ΚΕΙΜΕΝΟ. Δαυίδ Κουτσογιαννόπουλος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ. Ηρακλής Μήλας
Από εδώ οι Αχαιοί κινήσανε για την Τροία, εδώ έζησε ο Αριστοτέλης και εδώ οι Βενετοί πολέμησαν τους Οθωμανούς. Ανάμεσα στις ακτές της Εύβοιας και της Στερεάς στέκεται η Χαλκίδα, κοιτώντας τα νερά του Ευρίπου να αλλάζουν την πορεία τους σαν ένα υπαρξιστικό ποίημα του Σκαρίμπα.
Οι δυτικές ακτές της Κεντρικής Εύβοιας, σαν να θέλουν να κρατήσουν το μεγάλο νησί στον κορμό της ηπειρωτικής Ελλάδας, δημιουργούν μια τελευταία χερσόνησο που στο τέλος υποτάσσεται ευλαβικά στα θαλάσσια ρεύματα τα οποία δεν αφήνουν τη γη να ενωθεί.Εκεί, πάνω στις δαντελωτές ακτές και στους ήρεμους λόφους, στο διαχρονικό στρατηγικό σημείο που ενώνει τον Νότιο με τον Βόρειο Ευβοϊκό Κόλπο, εκεί που τα νερά τρελαίνονται, χτισμένη στο νησί και στη Στερεά, η πόλη της Χαλκίδας στέκεται εδώ και αιώνες, φύλακας του πορθμού του Ευρίπου, της «έσω Ευβοίς θάλασσας» των αρχαίων Ελλήνων.
Ο Ομηρος αναφέρει ότι η πόλη συμμετείχε κάτω από τον βασιλιά Ελεφήνορα με 40 πλοία στην εκστρατεία για το μυθικό Ιλιον. Και ήταν στα μακρινά γεωμετρικά χρόνια όταν ξεκίνησε η ακμή της Χαλκίδας, της πόλης που έμελλε να πρωταγωνιστήσει σαν μέγιστος εμπορικός κόμβος του Αιγαίου για 30 συνεχείς αιώνες.
Πολυπόθητο στρατηγικό σημείο για τους αρχαίους Αθηναίους, η πόλη υπήρξε ναυτική και στρατιωτική βάση ελέγχου στην περιοχή με συνεχείς επαναστάσεις από τους κατοίκους της για την απελευθέρωσή τους.
Πατρίδα του Αριστοτέλη και μητρόπολη αποικιστών σε όλη τη Μεσόγειο, η πόλη δεν έπαψε ποτέ να αναπτύσσεται και να μεγαλουργεί.
Μακεδόνες και Ρωμαίοι συνέβαλαν με τα έργα τους στην πρόοδό της και μέχρι τα χρόνια του Ιουστινιανού η πόλη οχυρώθηκε με τείχη και τάφρο.
Οι Ενετοί από πάντα εποφθαλμιούσαν τη θέση της και μετά την Αλωση της Πόλης από τους Φράγκους η Χαλκίδα περνάει αμέσως στον έλεγχό τους, αποκτώντας το ενετικό όνομα Νεγροπόντε.
Γρήγορα μετατρέπεται στον σημαντικότερο εμπορικό κόμβο του Δυτικού Αιγαίου και σύντομα δημιουργείται η Τζουντέκα, η μεγάλη εβραϊκή κοινότητα της πόλης.
Ακολουθεί η πολιορκία και η κατάληψη από τους Οθωμανούς του Μωάμεθ του Β’ και η μετονομασία της στο τουρκικό Εγριμπόζ μέχρι και την Ελληνική Επανάσταση, όταν ο Κριεζώτης και ο Ανδρούτσος προσπάθησαν ανεπιτυχώς να την καταλάβουν.
Η πόλη απελευθερώθηκε τελικά το 1833, μετά την άφιξη του Καποδίστρια, και μέχρι το 1885 διατηρούσε αυτούσια τα τείχη και την τάφρο της, προσομοιάζοντας με ένα μικρό Ντουμπρόβνικ.
Τότε, και επί πρωθυπουργίας Τρικούπη, συντελέστηκε η θλιβερή κατεδάφιση των φρουρίων της, που άλλαξε για πάντα την πανέμορφη μεσαιωνική της φυσιογνωμία.
Ευτυχώς το απέναντι κάστρο του Καράμπαμπα σώθηκε και παραμένει ακόμα και σήμερα η πρώτη στάση που πρέπει να κάνει ο ταξιδιώτης στην πόλη αν θέλει να περιηγηθεί στην ιστορία της.
Στις επάλξεις της Φούρκας
Ο Καράμπαμπας ήταν ένας Οθωμανός στρατηγός που θάφτηκε στον λόφο Φούρκα, που υψώνεται πάνω από την συνοικία Κάνηθο στο ηπειρωτικό τμήμα της πόλης.
Εδώ υπήρχε η αρχαία Κάνηθος και εδώ χτίστηκε το 1684 από τους Τούρκους το φρούριο που σώζεται μέχρι σήμερα.
Μπορεί κανείς να έρθει εδώ με το αυτοκίνητό του, αλλά αξίζει να περπατήσει το μικρό καλντερίμι που περνάει μέσα από ένα αραιό πευκοδάσος και μετά από 160 μέτρα βγάζει στην ανατολική πύλη.
Δίπλα από την πύλη υψώνεται ο ανατολικός πολυγωνικός προμαχώνας που φιλοξενεί δύο ρωσικά κανόνια του 19ου αιώνα, ενώ ακριβώς στα «πόδια» του έχουν αποκαλυφθεί αρχαίοι τάφοι.
Η διαδρομή μέσα στο φρούριο περνάει δίπλα από το σύγχρονο μικρό θέατρο και βγαίνει στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία του 1895, πριν καταλήξει στον ψηλότερο δυτικό προμαχώνα στο εσωτερικό του οποίου λειτουργεί ένα μουσείο αρχιτεκτονικών γλυπτών που περιλαμβάνει επιγραφές, θυρεούς και ταφικά ανάγλυφα μεγάλης ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας.
Μπροστά από το κάστρο βρίσκεται και ο τάφος του αγαπημένου «διασαφιστή και τάχα λογοτέχνη», σύμφωνα με τα λόγια του, Γιάννη Σκαρίμπα, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εδώ.
Ο μπαρμπα-Γιάννης, που αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους Χαλκιδείς, έδινε τη δική του απάντηση όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν ταξίδεψε στη ζωή του: «Γιατί να φύγω; Εκεί που θα πάω θα σκέφτομαι τη Χαλκίδα, το λιμάνι, τα βαπόρια, τα τρένα και πάλι εδώ θα είμαι».
Βόλτα στην παλιά πόλη
Κατεβαίνοντας από το κάστρο σύντομα φτάνετε κοντά στην ακροθαλασσιά και στον Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Δίπλα του στέκεται το πετρόχτιστο κτίριο του παλιού σταθμού και αμέσως μετά ακολουθεί η ιστορική γέφυρα του Ευρίπου, το πιο κομβικό μέρος της πόλης, εδώ και αιώνες.
Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να θαυμάσει το περίφημο φαινόμενο των «τρελών νερών» που τόσο έχουν συνδεθεί με την Χαλκίδα.
Πρόκειται για ένα θαλάσσιο ρεύμα που τις περισσότερες μέρες του μήνα παρουσιάζει μια παλιρροιακού τύπου αλλαγή φοράς κάθε 6 ώρες, ενώ κάποιες μέρες το ρεύμα γίνεται τόσο ακανόνιστο που μπορεί να αλλάξει φορά ακόμη και 14 φορές μέσα στο ίδιο 24ωρο. Σ
το σημείο αυτό βρίσκονταν παλαιότερα τα όμορφα τείχη που σε υποδέχονταν στη νησιώτικη μεριά της πόλης.
Αφού περάσει κανείς απέναντι στην Εύβοια, θα αντικρίσει στα βόρεια τη μεγάλη παραλιακή με τα εστιατόρια και τις καφετέριες, σημείο συνάντησης και βόλτας των κατοίκων.
Στα νότια της γέφυρας ξεκινάει η βόλτα στα στενά της παλιάς Χαλκίδας και στα όμορφα μνημεία της πόλης που έχουν επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας.
Από την Πλατεία Αθανάτων και δίπλα στην οδό Κώτσου συναντάει κανείς το Τζαμί του Eμίρ Zαδέ, το μοναδικό από τα 4 τζαμιά της Χαλκίδας που σώζεται μέχρι σήμερα.
Δίπλα του βρίσκεται η μαρμάρινη οθωμανική κρήνη του 1665, το Σαντζάκι του Εγριμπόζ όπως το ονόμαζαν οι Τούρκοι, με τα υπέροχα σκαλίσματα.
Λίγο πιο νότια συναντάτε την τρίκλιτη βασιλική της Αγίας Παρασκευής με αρχιτεκτονικά στοιχεία που κρατάνε από την παλαιοχριστιανική εποχή μέχρι και την ενετοκρατία.
Μπροστά στον ναό στέκεται το παλαιό κτίριο που υπήρξε η έδρα του Ενετού Βαΐλου της Χαλκίδας και πίσω της σε ένα πανέμορφο μεσαιωνικό κτίριο που είναι ό,τι έχει απομείνει από το ιστορικό ενετικό κάστρο στεγάζεται το Λαογραφικό Μουσείο της πόλης.
Στην ίδια περιοχή βρίσκεται και η Εβραϊκή Συναγωγή της Χαλκίδας, μία από τις παλαιότερες στην Ελλάδα, που γνώρισε συνεχείς καταστροφές.
Η Εβραϊκή Κοινότητα της πόλης μάλιστα θεωρείται μία από τις παλαιότερες της Ευρώπης, με αδιάλειπτη παρουσία από τον 1ο αιώνα μ.Χ. μέχρι και σήμερα.
Η σύγχρονη πόλη
Αν από τη γέφυρα του Ευρίπου περπατήσετε προς τα βόρεια στην πεζοδρομημένη παραλιακή, σύντομα θα συναντήσετε το περίφημο τριώροφο νεοκλασικό Μέγαρο Kότσικα που σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο της Χαλκίδας.
Κοντά του βρίσκονται και τα Δικαστήρια της πόλης, ενώ λίγο πιο ψηλά στην οδό Μαργαρίτη θα επισκεφθείτε το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Στη συνέχεια ακολουθεί η υπέροχη Παλιά Αγορά με τα μικρά μαγαζιά που περιμένει ακόμα την αποκατάστασή της.
Προτιμήστε να γνωρίσετε την πόλη με τα πόδια, καθώς οι δρόμοι είναι πολλοί και στενοί, το ρυμοτομικό σχέδιο σχετικά δαιδαλώδες και, αν κυκλοφορείτε με όχημα, εύκολα θα χάσετε τον δρόμο σας.
Στη διαδρομή σας θα εκπλαγείτε από πολλά νεοκλασικά, ενετικά και τουρκικά κτίρια με χρωματιστές ή πετρόχτιστες προσόψεις που σαν από θαύμα σώθηκαν από την αντιπαροχή.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η Σειρήνα ή αλλιώς ο Πύργος του Ρολογιού στην οδό Μπαλαλαίων, η εξοχική κατοικία του Ομέρ Πασά, που σήμερα στεγάζει τα Αρχεία της Χαλκίδας στην οδό Τζαβέλλα, και το Κόκκινο Σπίτι με το Σπίτι με τα Αγάλματα στο τέλος της παραλιακής.
Στο βόρειο άκρο της πόλης και στην επιμήκη χερσόνησο της Κακής Κεφαλής απλώνεται ένα κατάφυτο πάρκο που καταλήγει στο όμορφο πέτρινο κτίριο του 1886 που φιλοξενεί τον όμορφο φάρο της Χαλκίδας.
Κατεβαίνοντας προς το νότιο τέλος της πόλης, σύντομα θα συναντήσετε τις Καμάρες, ένα μικρό τμήμα του οθωμανικού υδραγωγείου, κάτω από τις οποίες περνάει ο δρόμος που οδηγεί προς τη Βόρεια Εύβοια.
Αξίζει να πάρετε τον δρόμο που βγάζει στη Νότια Εύβοια, για να συναντήσετε το εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου κτισμένο επάνω στα ερείπια βασιλικής των παλαιοχριστιανικών χρόνων.
Δίπλα στον ναό βρίσκεται και μια αρχαία, λαξευτή στον φυσικό βράχο, κλίμακα που ο θρύλος λέει ότι οδηγούσε στο ανάκτορο της βασίλισσας Αρέθουσας. Από εδώ θα έχετε θέα προς την Υψηλή Γέφυρα του Ευρίπου, το νησάκι του Πάσα και το φουτουριστικό εργοστάσιο τσιμέντων στην απέναντι όχθη.
Πίσω στην οδό Αρεθούσας βρίσκεται και η Ρωμαϊκή Παλαίστρα στην οποία σώζονται λίγα τμήματα του αρχαίου οικοδομήματος αλλά και ψηφιδωτά με παραστάσεις αθλητών.
Και αν ακόμα δεν έχετε χορτάσει, μπορείτε να κατεβείτε μέχρι την πολύχρωμη ιχθυόσκαλα, να περπατήσετε μέχρι την Πηγή της Αρέθουσας, να ξαποστάσετε στο Πάρκο του Βούρκου απέναντι από τη μαρίνα, να ανακαλύψετε τη μεγάλη Σχολή Πεζικού και να θαυμάσετε το βιομηχανικό κτίριο του παλιού αλευρόμυλου.
Το τέλος της μέρας σίγουρα θα σας βρει σε κάποια από τις παραδοσιακές ψαροταβέρνες της πόλης ή της Νέας Λαμψάκου λίγο πιο νότια, των οποίων η φήμη μαγνητίζει ακόμα και για μια ημερήσια βόλτα τους Αθηναίους που γεμίζουν τα τραπεζάκια πάνω στη θάλασσα κάθε Σαββατοκύριακο.
Το ιστορικό Ληλάντιο πεδίο
Ανατολικά της Χαλκίδας απλώνεται το περίφημο Ληλάντιο πεδίο, μια εύφορη μικρή πεδιάδα που τη διατρέχει ο Λήλας ποταμός.
Η περιοχή υπήρξε σημείο διαμάχης ανάμεσα στις αρχαίες πόλεις της Χαλκίδας και της Ερέτριας. Στο κέντρο του Ληλάντιου πεδίου, πάνω σε έναν ήρεμο λόφο που στα χαμηλά του τρέχει η κοίτη του Λήλαντα υψώνονται οι Δύο Πύργοι του Μύτικα.
Οι πύργοι που ανάγονται στην περίοδο της Ενετοκρατίας ήλεγχαν τα νερά του ποταμού για την ύδρευση της πόλης και την άρδευση της πεδιάδας, ενώ αποστολή τους ήταν και η προστασία των κατοίκων από τις ληστρικές επιδρομές των πειρατών.
Ανάμεσά τους στέκεται σήμερα ένα εκκλησάκι, ενώ στον λόφο έχουν βρεθεί ίχνη κατοίκησης από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού.
Το υπέροχο τοπίο με τις διάσπαρτες καλλιέργειες διακόπτεται μόνο από τον Λήλαντα μέχρι τις εκβολές του λίγο πιο δυτικά από το παραλιακό Λευκαντί.
Στη μέση της διαδρομής του ποταμού βρίσκεται και ο καλοδιατηρημένος Πύργος του Βασιλικού, με τις όμορφες επάλξεις στην άκρη της ομώνυμης κωμόπολης.
Λίγο πιο βόρεια, κοντά στα Φύλλα και πάνω στον λόφο που σηκώνεται ανατολικά του χωριού, βρίσκεται ένα ακόμα απομεινάρι της μεγάλης ιστορίας του Ληλάντιου, το Καστέλι των Φύλλων, που έχει συνδεθεί με τη ζωή του θρυλικού ιππότη Λικάριου, που έδρασε εδώ τον 13ο αιώνα.
Αξίζει να ανέβει κανείς μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια και το κακοτράχαλο έδαφος στο κάστρο για να θαυμάσει την υπέροχη θέα στο Ληλάντιο. Στη διαδρομή σας από τα Φύλλα προς το Βασιλικό θα συναντήσετε και ένα μικρό έλος που ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της άνοιξης συγκεντρώνει πολλούς ερωδιούς και άλλα παρυδάτια είδη.
Το πεδίο καταλήγει στις ακτές του Νότιου Ευβοϊκού, όπου μέσα σε έναν κλειστό όρμο βρίσκεται το παραθεριστικό Λευκαντί, με τις πολυάριθμες ψαροταβέρνες αλλά και τον αρχαιολογικό χώρο της Ξηρόπολης, που άκμασε κυρίως κατά τη γεωμετρική εποχή, μεταξύ του 900 και του 700 π.Χ.
Αν μάλιστα κάποιος είναι λάτρης της περιπέτειας, μπορεί να κάνει κατάδυση στο ναυάγιο του Eurobalker που βρίσκεται βυθισμένο από το 2000 στη θάλασσα ανοιχτά στο Λευκαντί.
Τα ρεύματα έχουν καθαρίσει τη μεγάλη ρύπανση που προκλήθηκε με τη διαρροή 700 τόνων πετρελαίου και με τα χρόνια το ναυάγιο έχει μετατραπεί σε έναν γιγάντιο ύφαλο που κατακλύζεται από ζωή.
Μονή Αρμά και Νέα Αρτάκη
Η παραλιακή λεωφόρος Χαλκίδας - Αλιβερίου συνεχίζει προς τα νοτιοανατολικά παράλληλα με την ακτογραμμή περνώντας δίπλα από μεγάλα ξενοδοχεία, μικρούς οικισμούς, αγροικίες, κάμπινγκ και παραθεριστικές κατοικίες.
Στη σειρά απλώνονται διαδοχικά μικρές, ήρεμες παραλίες που στεφανώνονται από πεύκα, σκίνα και αλμυρίκια. Ακόμα και στο ζενίθ του καλοκαιριού, αν περπατήσει λίγο κανείς στα μονοπάτια και στην ακτή μπορεί να βρει τη δική του μικρή αμμουδιά.
Οποια εποχή και να έρθει κανείς, όμως, αξίζει να κάνει μια τελευταία παράκαμψη στα ηπειρωτικά για να φτάσει στη Μονή του Αγίου Γεωργίου Αρμά, 20 χιλιόμετρα ανατολικά της Χαλκίδας κοντά στο κάθετο ύψωμα του Βράχου του Καμαρίου.
Η Μονή που ιστορήθηκε το 1637 είναι χτισμένη το 1141 στη θέση ενός πρωτοβυζαντινού ναού που και αυτός με τη σειρά του χτίστηκε πάνω σε αρχαίο ιερό, όπως μαρτυρούν τα διάσπαρτα αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη.
Βόρεια της Χαλκίδας η λεωφόρος Γ. Παπανδρέου βγάζει στη Νέα Αρτάκη που κρατάει το όνομά της από την Αρτάκη της Προποντίδας, τόπο καταγωγής των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν εδώ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η πόλη, που πλέον έχει συνδεθεί οικιστικά με τη Χαλκίδα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Εύβοιας και φημίζεται και αυτή για τις ψαροταβέρνες της.
Τα απέναντι ηπειρωτικά
Στους χαμένους χρόνους του μύθου, οι Αχαιοί βασιλείς συγκεντρώθηκαν σε έναν μικρό κόλπο του Νότιου Ευβοϊκού για να σαλπάρουν για την Τροία.
Το μικρό λιμάνι της Αυλίδας υπήρξε ο τόπος όπου ο Αγαμέμνονας έλαβε τον χρησμό για τη θυσία την κόρης τους Ιφιγένειας στον ναό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, έτσι ώστε να φυσήξει ο Γαρμπής που θα φούσκωνε τα πανιά στα καράβια των Αχαιών.
Σήμερα έχουν επιβιώσει ελάχιστα ερείπια από την ιερή αρχαία ταναγραϊκή πόλη που τόσο πλούσια περιγράφουν ο Στράβωνας και ο Παυσανίας.
Ο μικρός αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται κρυμμένος μεταξύ των δύο όρμων του Μικρού και του Μεγάλου Βαθέος, ανάμεσα στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις των τσιμέντων και των ναυπηγείων Χαλκίδας στην ακτή της Στερεάς Ελλάδας.
Οι ανασκαφές έφεραν στην επιφάνεια το ιερό και τον ναό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, τον βωμό, την κρήνη και τα σπαράγματα από τις ρωμαϊκές θέρμες.
Από την Αυλίδα και με νότια κατεύθυνση σύντομα συναντάτε τη νεότερη Μονή του Αγίου Στεφάνου, ενώ αμέσως μετά εισέρχεστε στην περιοχή της Ριτσώνας, γνωστή για τη θυσία 110 ανάπηρων στρατιωτών του Ελληνοϊταλικού πολέμου από τους Γερμανούς, αλλά και για την περίφημη Ανάβαση της Ριτσώνας, έναν από τους δημοφιλέστερους αγώνες αυτοκινήτου στην Ελλάδα.
Βόρεια της Χαλκίδας και από τη μεριά της Στερεάς βρίσκονται η Δροσιά και γύρω της ακτινωτά οι μικροί παραθαλάσσιοι οικισμοί Αγιος Μηνάς, Μπουρνώντας, Φυτείες και Σωρός, πάνω στις ακτές του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου.
Η ευρύτερη περιοχή αποτελεί μέρος του όρους Μεσσάπιο ή πιο λαϊκά όρους Κτυπά που αποτελεί σύνορο μεταξύ των νομών Εύβοιας και Βοιωτίας και είναι από τις λιγότερο γνωστές περιοχές στους επισκέπτες αλλά και από τις πιο αγαπημένες για τους Χαλκιδείς.
Εδώ βρίσκονται μεγάλες οργανωμένες παραλίες και κρυμμένες μικρές αμμουδιές και εδώ θα δείτε, δίπλα από τη θάλασσα κοντά στον Σωρό, τον άγνωστο Τύμβο του προδότη Σαλγανέα, του Βοιωτού που ετάφη με τιμές από τον Ξέρξη, όταν τους έδειξε το πέρασμα του Ευρίπου.
Κτυπονήσι και η Παραλίμνη
Ακολουθώντας την ακτογραμμή, θα δείτε ένα μακρόστενο, κατάφυτο νησάκι που έχει το προνόμιο να ακούει σε πολλές ονομασίες: Κτυπονήσι, Εγγλεζονήσι, Χτυπονίση και Γάιδαρος.
Το νησάκι απέχει μόνο 300 μέτρα από την παραλία στην ηπειρωτική ακτή και πολλοί είναι αυτοί που κολυμπούν το καλοκαίρι τη σχετικά επικίνδυνη, λόγω συχνής διέλευσης σκαφών, απόσταση για να βρεθούν σε κάποια από τις παραλίες του νησιού ή να περπατήσουν μέχρι τον ναό του Αγίου Νικολάου.
Η υπέροχη ακτογραμμή της Στερεάς συνεχίζει και φτάνει στην περιοχή με το υπέροχο όνομα Ανθηδόνα, απ’ όπου μια παράκαμψη μέσα από τους ελαιώνες σάς βγάζει σε ένα λιλιπούτειο κομψοτέχνημα, τον βυζαντινό ναό του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, ο οποίος χρονολογείται στο β' μισό του 11ου αιώνα.
Κοντά στον ναό βρίσκεται το κεφαλοχώρι των Λουκισίων, απ’ όπου θα περάσετε για να κατεβείτε στην ακτή και να συναντήσετε τα ερείπια του αρχαίου λιμανιού της Ανθηδόνας.
Οι αρχαίοι λίθοι του λιμανιού που πέφτουν ήρεμα στη θάλασσα ακόμα σχηματίζουν ένα λιμάνι που δένουν οι σύγχρονες μικρές βάρκες των ερασιτεχνών ψαράδων της περιοχής.
Η πορεία συνεχίζει προς τα δυτικά και μετά την Παξιμάδα μπαίνει στα ηπειρωτικά και κινείται στα νότια του Πτώου όρους. Σύντομα εμφανίζεται μπροστά σας η Παραλίμνη, που μέρος της ανήκει στον νομό της Εύβοιας.
Η λίμνη αποτελεί τον ανατολικότερο υγρότοπο του συμπλέγματος της λίμνης Υλίκης και του Κηφισού ποταμού και ήταν γνωστή από την αρχαιότητα ως λίμνη Τρεφία, καθώς αποτελούσε εκτροφείο ψαριών για τους κατοίκους της περιοχής.
Η Παραλίμνη είναι ένας σημαντικός υγρότοπος γεμάτος ζωή και, αν κανείς έρθει εδώ στα μέσα του Μάη, θα θαυμάσει ένα τεράστιο υδρόβιο δάσος από λευκά νούφαρα, το οποίο μάλιστα είναι το νοτιότερο μεγάλο δάσος του είδους του στην Ευρώπη.
Και αφού ολοκληρώσετε το ταξίδι σας, θα καταλάβετε έκπληκτοι ότι η περιοχή της Χαλκίδας είναι απλά ανεξάντλητη.
Στα χώματα όπου έζησε ο Αριστοτέλης, εδώ που οι μύθοι ενέπνευσαν τον Ευριπίδη και που οι ιππότες πολέμησαν τους Τούρκους, κάθε σημείο σάς αποκαλύπτει ένα μνημείο που πασχίζετε να το καταχωρίσετε στην πυκνότητα της Ιστορίας του τόπου.
Ή όπως λέει και ο μπαρμπα-Γιάννης ο Σκαρίμπας: «Νάν’ σπασμένοι οι δρόμοι, να φυσάει ο νότος κι εγώ καταμονάχος και να λέω: τι πόλη!».
ΠΗΓΗ. ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου