δεν θα ‘πρεπε να μας τρομάζουν οι ουλές στα πρόσωπα που τρυπώνουν κάθε βράδυ κάτω από το αφιλόξενο μαξιλάρι των βολικών απολογισμών. 

Θυμάσαι τότε που δάκρυα από μάτια κατακόκκινα ξέπλεναν τα δαγκωμένα μας χείλη;

Γευόμασταν την αλμύρα της συνείδησης για να μην γευτούμε τη γλύκα μιας ατελέσφορης ζωής. Λέγαμε τότε, μονάχα δύο ευκαιρίες έχει ο άνθρωπος για να απαλλαγεί από τον εφιάλτη. 

Την πρώτη τη χάνει τη στιγμή της γέννησής του. 
Όσο για τη δεύτερη, τη βλέπαμε να ξεγλιστράει από τις σφιγμένες μας γροθιές κι ερχόταν έτσι στο νου μας και η άμμος του καλοκαιριού, εκείνη η άμμος εκείνου του καλοκαιριού που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε. 

Τα χρόνια πέρασαν με τρόπο ασύμμετρο· οι καλοκαιρινοί μήνες βυθίστηκαν στον ασυγκράτητο χειμώνα μας· έτσι, που σχεδόν ξεχάσαμε για τα καλά τις παραλίες μας. Και οι ουλές; 

Α, ναι. Δεν είναι οι ουλές που μας τρομάζουν. 
Είναι που εκείνες οι πληγές δεν καθαρίστηκαν ποτέ, και τώρα, αν τις κοιτάξει κανείς προσεκτικά, θα παρατηρήσει κόκκους άμμου εγκλωβισμένους κάτω από το δέρμα. 
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι θαμμένο μέσα μας. 
Δεν είναι η μνήμη, δεν είναι η μνήμη. 

Είναι ο ασυγκράτητος χειμώνας μας που με τρομάζει.

Γράφει 0 Γ.Δ