Αφιερωμένο στα πλάσματα του κατώτερου Θεού, που βιώνουν τον ξεριζωμό....

Μικρό μου προσφυγάκι,

κακία μην κρατάς σε τούτο τον κόσμο τον αλήτη, που αντί να σε μαθαίνει γράμματα και του Θεού τα πράγματα, σ΄ έριξε σε ένα σάπιο σκαρί, να ταξιδεύεις με άλλους πολλούς απελπισμένους ανθρώπους, μέρες και νύχτες σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα... που όπως άκουσες μέσα στα ουρλιαχτά να λένε, αυτή η λυσσασμένη, χωρίζει τη ζωή από το θάνατο...

Και μη ρωτάς ξανά και ξανά τη μανούλα σου, που με τα μάτια κάθε τόσο αναζητάς απελπισμένα, ποιος αποφάσισε αυτόν τον ξεριζωμό...ποιος σου 'κλεψε τους φίλους σου, το παιδικό σου δωμάτιο, τους δασκάλους σου και τη σχολική σου τσάντα ... γιατί η απάντηση είναι πολύ σκληρή για να την αντέξεις... και θα φυτέψει στην ψυχούλα σου τον πόνο και το φόβο... που σαν τον εφιάλτη θα σε καταδιώκουν μια ζωή ολάκερη...

Δεν το ήξερες γενναίο μου προσφυγάκι πως ψέμματα λένε οι άνθρωποι οι υποκριτές...

Δεν το ήξερες πως όπου γης δεν είναι και πατρίς...

Δεν το ήξερες πως η πατρίδα είναι μια...σαν τη μάνα...και πως αν τη χάσεις πάντα θα τη θρηνείς...σα να ΄χεις χάσει το καταφύγιό σου...το φάρο που θα φωτίζει όλα τα ταξίδια της ζωής σου με κάθε λογής φουρτούνες και απαγορευτικά...δεν το ήξερες πως πάντα την αγκαλιά της θα αποζητάς και σ΄εκείνη θα έχεις την ελπίδα, κάποια μέρα να γυρίσεις...

Και έκανες κουράγιο ώρες τώρα, ταξιδεύοντας με την οσμή του αίματος και του θανάτου... και άκουγες τη μαμά που σου ΄λεγε, πως ο καιρός ο βαρύς έφερε τη φωτιά και το μαχαίρι, αλλά να μην ανησυχείς...γιατί δε θα προλάβουν τα πεινασμένα όρνια να κατασπαράξουν τα ψιχουλάκια που 'ριξες με τόση προσοχή για να μη χάσεις το μονοπάτι του νόστου...

Μόνο σαν μεγαλώσεις, σ΄εκείνο το μέρος το αλαργινό, σε εκείνο τον καινούργιο τόπο... μόνο τότε θα καταλάβεις πως δεν υπάρχει πια για σένα πατρίδα... ούτε εκείνη που σου υποσχέθηκε το λυτρωμό του νόστου...μα ούτε και εκείνη όπου οι άνθρωποι ακόμα σαν από ξένο τόπο σε κοιτούν...

Όμως κακίες μην κρατάς...μικρό μου προσφυγάκι...

Μα τον κόσμο στα μάτια ίσια να κοιτάς...

Και δυο λέξεις μόνο να ρωτάς...

« Αδερφέ... αν ήσουν εσύ ? »

Υ.Γ. Αφιερωμένο στα πλάσματα του κατώτερου Θεού, που βιώνουν τον ξεριζωμό από τις εστίες τους μέσα στην αγκαλιά της μανούλας τους...

Βέρα Γιαννακοπούλου 

 

 

 

ΠΗΓΗ. homouniversalisgr