Το γιατρικό για τα πάντα, λέγεται θάλασσα

Γράφει η Λένα Μπατσκίνη

Είναι γαλάζια κι απέραντη. Χάνεσαι μέσα της… Θάλασσα!

Το γιατρικό για τα πάντα.

Όταν είσαι πεσμένος, μπερδεμένος, αυτή αναζητάς. 

Λίγο να χαθεί το βλέμμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται με τον ουρανό και όλα βγάζουν πάλι νόημα. 

Ηρεμεί η ψυχή σου. 

Είναι γνωστή και μαγική η ιδιότητα του νερού να γαληνεύει το μέσα σου. 

Λες και την ευλόγησε ο Θεός να κρύβει μέσα της χίλια μυστικά. 

Όχι μόνο τα δικά της, που όλοι θα ήθελαν να εξερευνήσουν αλλά και τα δικά μας. 

Σκέψεις ανομολόγητες που σα να πετάξαμε στο βυθό της μαζί με τις πέτρες που ρίχναμε με θυμό. Εκπαιδευτήκαμε από μικροί να κάνουμε ψαράκια. 

Άλλες φορές καθώς μεγαλώναμε,κάναμε διαγωνισμούς ποιος θα τις ρίξει πιο μακρυά… Τώρα, ενήλικες ρίχνουμε πέτρες με μανία, λες κι αν τις ρίξουμε όλες, θα πνίξουμε και όσα μας βαραίνουν!

Είναι κι εκείνοι βέβαια που προτιμούν το βουνό! 

Σαν τη θάλασσα, όμως, έχει; 

Γιατί δεν είναι μόνο οι στιγμές που πήγαμε για να ξεχαστούμε, να ηρεμήσουμε, να στάξουμε μέσα της το δάκρυ μας. 

Είναι οι έρωτες που ζήσαμε στις ακτές της. 

Τα φιλιά, τα πρώτα και τα επόμενα. 

Οι ερωτικές αγκαλιές και οι υποσχέσεις, που κρύψαμε στις σπηλιές της. 

Τα πρώτα μεθύσια σε μια αμμουδιά, γύρω απ’τη φωτιά. 

Τα παγωτά που μετρούσαμε ως παιδιά, ποιος θα φάει τα περισσότερα. 

Ο ίδιος διαγωνισμός και για τα καλοκαιρινά μπάνια. 

Τα γέλια, τα παιχνίδια. 

Γι’αυτό σου λέω! Σαν τη θάλασσα δεν έχει!

Ήρεμη ή ανταριασμένη την ίδια επιρροή ασκεί πάνω μας, αφού έχουμε κρύψει, εκτός από τις σκέψεις, και τις αναμνήσεις μας. 

Γεγονός που την καθιστά κατάλληλο μέρος για αναπόληση. 

Ας μη μιλήσουμε για τα ταξίδια με τα πλοία, χαζεύοντας τις άσπρες γραμμές που σχημάτιζαν οι έλικες, καθώς απομακρυνόμασταν από κάποιο λιμάνι. Σ’ εκείνα που οι τάσεις φυγής γινόταν ανακούφιση.

Απέραντη και διαφανή. 

Ναι, διάφανη! Μπορεί να λέμε για τα καταγάλανα νερά της, όμως η αλήθεια είναι πως αυτό που βλέπουμε όταν την κοιτάμε είναι ο ουρανός. 

Αν το σκεφτείτε καλά αποκτά διάφορες αποχρώσεις, μέχρι να πέσει η νύχτα, και τότε γίνεται πίσσα, μαύρη. 

Τότε έρχεται και το φεγγάρι να σχηματίσει πάνω της ένα χρυσό μονοπάτι μέχρι το άπειρο. Κι αναρωτιέσαι πού θα έφτανες αν μπορούσες να το περπατήσεις.

Ένας καθρέφτης είναι η θάλασσα που ο ουρανός σαν ένας γόης φιγουράρει μέσα της. 

Τα καλοκαιρινά πρωινά που ο ήλιος κι αυτός με τη σειρά του, δημιουργεί ασημένιες αντανακλάσεις μέσα στο γαλάζιο σαν μικρά διαμάντια. 

Ναι, καθρέφτης είναι η θάλασσα τελικά κι όχι μόνο του ουρανού, αλλά της φύσης και των διαθέσεων της. 

Άρα και καθρέφτης δικός μας. Γι’αυτό την αγαπάμε…

ΠΗΓΗ. loveletters.gr