Γαύδος - Ταξίδι στην άκρη της Ευρώπης

Η Γαύδος είναι ένα μικρό νησί το οποίο υπάγεται στο νομό Χανίων και στην περιφέρεια Κρήτης. Είναι το νοτιότερο ελληνικό και ταυτόχρονα ευρωπαϊκό άκρο με πληθυσμό 98 κατοίκων στην απογραφή του 2001. 

Η κοντινότερη κρητική κωμόπολη στη Γαύδο είναι τα Σφακιά, στο νομό Χανίων.Το νησί βρίσκεται 26 ναυτικά μίλια (48 χιλιόμετρα) νότια της Χώρας Σφακίων και η έκτασή του είναι 29 τετραγωνικά χιλιόμετρα. 

Οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού είναι, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, 
μόλις 98.  

Επί της ουσίας, λιγότερο από 50 άνθρωποι ζουν στο νησί. 
Οι τουριστικές υπηρεσίες στο νησί είναι στοιχειώδεις, παρόλα αυτά το καλοκαίρι, το σύνολο των ανθρώπων στο νησί μπορεί να ξεπεράσει και τους 3.500, οι περισσότεροι των οποίων είναι κατασκηνωτές. 

Το λιμάνι που δέχεται τα πλοία είναι ο Καραβές, ενώ η πρωτεύουσα του νησιού είναι το Καστρί. Οι οικισμοί του νησιού είναι πέντε συνολικά και το νοτιότερο κατοικημένο χωριό, ονομάζεται Βατσιανά, με συνολικό πληθυσμό 23 κατοίκων.
  

Η Γαύδος ήταν κατοικημένη από τη Νεολιθική εποχή. Το νησί έχει ταυτιστεί με την Ωγυγία, όπου η Καλυψώ κρατούσε τον Οδυσσέα αιχμάλωτο. Αρχαιολογικές έρευνες έχουν τεκμηριώσει πως η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε παρουσία στο νησί. 

Οι Ρωμαίοι έκαναν κατάχρηση της χλωρίδα του νησιού, προκαλώντας έτσι μια διαδικασία αποσάρθρωσης που συνεχίζεται ως σήμερα.

Ο Απόστολος Παύλος πέρασε από την υπήνεμη πλευρά του νησιού, κατά τη διάρκεια του τελικού ταξιδιού του προς τη Ρώμη. 
Αφού εγκατέλειψε την Κρήτη, μια καταιγίδα, έβγαλε το πλοίο του εκτός πορείας, με αποτέλεσμα να περάσει δίπλα από τη Γαύδο. 
Το γεγονός αυτό έχει καταγραφεί στις Πράξεις 27:16.

Αργότερα, τον καιρό της Βυζατινής αυτοκρατορίας, το νησί είχε περίπου 8000 κατοίκους (900 - 1000 μ.Χ.), με τρεις επισκόπους και έναν αρχιεπίσκοπο. 

Τον καιρό της οθωμανικής ηγεμονίας, που κράτησε από το 1665 ως το 1895, η Γαύδος ήταν γνωστή ως Γότζο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο πληθυσμός μειώθηκε σταδιακά στους 500 κατοίκους, το 1882. 
Αναφορά στους Σαρακηνούς, έχει διασωθεί στο νησί - μια παραλία ονομάζεται Σαρακήνικο.
Τη δεκαετία του 1930 το νησί υπήρξε τόπος εξορίας για τους κομμουνιστές. 

Περισσότεροι από 250 άνθρωποι εξορίστηκαν στη Γαύδο, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων ηγετικών μελών του Κομμουνιστικού κόμματος, όπως ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Άρης Βελουχιώτης. 
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι συμμαχικές δυνάμεις μετέφεραν μερικά στρατεύματα στη Γαύδο, μετά τη νική των Γερμανών στη Μάχη της Κρήτης.

Η αστικοποίηση που έλαβε χώρα τη δεκαετία του '60 στην υπόλοιπη Ελλάδα, είχε ήδη αρχίσει από τη δεκαετία του '50 στη Γαύδο. 

Σε αυτή την περίοδο, οι νησιώτες αντάλλαξαν τη γη τους στη Γαύδο με πρώην τουρκική γη στην Κρήτη, η οποία είχε γίνει διαθέσιμη για ανταλλαγή από το κράτος. Κατά την εποίκησή τους στην Κρήτη, ίδρυσαν μια νέα κοινότητα, τα Γαυδιώτικα.

Γαύδος το μέρος όπου ο Οδυσσέας έμεινε για χρόνια, «αιχμάλωτος» της Καλυψούς – αν και κάτι μας λέει ότι η πραγματική μάγισσα που τον κράτησε εκεί ήταν η ίδια η Γαύδος, η Ωγυγία, όπως ήταν γνωστή στα ομηρικά χρόνια. 

Είναι ένας παράδεισος, που τον απολαμβάνουν τον χειμώνα μια χούφτα κάτοικοι, ο αριθμός των οποίων δεν φτάνει καν τριψήφιο νούμερο, περιμένοντας τους σταθερούς επισκέπτες τους τα καλοκαίρια, οπότε βλέπουν τον πληθυσμό να εκατονταπλασιάζεται. 

Δεν είναι τα πάντα τέλεια στον παράδεισο. Το νερό καταναλώνεται με φειδώ και το εμφιαλωμένο γίνεται πολύτιμο, γιατί το νερό του νησιού είναι στην ουσία θαλασσινό. Το ηλεκτρικό ρεύμα παρέχεται κατά βάση από ιδιωτικές γεννήτριες γιατί η ΔΕΗ δεν καταδέχεται να φτάσει στην εσχατιά της χώρας. 

Και τα δρομολόγια προς την Κρήτη είναι λίγα και εντελώς «ευάλωτα» στον ιδιαίτερο καιρό του Λυβικού. Κι όμως, κανείς δε νιώθει πως η Γαύδος είναι ένα «στερημένο» νησί. 

Η σπάνια αίσθηση πως βρίσκεσαι μακριά από τους πάντες και η λιτότητα της ζωής εδώ βοηθά στο να μη δημιουργούνται περιττές ανάγκες. 

Και πώς να δημιουργηθούν περισσότερες ανάγκες, όταν η ομορφιά της αμμουδιάς του Αη-Γιάννη, που το Discovery Channel έχει ονομάσει δεύτερη ωραιότερη παραλία στον πλανήτη, φτάνει και περισσεύει για να γεμίσεις τις μέρες σου μόνο με βουτιές; 

Πώς να χρειάζεσαι κάτι παραπάνω, όταν μπορείς να περάσεις τις πιο χαλαρωτικές διακοπές της ζωής σου γνωρίζοντας την ιδιαίτερη ενδοχώρα και τα φουντωτά μονοπάτια του νησιού, όταν οι φιλικές φιγούρες στο νησί σε καλημερίζουν και σου σερβίρουν σπιτικά φαγητά σε βεράντες με θέα το γαλάζιο άπειρο, όταν οι λιγοστές τουριστικές υποδομές σου θυμίζουν πως αυτός ο άλλοτε τόπος εξορίας έχει εξελιχθεί σε καλοκαιρινό όνειρο για λίγους και καλούς;

Τριγυρνώντας στη Γαύδο 

Στο νησί φτάνεις με τον «Δασκαλογιάννη», το πλοίο της γραμμής που συνδέει τη Γαύδο με τη Χώρα των Σφακίων και την Παλαιοχώρα. 
Λίγες δεκάδες άνθρωποι επιβιβάζονται στο κατάστρωμα, και γίνονται μια παρέα, ανταλλάσσοντας πληροφορίες για τον προορισμό – οι περισσότεροι προφανώς επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι στο νησί και γνωρίζουν τα κατατόπια. 

Δύο με δυόμιση ώρες, καλώς εχόντων των ανέμων, χρειάζεται το πλοίο για να φτάσει στον Καραβέ, το μικρό λιμάνι της Γαύδου με τα δύο μαγαζάκια και τα τοπικά λεωφορεία να περιμένουν για να μεταφέρουν τους σκηνίτες στις δύο δημοφιλέστερες παραλίες, τον Αη Γιάννη και το Σαρακήνικο. 

Σε τέσσερις-πέντε μικρούς οικισμούς είναι διάσπαρτα τα χαμηλά σπιτάκια των μόνιμων κατοίκων, απόλυτα εναρμονισμένα με το φυσικό τοπίο: 

Το Καστρί, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού, η Άμπελος, το Ξενάκι και τα Βατσιανά. 

Στις διαδρομές μεταξύ τους, η ιδιαίτερη φύση της Γαύδου απλώνεται ολόγυρα: Από τους γυμνούς χωματόδρομους και το άγριο τοπίο, ξαφνικά ξεπετάγεται ένα μικρό δάσος από κέδρους. 

Πίσω από τις αμμοθίνες των παραλιών, φουντώνουν σπάνιοι αβόρανοι, πεύκα, ρείκια και θρούμπια που μοσχομυρίζουν, όλα τους προστατευμένα με την σφραγίδα του Natura 2000. Και κάπου μέσα στις φυλλωσιές τους, βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες είδη πτηνών που κάνουν την τελευταία ευρωπαϊκή στάση τους πριν μεταναστεύσουν προς την Αφρική ή πριν επιστρέψουν προς τον Βορρά. 

Εδώ φωλιάζουν και οι μεσογειακές θαλάσσιες χελώνες και οι φώκιες, κάπου ανάμεσα στην Γαύδο και τη Γαυδοπούλα, το μικρό «αδερφάκι» του νησιού.
Οι παραλίες της Γαύδου είναι η Καραβέ, ο Κόρφος, η Τρυπητή, το Σαρακίνικο, ο Αγιάννης, ο Λαυρακάς, ο Πύργος και ο Ποταμός.


ΚΕΙΜΕΝΟ. Του Γιώργου Κόκουβα

ΠΟΤΑΜΟΣ

                                                         
                                                           ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Γιώργου Κόκουβα

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/escape/destinations/article/344251/gavdos-taxidi-sthn-akrh-ths-evrophs.html
Πηγή: www.in2life.gr

ΠΗΓΗ. 1. in2life.gr
              2. google.gr
             3. el.wikipedia.org

του Γιώργου Κόκουβα Ένα μέρος με εξωπραγματικές παραλίες, ήσυχα χωριουδάκια και αίσθηση απομόνωσης. Είναι το μέρος όπου ο Οδυσσέας έμεινε για χρόνια, «αιχμάλωτος» της Καλυψούς – αν και κάτι μας λέει ότι η πραγματική μάγισσα που τον κράτησε εκεί ήταν η ίδια η Γαύδος, η Ωγυγία, όπως ήταν γνωστή στα ομηρικά χρόνια. Είναι το μέρος που απολαμβάνει το status του νοτιότερου σημείου της ευρωπαϊκής ηπείρου, πιο χαμηλά και από τη Μάλτα ή το Γιβραλτάρ και που έχει εξελιχθεί σε προπύργιο των free campers και των γυμνιστών. Είναι ένας παράδεισος, που τον απολαμβάνουν τον χειμώνα μια χούφτα κάτοικοι, ο αριθμός των οποίων δεν φτάνει καν τριψήφιο νούμερο, περιμένοντας τους σταθερούς επισκέπτες τους τα καλοκαίρια, οπότε βλέπουν τον πληθυσμό να εκατονταπλασιάζεται. Δεν είναι τα πάντα τέλεια στον παράδεισο. Το νερό καταναλώνεται με φειδώ και το εμφιαλωμένο γίνεται πολύτιμο, γιατί το νερό του νησιού είναι στην ουσία θαλασσινό. Το ηλεκτρικό ρεύμα παρέχεται κατά βάση από ιδιωτικές γεννήτριες γιατί η ΔΕΗ δεν καταδέχεται να φτάσει στην εσχατιά της χώρας. Και τα δρομολόγια προς την Κρήτη είναι λίγα και εντελώς «ευάλωτα» στον ιδιαίτερο καιρό του Λυβικού. Κι όμως, κανείς δε νιώθει πως η Γαύδος είναι ένα «στερημένο» νησί. Η σπάνια αίσθηση πως βρίσκεσαι μακριά από τους πάντες και η λιτότητα της ζωής εδώ βοηθά στο να μη δημιουργούνται περιττές ανάγκες. Και πώς να δημιουργηθούν περισσότερες ανάγκες, όταν η ομορφιά της αμμουδιάς του Αη-Γιάννη, που το Discovery Channel έχει ονομάσει δεύτερη ωραιότερη παραλία στον πλανήτη, φτάνει και περισσεύει για να γεμίσεις τις μέρες σου μόνο με βουτιές; Πώς να χρειάζεσαι κάτι παραπάνω, όταν μπορείς να περάσεις τις πιο χαλαρωτικές διακοπές της ζωής σου γνωρίζοντας την ιδιαίτερη ενδοχώρα και τα φουντωτά μονοπάτια του νησιού, όταν οι φιλικές φιγούρες στο νησί σε καλημερίζουν και σου σερβίρουν σπιτικά φαγητά σε βεράντες με θέα το γαλάζιο άπειρο, όταν οι λιγοστές τουριστικές υποδομές σου θυμίζουν πως αυτός ο άλλοτε τόπος εξορίας έχει εξελιχθεί σε καλοκαιρινό όνειρο για λίγους και καλούς; Τριγυρνώντας στη Γαύδο Στο νησί φτάνεις με τον «Δασκαλογιάννη», το πλοίο της γραμμής που συνδέει τη Γαύδο με τη Χώρα των Σφακίων και την Παλαιοχώρα. Λίγες δεκάδες άνθρωποι επιβιβάζονται στο κατάστρωμα, και γίνονται μια παρέα, ανταλλάσσοντας πληροφορίες για τον προορισμό – οι περισσότεροι προφανώς επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι στο νησί και γνωρίζουν τα κατατόπια. Δύο με δυόμιση ώρες, καλώς εχόντων των ανέμων, χρειάζεται το πλοίο για να φτάσει στον Καραβέ, το μικρό λιμάνι της Γαύδου με τα δύο μαγαζάκια και τα τοπικά λεωφορεία να περιμένουν για να μεταφέρουν τους σκηνίτες στις δύο δημοφιλέστερες παραλίες, τον Αη Γιάννη και το Σαρακήνικο. Σε τέσσερις-πέντε μικρούς οικισμούς είναι διάσπαρτα τα χαμηλά σπιτάκια των μόνιμων κατοίκων, απόλυτα εναρμονισμένα με το φυσικό τοπίο: Το Καστρί, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού, η Άμπελος, το Ξενάκι και τα Βατσιανά. Στις διαδρομές μεταξύ τους, η ιδιαίτερη φύση της Γαύδου απλώνεται ολόγυρα: Από τους γυμνούς χωματόδρομους και το άγριο τοπίο, ξαφνικά ξεπετάγεται ένα μικρό δάσος από κέδρους. Πίσω από τις αμμοθίνες των παραλιών, φουντώνουν σπάνιοι αβόρανοι, πεύκα, ρείκια και θρούμπια που μοσχομυρίζουν, όλα τους προστατευμένα με την σφραγίδα του Natura 2000. Και κάπου μέσα στις φυλλωσιές τους, βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες είδη πτηνών που κάνουν την τελευταία ευρωπαϊκή στάση τους πριν μεταναστεύσουν προς την Αφρική ή πριν επιστρέψουν προς τον Βορρά. Εδώ φωλιάζουν και οι μεσογειακές θαλάσσιες χελώνες και οι φώκιες, κάπου ανάμεσα στην Γαύδο και τη Γαυδοπούλα, το μικρό «αδερφάκι» του νησιού.

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/escape/destinations/article/344251/gavdos-taxidi-sthn-akrh-ths-evrophs.html
Πηγή: www.in2life.gr

του Γιώργου Κόκουβα Ένα μέρος με εξωπραγματικές παραλίες, ήσυχα χωριουδάκια και αίσθηση απομόνωσης. Είναι το μέρος όπου ο Οδυσσέας έμεινε για χρόνια, «αιχμάλωτος» της Καλυψούς – αν και κάτι μας λέει ότι η πραγματική μάγισσα που τον κράτησε εκεί ήταν η ίδια η Γαύδος, η Ωγυγία, όπως ήταν γνωστή στα ομηρικά χρόνια. Είναι το μέρος που απολαμβάνει το status του νοτιότερου σημείου της ευρωπαϊκής ηπείρου, πιο χαμηλά και από τη Μάλτα ή το Γιβραλτάρ και που έχει εξελιχθεί σε προπύργιο των free campers και των γυμνιστών. Είναι ένας παράδεισος, που τον απολαμβάνουν τον χειμώνα μια χούφτα κάτοικοι, ο αριθμός των οποίων δεν φτάνει καν τριψήφιο νούμερο, περιμένοντας τους σταθερούς επισκέπτες τους τα καλοκαίρια, οπότε βλέπουν τον πληθυσμό να εκατονταπλασιάζεται. Δεν είναι τα πάντα τέλεια στον παράδεισο. Το νερό καταναλώνεται με φειδώ και το εμφιαλωμένο γίνεται πολύτιμο, γιατί το νερό του νησιού είναι στην ουσία θαλασσινό. Το ηλεκτρικό ρεύμα παρέχεται κατά βάση από ιδιωτικές γεννήτριες γιατί η ΔΕΗ δεν καταδέχεται να φτάσει στην εσχατιά της χώρας. Και τα δρομολόγια προς την Κρήτη είναι λίγα και εντελώς «ευάλωτα» στον ιδιαίτερο καιρό του Λυβικού. Κι όμως, κανείς δε νιώθει πως η Γαύδος είναι ένα «στερημένο» νησί. Η σπάνια αίσθηση πως βρίσκεσαι μακριά από τους πάντες και η λιτότητα της ζωής εδώ βοηθά στο να μη δημιουργούνται περιττές ανάγκες. Και πώς να δημιουργηθούν περισσότερες ανάγκες, όταν η ομορφιά της αμμουδιάς του Αη-Γιάννη, που το Discovery Channel έχει ονομάσει δεύτερη ωραιότερη παραλία στον πλανήτη, φτάνει και περισσεύει για να γεμίσεις τις μέρες σου μόνο με βουτιές; Πώς να χρειάζεσαι κάτι παραπάνω, όταν μπορείς να περάσεις τις πιο χαλαρωτικές διακοπές της ζωής σου γνωρίζοντας την ιδιαίτερη ενδοχώρα και τα φουντωτά μονοπάτια του νησιού, όταν οι φιλικές φιγούρες στο νησί σε καλημερίζουν και σου σερβίρουν σπιτικά φαγητά σε βεράντες με θέα το γαλάζιο άπειρο, όταν οι λιγοστές τουριστικές υποδομές σου θυμίζουν πως αυτός ο άλλοτε τόπος εξορίας έχει εξελιχθεί σε καλοκαιρινό όνειρο για λίγους και καλούς; Τριγυρνώντας στη Γαύδο Στο νησί φτάνεις με τον «Δασκαλογιάννη», το πλοίο της γραμμής που συνδέει τη Γαύδο με τη Χώρα των Σφακίων και την Παλαιοχώρα. Λίγες δεκάδες άνθρωποι επιβιβάζονται στο κατάστρωμα, και γίνονται μια παρέα, ανταλλάσσοντας πληροφορίες για τον προορισμό – οι περισσότεροι προφανώς επιστρέφουν κάθε καλοκαίρι στο νησί και γνωρίζουν τα κατατόπια. Δύο με δυόμιση ώρες, καλώς εχόντων των ανέμων, χρειάζεται το πλοίο για να φτάσει στον Καραβέ, το μικρό λιμάνι της Γαύδου με τα δύο μαγαζάκια και τα τοπικά λεωφορεία να περιμένουν για να μεταφέρουν τους σκηνίτες στις δύο δημοφιλέστερες παραλίες, τον Αη Γιάννη και το Σαρακήνικο. Σε τέσσερις-πέντε μικρούς οικισμούς είναι διάσπαρτα τα χαμηλά σπιτάκια των μόνιμων κατοίκων, απόλυτα εναρμονισμένα με το φυσικό τοπίο: Το Καστρί, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού, η Άμπελος, το Ξενάκι και τα Βατσιανά. Στις διαδρομές μεταξύ τους, η ιδιαίτερη φύση της Γαύδου απλώνεται ολόγυρα: Από τους γυμνούς χωματόδρομους και το άγριο τοπίο, ξαφνικά ξεπετάγεται ένα μικρό δάσος από κέδρους. Πίσω από τις αμμοθίνες των παραλιών, φουντώνουν σπάνιοι αβόρανοι, πεύκα, ρείκια και θρούμπια που μοσχομυρίζουν, όλα τους προστατευμένα με την σφραγίδα του Natura 2000. Και κάπου μέσα στις φυλλωσιές τους, βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες είδη πτηνών που κάνουν την τελευταία ευρωπαϊκή στάση τους πριν μεταναστεύσουν προς την Αφρική ή πριν επιστρέψουν προς τον Βορρά. Εδώ φωλιάζουν και οι μεσογειακές θαλάσσιες χελώνες και οι φώκιες, κάπου ανάμεσα στην Γαύδο και τη Γαυδοπούλα, το μικρό «αδερφάκι» του νησιού.

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/escape/destinations/article/344251/gavdos-taxidi-sthn-akrh-ths-evrophs.html
Πηγή: www.in2life.gr