Καστέλλα - Το μπαλκόνι του Πειραιά

Είναι, κατά γενική ομολογία, μία από τις ομορφότερες (αν όχι η ομορφότερη) γειτονιές του Πειραιά: 

Το λοφάκι της Καστέλλας, με τα παλιά του αρχοντικά, τα ήσυχα δρομάκια με τις νεραντζιές και τα σκαλάκια που αντικαθιστούν τους δρόμους σε πολλά σημεία για να γίνονται οι ανηφόρες ευκολότερες. 

Αν ξεκινήσεις να την περπατάς από το ψηλότερο σημείο της, θα προσέξεις γρήγορα ότι τα δρομάκια της (ή τα σκαλάκια) κατηφορίζουν σχεδόν ανεξαιρέτως όλα μέχρι το… μπαλκόνι της: 
Το φαρδύ πεζοδρόμιο στην «όχθη» της λεωφόρου Παπαναστασίου, που μοιάζει να κρέμεται πάνω από το Μικρολίμανο. 

 Η… ακτή της, το τρίτο σε μέγεθος λιμάνι του Πειραιά, έχει αλλάξει πολλές φορές ονόματα: Μουνιχία στην αρχαιότητα, Φανάρι και Τουρκολίμανο αργότερα, Μικρολίμανο τελικά –αν και οι παλαιότεροι Πειραιώτες ακόμα Τουρκολίμανο το λένε. 

Στα μονίμως γαλήνια νερά του θα δείτε τα ηλιόλουστα Σαββατοκύριακα να πλέουν τα βαρκάκια του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου, και τις υπόλοιπες μέρες να λικνίζονται μικρά και μεγαλύτερα σκάφη. 

Όλα μαζί συνθέτουν το ντεκόρ των μικρών και μεγαλύτερων μπαρ και μεζεδοπωλείων που απλώνουν τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα και συγκεντρώνουν –ειδικά τα Σαββατοκύριακα– τα πλήθη κάθε γωνιάς του λεκανοπεδίου. 
Αυτά, όμως, συμβαίνουν στις παρυφές του λόφου της Καστέλλας. 

Όσο ανεβαίνεις προς τα πάνω, τόσο η κοσμοσυρροή δίνει την θέση της στην ησυχία. Ο ήχος από τις θορυβώδεις εξατμίσεις σπανίως φτάνει εδώ πάνω, και το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες τους: 

Λίγοι «μυημένοι» δίνουν ραντεβού στα ήσυχα μπαράκια και τα κουτούκια της Καστέλλας, κι ακόμα λιγότεροι βολτάρουν ανάμεσα στα νεοκλασικά αρχοντικά της, κάτω από τα λολουλουδιασμένα μπαλκόνια τους. 

Μικρός περιπατητικός οδηγός 

Η «ραχοκοκαλιά» κάθε βόλτας στην Καστέλλα είναι η Λεωφόρος Παπαναστασίου (γνωστή και ως Βασιλέως Παύλου, γιατί κάθε πράγμα στον Πειραιά πρέπει να έχει δύο ή περισσότερα διαφορετικά ονόματα) με το φαρδύ της πεζοδρόμιο που «αγκαλιάζει» τον λόφο σαν μπαλκονάκι και ενδείκνυται για μεγάλες βόλτες, με το βλέμμα να ταξιδεύει πότε στη θάλασσα που λαμπυρίζει από κάτω και πότε στα αρχοντικά που πλαισιώνουν τον δρόμο. 

 Από την απέναντι «όχθη» του δρόμου ξεκινούν κάθε λίγα βήματα μικρά ανηφορικά δρομάκια, άλλα γεμάτα χρωματιστά νεοκλασικά και άλλα πυκνοδομημένα με μάλλον αδιάφορες πολυκατοικίες, που σας προκαλούν να ξεστρατίσετε από την πορεία σας και να ανηφορίσετε τον λόφο. 

Στα πιο ενδιαφέροντα εξ αυτών, ξεχωρίζουμε την οδό Φώσκολου (ή απλώς «Σκαλάκια», είπαμε, δύο ονόματα για τα πάντα…) με τα σκαλάκια της να ξεκινούν πλάι σε ένα υπέροχο αρχοντικό με καμπυλωτά μπαλκόνια, και να ανηφορίζουν ανάμεσα σε χρωματιστά νεοκλασικά παρέχοντας ένα ολοένα και καλύτερο κάδρο για φωτογραφίες με την θάλασσα στο βάθος. 

Όμορφα νεοκλασικά πλαισιώνουν και την οδό Αισχύλου, πολύ κοντά της, με τις τοιχογραφίες των ηρώων του παλιού ελληνικού κινηματογράφου στους τοίχους της ταβέρνας με το παράξενο όνομα «Πάμε Από Γιάννη» να κλέβουν την παράσταση. 

Στα πιο πίσω, ήσυχα δρομάκια με τις νεραντζιές (Κούνδουρου Μανούσου, Χέυδεν, Αγησιλάου και Αγαμέμνονος) είναι ολοζώντανη η αίσθηση παλιάς γειτονιάς, με γουστόζικες πινελιές όπως μια αναπάντεχη θέα στη θάλασσα, ένα λουλουδιασμένο μπαλκόνι, ένα όμορφα αναπαλαιωμένο αρχοντικό κι ένα άλλο ημι-εγκαταλελειμμένο δίπλα του. 

Αν προτιμήσετε να συνεχίσετε «παραλιακά» (ήτοι, με απρόσκοπτη θέα στην θάλασσα από την περαντζάδα της Παπαναστασίου) και προσπεράσετε την Ναυάρχου Βότση, που κατηφορίζει στο Μικρολίμανο, μετά από λίγο το σκηνικό αλλάζει: 

Τα αρχοντικά στο αριστερό σας χέρι γίνονται όλο και πιο μεγαλοπρεπή, και η θέα στο λιμανάκι δίνει την θέση της στο απόλυτο… αττικό πανόραμα: 

Από το Φάληρο ως τη Γλυφάδα, με τα δυο πειραιώτικα γήπεδα (Καραϊσκάκη και Ειρήνης και Φιλίας) σε πρώτο πλάνο και το μεγαλειώδες χάος της Αθήνας να απλώνεται πίσω τους. 

Κείμενο: Ηρώ Κουνάδη 
Φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος , GOOGLE, Απόστολος


ΠΗΓΗ.  1. in2life

               2. google

Κείμενο: Ηρώ Κουνάδη Φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος Είναι, κατά γενική ομολογία, μία από τις ομορφότερες (αν όχι η ομορφότερη) γειτονιές του Πειραιά: Το λοφάκι της Καστέλλας, με τα παλιά του αρχοντικά, τα ήσυχα δρομάκια με τις νεραντζιές και τα σκαλάκια που αντικαθιστούν τους δρόμους σε πολλά σημεία για να γίνονται οι ανηφόρες ευκολότερες. Αν ξεκινήσεις να την περπατάς από το ψηλότερο σημείο της, θα προσέξεις γρήγορα ότι τα δρομάκια της (ή τα σκαλάκια) κατηφορίζουν σχεδόν ανεξαιρέτως όλα μέχρι το… μπαλκόνι της: Το φαρδύ πεζοδρόμιο στην «όχθη» της λεωφόρου Παπαναστασίου, που μοιάζει να κρέμεται πάνω από το Μικρολίμανο. Η… ακτή της, το τρίτο σε μέγεθος λιμάνι του Πειραιά, έχει αλλάξει πολλές φορές ονόματα: Μουνιχία στην αρχαιότητα, Φανάρι και Τουρκολίμανο αργότερα, Μικρολίμανο τελικά –αν και οι παλαιότεροι Πειραιώτες ακόμα Τουρκολίμανο το λένε. Στα μονίμως γαλήνια νερά του θα δείτε τα ηλιόλουστα Σαββατοκύριακα να πλέουν τα βαρκάκια του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου, και τις υπόλοιπες μέρες να λικνίζονται μικρά και μεγαλύτερα σκάφη. Όλα μαζί συνθέτουν το ντεκόρ των μικρών και μεγαλύτερων μπαρ και μεζεδοπωλείων που απλώνουν τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα και συγκεντρώνουν –ειδικά τα Σαββατοκύριακα– τα πλήθη κάθε γωνιάς του λεκανοπεδίου. Αυτά, όμως, συμβαίνουν στις παρυφές του λόφου της Καστέλλας. Όσο ανεβαίνεις προς τα πάνω, τόσο η κοσμοσυρροή δίνει την θέση της στην ησυχία. Ο ήχος από τις θορυβώδεις εξατμίσεις σπανίως φτάνει εδώ πάνω, και το ίδιο ισχύει και για τους ιδιοκτήτες τους: Λίγοι «μυημένοι» δίνουν ραντεβού στα ήσυχα μπαράκια και τα κουτούκια της Καστέλλας, κι ακόμα λιγότεροι βολτάρουν ανάμεσα στα νεοκλασικά αρχοντικά της, κάτω από τα λολουλουδιασμένα μπαλκόνια τους. Μικρός περιπατητικός οδηγός Η «ραχοκοκαλιά» κάθε βόλτας στην Καστέλλα είναι η Λεωφόρος Παπαναστασίου (γνωστή και ως Βασιλέως Παύλου, γιατί κάθε πράγμα στον Πειραιά πρέπει να έχει δύο ή περισσότερα διαφορετικά ονόματα) με το φαρδύ της πεζοδρόμιο που «αγκαλιάζει» τον λόφο σαν μπαλκονάκι και ενδείκνυται για μεγάλες βόλτες, με το βλέμμα να ταξιδεύει πότε στη θάλασσα που λαμπυρίζει από κάτω και πότε στα αρχοντικά που πλαισιώνουν τον δρόμο. Από την απέναντι «όχθη» του δρόμου ξεκινούν κάθε λίγα βήματα μικρά ανηφορικά δρομάκια, άλλα γεμάτα χρωματιστά νεοκλασικά και άλλα πυκνοδομημένα με μάλλον αδιάφορες πολυκατοικίες, που σας προκαλούν να ξεστρατίσετε από την πορεία σας και να ανηφορίσετε τον λόφο. Στα πιο ενδιαφέροντα εξ αυτών, ξεχωρίζουμε την οδό Φώσκολου (ή απλώς «Σκαλάκια», είπαμε, δύο ονόματα για τα πάντα…) με τα σκαλάκια της να ξεκινούν πλάι σε ένα υπέροχο αρχοντικό με καμπυλωτά μπαλκόνια, και να ανηφορίζουν ανάμεσα σε χρωματιστά νεοκλασικά παρέχοντας ένα ολοένα και καλύτερο κάδρο για φωτογραφίες με την θάλασσα στο βάθος. Όμορφα νεοκλασικά πλαισιώνουν και την οδό Αισχύλου, πολύ κοντά της, με τις τοιχογραφίες των ηρώων του παλιού ελληνικού κινηματογράφου στους τοίχους της ταβέρνας με το παράξενο όνομα «Πάμε Από Γιάννη» να κλέβουν την παράσταση. Στα πιο πίσω, ήσυχα δρομάκια με τις νεραντζιές (Κούνδουρου Μανούσου, Χέυδεν, Αγησιλάου και Αγαμέμνονος) είναι ολοζώντανη η αίσθηση παλιάς γειτονιάς, με γουστόζικες πινελιές όπως μια αναπάντεχη θέα στη θάλασσα, ένα λουλουδιασμένο μπαλκόνι, ένα όμορφα αναπαλαιωμένο αρχοντικό κι ένα άλλο ημι-εγκαταλελειμμένο δίπλα του. Αν προτιμήσετε να συνεχίσετε «παραλιακά» (ήτοι, με απρόσκοπτη θέα στην θάλασσα από την περαντζάδα της Παπαναστασίου) και προσπεράσετε την Ναυάρχου Βότση, που κατηφορίζει στο Μικρολίμανο, μετά από λίγο το σκηνικό αλλάζει: Τα αρχοντικά στο αριστερό σας χέρι γίνονται όλο και πιο μεγαλοπρεπή, και η θέα στο λιμανάκι δίνει την θέση της στο απόλυτο… αττικό πανόραμα: Από το Φάληρο ως τη Γλυφάδα, με τα δυο πειραιώτικα γήπεδα (Καραϊσκάκη και Ειρήνης και Φιλίας) σε πρώτο πλάνο και το μεγαλειώδες χάος της Αθήνας να απλώνεται πίσω τους. Λίγα στέκια και καλά Είπαμε, μακριά από αυτήν τη γειτονιά τα φασαριόζικα mainstream μπαράκια και οι διάσημες στα πέρατα του κόσμου ψαροταβέρνες. Γι’ αυτά θα χρειαστεί να κατηφορίσετε τη Ναυάρχου Βότση, ή ακόμα καλύτερα τα σκαλάκια που ξεκινούν από την Παπαναστασίου (στο ύψος της στάσης του τρόλεϊ που λέγεται ευφάνταστα «Σκαλάκια») και σας οδηγούν μέσα από τις αυλίτσες των χαμηλών σπιτιών με τα κεραμίδια στην παραλιακή περαντζάδα του Μικρολίμανου. Οι διευθύνσεις που πρέπει να σημειώσετε στην ατζέντα σας πριν ξεκινήσετε για μια βόλτα στην Καστέλλα είναι οι εξής: Δον Κιχώτης (Αλέξανδρου Παπαναστασίου 68): Ένα υπέροχο παλιό αρχοντικό που μετατράπηκε πριν από χρόνια σε ατμοσφαιρικό café-bar, το οποίο –ρωτήστε όποιον Πειραιώτη θέλετε– μοιάζει να βρίσκεται εκεί… από πάντα. Ξύλινα πατώματα, πέτρινοι τοίχοι, μεγάλα παράθυρα που βλέπουν (εννοείται) στη θάλασσα, και μια υπέροχη ταρατσούλα με ακόμα πιο πανοραμική θέα που ενδείκνυται για καφεδάκια κάτω από τον ήλιο, ή καλοκαιρινά ποτά υπό το φως των αστεριών. Οι μουσικές ροκίζουν, αλλά δε λένε όχι και σε indie pop περάσματα, ενώ οι τιμές κυμαίνονται στα 7€ για το απλό ποτό. Cheers (Αλέξανδρου Παπαναστασίου 60): Το παλιό θρυλικό «Πλόες» άλλαξε όνομα και στυλ, μετατράπηκε από μεζεδοπωλείο σε μπυραρία, αλλά κράτησε ίδια και απαράλλαχτη την υπέροχη θέα του στην θάλασσα και τον λόφο της Καστέλλας από τις μεγάλες τζαμαρίες που το καλοκαίρι ανοίγουν, εξασφαλίζοντας ακόμα μεγαλύτερο υπερθέαμα. Ο κατάλογος με τις μπύρες είναι εκτενέστατος, και περιλαμβάνει και πολλές ελληνικές, μεταξύ των οποίων η δυσεύρετη κερκυραϊκή Ionian Dream, και η περίφημη σαντορινιά Volkan. Σε βαρέλι επίσης υπάρχουν η ελληνική «ζ» και η απολαυστική μοναστηριακή Augustijn, μεταξύ άλλων. Αν πεινάτε αρκετά, το mix grill είναι μια συμπαθητική λύση για να συνοδεύσετε τις μπύρες σας. Οι τιμές για τις βαρελίσιες μπύρες ξεκινούν από 3€ και για τα μπουκάλια από 4€. Αναλυτικός τιμοκατάλογος υπάρχει στο site του Cheers. Tony Bonano (Αλέξανδρου Παπαναστασίου 63): Κοσμαγάπητο ιταλικό εστιατόριο με καταπληκτική θέα στη θάλασσα από τα τραπεζάκια που απλώνει στο μεγάλο του μπαλκόνι με το που ανοίγει ο καιρός. Όμορφος είναι και ο εσωτερικός του χώρος, ενώ και η ιταλική του κουζίνα –που ευτυχώς δεν περιορίζεται στα ζυμαρικά– συγκαταλέγεται στα δυνατά χαρτιά του. Δοκιμάστε το μοσχαρίσιο φιλέτο με σως μελιτζάνας, την καρμπονάρα και τις πένες με κοτόπουλο και σάλτσα από θυμάρι και λεμόνι. Ο λογαριασμός θα κυμανθεί στα 20-25€ το άτομο, με ποτήρι κρασί. Miso Miso (Αλέξανδρου Παπαναστασίου 13): Απλώνει τα τραπεζάκια του στο μεγάλο πεζοδρόμιο και σερβίρει καφέ από νωρίς, μπύρες και (τσιμπημένα) ποτά αργότερα. Το δυνατό του χαρτί είναι σαφώς η θέα στη θάλασσα, και η καλύτερη ώρα για να το επισκεφθείτε είναι εκεί γύρω στο ηλιοβασίλεμα, για μπίρες με φόντο το ηλιοβασίλεμα (στα 5,50€ το μεγάλο ποτήρι μπύρας, στα 3€ περίπου οι καφέδες). Και ένα τελευταίο tip: Αν οι αντοχές σας επιτρέπουν λίγη ανηφόρα ακόμα μετά απ’ όλες αυτές τις βόλτες, στη γειτονιά πάνω από την Καστέλλα, που οι Πειραιώτες λέμε Προφήτη Ηλία (από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται εκεί) θα βρείτε το café-bar με την καλύτερη θέα σε όλο τον Πειραιά. Λέγεται Blow, βρίσκεται στο 6 της οδού Ίδης, και σερβίρει καφέ συνοδεία αξεπέραστης βάφλας από το πρωί, και ποτάκια όσο πέφτει το σκοτάδι. Το δυνατό χαρτί του, όμως, είναι η συγκλονιστική του θέα στην πόλη.

Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.in2life.gr/delight/goingout/article/327566/kastella-sto-mpalkoni-toy-peiraia.html
Πηγή: www.in2life.gr