Σπασμένες μορφές

ΔΕΥΤΕΡΑ 12-10-2015

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Είδα, όπως όλοι, τον Κούρδο αγωνιστή που σκότωσαν οι Τούρκοι στρατιώτες και έσερναν δεμένο από το λαιμό στους δρόμους. Με αυτούς η Μέρκελ προτείνει να προστατέψουμε από κοινού το Αιγαίο. 

 

Η αστική Τουρκία είναι μια οργανωμένη συμμορία, και όποιος πιστεύει σε μια συνεργασία μαζί της πλανάται πλάνην οικτράν. Αν τα παιδιά του Νταβούτογλου τα μαθαίνουν να επιδίδονται δημόσια σε τέτοιου είδους φρικαλεότητες, φανταστείτε τι πράττουν όταν δεν τους βλέπει κανείς.

 

2. Ενας συμβιβασμένος πρωθυπουργός δεν θ' αργήσει ν' αποσιωπά όπως όλοι της σειράς του τα σοβαρά γεγονότα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα γενικό κλονισμό. Δεν έχει στηρίγματα αυτό το καθεστώς των μεταμφιεσμένων. 

 

Μπορεί ο Σύριζα να έχει ψευδαισθήσεις, ωστόσο η αλήθεια είναι μία: κάθε του κίνηση είναι και μια άρνηση της ζωής μας.

 

3. Στα παλιά μου τα παπούτσια ποιος θ' αναρριχηθεί στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για δευτερεύουσες μορφές με έντονη ροπή στα καραγκιοζιλίκια. 

 

Πονηροί και ποτέ έξυπνοι, κατάφεραν να μας εξωθήσουν στα άκρα, προσπαθώντας με επιμονή και μεγάλη δόση αναξιοπρέπειας να μας μεταδώσουν, ως χρέος ευγένειας, το δόγμα της Δύσης. Και όλα αυτά ενδεδυμένοι μια ψεύτικη συστολή, μια σοβαροφάνεια, που αφήνει δήθεν να διαφανεί ότι η αφοσίωση στο λαό είναι κάτι περισσότερο από υπόθεση ζωής. 

 

Ηδη όμως ο εξευτελισμός που έχουν υποστεί είναι μεγάλος: η Αριστερά αντέγραψε τη Νέα Δημοκρατία στη λεπτομέρεια και τώρα ασκεί την πολιτική εκείνης. 

 

Αλλά η ευτέλεια ενώνει: ο ανάγωγος Μεϊμαράκης και η ακατάδεχτη Ντόρα συναντήθηκαν και τόνισαν στους υπόλοιπους υποψηφίους πως είναι ευπρόσδεχτοι στο τραπέζι τους. 

 

Αυτή η συγκίνηση δεν άργησε να γίνει ανεξέλεγκτη κόντρα, με τα γνωστά χτυπήματα κάτω από τη μέση. Μάταια το βουβό δράμα του Κώστα Καραμανλή προσπαθούσε να συγκρατήσει τους κούφιους μνηστήρες από τα πάθη τους.

 

4. «Αν και τους ξέρω τους δρόμους, ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρντοβα». Το θαυμάσιο ποίημα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα εκφράζει το συριακό δράμα. 

 

Η αγωνία των Σύρων προσφύγων δεν έχει τελειωμό, όπως και η πάλη τους με το ρατσισμό των Ευρωπαίων πολιτών. Οι πανίσχυροι διώκτες τους και μελλοντικά αφεντικά τους, συνηθισμένοι στο να θυσιάζουν τον αδύναμο, υποβάλλουν τους πρόσφυγες σε μικρούς και μεγάλους εξευτελισμούς, σαν μια άσκηση για την πλήρη υποταγή των δυστυχισμένων στα σχέδιά τους. 

 

Ο δόλος παίρνει τη μορφή της φιλανθρωπίας. Δεν υπάρχει πιο άθλια συνωμοσία που να εξυφάνθηκε ποτέ σε βάρος αθώων εκ μέρους των Ιησουιτών της Ευρώπης, που θέλουν να περνάνε σαν ευεργέτες και προστάτες των θυμάτων τους.

 

5. Δεν υπάρχει όριο ούτε τέλος στις πράξεις των χρυσαυγιτών. Διατηρούν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού: πότε θα χτυπήσουν και ποιον. Η εικόνα τους μέσα στο δικαστήριο είναι εντελώς απατηλή, φυσικά δεν έχουν μετανιώσει - αφού αυτό δεν συνάδει με τη φύση τους -, και αισθάνονται ότι κανείς δεν μπορεί να τους τιμωρήσει. 

 

Απλά παίζουν ψυχρά το παιχνίδι τους μεταξύ δικαστηρίων και κοινοβουλίου. 

Από τη στιγμή που ο Φύσσας ανήκε στους λυσσαλέους αντιπάλους της Χρυσής Αυγής, μοιραία είχε περάσει στην απέναντι όχθη, γιατί άνθρωπος νεκρός δεν πολεμάει. 

 

Αρκούσε ένα παράσιτο για το ποταπό έγκλημα, σχεδιασμένο να περάσει σε μια παγερή σιωπή, η οποία ωστόσο δεν συντελέστηκε. Περιμένοντας την κατάληξη της δίκης, οι χρυσαυγίτες κατορθώνουν, χρησιμοποιώντας δυναμικά ή καταχθόνια μέσα, να εξασθενίσουν τις αντιστάσεις μιας μερίδας δημοσιογράφων στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου. 

 

Η αθλιότητα και η τυφλότητα των δημόσιων πραγμάτων και η εποχή της αδράνειας δεν επιτρέπεται να μας θέτει εκτός στόχου, που δεν είναι άλλος από το ξήλωμα της οργάνωσης.

 

 

 

 

ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ