ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ - Πάνδημος αποχαιρετισμός στον Ούγκο Τσάβες

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : http://www1.rizospastis.gr

ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ

Το μεσημέρι της Παρασκευής ο λαός της Βενεζουέλας αλλά και ολόκληρη η οικουμένη είπε το στερνό «αντίο» στον Ούγκο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας, που έφυγε πρόωρα, μόλις στα 58 του χρόνια, χάνοντας τη σχεδόν δίχρονη μάχη με τον καρκίνο, την περασμένη Τρίτη, 5 Μάρτη, στις 16.25 τοπική ώρα.Από την ώρα αυτή ξέσπασε η συσσωρευμένη θλίψη, που υπήρχε από τη στιγμή που ο Ούγκο Τσάβες μετέβη για τέταρτη συνεχόμενη φορά στην Κούβα, προκειμένου να υποβληθεί σε μία ακόμη δύσκολη χειρουργική επέμβαση και θεραπεία. Την Τρίτη μια τεράστια κατακόκκινη πλημμυρίδα συνόδευσε τον Πρόεδρο Τσάβες, για ολόκληρες επτά ώρες στους δρόμους της πρωτεύουσας, στην τελευταία διαδρομή από το στρατιωτικό νοσοκομείο του Καράκας έως τη Στρατιωτική Ακαδημία, Φουέρτε Τιούνα, όπου παρέμεινε μέχρι την Παρασκευή, οπότε έγινε και η κηδεία του. Μία κατακόκκινη πλημμυρίδα που παρέμεινε επί τρεις μέρες παντού με στόχο να αποχαιρετήσει τον Ούγκο Τσάβες, τον Πρόεδρο, ο οποίος επί δεκατέσσερα χρόνια αγωνίστηκε για τον φτωχό και περιθωριοποιημένο λαό της Βενεζουέλας που ήταν μέχρι το 1998 «ανύπαρκτος», μία εξαθλιωμένη και αναλώσιμη μάζα.
Οπως ανακοινώθηκε την Παρασκευή από τον Νικολάς Μαδούρο, αντιπρόεδρο της χώρας και εκτελούντα χρέη Προέδρου - έως τις προεδρικές εκλογές σε ένα μήνα -, το λαϊκό προσκύνημα θα παρατεινόταν για μια βδομάδα ακόμη, καθώς υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να αποτίσουν φόρο τιμής και το σώμα του Τσάβες θα ταριχευθεί και θα εκτίθεται στο «Μουσείο της Επανάστασης» που θα δημιουργηθεί.

Νοιάστηκε για τα λαϊκά προβλήματα

Ο Ούγκο Τσάβες, από την εποχή ακόμη που φοιτούσε στη Στρατιωτική Ακαδημία, μία διέξοδο για το δεύτερο παιδί μίας οικογένειας πάμφτωχων δασκάλων της αγροτικής επαρχίας Μπαρίνας, εκδήλωσε τη διάθεση να αγωνιστεί ενάντια στη φτώχεια που μάστιζε όλη τη Βενεζουέλα. Ως νεαρός αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων, το 1977 ίδρυσε εντός του στρατού τον Απελευθερωτικό Λαϊκό Στρατό της Βενεζουέλας (ELPV), και το 1982 το παράνομο Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 (MBR - 200).

Εκατοντάδες χιλιάδες συνόδευσαν τον Πρόεδρό τους στην πρωτεύουσα Καράκας

Η «πλάστιγγα» για την παραπέρα ενεργοποίησή του «έγειρε» οριστικά με την εξέγερση του «Καρακάσο» το 1989, την εξέγερση των πάμφτωχων κατοίκων των παραγκουπόλεων του Καράκας, καθώς ο Τσάβες και οι σύντροφοί του βρέθηκαν ταυτόχρονα σύμμαχοι και αντίπαλοι του εξεγερμένου λαού, που θρηνούσε σχεδόν 3.000 νεκρούς. Το Φλεβάρη του 1992, επιχείρησε μαζί με τους συντρόφους του ένα αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του τότε αντιδραστικού Προέδρου, Κάρλος Αντρές Πέρες. Φυλακίστηκε, αποφυλακίστηκε το 1994 και το Δεκέμβρη του 1998 εκλέχτηκε Πρόεδρος.Στα δεκατέσσερα χρόνια, κέρδισε δεκατέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, εκτός του δημοψηφίσματος του 2008, για τη νέα και πιο ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος για την «εμβάθυνση της μπολιβαριανής επανάστασης», όπως την ονόμαζε ο ίδιος και το κόμμα που ίδρυσε, το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Τα κοινωνικά επιτεύγματα των κυβερνήσεων Τσάβες είναι πληθώρα, με αιμοδότη τους πόρους από την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία PdVSA, στην οποία το κράτος ανέκτησε τον πλήρη έλεγχο. Σε αυτά περιλαμβάνονται η καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, η δωρεάν Παιδεία και Υγεία με την αμοιβαία συνεργασία με τη σοσιαλιστική Κούβα, δημόσιες συγκοινωνίες και υπηρεσίες, προγράμματα για τη διατροφή, μερική αναδιανομή γης σε ακτήμονες αγρότες και μέριμνα για λαϊκή στέγη με πρώτες τις πολυπληθείς φτωχογειτονιές, ενίσχυση των μισθών των εργαζομένων.
Αν και η οικονομική εξουσία παρέμεινε στο κεφάλαιο σε πολύ βασικούς τομείς, γι' αυτό και υπάρχει όξυνση της ταξικής πάλης και δε λείπουν ακόμα και οι δολοφονίες πρωτοπόρων αγωνιστών συνδικαλιστών, ωστόσο ο λαϊκός παράγοντας ήρθε στο προσκήνιο. Το λαϊκό κίνημα ήταν πρωταγωνιστής και ήταν αυτό που, μαζί με το στρατό, ανέτρεψε το πραξικόπημα των 36 ωρών του Απρίλη του 2002, που υλοποίησε η ντόπια ολιγαρχία με τη συνδρομή της Καθολικής Εκκλησίας και τη στήριξη ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος ο επικεφαλής του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Βενεζουέλας (που σήμερα προστατεύει το αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας).
Επίσης, στην εξωτερική πολιτική η Μπολιβαριανή Βενεζουέλα με την καθοριστική συμβολή του ίδιου του Ούγκο Τσάβες προώθησε την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όλη τη Λατινική Αμερική. Αδιάψευστος μάρτυρας η παρουσία των συνολικά 55 ηγετών ξένων χωρών που έλαβαν μέρος στην τελετή της κηδείας, όλοι οι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, με πρώτους τους «συμμάχους του» που άρχισαν να συρρέουν από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του θανάτου στο Καράκας, πολλοί από αυτούς ήταν και τιμητική φρουρά δίπλα στη σορό κατά το τριήμερο λαϊκό προσκύνημα, όπως οι Πρόεδροι της Κούβας, Ραούλ Κάστρο, της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, της Ουρουγουάης, Χοσέ Πέπε Μουχίκα, της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες δε Κίρσνερ, της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρουσέφ, της Νικαράγουας, Ντανιέλ Ορτέγκα, του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα. Το «παρών» έδωσαν επίσης ο Πρόεδρος της Λευκορωσίας, Αλεξάντερ Λουκασένκο, και του Ιράν, Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, η Ρωσία και η Κίνα εκπροσωπήθηκαν με υψηλές κυβερνητικές αντιπροσωπείες.
Είναι η αναγνώριση της αμέριστης στήριξης και αλληλεγγύης του Ούγκο Τσάβες και της κυβέρνησής του προς την Κούβα, τη ρημαγμένη Αϊτή, τη Βολιβία, τη Νικαράγουα, την Ονδούρα κατά τα χρόνια της Προεδρίας του Μανουέλ Σελάγια, το Εκουαδόρ, προς όλες τις αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και κινήματα. Αλλά και προς τα 2.000.000 φτωχών στις ΗΠΑ, στη Λουιζιάνα, μετά το πέρασμα του κυκλώνα «Κατρίνα», στο Μπρονξ και τη Μασαχουσέτη, που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα «φτηνό πετρέλαιο» το οποίο έφτανε από τη Βενεζουέλα.
Ολα αυτά τα βήματα, που μπορεί να μην άλλαξαν την καπιταλιστική πραγματικότητα στη Βενεζουέλα, ωστόσο έχουν προκαλέσει το άσβεστο μίσος της εγχώριας ολιγαρχίας της χώρας και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κυρίως των ΗΠΑ, που χρόνια θέλουν να τα τερματίσουν. Και τώρα οι προσπάθειές τους θα ενταθούν ακόμη περισσότερο.