Ο Ανρί Ματίς (πλήρες όνομα Henri Émile Benoît Matisse, 31 Δεκεμβρίου
1869 – 3 Νοεμβρίου 1954) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους
ζωγράφους του 20ου αιώνα. Θεωρείται ιδρυτής του καλλιτεχνικού κινήματος
του φωβισμού καθώς και μία από τις σημαντικότερες μορφές της μοντέρνας
τέχνης.
Ο Ματίς γεννήθηκε στην επαρχία Λε Κατώ-Καμπρεζί (Le Cateau-Cambrésis)
της βόρειας Γαλλίας ενώ μεγάλωσε στην περιοχή Μποέν-εν Βερμαντουά
(Bohain-en-Vermandois).
Σπούδασε νομικά στο Παρίσι όπου μετακόμισε το
1887 και αφού απέκτησε την δικηγορική άδεια εργάστηκε για ένα διάστημα
ως συμβολαιογράφος στην γενέτειρά του. Το 1891 προσβλήθηκε από ασθένεια
και κατά το στάδιο της ανάρρωσής του ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη
ζωγραφική.
Την ίδια χρονιά επιστρέφει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στην
ακαδημία τεχνών Julian, μαθητής του Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) και
του Γκυστάβ Μορώ.
Ο Ματίς παράγει τους πρώτους του πίνακες επηρεασμένος από τα έργα των
Σεζάν, Γκωγκέν, βαν Γκογκ, αλλά και από την παραδοσιακή ιαπωνική τέχνη.
Η
μεθοδολογία του περιλαμβάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, αρχικά την
ανεξάρτητη επεξεργασία επιμέρους στοιχείων του πίνακα και στο τελικό
μόνο στάδιο την ανάμιξή τους για την παραγωγή της τελικής σύνθεσης.
Η
τεχνοτροπία του Ματίς είναι αυτή που χαρακτηρίζει το κίνημα των
φωβιστών. Η θεματολογία του ήταν διανθισμένη συνήθως με έντονα, φωτεινά
χρώματα και αποτελείται κυρίως από προσωπογραφίες, εσωτερικούς χώρους
και θέματα νεκρής φύσης.
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία συμμετείχε πραγματοποιήθηκε το 1901
ενώ η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 1904. Τα επόμενα
χρόνια ταξιδεύει σε πολλές πόλεις της Ευρώπης.
Την περίοδο 1908-1912
εκθέτει επίσης πολλά έργα του σε Μόσχα, Βερολίνο, Μόναχο και Λονδίνο.
Αν και το κίνημα των φωβιστών, του οποίου αποτελεί ηγετική μορφή, χάνει
την αίγλη του μετά το 1906, ο ίδιος ο Ματίς γνωρίζει σημαντική
καλλιτεχνική αναγνώριση με τα έργα που παράγει την περίοδο 1906-1917 τα
οποία ξεφεύγουν από τα όρια του φωβισμού.
Ο Ματίς συνδέθηκε φιλικά με τον Πάμπλο Πικάσο αν και μεταξύ τους υπήρχε πάντα και το στοιχείο του ανταγωνισμού.
Από το 1917 μέχρι την ημερομηνία του θανάτου του, ο Ματίς έζησε στην
πόλη Σιμιέ(Cimiez), σημερινό προάστιο της Νίκαιας (Nice).
Το 1941
διαγνώστηκε πως πάσχει από καρκίνο και ένα μέρος των τελευταίων χρόνων
της ζωής του αναγκάστηκε να το περάσει σε αναπηρική καρέκλα. Παρά το
γεγονός αυτό, δεν εγκατέλειψε το έργο του, αντιθέτως ασχολήθηκε ενεργά
με την τεχνική του κολάζ, μέσω της οποίας κατάφερε να παραγάγει μερικά
από τα ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα σήμερα έργα του.
 |
| Odalisque, Blue Harmony 1937 |
Η έννοια φωβισμός προέρχεται
από τη γαλλική λέξη -fauve που μπορεί να μεταφραστεί άγριο θηρίο
(χρησιμοποιείται πολλές φορές για να δηλώσει και τα αιλουροειδή) και δεν
θα έπρεπε να συγχέεται με την ελληνική λέξη -φόβος.
Χρησιμοποιήθηκε για
πρώτη φορά το 1905 στην πρώτη έκθεση της ομάδας των φωβιστών στο
Παρίσι.
Αντιπροσωπεύει τη ζωηρή και χαρούμενη έκρηξη μιας τέχνης συνώνυμης με τη
νεότητα, από καλλιτέχνες παθιασμένους για τον κόσμο και πρόθυμους να
μεταφέρουν στο μουσαμά ένα ισχυρό φορτίο αισθήσεων, που υλοποιούνται με
το χρώμα.
Μέσα στη φρεσκάδα, στη τολμηρή σιγουριά που φαίνεται να θέλει
ν' αποβάλει όλες τις προηγούμενες εμπειρίες, εδρεύει η δύναμη της
ξέφρενης ρήξης για την ανανέωση της παρόρμησης.
Χρώματα, χρώματα και
πάλι χρώματα μέσα σε χρώματα, έτσι που η μορφή πια να μην είναι το
ζητούμενο αλλά τούτη η χρωματιστή φόρμα, σαν πανδαισία.
Ο κύριος
εμπνευστής της, Ματίς, μα και μετέπειτα όλοι οι άλλοι που ακολούθησαν,
μέσα στη διάσπαρτη ποικιλομορφία, στο τέλος του 19ου αιώνα, κατάφεραν να
δημιουργήσουν ένα ιδίωμα ουσιαστικώς αυτόνομο και νέο, για να πετύχουν
τους στόχους του.
Με τον Ματίς λοιπόν και τους άλλους Φωβιστές -- που
θεωρούν ήδη ξεπερασμένο τον Ιμπρεσσιονισμό, παρόλο που αυτός ακόμα
αντιμετωπίζεται με δυσπιστία, αμηχανία, φιλυποψία και σκεπτικισμό, από
κοινό και κριτικούς -- γεννιέται μια καθαρή ζωγραφική που αποτελεί
αυτοσκοπό.
Μια ζωγραφική παράφορη, μες την ευτυχία της ακαταπίεστης
ύπαρξής της κι υποκειμενική μόνο, όχι στους επιστημονικούς αλλά στους
ενστικτώδεις νόμους της αρμονίας των χρωμάτων, μέσα στον πίνακα. Δεν
είναι τυχαίο που τελικά κι ο ίδιος ο Μπρακ, γρήγορα εντάχτηκε σ' αυτή
την τάση, εγκαταλείποντας τον Κυβισμό.
Notre Dame 1902
Le bonheur de vivre (Η χαρά της ζωής) 1905-06
Η κυρία Ματίς
Γυναίκα με καπέλο
La leçon de musique (Μάθημα Μουσικής) 1917
«Ο χορός», 1910.
Νεκρή φύση με κόκκινα ψάρια (1911)
Νεκρή φύση με μελιτζάνες (1911-12)
Μάθημα πιάνου (1916)
Εσωτερικό με βιολί (1917-18)
Τα λευκά φτερά (1919)
Μεγάλο εσωτερικό (1921)
Η μουσική (1939)
Μεγάλο κόκκινο εσωτερικό (1948)
Διακοσμητική μορφή (1925)
Το μπλε παράθυρο (1911)
Henri Matisse - Chinese Casket, 1922
Woman with umbrella
Woman in Blue
Odalisques Playing Checkers, 1928
Le Chat aux Poissons Rouges
The Daisies
tabac royal 1943
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου