Το νέο μεγάλο χτύπημα που σχεδιάζει σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων η κυβέρνηση της ΝΔ με την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, πατώντας στο έδαφος που έστρωσε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με κορωνίδα τον νόμο Κατρούγκαλου, πετυχαίνει για λογαριασμό του κεφαλαίου με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια:
-- Η Ασφάλιση μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση.
-- Οι ασφαλισμένοι μετατρέπονται σε «επενδυτές» - πελάτες, έρμαια του χρηματιστηριακού τζόγου («επιχειρηματικό ρίσκο» τον βαφτίζουν) των κόπων μιας ζωής.
-- Το κεφάλαιο και το κράτος του απαλλάσσονται ακόμα περισσότερο από το «κόστος» της Ασφάλισης, αποσπώντας τελικά ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι.
-- Τα ασφαλιστικά ταμεία και οι εισφορές των ασφαλισμένων μετατρέπονται σε μία τεράστια πηγή άντλησης κεφαλαίων που θα πηγαίνουν στις τσέπες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, μέσω των κάθε λογής «επενδυτικών» και χρηματοπιστωτικών προϊόντων.
Για τον σκοπό αυτό, κυβερνητικά στελέχη, ασφαλιστικές εταιρείες, ο ΣΕΒ και τα ινστιτούτα του, μια σειρά από αστικά ΜΜΕ και επιτελεία, στήνουν προπαγανδιστικές ξόβεργες, σε μια αναβίωση της απατηλής προπαγάνδας για τη «χρυσή εποχή του χρηματιστηρίου», εκθειάζουν τα «προσόντα» της ιδιωτικής ασφάλισης, «τάζουν λαγούς με πετραχήλια» για τις «αποδόσεις» που θα έχουν οι «επενδύσεις» των ασφαλισμένων και τις συντάξεις που θα πάρουν στο μέλλον.
Πίσω όμως από την προπαγανδιστική βιτρίνα, βρίσκονται οι πραγματικές τους επιδιώξεις.
«Χρυσωρυχείο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους οι εισφορές του λαού
Κλείνοντας το μάτι στις χρηματαγορές, δηλώνει χαρακτηριστικά:
«Η ανυπαρξία δεύτερου πυλώνα και ο πολύ μικρός τρίτος πυλώνας σημαίνει ότι η χώρα μας δεν έχει εγχώριους θεσμικούς επενδυτές, τα συνταξιοδοτικά ταμεία άλλων κρατών, εντός και εκτός ΕΕ, που ευελπιστούμε να έρθουν να επενδύσουν στο ελληνικό χρηματιστήριο, στα ελληνικά ομόλογα είτε άμεσα στις ελληνικές εταιρείες.
Δεν έχουμε Ελληνες θεσμικούς επενδυτές όπως έχουν όλες οι χώρες της Ευρώπης, οι οποίες δημιουργούν και μια μεγαλύτερη σταθερότητα και στο χρηματιστήριο και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στο τέλος λοιπόν αυτής της προσπάθειας θεωρούμε ότι τα κεφάλαια που μπορούν να δημιουργηθούν στην ελληνική αγορά μπορεί να ξεπεράσουν τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ στην πλήρη εκτέλεση του συστήματος, όταν φθάσουμε στην ολοκλήρωση μιας γενιάς που έχει μπει στο αποταμιευτικό και κεφαλαιοποιητικό επικουρικό σύστημα.
Ενώ σήμερα, τα κεφάλαια που επενδύονται από το Ασφαλιστικό στην ελληνική οικονομία είναι λιγότερο από 1% επί του συνολικού ΑΕΠ, με την πλήρη μετάβαση στο νέο σύστημα, τα κεφάλαια θα ξεπερνούν τα 50 δισ...».
Το κυβερνητικό στέλεχος επιβεβαιώνει δηλαδή ότι η πραγματική επιδίωξη που υπηρετεί η ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η αιτία της νέας αντιασφαλιστικής επίθεσης, δεν είναι η... «βιωσιμότητα» του ασφαλιστικού συστήματος και η «διασφάλιση των γηρατειών», αλλά η ανάγκη των κεφαλαιοκρατών να βρουν νέες πηγές άντλησης κεφαλαίων και κερδοφόρας επιχειρηματικής δράσης.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο υφυπουργός υπολογίζει ότι οι κεφαλαιοκράτες μπορούν να βάζουν στο χέρι περίπου 50 δισεκατομμύρια ευρώ που ανήκουν στους εργαζόμενους, όταν ολοκληρωθεί η μετάβαση στο νέο σύστημα.
Εξίσου αποκαλυπτικά, πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ, του ινστιτούτου του ΣΕΒ, δεν κρύβει την ενόχλησή της για τη θέση που κατέχει στη χώρα μας η Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που έχει ήδη δεχτεί. Οπως σημειώνει, σήμερα στην Ελλάδα το εισόδημα από συντάξεις προέρχεται κατά 95% από το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα και μόνο 1% από την επαγγελματική ασφάλιση και 4% από την ιδιωτική ασφάλιση.
Στόχος της πρότασης που κάνει είναι η αλλαγή αυτής της αναλογίας, ώστε η συμμετοχή του δημόσιου συνταξιοδοτικού συστήματος να πέσει στο 75% και των άλλων δύο κεφαλαιοποιητικών συστημάτων να ανέβει από το 5% στο 25%!
Με τον τρόπο αυτό εκτιμά ότι οι κεφαλαιοκράτες θα καταφέρουν να βάλουν στο χέρι περίπου 80 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε 40 χρόνια!
Ολα τα σφυριά τους χτυπούν για την ενίσχυση του κεφαλαίου
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συνεχής αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Πέρα από την προφανή αύξηση των χρόνων που δουλεύει ο εργαζόμενος, άρα και του πλούτου που καρπώνεται από την δουλειά του ο κεφαλαιοκράτης, όσο περισσότερα χρόνια μπορεί να δουλεύει κάποιος τόσες περισσότερες εισφορές θα δίνει, τόσα περισσότερα μπορούν να βάλουν στο χέρι οι... «θεσμικοί επενδυτές».
Επίσης, η αύξηση των ορίων ηλικίας και ακόμα περισσότερο η εξάρτησή τους από το προσδόκιμο ζωής, μειώνει τα χρόνια που κάποιος παίρνει σύνταξη. Σε συνδυασμό με τη μείωση των συντάξεων, το αποτέλεσμα είναι όλο και λιγότερα αποθεματικά να «σπαταλώνται» σε συντάξεις.
Παράλληλα, προκειμένου να σπρώξουν τους εργαζόμενους από τον πρώτο πυλώνα (δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα) στον δεύτερο και τρίτο πυλώνα (κεφαλαιοποιητικό σύστημα, τζόγος που ξέρεις τι εισφορές δίνεις αλλά δεν ξέρεις τι σύνταξη θα πάρεις) μειώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές για την κύρια σύνταξη, την οποία και πετσοκόβουν συνεχώς, συμπιέζοντάς την όλο και περισσότερο στα επίπεδα ενός προνοιακού επιδόματος.
Και πάλι είναι αποκαλυπτική η δήλωση του υφυπουργού Εργασίας: «Ως προς τον τρίτο πυλώνα που είναι η προαιρετική ασφάλιση, πρέπει να δοθούν τα κατάλληλα φορολογικά κίνητρα για να έχει κίνητρο ο εργαζόμενος να επενδύει για τα δικά του αποταμιευτικά προϊόντα που ο ίδιος επιλέγει.
Και η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στον πρώτο πυλώνα θα δώσει και διαθέσιμο εισόδημα σε όσους εργαζόμενους κάνουν αυτήν την επιλογή».
Καμία διασφάλιση των συντάξεων
Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύει πως η κεφαλαιοποιητική λειτουργία όχι μόνο δεν διασφαλίζει τις συντάξεις, αλλά αφήνει τους ασφαλισμένους εντελώς «στον αέρα».
Το κεφάλαιο που θα δημιουργείται από τις εισφορές θα γίνεται αντικείμενο τζόγου στις χρηματιστηριακές αγορές και ανάλογα με την απόδοση της επένδυσης θα διαμορφώνεται και το ποσό που θα πιστώνεται στο τέλος στον περιβόητο «ατομικό κουμπαρά» του κάθε ασφαλισμένου.
Δηλαδή, αν η επένδυση δεν πάει καλά, μέσα σε ένα διάστημα δεκαετιών, με αυξημένο τον κίνδυνο γενικευμένων οικονομικών κρίσεων, με εντεινόμενους επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς, «κανόνια» εταιρειών κ.ο.κ., μπορεί και να χαθούν εντελώς τα χρήματα των εισφορών, όπως έχει ήδη συμβεί πολλές φορές, με πικρή πείρα για τους ασφαλισμένους.
Μάλιστα, για το ζήτημα αυτό, η Ευρωπαϊκή Ενωση στη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις παραδέχεται: «Η κρίση έχει καταδείξει την ευπάθεια των κεφαλαιοποιητικών συνταξιοδοτικών συστημάτων σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις και σε περιόδους οικονομικής ύφεσης».
Επίσης, ο ΟΟΣΑ σε πρόσφατη μελέτη του αναφέρει ότι όπου εφαρμόζονται τα συστήματα καθορισμένων εισφορών, έχουν οδηγήσει «σε σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά αναπλήρωσης για μελλοντικές ομάδες συνταξιούχων».
Χαρακτηριστικά είναι και τα όσα σημειώνει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Επενδυτών και Χρηστών Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών το 2017: «Τα μακροπρόθεσμα ατομικά συνταξιοδοτικά προϊόντα δεν είναι ικανά να προσφέρουν επαρκές αντισταθμιστικό εισόδημα, διότι οι μακροπρόθεσμες αποδόσεις τους μπορεί να είναι ανεπαρκείς, ενίοτε, μάλιστα, και αρνητικές (μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού)».
Στις αντιλαϊκές ράγες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ
Σε επίπεδο ΕΕ, αυτή η κατεύθυνση εκφράζεται μέσα από τη «Λευκή Βίβλο» για τις συντάξεις, ενώ η προώθηση του «Πανευρωπαϊκού Ατομικού Συνταξιοδοτικού Προϊόντος» (PEPP) αποτελεί έμπρακτη εφαρμογή της πολιτικής αυτής.
Η «Λευκής Βίβλος» υπογραμμίζει συνεχώς ότι η αποτελεσματικότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων είναι ατομική υπόθεση του κάθε ασφαλισμένου.
«Η βιωσιμότητα και η επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο θα υποστηρίζονται από τις εισφορές, τους φόρους και την αποταμίευση εκ μέρους των ατόμων που βρίσκονται στην αγορά εργασίας», σημειώνει.
Επίσης, εξηγεί ότι η επικουρική σύνταξη «περιλαμβάνει επαγγελματικές και προσωπικές συντάξεις, ασφάλειες ζωής και άλλες μορφές συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου μετά τη συνταξιοδότηση.
Επιπλέον, υπάρχουν μέσα (π.χ. αντίστροφα ενυπόθηκα δάνεια) που επιτρέπουν τη μετατροπή των περιουσιακών στοιχείων (γενικά, της κατοικίας) σε πρόσθετο εισόδημα συνταξιοδότησης».
Γι' αυτού του είδους τη «σύνταξη» επισημαίνει πως «πρέπει να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στη διασφάλιση της μελλοντικής επάρκειας των συντάξεων» και σε άλλο σημείο ότι «τα άτομα στο μέλλον θα πρέπει να εξαρτώνται περισσότερο από την επικουρική συνταξιοδοτική αποταμίευση».
Σε αυτήν την κατεύθυνση προωθείται το PEPP, για το οποίο η Κομισιόν ομολογεί πως «υποστηρίζει το στόχο της Ενωσης Κεφαλαιαγορών, που είναι η δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την απελευθέρωση χρηματοδοτικών πόρων, ώστε να μπορεί να υπάρξει ροή από τους αποταμιευτές της Ευρώπης προς τις επιχειρήσεις της Ευρώπης...».
Σε σχετική μελέτη εκτιμάται ότι μέχρι το 2030 τα κεφάλαια που θα συγκεντρώσουν οι καπιταλιστικοί όμιλοι μπορεί να φτάσουν τα 2,1 τρισ. ευρώ, έναντι 700 δισ. ευρώ που διαχειρίζονται σήμερα οι ίδιοι φορείς για ατομικές συντάξεις και 1,4 τρισ. ευρώ που υπολογίζεται ότι θα έφταναν το 2030 χωρίς τη λειτουργία του PEPP.
Αντίστοιχα, πρόσφατη Εκθεση του ΟΟΣΑ με τον τίτλο «Working Better with age» στηρίζει τις προαναφερόμενες αντιασφαλιστικές κατευθύνσεις, δένοντάς τες ειδικότερα με τον στόχο του κεφαλαίου να υποχρεώνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γηρατειά.
Οι βασικοί στόχοι που διατυπώνει η έκθεση είναι: Η μείωση των ετών που κάποιος ζει παίρνοντας σύνταξη. Η αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Η κατάργηση της προϋπηρεσίας. Η περαιτέρω διευκόλυνση των απολύσεων ηλικιωμένων, ώστε να δημιουργηθεί μια πιο φθηνή μάζα εργατικών χεριών και σε προχωρημένες ηλικίες.
Μεταξύ άλλων, η έκθεση του ΟΟΣΑ παραδέχεται ότι η αύξηση του εργάσιμου βίου θέτει το ζήτημα της απασχόλησης των ηλικιωμένων που, ενώ δεν συνταξιοδοτούνται, δεν δουλεύουν.
Για να γίνει πιο εύκολο λοιπόν για τους εργοδότες να τους προσλαμβάνουν, προτείνει την κατάργηση προνοιακών παροχών «που δίνονται με κριτήριο την ηλικία», το συνδυασμό των «ευέλικτων» μορφών εργασίας με τη μερική συνταξιοδότηση, σημειώνοντας πως «θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα για την ανάπτυξη και την προώθηση σταδιακής συνταξιοδότησης», τον περιορισμό των μισθολογικών αυξήσεων που συνδέονται με την προϋπηρεσία, ώστε οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι να είναι πιο φθηνοί, την κατάργηση κανόνων που προστατεύουν από τις απολύσεις κ.λπ.
Πόρισμα - «βόμβα» για τις επικουρικές συντάξεις
Δεν είναι τυχαίο ότι στη σύνθεση αυτής της Επιτροπής συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των... «ευαγών ιδρυμάτων», όλων των διακαώς ενδιαφερομένων για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της Ασφάλισης: Της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών, της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς καθώς και των Επαγγελματικών Ταμείων μαζί και της Τράπεζας της Ελλάδας.
Οι βασικές «ιδέες» του «Πορίσματος» προβλέπουν τα εξής:
-- Οι επικουρικές συντάξεις των νέων ασφαλισμένων δεν θα είναι εγγυημένες, καθώς το ύψος τους θα εξαρτάται από το τζογάρισμα στις αγορές και γενικώς από την «απόδοση» του ρίσκου που αναλαμβάνει ο κάθε ασφαλισμένος ατομικά! Είναι χαρακτηριστικό ότι γίνεται λόγος για «επιλογή» ανάμεσα σε «τρία επενδυτικά πακέτα», «χαμηλού», «μεσαίου» και «υψηλού επενδυτικού κινδύνου»... Στην πρόταση ως εναλλακτικοί πάροχοι διαχείρισης υποδεικνύονται «οι ΑΕΔΑΚ, οι ΕΠΕΥ, τα Πιστωτικά Ιδρύματα και οι Ασφαλιστικές Επιχειρήσεις».
-- Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η αναφορά του «Πορίσματος» ότι στην Ομάδα Εργασίας «εκφράστηκαν απόψεις πως η παραμονή σε προϊόντα χαμηλού κινδύνου (σήμερα αρνητικά επιτόκια) καθ' όλη τη διάρκεια σώρευσης κεφαλαίου (ιδιαίτερα τα αρχικά έτη ασφάλισης) ενέχει συνολικά κίνδυνο χαμηλών αποδόσεων κατά την περίοδο αποθησαύρισης...».
Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Οτι τα πακέτα του λεγόμενου «χαμηλού ρίσκου» στην πραγματικότητα - ακόμα και αν δεν μεσολαβήσουν παραπέρα πιο αρνητικές εξελίξεις - στο τέλος του εργάσιμου βίου, θα αποδίδουν στην κυριολεξία ψίχουλα. Κατά συνέπεια, αν ο ασφαλισμένος θέλει να ελπίζει σε κάποια στοιχειώδη απόδοση, θα υποχρεώνεται να αναλάβει «υψηλό επενδυτικό κίνδυνο», θα κινδυνεύει δηλαδή ανά πάσα στιγμή μέσα στον εργάσιμο βίο του να τα χάσει όλα!
Με άλλα λόγια, η ειδυλλιακή εικόνα που επιχειρούν να καλλιεργήσουν τα κυβερνητικά στελέχη είναι μια απάτη που επιδιώκει να κρύψει το ναρκοπέδιο μέσα στο οποίο σπρώχνουν τους ασφαλισμένους.
Στην πράξη, η προωθούμενη παραπέρα ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης οδηγεί σε μια κατάσταση όπου οι ασφαλισμένοι «μονά - ζυγά» χάνουν και οι μόνοι κερδισμένοι είναι αυτοί που θα έχουν στα χέρια τους τις εισφορές τους για να κερδοσκοπούν.
Την ίδια στιγμή, και παρά τις σκόπιμες ασάφειες για το «κόστος μετάβασης» στο νέο σύστημα, το «Πόρισμα» παραδέχεται ότι τουλάχιστον μετά τα πρώτα δέκα χρόνια, η διακοπή ροής εισφορών στο ΕΤΕΑΕΠ από τους νέους ασφαλισμένους θα προκαλέσει ελλείμματα, τα οποία με τη σειρά τους θα φορτωθούν σε παλιούς συνταξιούχους και ασφαλισμένους.
Αποφεύγοντας να προσδιορίσει ή να εκτιμήσει το ύψος των εν λόγω ελλειμμάτων, το «Πόρισμα» περιορίζεται να αναφέρει γενικώς ότι η Εθνική Αναλογιστική Αρχή συνεχίζει τις εργασίες της για την εκτίμηση των επιπτώσεων...
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της επιχειρούν να κουκουλώσουν για την ώρα τους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Πάντως, στη σχετική μελέτη του ΙΟΒΕ που παρουσιάστηκε, αναφέρεται ότι «το συνολικό μέσο ετήσιο δημοσιονομικό κόστος από την ενίσχυση του δεύτερου όσο και του τρίτου πυλώνα είναι 1,14% του ΑΕΠ» για την περίοδο μέχρι το 2060!
Με τα σημερινά επίπεδα του ΑΕΠ, αυτό σημαίνει ότι η ιδιωτικοποίηση των επικουρικών και οι ενισχύσεις στον 3ο πυλώνα θα στοιχίζουν στον φορολογούμενο περίπου 2 δισ. ετησίως! Κόστος το οποίο θα φορτωθεί στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου οι χρηματαγορές να βρουν τζάμπα χρήμα.
Προκειμένου να βρεθεί «μια κάποια λύση», το ίδιο το «Πόρισμα» αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «θα μπορούσαν να εξεταστούν τρόποι τυχόν συνεισφοράς των ασφαλισμένων με βάση την αρχή της διαγενεακής αλληλεγγύης», που σημαίνει ότι και οι σημερινοί συνταξιούχοι και ασφαλισμένοι θα πληρώσουν το «μάρμαρο», για να λειτουργήσει απρόσκοπτα η ιδιωτικοποίηση.
Είναι, πάντως, προκλητικό το γεγονός ότι οι θιασώτες των ατομικών ιδιωτικών ασφαλιστικών συστημάτων που αναθεματίζουν τον ρόλο της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και τις αρχές της αλληλεγγύης που υπάρχουν σε αυτήν, είναι οι ίδιοι που επικαλούνται τη «διαγενεακή αλληλεγγύη» μόνο όταν πρόκειται πάλι οι ασφαλισμένοι να αναλάβουν το κόστος.
Και αυτός δεν είναι ο μοναδικός κίνδυνος. Ανάλογα είναι τα προβλήματα που προκύπτουν στο ιδιωτικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης για την περίπτωση της κάλυψης των συντάξεων αναπηρίας ή θανάτου.
Και εδώ οι συντάκτες του «Πορίσματος» αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι στις περιπτώσεις αυτές (αναπηρία ή θάνατος) «σημειώνεται ο κίνδυνος να επέλθει η θεμελίωση του δικαιώματος πολύ νωρίτερα από την αναμενόμενη περίοδο, με συνέπεια το σωρευμένο ποσό στον ατομικό κεφαλαιοποιητικό λογαριασμό να διαμορφώνεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα»!
Για να αντιμετωπιστεί και αυτό το πρόβλημα, προτείνεται «να δημιουργηθεί ένας "κουμπαράς αλληλεγγύης" ο οποίος να τροφοδοτείται με ειδική κράτηση επί των καταβαλλόμενων εισφορών του κάθε ασφαλισμένου»... Και εδώ, δηλαδή, το κόστος θα επωμίζονται οι ασφαλισμένοι, ενώ και πάλι γίνεται λόγος για «ειδική πρόβλεψη ελάχιστης συνταξιοδοτικής παροχής».
Κατά συνέπεια, στο αμιγώς ιδιωτικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης που διαφημίζουν με τους «ατομικούς κουμπαράδες», ετοιμάζουν την επιβολή εκ των προτέρων χαρατσιών, ώστε να καλυφθούν τα οικονομικά κενά που προκύπτουν από το σχέδιό τους.
Κενά που θα πληρώνουν αδρά οι ασφαλισμένοι, προκειμένου οι «διαχειριστές» του ιδρώτα τους να μπορούν να κερδοσκοπούν χωρίς να έχουν την παραμικρή υποχρέωση απέναντί τους.
Γ. Ζαχ. - Χ. Μ.
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου