Μαρόκο - Ένα οδικό ταξίδι στην αφρικανική χώρα

Της Άλκηστις Ζογκόλη

 Το Μαρόκο είναι ένα ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω, και τελικά πήγαμε Δεκαπενταύγουστο, εποχή πλέον ακατάλληλη, με θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών στην έρημο. Το είδαμε κυρίως σαν ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα όρια μας, και πιστεύω ότι τα ξεπεράσαμε. 

Στόχος ήταν το οδικό ταξίδι . Κάθε μέρα και άλλη πόλη. Το καταφέραμε και τελικά είδαμε σχεδόν όλο το Μαρόκο με την κάθε μία να έχει κάτι διαφορετικό να σου δώσει. 

 Από την Εσσαουίρα που ενδείκνυται για surf και φρέσκο ψάρι, το Μαρακές που είναι μία πόλη ζωντανή και κοσμοπολίτικη, το Σεφσάουεν με τα μπλε του σπίτια δίπλα στο βουνό του Άτλαντα μέχρι την Μερζούγκα από την οποία πηγαίνεις με καμήλες στη Σαχάρα ώστε να κατασκηνώσεις για ένα βράδυ. 

Εσύ και η έρημος. 
Αν πας μόνος, χωρίς γκρουπ, είναι δύσκολο ταξίδι. Η ζέστη, οι μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις, οι κάτοικοι που ενώ είναι φιλόξενοι και πρόθυμοι (κι ας μη μιλούν αγγλικά οι περισσότεροι) σε σταματάνε για να σου πουλήσουν το οτιδήποτε, ακόμα και τη βοήθειά τους για να σου δείξουν το δρόμο αν χαθείς. 

 Φυσικά το να χαθείς είναι πάρα πολύ εύκολο αφού η μεδίνα σε κάθε πόλη είναι ένας λαβύρινθος μέσα σε τείχη. Αυτό που θα μου μείνει για πάντα πιστεύω είναι οι μυρωδιές και οι εικόνες. Και η αίσθηση της Ανατολής, παρόλο που βρίσκεσαι στην Αφρική. 

Η μυρωδιά του δυόσμου που κρατάς στα βυρσοδεψία της Φεζ, του τσαγιού που όλοι σου προσφέρουν σαν ένδειξη φιλοξενίας, των μπαχαρικών και των κιλιμιών στα παζάρια. 

Στο Μαρόκο νιώθεις κυρίως ταξιδιώτης και όχι τουρίστας. Ειδικά όταν ανακαλύπτεις μόνος σου σημεία που δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα δεις. Είναι ένα ταξίδι που δε το κάνεις για χαλάρωση, αλλά για να γεμίσεις εμπειρίες και να γυρίσεις έχοντας μία άλλη αντίληψη για το τι σημαίνει ταξίδι.

ΠΗΓΗ. lifo.gr

Το Μαρόκο είναι ένα ταξίδι που πάντα ήθελα να κάνω, και τελικά πήγαμε Δεκαπενταύγουστο, εποχή πλέον ακατάλληλη, με θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών στην έρημο. Το είδαμε κυρίως σαν ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα όρια μας, και πιστεύω ότι τα ξεπεράσαμε. Στόχος ήταν το roadtrip. Κάθε μέρα και άλλη πόλη. Το καταφέραμε και τελικά είδαμε σχεδόν όλο το Μαρόκο με την κάθε μία να έχει κάτι διαφορετικό να σου δώσει. Από την Εσσαουίρα που ενδείκνυται για surf και φρέσκο ψάρι, το Μαρακές που είναι μία πόλη ζωντανή και κοσμοπολίτικη, το Σεφσάουεν με τα μπλε του σπίτια δίπλα στο βουνό του Άτλαντα μέχρι την Μερζούγκα από την οποία πηγαίνεις με καμήλες στη Σαχάρα ώστε να κατασκηνώσεις για ένα βράδυ. Εσύ και η έρημος. Αν πας μόνος, χωρίς γκρουπ, είναι δύσκολο ταξίδι. Η ζέστη, οι μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις, οι κάτοικοι που ενώ είναι φιλόξενοι και πρόθυμοι (κι ας μη μιλούν αγγλικά οι περισσότεροι) σε σταματάνε για να σου πουλήσουν το οτιδήποτε, ακόμα και τη βοήθειά τους για να σου δείξουν το δρόμο αν χαθείς. Φυσικά το να χαθείς είναι πάρα πολύ εύκολο αφού η μεδίνα σε κάθε πόλη είναι ένας λαβύρινθος μέσα σε τείχη. Αυτό που θα μου μείνει για πάντα πιστεύω είναι οι μυρωδιές και οι εικόνες. Και η αίσθηση της Ανατολής, παρόλο που βρίσκεσαι στην Αφρική. Η μυρωδιά του δυόσμου που κρατάς στα βυρσοδεψία της Φεζ, του τσαγιού που όλοι σου προσφέρουν σαν ένδειξη φιλοξενίας, των μπαχαρικών και των κιλιμιών στα παζάρια. Στο Μαρόκο νιώθεις κυρίως ταξιδιώτης και όχι τουρίστας. Ειδικά όταν ανακαλύπτεις μόνος σου σημεία που δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα δεις. Είναι ένα ταξίδι που δε το κάνεις για χαλάρωση, αλλά για να γεμίσεις εμπειρίες και να γυρίσεις έχοντας μία άλλη αντίληψη για το τι σημαίνει ταξίδι. Πηγή: www.lifo.gr

Άλκηστις Ζογκόλη Πηγή: www.lifo.gr

Άλκηστις Ζογκόλη Πηγή: www.lifo.gr