Η τέχνη της καθημερινότητας........

 



 Κλείστε τα μάτια. 
Αδειάστε το μυαλό σας από τις σκέψεις που το ταλαιπωρούν και σκεφτείτε κάτι πολύ γνώριμο… την καθημερινή σας ζωή. 

Πάρτε μια βαθιά ανάσα μέχρι τα πνευμόνια σας να νιώσουν τον πόνο του οξυγόνου. 

Τι είναι αλήθεια η καθημερινότητα;
 
Με μια γρήγορη σκέψη θα έλεγα απλότητα! Απογυμνωμένη, στυγνή, γνώριμη απλότητα και σχεδόν πάντα συνοδευόμενη με ένα άυλο αλατοπίπερο, την τέχνη.

Σιγοψιθυρίζεις την λέξη καθημερινότητα και ξάφνου ξεπετάγονται χίλιες εικόνες και συναισθήματα. Τα ρούχα που βαρέθηκες να απλώσεις γιατί ήσουν κουρασμένος από την δουλειά, η στιγμή που κοντοστάθηκες καθώς περπατούσες, για να «χαζέψεις» τον ήλιο… οι άνθρωποι που παρατηρούσες στο αστικό. 

Το κομμάτι που άκουσες ξανά στο ραδιόφωνο και για ακόμη μία φορά ξέχασες τον τίτλο. Τόσα και τόσα, που θα λέγαμε, πως δίνουν νόημα σε αυτή την αποκαλούμενη ρουτίνα, που άθελα της μας τραβάει στα άδυτα της. Και πολλές φορές αισθανόμαστε πνιγμένοι, ας το παραδεχτούμε, όλοι το έχουμε νιώσει!

Όμως πάντα βρίσκουμε, αβίαστα, έναν τρόπο διαφυγής που μας αποσπά από τούτη την θολούρα, μία αντίδραση στην αδράνεια της συνήθειας. Αυτό είναι το αλατοπίπερο.
Πολλοί λένε πως είναι άτεχνοι, πως αυτή η ελεύθερη σκέψη και οι φιλοσοφίες δεν τους ταιριάζουν, είναι άγνωστες προς αυτούς, καθώς προτιμούν τη λογική – ορθολογική σκέψη. Άλλωστε η καθημερινότητα είναι βασισμένη πάνω σε αυτή τη δομή.

Παρόλα αυτά, δεν παύουμε να ακούμε μουσική, να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στους άλλους, στις νέες αφίσες που στήθηκαν και μας περιμένουν… δεν πάψαμε ποτέ να θαυμάζουμε το ωραίο. 
Να βουτάμε, δηλαδή, άθελα μας στην αισθητική φιλοσοφία, όπως θα έλεγε και ο Καντ, αν μπορούσε να πιει έναν καφέ μαζί μας.

Και τελικά, εσύ που σιχαίνεσαι αυτές τις, δίχως πατήματα και άγκυρα, φιλοσοφίες, που ξοδεύουν άδικα την φαιά ουσία του εγκεφάλου σου, καταλήγουν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μαζί σου, σαν αόρατες αλυσίδες επιβίωσης.

Εσύ συνεχίζεις να ζωγραφίζεις τα κυκλάκια και αυτά τα ακαταλαβίστικα σχέδια, όταν μιλάς στο τηλέφωνο. Κι’ ας τσαλακώνεις το χαρτί αμέσως μετά (τουλάχιστον θα το χαρεί η ανακύκλωση). 
Αυτή είναι η τέχνη! 
Σιωπηλή, αλλά πανταχού παρούσα, συνοδοιπόρος του βίου μας, μία πραγματική εκκωφαντική σιωπή.

Και το ερώτημα συνεχίζει να επιμένει. 
Γιατί η τέχνη είναι τόσο «απασχολημένη» μαζί μας, ή καλύτερα, για ποιον λόγο είμαστε εμείς τόσο «κολλημένοι» μαζί της; 

Ποιος ο λόγος να το παίζει «κουμπί» της ψυχικής μας αποσυμπίεσης; 
Η ηρεμία που ακολουθεί μετά την καταιγίδα;

Ίσως επειδή αποτελεί ένα κομμάτι του εαυτού μας, κάτι πηγαίο, που συνυπάρχει με τα ενδόμυχά μας. 
Βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα του όντος που σηκώνει το βλέμμα ψηλά, άνω θρώσκει, αναζητώντας την αλήθεια. Και αλήθεια σημαίνει φιλοσοφία… και τρόπος έκφρασης, η τέχνη!

Δεν γνωρίζω αν γεννηθήκαμε για την ρουτίνα, ή αν προηγείται της τέχνης. Ίσως να είναι μία σχέση αλληλοσυμπλήρωσης. Η δεύτερη, όμως, είναι κολλημένη στο γενετικό μας υλικό αναμένοντας στην ουρά για την «αναζωπύρωση». 

Ίσως να χρειάζεται το κατάλληλο ερέθισμα, πολλές φορές περνά απαρατήρητη, το σίγουρο είναι, πως βρισκόμαστε σε μία αλληλοεξαρτώμενη σχέση μαζί της! 
Τρομερά εθιστική και καθόλου βλαβερή! 
Όσο κι αν η ρουτίνα αποτελεί το safe place, η τέχνη μας δίνει το δικαίωμα να αισθανόμαστε ζωντανοί.


Γράφει η Πελαγία Μανωλεσάκη





ΠΗΓΗ. ologramma.art