Ραφαέλ Αλμπέρτι ( 16 Δεκεμβρίου 1902 - 28 Οκτωβρίου 1999 ) - Απο τους πιο εμπνευσμένους ποιητές της γενιάς του 1927

Ο Ισπανός ποιητής Ραφαέλ Αλμπέρτι (16 Δεκεμβρίου 1902-28 Οκτωβρίου 1999) συγκαταλέγεται μαζί με τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στους πιο εμπνευσμένους ποιητές της γενιάς του 1927. 

 

Η πρώτη του εμφάνιση στον τομέα των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε το 1924, με τη μικρή συλλογή του Ναύτης στη στεριά (Marinero en tierra), που τιμήθηκε με το εθνικό βραβείο ποίησης. 

 

Αν και στα πρώτα έργα του είναι έκδηλη η επίδραση του συμπατριώτη του, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, στη συνέχεια παρατηρείται μια στροφή του ποιητή προς τον συμβολισμό και τον υπερρεαλισμό. Σε αυτή την περίοδο ανήκουν τα έργα του Η αυγή της κίτρινης βιόλας (El alba del alheli, 1926) και Περί αγγέλων (Sobre los αngeles, 1928), που θεωρείται το αριστούργημά του. 

 

Η ενεργή συμμετοχή του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας του τον ενέπνευσαν για τη συγγραφή των έργων 

 

Ο ποιητής στους δρόμους (El poeta en la calle, 1935) και Κεφάλαιο της δόξας (Capital de la gloria, 1938). 

 

Μετά το 1939 ο Α. έζησε αυτοεξόριστος –λόγω της επιβολής του απολυταρχικού καθεστώτος του Φράνκο– διαδοχικά στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στο Παρίσι και στη Ρώμη, ενώ επέστρεψε στην πατρίδα του μετά από σχεδόν 40 χρόνια, το 1977, λίγο μετά τον θάνατο του Φράνκο και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ισπανία. 

 

Ανάμεσα στα ποιητικά έργα που δημιούργησε την περίοδο της αυτοεξορίας του ξεχωρίζουν τα Ανάμεσα στο γαρίφαλο και στο σπαθί (Entre el clavel y la espada, 1941) και Επιστροφές της μακρινής ζωής (Ritornos de la vivo lejano, 1957), τα οποία παραπέμπουν περισσότερο σε τρυφερές και συγκινητικές ελεγείες. 

 

Το 1962 δημοσίευσε τα Σκηνικά ποιήματα (Poemas escιnicos), ενώ συνέγραψε ακόμη αξιόλογα θεατρικά έργα και αυτοβιογραφικά πεζογραφήματα. πηγή:ygeiaonline.gr

Από αριστερά προς δεξιά και από πάνω προς τα κάτω: ο ποιητής Ραφαέλ Αλμπέρτι, ο σκηνοθέτης Λουίς Μπουνιουέλ, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Εντουάρδο Ουγάρτε, ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚ Ισπανίας Χοσέ Ντίαθ, η συγγραφέας Μαρία Τερέσα Λεόν και ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας του ΚΚΙ “Εργατικός Κόσμος” Μιγέλ Γκονθάλεθ το Φλεβάρη του 1936. (φωτό) https://www.prologos.gr/

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ 
                                                
                                                       στον Gustavo Adolfo Bécquer
 
Πρόλογος

Δεν είχανε χρονίσει ακόμα μήτε ο αρχάγγελος μήτε το ρόδο.
Όλα ήταν πριν απ' το βέλασμα πριν απ' το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε καλά-καλά
αν η θάλασσα θα γεννούσε αγόρι ή κορίτσι.
Όταν ο άνεμος ονειρευότανε μαλλιά να τα χτενίζει,
γαρούφαλα και μάγουλα να κατακαίει η φωτιά
και το νερό να ξεδιψάει από δυο χείλη ράθυμα.
Όλα ήταν πριν από το κορμί και τ' όνομα,
πριν απ' το χρόνο.

Λοιπόν θυμάμαι μια φορά στον ουρανό...


Πρώτη ανάμνηση

                      ...Ένα κομμένο κρίνο...
                                                 G.A.BÉCQUER.

Εβάδιζε μ' ένα λύγισμα κρίνου συλλογισμένου,
πουλιού σχεδόν που εννόησε πως πρέπει να γεννήσει,
κοιτώντας δίχως να κοιτάζεται σ' ένα φεγγάρι
που παρασταίνονταν μες στ' όνειρό της σαν καθρέφτης,
σε μια σιωπή χιονιού που ανύψωνε τα πόδια της.
Σε μια σιωπή σκυμένη. 
Ήτανε πριν από την άρπα, τη βροχή, πριν απ' τα λόγια.
Δεν ήξερε.
Άσπρη μαθητευόμενη του αέρα,
τρεμούλιαζε με τ' άστρα, με τα δέντρα και με τ' άνθος.
Ο μίσχος της, τ' ανάστημά της πράσινο.
Με τα δικά μου αστέρια που μη ξέροντας,
δυο βάλτους θέλοντας να σκάψουνε στα μάτια της
σε δυο πέλαγα τη βυθίσανε.
Θυμάμαι...

Κι έπειτα τίποτα. Νεκρή να φεύγει και να χάνεται.

 
Δεύτερη ανάμνηση

                        Ήχοι φιλιών και φτεροκοπήματα
                                                                     G.A.BÉCQUER.

Πιο πριν,
πολύ πιο πριν από την επανάσταση των ίσκιων,
πριν πέσουνε πάνω στον κόσμο τ' αναμμένα φτερά,
κι ένα πουλί μπορέσει να πεθάνει για ένα κρίνο.
Ακόμα, πριν μου γυρέψεις
τον αριθμό και την τοποθεσία του κορμιού μου.
Πολύ πριν από το κορμί.
Στον καιρό της ψυχής.
Όταν όρθωσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ' ουρανού
την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ, κοιτάζοντάς με μέσα στο μηδέν
επινόησες την πρώτη λέξη.

Τότε η συνάντησή μας.

 
Τρίτη ανάμνηση

                  ...πίσω από τη βεντάλια
                          με τα χρυσά φτερά...
                                                   G.A.BÉCQUER.

Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ' ένα βιβλίο η βιολέττα.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τ' αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλλες κι οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να σκαρφαλώσουν.
Ήταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος 
για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ' τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.



ΠΗΓΗ. homouniversalisgr