ΔΕΥΤΕΡΑ 30-3-2015
Του Χρήστου Δεμέτη
Τι έλεγε ο Γ. Βαρουφάκης για την Τράπεζα - κυβέρνηση που διοικεί τον κόσμο.
Πώς η Goldman Sachs επεκτάθηκε και κυριάρχησε στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και πώς αναπτύσσεται ακόμα σε όλο τον πλανήτη.
Η σχέση της με την ΕΚΤ και με τις ελληνικές κυβερνήσεις που προηγήθηκαν από το 2000 και μετά.
Goldman Sachs είναι η τράπεζα που ορίζει το παγκόσμιο καπιταλιστικό παιχνίδι.
Ο φαντομάς - αφέντης που κινεί τα νήματα και δίνει τροφή για θεωρίες συνωμοσίας. Μερικές φορές όμως, τα πραγματικά γεγονότα ξεπερνούν και το πιο ακραίο σενάριο οικονομικής διαπλοκής και προκαλούν ερωτήματα σχετικά με το μέλλον.
Η Goldman Sachs είναι η τράπεζα που λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει και ο διευθύνων σύμβουλος της, Λοϊντ Μπλακφειν, ο άνθρωπος που αυτοαποκαλείται "το αφεντικό του κόσμου".
Καθόλου άδικα μιας και κατάφερε να διεισδύσει στην κυβέρνηση Κλίντον, να σώσει το κεφάλι του επί των ημερών Ομπάμα και να παρεισφρήσει στα άδυτα της Ευρωζώνης ελέγχοντας την ίδια την ΕΚΤ με τον διορισμό του Ντράγκι.
Θύματα της GS, κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις. Αδίστακτοι τραπεζίτες που δεν είχαν πρόβλημα με το να ποντάρουν στην καταστροφή των ιδίων των πελατών τους, αμοραλισμός, στοιχήματα εις βάρος του ευρώ και στη μέση η χώρα μας.
Η Ελλάδα, αποτέλεσε το "πρώτο αίμα" για τους λευκούς καρχαρίες της Wall Street που εν έτει 2001, λίγο πριν την είσοδο μας στην ενιαία νομισματική ένωση, μας άπλωσαν το χέρι. Με το αζημίωτο φυσικά, σαν τοκογλύφοι περιωπής.
Η κυβέρνηση μας τους δέχθηκε και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 έγιναν η θρυαλλίδα.
Η αποπληρωμή των χρεών μας στην Τράπεζα, με "Τ" κεφαλαίο, θα εκκινούσε μετά το πέρας των αγώνων και οι όροι θα άλλαζαν ραγδαία εις βάρος μας.
Την ίδια ώρα οι τραπεζίτες της Goldman Sachs περίμεναν την ώρα και τη στιγμή που θα έπαιζαν τα λεφτά τους στην καταστροφή. 2010 και έξοδος από το ευρώ. Οι αποκαλύψεις συγκράτησαν τις εξελίξεις και ο αμοραλισμός μετριάστηκε μπρος στη διάσωση του ευρώ. Για την ώρα τουλάχιστον.
Το ντοκιμαντέρ "GOLDMAN SACHS: Η τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο", βασίζεται στη δουλειά του Marc Roche και διερευνά εις βάθος την ανάπτυξη και την κυριαρχία της τράπεζας που κρύβεται πίσω από παγκόσμιες συμφωνίες, ενώ μεταξύ άλλων, παρουσιάζει την ελληνική πλευρά του δράματος.
Η υποτιτλισμένη στα ελληνικά παρουσίαση του έγινε την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου στον Πολυχώρο των εκδόσεων Μεταίχμιο, από τις οποίες κυκλοφορεί και το νέο βιβλίο "Οι Banksters: Ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου" του Mark Roche, πάνω στο οποίο βασίστηκε και η ταινία.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν μεταξύ άλλων ο νυν υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας και ο πρώην επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ Χριστόφορος Σαρδελής.
Γεγονότα που υπερβαίνουν κάθε σενάριο
H αμερικάνικη τράπεζα Goldman Sachs βρίσκεται στην καρδιά της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 και όλων των επόμενων μετασεισμών: κρίση των subprimes, ελληνική κρίση, κρίση του ευρώ.
Στο ντοκιμαντέρ, μέσα από μαρτυρίες πρώην στελεχών της GS, τραπεζιτών, οικονομολόγων και δημοσιογράφων, καταγράφεται και αποκαλύπτεται:
• πώς λειτουργεί αυτός ο πανίσχυρος οργανισμός (μυστικότητα, δικτύωση και αχαλίνωτη ροπή προς την κερδοσκοπία),
• πώς η GS κατάφερε να βγει μέσα από το κραχ του 2008 δυνατότερη και απαλλαγμένη από έναν βασικό ανταγωνιστή της (Lehman brothers),
• πώς έγινε η συμφωνία με την ελληνική πλευρά για την απόκρυψη χρέους κατά την προετοιμασία της χώρας για την είσοδο στο ευρώ και πώς η GS κατάφερε να διεισδύσει στην Ευρώπη.
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο επίσης κυκλοφορούν τα μπεστ σέλερ του Marc Roche H Τράπεζα: Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο και Καπιταλισμός εκτός νόμου: Η οικονομία του παρασκηνίου.
Το NEWS 247 βρέθηκε στην προβολή του και παρουσιάζει παρακάτω τα σημαντικότερα συμπεράσματα.
Με οδηγό τη διαπλοκή
Η παντοδυναμία της τράπεζας θεμελιώθηκε το 2008 όταν αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην απέναχντι όχθη του Ατλαντικού, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνήθηκε με πρόταση του υπουργού Οικονομικών Τζ. Πόλσον να χρηματοδοτήσει αρχικώς τις αμερικανικές Τράπεζες.
Στην ουσία, αυτό οδήγησε στη χρεοκοπία της Lehman Brothers, του μεγάλου ανταγωνιστή της Glodman Sachs.
Μετά από την κατάρρευσή της, ο Πόλσον χρηματοδότησε με ειδική ρύθμιση τις Τράπεζες, ανάμεσα στις οποίες και την Goldman.
Διέσωσε μάλιστα την AIG, έναν από τους μεγαλύτερους πελάτες της τράπεζας.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο αθώα. Ο ίδιος ο Πόλσον, υπήρξε στο επικεφαλής της Goldman Sachs.
Η Goldman Sachs κέρδισε σταδιακά δισεκατομμύρια δολάρια εις βάρος των πελατών της κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων.
Η Διαρκής Υποεπιτροπή Ερευνών της αμερικανικής Γερουσίας προχώρησε σε 18μηνη έρευνα από το 2008 και μετά και βασίστηκε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στελεχών της Goldman. Τα μηνύματα έδειξαν ότι στελέχη της κορυφαίας επενδυτικής τράπεζας στον κόσμο απέκρυψαν από τους επενδυτές την αλήθεια για επενδυτικά προϊόντα τα οποία στηρίζονταν στα στεγαστικά δάνεια.
Η Goldman Sachs αρνήθηκε κατηγορηματικά τις αιτιάσεις της Γερουσίας και βέβαια τις κατηγορίες που διετύπωσε στις 16 Απριλίου του 2010 η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στην αστική αγωγή για απάτη που κατέθεσε κατά της τράπεζας και ενός στελέχους της, του Γάλλου τραπεζίτη Φαμπρίς Τουρ.
Η τράπεζα κατηγορήθηκε συγκεκριμένα ότι από το 2007 άρχισε να εξαπατά πελάτες της πουλώντας τους δομημένα χρεωστικά ομόλογα (CDΟ), αποκρύπτοντας τους ότι η ίδια με τη συνδρομή του διαβόητου διαχειριστή αντισταθμιστικών κεφαλαίων (hedge funds) Τζον Πόλσον στοιχημάτιζε ταυτόχρονα στην κατάρρευσή τους. Η Godlman Sachs δηλαδή κατηγορήθηκε ότι πουλούσε σε πελάτες της ομόλογα τα οποία η ίδια είχε συμφέρον να καταρρεύσουν.
Δίωξη ασκήθηκε μόνο εναντίον του Φαμπρίς Τουρ ο οποίος δικάστηκε έχοντας για υπεράσπιση δικηγόρους που πληρώνονταν από την ίδια την τράπεζα.
H κυβέρνηση Σημίτη έβαλε τον λύκο στο μαντρί
Πάμε τώρα στα δικά μας.
Η συναλλαγή της Goldman Sachs το 2001 προέβλεπε την ανταλλαγή ομολόγου ύψους 10 δισ. ευρώ από γεν σε ευρώ με τη χρήση μιας ιστορικής τιμής συναλλάγματος, που εμφάνιζε το δάνειο μειωμένο κατά 2,8 δισ. ευρώ.
Χρησιμοποιούσε επίσης ένα swap με επιτόκιο εκτός αγοράς για την αποπληρωμή του δανείου (τα swaps δίνουν τη δυνατότητα στους αντισυμβαλλόμενους να ανταλλάξουν δύο μορφές επιτοκίων, όπως τα σταθερά και τα κυμαινόμενα, με σημείο αναφοράς ένα θεωρητικό ποσό χρέους).
Πώς έγινε το "κόλπο"
Το swap περιελάμβανε την ανταλλαγή ελληνικού δημόσιου χρέους από γεν και δολάρια, εκτιμώμενο σε 10 δισ. δολάρια ευρώ περίπου, με τις τρέχουσες συναλλαγματικές ισοτιμίες εκείνης της εποχής, σε ένα ποσό που υπολειπόταν των 10 δισ. ευρώ με την διαφορετική ισοτιμία (off market) που έγινε η συναλλαγή.
Ο λόγος για τον οποίο η τρέχουσα αξία του swap -στην ουσία μιλάμε για μια σειρά επιμέρους swap- δεν ήταν μηδέν, όπως συνήθως συμβαίνει, ήταν γιατί η συμφωνία ανταλλαγής βασίστηκε σε μια συναλλαγματική ισοτιμία που διέφερε από την τρέχουσα (spot) της εποχής.
Η χρονική διάρκεια των συμφωνιών (tranches) του συγκεκριμένου swap εκτιμάται σε 15 χρόνια και ίσως παραπάνω.
Η Goldman Sachs πούλησε το currency swap στην Εθνική Τράπεζα το 2005 ως IRS swap, δηλαδή ανταλλαγής επιτοκιακών ροών σε ευρώ.
Η διαφορά των 2,8 δισ. ευρώ έγινε ένα έμμεσο δάνειο της Goldman στην Ελλάδα, ως ένα ακόμα swap, που δεν θα φαινόταν στο χρέος και θα αποπληρωνόταν λοιπόν το 2019.
Τα κόστη των χρηματιστηριακών συναλλαγών επί του swap αυξήθηκαν διότι η συμφωνία είχε θεωρητική αξία που ξεπερνούσε τα 15 δισ. ευρώ, ποσό υψηλότερο του ίδιου του δανείου.
Λόγω του μεγέθους και της περιπλοκότητας της συμφωνίας η Goldman Sachs χρέωσε αναλογικά υψηλότερες προμήθειες χρηματιστηριακών συναλλαγών απ’ ό,τι χρέωνε για συμφωνίες μικρότερου μεγέθους και απλούστερης δομής.
Αρχικά ΠΑΣΟΚ και μετά ΝΔ
Όπως έγραφε το 2008 η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", η συμφωνία αυτή ήταν "εκτός αγοράς" (off market swaps, με πολύ υψηλότερα επιτόκια) και μυστική, χωρίς κανείς να ξέρει τι ακριβώς είχε συμφωνηθεί και ποιος κέρδιζε τι.
Οι φήμες στην αγορά οργίαζαν και μιλούσαν για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που κέρδισε η Goldman, από "το πιο επικερδές deal" που είχε γίνει.
Ποτέ δεν αποδείχθηκε τίποτα. Η ομάδα των golden girls και boys, που έκλεισε για λογαριασμό της Goldman τη συμφωνία, έγινε περιζήτητη από τους ανταγωνιστές και ανέβασε το κασέ της στα ύψη.
Η επικεφαλής του κλιμακίου της Goldman, η ελληνικής καταγωγής Αντι Λουδιάδη που έκανε το ντιλ, λέγεται ότι κέρδισε τόσα χρήματα, που θα μπορούσε να μην ξαναεργαστεί.
Οι δόσεις για το swap των 2,8 δισ. που συμφωνήθηκε να ξεκινήσουν από το 2004, ήταν 360 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, συν τον πληθωρισμό, με χρονολογία αποπληρωμής το 2019, σύμφωνα με τεχνοκράτες της κυβέρνησης Σημίτη, ενώ οι της Ν.Δ. μιλούν για 430 εκατ.
Ο Χρ. Σαρδελής, πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους το 2001 (ΟΔΔΗΧ), εμφανίζεται και στο ντοκιμαντέρ που βασίζεται στους "Banksters". Χρόνια πριν δήλωνε πως δεν μπορούσε να κρύψει την απογοήτευσή του για το θόρυβο που προκλήθηκε, τον οποίο είχε αποδώσει σε σκοπιμότητες.
"Δεν αρνούμαι ότι αυτά στοιχίζουν", είχε δηλώσει στην "Ελευθεροτυπία". "Τότε όμως είχαμε ένα όραμα.
Κάναμε μία επένδυση για την Ελλάδα και μας βγήκε σε εφιάλτη, με όλα αυτά. Αν είχαμε προβλέψει τις αλλαγές στο επιτοκιακό περιβάλλον, θα είχαμε δώσει άλλη δομή στο χρέος.
Μετά το 2001 και την πτώση των δίδυμων πύργων έπεσαν τα επιτόκια και αυξήθηκε η λογιστική αξία του. Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό σχεδιάστηκε για να βγάλει λεφτά η Goldman Sachs, αλλά αν φτάσουν να πουν ότι ξέραμε πως θα πέσουν και οι δίδυμοι πύργοι...". Ο κ. Σαρδελής υποστηρίζει ότι όσοι μιλούν για το swap του 2001 "το κάνουν για να σκεπάσουν άλλα" και προσθέτει: "Ας απολογηθούν και αυτοί που το διαπραγματεύτηκαν το 2005".
Και όντως, η περιπέτεια του swap συνεχίστηκε επί κυβερνήσεων Ν.Δ.
Μετά το σκάνδαλο Enron που ξέσπασε στις ΗΠΑ, άρχισαν οι έλεγχοι στις αμερικανικές τράπεζες και η Goldman Sachs ήθελε να το ξεφορτωθεί.
Ζήτησε λοιπόν, το 2005, από την ελληνική κυβέρνηση να το πάρει πίσω. Ο Γ. Αλογοσκούφης δέχθηκε κι έβαλε την Εθνική Τράπεζα να το αγοράσει, η οποία το πήρε στην τιμή των 5,5 δισ. (από 2,8 που ήταν αρχικά). Η Ν.Δ. λέει ότι το έκανε για να το επιμηκύνει, μειώνοντας την ετήσια δόση σε 320 εκατομμύρια μέχρι το 2039.
Το ποσό αυτό εξακολουθούσε να αποτελεί "κρυφό" χρέος, προς την Εθνική. Μόνο που το 2008 η ΕΚΤ άρχισε να ρωτά την κυβέρνηση εάν έχει χρέη σε κρυφά swaps και αυτή σφύριζε αδιάφορα. Μέχρι που ήρθε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τότε φανερώθηκε και το κρυφό swap των 5,5 δισ. που συνέβαλε στην αύξηση του χρέους, με τις γνωστές συνέπειες.
Πρώην στέλεχος του υπ. Οικονομικών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ παραδέχθηκε ότι "φέρναμε τα έσοδα του μέλλοντος στο παρόν και τις υποχρεώσεις του παρόντος τις στέλναμε στο μέλλον".
Ο Γ. Παπανδρέου αρχικά εμφανίστηκε πρόθυμος να εξεταστεί και το swap του 2001 στην εξεταστική για την οικονομία. Οι δηλώσεις του όμως προκάλεσαν την ενόχληση του Κ. Σημίτη και έτσι έκανε πίσω.
Σύμφωνα με έκθεση της Eurostat (15/11/ 2010), "η Ελλάδα πραγματοποίησε σε μεγάλο αριθμό ανταλλαγές χρέους (swaps) εκτός αγοράς από το 2001 έως και τα τέλη του 2007, οι οποίες οδήγησαν στην αύξηση του εθνικού χρέους της".
Η Goldman Sachs έχει κατηγορηθεί από τον γαλλικό τύπο ότι εκμεταλλεύτηκε την πληροφόρηση που είχε σχετικά με το πραγματικό ύψος του χρέους της Ελλάδας και κερδοσκόπησε ποντάροντας στην κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.
Σταδιακά, η Goldman Sachs κατάφερε να στήσει ένα δίκτυο και στην Ευρώπη και βοήθησε στο "μαγείρεμα" του χρέους της Ελλάδας.
Ο Μάριο Ντράγκι, ήταν ο άνθρωπος που κάθισε στην καρέκλα του αντιπροέδρου της τράπεζας από το 2002 ως το 2005 και το όνομά του ενεπλάκη με το μαγείρεμα του ελληνικού χρέους.
Ο Ντράγκι διαβεβαίωσε όταν ανέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου το 2002, αλλά και ότι δεν είχε αναμιχθεί στην παραποίηση των ελληνικών στοιχείων από την Goldman Sachs, δύο χρόνια νωρίτερα.
Ακολουθεί ο Μάριο Μόντι, διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας από το 2005, αλλά και ο Λουκάς Παπαδήμος, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1994 ως το 2002, που σύμφωνα με δημοσίευμα της Le Monde, "συμμετείχε στην επιχείρηση των ψεύτικων λογαριασμών που έφτιαξε η Goldman Sachs", στην απόκρυψη δηλαδή του ελληνικού χρέους.
Όπως έγραφε η Le Monde, η Goldman Sachs δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους της να αποκαλύπτουν τη σχέση μαζί της, ακόμα κι όταν τους έχει ανατεθεί κάποια θεσμική αποστολή, όπως στην περίπτωση του Μάριο Μόντι, ο οποίος είχε αναλάβει το 2010 μία έρευνα για την ευρωπαϊκή αγορά και την οποία του είχε αναθέσει ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Επισημαίνει ότι το δίκτυο επιρροής που είχε δείξει την ισχύ του πριν ή και κατά τη διάρκεια της αναταραχής που προκάλεσε η κρίση του 2008, έχασε την "αποτελεσματικότητά' του, αν και υπήρχαν περιπτώσεις όπου οι μέθοδοι της επενδυτικής τράπεζας έπιαναν, όπως για παράδειγμα στην ελληνική περίπτωση και στα σενάρια για κλυδωνισμούς στην Ευρωζώνη.
Η τοποθέτηση Βαρουφάκη
Στο ντοκιμαντέρ "Η Τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο" μιλάει και ο Γιάνης Βαρουφάκης πριν γίνει υπουργός Οικονομικών της χώρας.
"Κάθε φορά που πετάει κανείς με αεροπλάνο και πληρώνει φόρο, ο φόρος αυτός εισπράττεται από κάποιον πελάτης της Goldman Sachs". Αυτό για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαπλοκής και της παγκόσμιας επιρροής.
Παρόλα αυτά, ο Έλληνας οικονομολόγος δεν καταδικάζει, εύλογα, την ίδια την τράπεζα εξηγώντας: "Όχι, δεν μπορώ να ρίξω την ευθύνη στην G.S. Αν ο αγρότης αφήσει την πόρτα ανοιχτή και μπει η αλεπού και φάει όλες τις κότες, τότε δεν θα φταίει η αλεπού".
30 Δεκεμβρίου 2014
Λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές, η Goldman εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση για τη χώρα μας:
"Η πρόσφατη αβεβαιότητα που παρατηρείται όσον αφορά στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας συνδέεται στενά με τον κίνδυνο της ασυνέχειας της μεταρρυθμιστικής πολιτικής, ο οποίος έχει αυξηθεί τελευταία.
Τρεις είναι οι λόγοι για την κρισιμότητα του ρόλου της ΕΚΤ, σύμφωνα με την Goldman Sachs:
1. Η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα απαιτήσει χρηματοδότηση από τον επίσημο τομέα της Ευρωζώνης ώστε να καλύψει τις ανάγκες αναχρηματοδότησης το 2015. Το προβλεπόμενο ποσό κυμαίνεται μεταξύ 6-15 δισ. ευρώ ανάλογα με τις οικονομικές υποθέσεις.
Το διάστημα Μαρτίου - Ιουνίου (λήξεις ομολόγων στο ΔΝΤ), καθώς και εκείνο του Ιουλίου - Αυγούστου (ομόλογα της ΕΚΤ) είναι οι μήνες κατά τους οποίους οι ανάγκες αναχρηματοδότησης φαίνεται να είναι πιο πιεστικές.
2. Η ΕΚΤ παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, αποδεχόμενη ως εγγυήσεις τίτλους ελληνικού Δημοσίου.
Σε περίπτωση που μια ελληνική κυβέρνηση καταστεί αφερέγγυα, τότε η χρήση των τίτλων αυτών από ελληνικές τράπεζες θα διακοπεί από την ΕΚΤ. Και αυτό θα σημαίνει μια σημαντική μείωση της διαθέσιμης ρευστότητας για τις ελληνικές τράπεζες.
3. Οι ελληνικές τράπεζες μπορεί επίσης να χρειαστούν πρόσθετους πόρους σε περίπτωση που τα επίπεδα των καταθέσεων αρχίσουν να μειώνονται και πάλι.
Και εδώ, η συνεχιζόμενη δράση της ΕΚΤ για παροχή ρευστότητας στην Τράπεζα της Ελλάδας (μέσω του Target 2), και ως εκ τούτου στις ελληνικές τράπεζες, είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Σύμφωνα με την Goldman Sachs, δεδομένου ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι καλά κεφαλαιοποιημένες, ενώ πλέον εποπτεύονται από την ΕΚΤ, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος να διακόψει η ΕΚΤ τη ροή των πιστώσεων προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, ένας πιθανός αποκλεισμός της κυβέρνησης από τον κατάλογο των επιλέξιμων ενεχύρων θα μπορούσε να προκαλέσει πιστωτικό γεγονός μεταξύ των ελληνικών τραπεζών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει κίνητρα να αναζητήσει συμβιβαστικές λύσεις με την τρόικα, καθώς και εγχώρια υποστήριξη για την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Σε περίπτωση που η επόμενη ελληνική κυβέρνηση επιλέξει να διακόψει ή να αντιστρέψει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που έχουν πραγματοποιηθεί από την έναρξη του προγράμματος προσαρμογής, η στήριξη της ΕΚΤ για την ελληνική οικονομία μπορεί επίσης να τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Η ελληνική περίπτωση φαίνεται μοναδική σε σχέση με τα άλλα μέλη της ζώνης του ευρώ. Πλέον, η Ευρωζώνη διαθέτει σημαντικά εργαλεία πολιτικής για να περιοριστούν οι πιέσεις στην αγορά σε πρώιμο στάδιο. Επίσης, σύμφωνα με την Goldman Sachs, η προοπτική της αγοράς κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ (QE) πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί στις αρχές του επόμενου έτους, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Ελλάδα.
Τέλος, η Goldman Sachs, τονίζει ότι ένα υψηλό ασφάλιστρο κινδύνου είναι πλέον ενσωματωμένο στα ελληνικά χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ μονο η συνεργασία μεταξύ της νέας κυβέρνησης και της τρόικας θα μπορούσε να οδηγήσει τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία να ανακάμψουν".
Και είπαμε παραπάνω, ποιος ελέγχει σήμερα της ΕΚΤ.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Banksters: Ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου"
Η καλύτερη παρουσίαση του βιβλίου δεν είναι άλλη από αυτή που κάνει ο ίδιος ο Marc Roche σε ένα σημείωμά του:
"Είμαι φιλελεύθερος και θαύμαζα ανέκαθεν τον χρηματοοικονομικό κόσμο και τους χρηματιστές, αλλιώς δε θα είχα επιλέξει να καλύπτω ως δημοσιογράφος τη Γουόλ Στριτ και το Σίτι του Λονδίνου για την εφημερίδα Le Monde εδώ και 25 χρόνια.
Από το ξέσπασμα της κρίσης κι έπειτα, όμως, είμαι ένας φιλελεύθερος που αμφιβάλλει, ένας απογοητευμένος από τον καπιταλισμό, ανήσυχος για το μέλλον.
Προσπάθησα να καταλάβω τα βαθύτερα αίτια αυτής της προσωπικής αλλαγής. Τούτο το αμερόληπτο οδοιπορικό είναι ταυτόχρονα ένα εσωτερικό ταξίδι και μια έρευνα σε έναν κόσμο πολύ κλειστό, τον κόσμο των Banksters, όπου βασιλεύει η αδιαφάνεια και... η ατιμωρησία.
Διότι όλα άλλαξαν στις 15 Σεπτεμβρίου 2008".
Για τον συγγραφέα, τούτο εξηγείται από τη συνενοχή ανάμεσα στους πολιτικούς και τους χρηματοοικονομικούς κύκλους, αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλούν "revolving doors", τα πηγαινέλα από τον έναν κύκλο στον άλλο.
Τελικά, το τραπεζικό λόμπι κατάφερε να διεισδύσει στον πολιτικό κόσμο των κυβερνώντων, αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων: οι χρηματοοικονομικοί παράγοντες έδρασαν και δρουν στα όρια της ηθικότητας και τα σφάλματά τους παραμένουν ατιμώρητα.
Παραθέτει δύο εμβληματικά παραδείγματα: ο Τόνι Μπλερ, πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, κατέχει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες περιουσίες στην Αγγλία, σημειωτέον χάρη στην εργασία του ως συμβούλου του χρηματοπιστωτικού χόλντινγκ JP Morgan.
Ενώ ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ήταν αντιπρόεδρος της Goldman Sachs για την Ευρώπη από το 2002 ως το 2005!
Πώς θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος αυτούς τους ανθρώπους να τιμωρούν τις τράπεζες, υπό αυτές τις συνθήκες;
Εντέλει, από το 2008 κι έπειτα, η τραπεζιτική κουλτούρα δεν άλλαξε καθόλου και οι τρέιντερ εξακολουθούν να σέρνουν τον χορό με την πληροφορική αυτοματοποίηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών που αντιπροσωπεύουν τα 2/3 του συνόλου πέραν του Ατλαντικού: ως εκ τούτου, σε περίπτωση βλάβης ή κυβερνοεπίθεσης, δεν αποκλείεται καθόλου να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια νέα χρηματιστηριακή κρίση.
Από άρθρο στο Business B2B
Το όνομά του δεν σας λέει τίποτα. Στο Canary Warf όπου χτυπάει η καρδιά του Σίτι, έκανε κάθε πρωί μια στάση στο Café Breta, που έχει μεγάλη πέραση μεταξύ των γκόλντεν μπόις, όπου κανείς δεν του έδινε σημασία. Τραγικό λάθος: ο Τομ Χέις διηύθυνε επί χρόνια το γκανγκ των τρέιντερ.
Μια ολέθρια συμμορία στην οποία μετείχαν υπάλληλοι μιας δεκάδας μεγάλων τραπεζών ανά τον κόσμο. Ο τρόπος δράσης τους; Κερδοσκοπούσαν με το libor, το επιτόκιο με το οποίο οι τράπεζες δανείζονται χρήματα μεταξύ τους.
Συσσώρευσαν περιουσίες, εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων – στα οποία περιλαμβάνεστε ίσως κι εσείς.
Διότι το libor χρησιμεύει ως αναφορά για τα στεγαστικά δάνεια, τα βιβλιάρια του ταμιευτηρίου, τα καταναλωτικά δάνεια… Ο Τομ Χέις θα δικαστεί στο Λονδίνο στις αρχές του 2015.
Ο Marc Roche έχει στα σημειωματάριά του δεκάδες ιστορίες σαν κι αυτή, με πρωταγωνιστές απλούς υπαλλήλους ή μεγάλους σταρ του χρηματοοικονομικού συστήματος.
Τριάντα πέντε χρόνια τώρα αυτός ο δημοσιογράφος τρυγεί πληροφορίες στις έδρες των τραπεζικών γιγάντων του Σίτι ή της Γουόλ Στριτ, στις τραπεζαρίες αυτών των κτιρίων από γυαλί και ατσάλι, στα γυμναστήρια των τρέιντερ, στα μπαρ όπου συχνάζουν… τριάντα πέντε χρόνια τώρα μαζεύει τις εκμυστηρεύσεις των αρχόντων του χρήματος, τους εξετάζει, τους ζυγίζει, τους σταθμίζει.
Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Οι Banksters: ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου, αυτός ο ανθρωπολόγος του Σίτι με το τόσο βρετανικό χιούμορ μάς προσφέρει μιαν ανηλεή περιγραφή ενός κόσμου που έχει ως μονάδα μέτρησης το δισεκατομμύριο.
Ωμή, ακριβώς, διότι ο Marc Roche αφηγείται ένα σωρό αληθινές ιστορίες, μιλάει για την απουσία μεταμέλειας στους τραπεζίτες, για τους πολιτικούς τους διαύλους, για τις καινοτομίες τους που προετοιμάζουν τα αυριανά κραχ…
Αυτό το βιβλίο είναι, επίσης, η ιστορία ενός δημοσιογράφου, συγγραφέα ενός βιβλίου για μια ανελέητη έρευνα με θέμα τον μηχανισμό της Goldman Sachs, ο οποίος είδε τις βεβαιότητές του να καταρρέουν το 2008 μαζί με την τράπεζα Lehman Brothers και διαπιστώνει εκ των υστέρων ότι εξαπατήθηκε επί πολλά χρόνια:
«Είμαι ένας φιλελεύθερος που αμφιβάλλει, ένας απογοητευμένος από τον καπιταλισμό, ανήσυχος για το μέλλον».
Η κρίση του είναι, σήμερα, αμείλικτη: «Η απουσία συναίσθησης ευθύνης στην κορυφή του συστήματος είναι εξοργιστική». Τα κολοσσιαία πρόστιμα που καταδικάστηκαν να καταβάλουν οι τράπεζες (17 δισεκατομμύρια δολάρια η Bank of America) δεν έγιναν, προφανώς, μάθημα στους "Banksters".
Από άρθρο στο γαλλικό περιοδικό Le Point
Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΕ
Οι πολιτικοί μας ιθύνοντες υιοθέτησαν, μήπως, αυτό το πασίγνωστο ρητό του Πρίγκιπα ντι Σαλίνα του «Γατόπαρδου»; Η αλλαγή έχει γίνει μέσα σε μερικά χρόνια η καραμέλα τους. Όμως στο τέλος είμαστε υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε ότι, παρά τις επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις, δεν αλλάζει τίποτε....
Ο δημοσιογράφος Marc Roche δεν επιδιώκει να μεταρρυθμίσει τίποτε: ούτε καν το τρομερό τραπεζικό σύστημα του οποίου είχε την ευκαιρία να εξετάσει όλες τις παρεκτροπές, στη Γουόλ Στριτ ή στο Σίτι του Λονδίνου.
Αρκείται στην καταγγελία των παραπτωμάτων και εγκλημάτων του, και η ανάγνωση του κατηγορητηρίου του είναι, απλώς, τρομακτική. Για να τιτλοφορήσει το μπουρλότο του χρησιμοποιεί τη λέξη Banksters, όπως αποκαλούν οι αγγλοσάξονες συνάδελφοί του τους τραπεζίτες. Ο τίτλος είναι εύγλωττος, το βιβλίο ανελέητο, το περιεχόμενό του σκανδαλώδες, εξοργιστικό.
Ο συγγραφέας δηλώνει ότι είναι "ένας φιλελεύθερος που αμφιβάλλει", ένας "απογοητευμένος από τον καπιταλισμό". Η φονική δύναμη του βιβλίου του συνίσταται στο ότι δεν πρόκειται για καταγγελίες συνοδευόμενες από αλτρουιστικά συναισθήματα, αλλά για τραπεζίτες που συλλαμβάνονται να παρανομούν επ’ αυτοφώρω με όλη τους την σεβασμιότητα και... ατιμωρησία.
Όπως στο πόκερ, ο Marc Roche πλήρωσε για να μάθει. Τη δεκαετία του 2000 η αύξηση των τιμών των ακινήτων στο εντός των τειχών Λονδίνο ήταν ιλιγγιώδης: οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν κατά 240%!
Ο συνάδελφός μας θέλησε να επωφεληθεί. Αλίμονο! Στις 15 Σεπτεμβρίου 2007 πληροφορούνταν από το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης ότι σχηματίζονταν ουρές μπροστά στα υποκαταστήματα της Northern Rock, της τράπεζάς «του», που τον είχε συμβουλέψει να επενδύσει στα ακίνητα.
Έτσι ο Marc Roche γνώρισε σε όλη του την έκταση το πιο σοβαρό χρηματοοικονομικό κραχ από το 1929 και μετά: "Οι πρόεδροι-γενικοί διευθυντές" γράφει "δεν είχαν ιδέα γι’ αυτά που μαγειρεύονταν στις δικές τους αίθουσες συναλλαγών.
Αδιαφορούσαν εντελώς για ό,τι γινόταν εκεί μέσα, εφόσον τα εξωτικά επενδυτικά προϊόντα που είχαν επινοήσει τα μεγάλα κεφάλια τα οποία είχαν προσλάβει πληρώνοντας χρυσάφι έκαναν τη μηχανή που παρήγαγε μπόνους να γυρίζει".
Το ταξίδι που μας προτείνει ο Marc Roche στον κόσμο των χρηματιστών, που δεν έχουν, κατά την άποψή του, συναίσθηση ευθύνης, θα το συστήναμε στους πολιτικούς μας ιθύνοντες: αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξει επειγόντως, αυτό βρίσκεται εδώ, μπροστά στις πόρτες μας, στις θυρίδες των τραπεζών μας.
Από άρθρο στο γαλλικό περιοδικό Lire
* Ο συγγραφέας
Ο Marc Roche, Γάλλος δημοσιογράφος, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1951.
Είναι εδώ και είκοσι χρόνια ανταποκριτής της εφημερίδας Le Monde στο Σίτι του Λονδίνου, ενώ συνεργάζεται επίσης με τη βελγική Le Soir και την ελβετική La Tribune de Genève.
Έχει συνεργαστεί ακόμα με το περιοδικό Le Point. Θεωρείται ειδικός σε χρηματοοικονομικά θέματα, καθώς και σε θέματα που αφορούν τη σύγχρονη μοναρχία.
ΠΗΓΗ. news247.gr
Του Χρήστου Δεμέτη
Τι έλεγε ο Γ. Βαρουφάκης για την Τράπεζα - κυβέρνηση που διοικεί τον κόσμο.
Πώς η Goldman Sachs επεκτάθηκε και κυριάρχησε στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και πώς αναπτύσσεται ακόμα σε όλο τον πλανήτη.
Η σχέση της με την ΕΚΤ και με τις ελληνικές κυβερνήσεις που προηγήθηκαν από το 2000 και μετά.
Goldman Sachs είναι η τράπεζα που ορίζει το παγκόσμιο καπιταλιστικό παιχνίδι.
Ο φαντομάς - αφέντης που κινεί τα νήματα και δίνει τροφή για θεωρίες συνωμοσίας. Μερικές φορές όμως, τα πραγματικά γεγονότα ξεπερνούν και το πιο ακραίο σενάριο οικονομικής διαπλοκής και προκαλούν ερωτήματα σχετικά με το μέλλον.
Η Goldman Sachs είναι η τράπεζα που λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει και ο διευθύνων σύμβουλος της, Λοϊντ Μπλακφειν, ο άνθρωπος που αυτοαποκαλείται "το αφεντικό του κόσμου".
Καθόλου άδικα μιας και κατάφερε να διεισδύσει στην κυβέρνηση Κλίντον, να σώσει το κεφάλι του επί των ημερών Ομπάμα και να παρεισφρήσει στα άδυτα της Ευρωζώνης ελέγχοντας την ίδια την ΕΚΤ με τον διορισμό του Ντράγκι.
Θύματα της GS, κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις. Αδίστακτοι τραπεζίτες που δεν είχαν πρόβλημα με το να ποντάρουν στην καταστροφή των ιδίων των πελατών τους, αμοραλισμός, στοιχήματα εις βάρος του ευρώ και στη μέση η χώρα μας.
Η Ελλάδα, αποτέλεσε το "πρώτο αίμα" για τους λευκούς καρχαρίες της Wall Street που εν έτει 2001, λίγο πριν την είσοδο μας στην ενιαία νομισματική ένωση, μας άπλωσαν το χέρι. Με το αζημίωτο φυσικά, σαν τοκογλύφοι περιωπής.
Η κυβέρνηση μας τους δέχθηκε και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 έγιναν η θρυαλλίδα.
Η αποπληρωμή των χρεών μας στην Τράπεζα, με "Τ" κεφαλαίο, θα εκκινούσε μετά το πέρας των αγώνων και οι όροι θα άλλαζαν ραγδαία εις βάρος μας.
Την ίδια ώρα οι τραπεζίτες της Goldman Sachs περίμεναν την ώρα και τη στιγμή που θα έπαιζαν τα λεφτά τους στην καταστροφή. 2010 και έξοδος από το ευρώ. Οι αποκαλύψεις συγκράτησαν τις εξελίξεις και ο αμοραλισμός μετριάστηκε μπρος στη διάσωση του ευρώ. Για την ώρα τουλάχιστον.
Το ντοκιμαντέρ "GOLDMAN SACHS: Η τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο", βασίζεται στη δουλειά του Marc Roche και διερευνά εις βάθος την ανάπτυξη και την κυριαρχία της τράπεζας που κρύβεται πίσω από παγκόσμιες συμφωνίες, ενώ μεταξύ άλλων, παρουσιάζει την ελληνική πλευρά του δράματος.
Η υποτιτλισμένη στα ελληνικά παρουσίαση του έγινε την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου στον Πολυχώρο των εκδόσεων Μεταίχμιο, από τις οποίες κυκλοφορεί και το νέο βιβλίο "Οι Banksters: Ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου" του Mark Roche, πάνω στο οποίο βασίστηκε και η ταινία.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν μεταξύ άλλων ο νυν υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας και ο πρώην επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ Χριστόφορος Σαρδελής.
Γεγονότα που υπερβαίνουν κάθε σενάριο
H αμερικάνικη τράπεζα Goldman Sachs βρίσκεται στην καρδιά της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 και όλων των επόμενων μετασεισμών: κρίση των subprimes, ελληνική κρίση, κρίση του ευρώ.
Στο ντοκιμαντέρ, μέσα από μαρτυρίες πρώην στελεχών της GS, τραπεζιτών, οικονομολόγων και δημοσιογράφων, καταγράφεται και αποκαλύπτεται:
• πώς λειτουργεί αυτός ο πανίσχυρος οργανισμός (μυστικότητα, δικτύωση και αχαλίνωτη ροπή προς την κερδοσκοπία),
• πώς η GS κατάφερε να βγει μέσα από το κραχ του 2008 δυνατότερη και απαλλαγμένη από έναν βασικό ανταγωνιστή της (Lehman brothers),
• πώς έγινε η συμφωνία με την ελληνική πλευρά για την απόκρυψη χρέους κατά την προετοιμασία της χώρας για την είσοδο στο ευρώ και πώς η GS κατάφερε να διεισδύσει στην Ευρώπη.
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο επίσης κυκλοφορούν τα μπεστ σέλερ του Marc Roche H Τράπεζα: Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο και Καπιταλισμός εκτός νόμου: Η οικονομία του παρασκηνίου.
Το NEWS 247 βρέθηκε στην προβολή του και παρουσιάζει παρακάτω τα σημαντικότερα συμπεράσματα.
Με οδηγό τη διαπλοκή
Η παντοδυναμία της τράπεζας θεμελιώθηκε το 2008 όταν αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην απέναχντι όχθη του Ατλαντικού, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρνήθηκε με πρόταση του υπουργού Οικονομικών Τζ. Πόλσον να χρηματοδοτήσει αρχικώς τις αμερικανικές Τράπεζες.
Στην ουσία, αυτό οδήγησε στη χρεοκοπία της Lehman Brothers, του μεγάλου ανταγωνιστή της Glodman Sachs.
Μετά από την κατάρρευσή της, ο Πόλσον χρηματοδότησε με ειδική ρύθμιση τις Τράπεζες, ανάμεσα στις οποίες και την Goldman.
Διέσωσε μάλιστα την AIG, έναν από τους μεγαλύτερους πελάτες της τράπεζας.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο αθώα. Ο ίδιος ο Πόλσον, υπήρξε στο επικεφαλής της Goldman Sachs.
Η Goldman Sachs κέρδισε σταδιακά δισεκατομμύρια δολάρια εις βάρος των πελατών της κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων.
Η Διαρκής Υποεπιτροπή Ερευνών της αμερικανικής Γερουσίας προχώρησε σε 18μηνη έρευνα από το 2008 και μετά και βασίστηκε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στελεχών της Goldman. Τα μηνύματα έδειξαν ότι στελέχη της κορυφαίας επενδυτικής τράπεζας στον κόσμο απέκρυψαν από τους επενδυτές την αλήθεια για επενδυτικά προϊόντα τα οποία στηρίζονταν στα στεγαστικά δάνεια.
Η Goldman Sachs αρνήθηκε κατηγορηματικά τις αιτιάσεις της Γερουσίας και βέβαια τις κατηγορίες που διετύπωσε στις 16 Απριλίου του 2010 η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς στην αστική αγωγή για απάτη που κατέθεσε κατά της τράπεζας και ενός στελέχους της, του Γάλλου τραπεζίτη Φαμπρίς Τουρ.
Η τράπεζα κατηγορήθηκε συγκεκριμένα ότι από το 2007 άρχισε να εξαπατά πελάτες της πουλώντας τους δομημένα χρεωστικά ομόλογα (CDΟ), αποκρύπτοντας τους ότι η ίδια με τη συνδρομή του διαβόητου διαχειριστή αντισταθμιστικών κεφαλαίων (hedge funds) Τζον Πόλσον στοιχημάτιζε ταυτόχρονα στην κατάρρευσή τους. Η Godlman Sachs δηλαδή κατηγορήθηκε ότι πουλούσε σε πελάτες της ομόλογα τα οποία η ίδια είχε συμφέρον να καταρρεύσουν.
Δίωξη ασκήθηκε μόνο εναντίον του Φαμπρίς Τουρ ο οποίος δικάστηκε έχοντας για υπεράσπιση δικηγόρους που πληρώνονταν από την ίδια την τράπεζα.
H κυβέρνηση Σημίτη έβαλε τον λύκο στο μαντρί
Πάμε τώρα στα δικά μας.
Η συναλλαγή της Goldman Sachs το 2001 προέβλεπε την ανταλλαγή ομολόγου ύψους 10 δισ. ευρώ από γεν σε ευρώ με τη χρήση μιας ιστορικής τιμής συναλλάγματος, που εμφάνιζε το δάνειο μειωμένο κατά 2,8 δισ. ευρώ.
Χρησιμοποιούσε επίσης ένα swap με επιτόκιο εκτός αγοράς για την αποπληρωμή του δανείου (τα swaps δίνουν τη δυνατότητα στους αντισυμβαλλόμενους να ανταλλάξουν δύο μορφές επιτοκίων, όπως τα σταθερά και τα κυμαινόμενα, με σημείο αναφοράς ένα θεωρητικό ποσό χρέους).
Πώς έγινε το "κόλπο"
Το swap περιελάμβανε την ανταλλαγή ελληνικού δημόσιου χρέους από γεν και δολάρια, εκτιμώμενο σε 10 δισ. δολάρια ευρώ περίπου, με τις τρέχουσες συναλλαγματικές ισοτιμίες εκείνης της εποχής, σε ένα ποσό που υπολειπόταν των 10 δισ. ευρώ με την διαφορετική ισοτιμία (off market) που έγινε η συναλλαγή.
Ο λόγος για τον οποίο η τρέχουσα αξία του swap -στην ουσία μιλάμε για μια σειρά επιμέρους swap- δεν ήταν μηδέν, όπως συνήθως συμβαίνει, ήταν γιατί η συμφωνία ανταλλαγής βασίστηκε σε μια συναλλαγματική ισοτιμία που διέφερε από την τρέχουσα (spot) της εποχής.
Η χρονική διάρκεια των συμφωνιών (tranches) του συγκεκριμένου swap εκτιμάται σε 15 χρόνια και ίσως παραπάνω.
Η Goldman Sachs πούλησε το currency swap στην Εθνική Τράπεζα το 2005 ως IRS swap, δηλαδή ανταλλαγής επιτοκιακών ροών σε ευρώ.
Η διαφορά των 2,8 δισ. ευρώ έγινε ένα έμμεσο δάνειο της Goldman στην Ελλάδα, ως ένα ακόμα swap, που δεν θα φαινόταν στο χρέος και θα αποπληρωνόταν λοιπόν το 2019.
Τα κόστη των χρηματιστηριακών συναλλαγών επί του swap αυξήθηκαν διότι η συμφωνία είχε θεωρητική αξία που ξεπερνούσε τα 15 δισ. ευρώ, ποσό υψηλότερο του ίδιου του δανείου.
Λόγω του μεγέθους και της περιπλοκότητας της συμφωνίας η Goldman Sachs χρέωσε αναλογικά υψηλότερες προμήθειες χρηματιστηριακών συναλλαγών απ’ ό,τι χρέωνε για συμφωνίες μικρότερου μεγέθους και απλούστερης δομής.
Αρχικά ΠΑΣΟΚ και μετά ΝΔ
Όπως έγραφε το 2008 η εφημερίδα "Ελευθεροτυπία", η συμφωνία αυτή ήταν "εκτός αγοράς" (off market swaps, με πολύ υψηλότερα επιτόκια) και μυστική, χωρίς κανείς να ξέρει τι ακριβώς είχε συμφωνηθεί και ποιος κέρδιζε τι.
Οι φήμες στην αγορά οργίαζαν και μιλούσαν για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που κέρδισε η Goldman, από "το πιο επικερδές deal" που είχε γίνει.
Ποτέ δεν αποδείχθηκε τίποτα. Η ομάδα των golden girls και boys, που έκλεισε για λογαριασμό της Goldman τη συμφωνία, έγινε περιζήτητη από τους ανταγωνιστές και ανέβασε το κασέ της στα ύψη.
Η επικεφαλής του κλιμακίου της Goldman, η ελληνικής καταγωγής Αντι Λουδιάδη που έκανε το ντιλ, λέγεται ότι κέρδισε τόσα χρήματα, που θα μπορούσε να μην ξαναεργαστεί.
Οι δόσεις για το swap των 2,8 δισ. που συμφωνήθηκε να ξεκινήσουν από το 2004, ήταν 360 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, συν τον πληθωρισμό, με χρονολογία αποπληρωμής το 2019, σύμφωνα με τεχνοκράτες της κυβέρνησης Σημίτη, ενώ οι της Ν.Δ. μιλούν για 430 εκατ.
Ο Χρ. Σαρδελής, πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους το 2001 (ΟΔΔΗΧ), εμφανίζεται και στο ντοκιμαντέρ που βασίζεται στους "Banksters". Χρόνια πριν δήλωνε πως δεν μπορούσε να κρύψει την απογοήτευσή του για το θόρυβο που προκλήθηκε, τον οποίο είχε αποδώσει σε σκοπιμότητες.
"Δεν αρνούμαι ότι αυτά στοιχίζουν", είχε δηλώσει στην "Ελευθεροτυπία". "Τότε όμως είχαμε ένα όραμα.
Κάναμε μία επένδυση για την Ελλάδα και μας βγήκε σε εφιάλτη, με όλα αυτά. Αν είχαμε προβλέψει τις αλλαγές στο επιτοκιακό περιβάλλον, θα είχαμε δώσει άλλη δομή στο χρέος.
Μετά το 2001 και την πτώση των δίδυμων πύργων έπεσαν τα επιτόκια και αυξήθηκε η λογιστική αξία του. Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό σχεδιάστηκε για να βγάλει λεφτά η Goldman Sachs, αλλά αν φτάσουν να πουν ότι ξέραμε πως θα πέσουν και οι δίδυμοι πύργοι...". Ο κ. Σαρδελής υποστηρίζει ότι όσοι μιλούν για το swap του 2001 "το κάνουν για να σκεπάσουν άλλα" και προσθέτει: "Ας απολογηθούν και αυτοί που το διαπραγματεύτηκαν το 2005".
Και όντως, η περιπέτεια του swap συνεχίστηκε επί κυβερνήσεων Ν.Δ.
Μετά το σκάνδαλο Enron που ξέσπασε στις ΗΠΑ, άρχισαν οι έλεγχοι στις αμερικανικές τράπεζες και η Goldman Sachs ήθελε να το ξεφορτωθεί.
Ζήτησε λοιπόν, το 2005, από την ελληνική κυβέρνηση να το πάρει πίσω. Ο Γ. Αλογοσκούφης δέχθηκε κι έβαλε την Εθνική Τράπεζα να το αγοράσει, η οποία το πήρε στην τιμή των 5,5 δισ. (από 2,8 που ήταν αρχικά). Η Ν.Δ. λέει ότι το έκανε για να το επιμηκύνει, μειώνοντας την ετήσια δόση σε 320 εκατομμύρια μέχρι το 2039.
Το ποσό αυτό εξακολουθούσε να αποτελεί "κρυφό" χρέος, προς την Εθνική. Μόνο που το 2008 η ΕΚΤ άρχισε να ρωτά την κυβέρνηση εάν έχει χρέη σε κρυφά swaps και αυτή σφύριζε αδιάφορα. Μέχρι που ήρθε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τότε φανερώθηκε και το κρυφό swap των 5,5 δισ. που συνέβαλε στην αύξηση του χρέους, με τις γνωστές συνέπειες.
Πρώην στέλεχος του υπ. Οικονομικών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ παραδέχθηκε ότι "φέρναμε τα έσοδα του μέλλοντος στο παρόν και τις υποχρεώσεις του παρόντος τις στέλναμε στο μέλλον".
Ο Γ. Παπανδρέου αρχικά εμφανίστηκε πρόθυμος να εξεταστεί και το swap του 2001 στην εξεταστική για την οικονομία. Οι δηλώσεις του όμως προκάλεσαν την ενόχληση του Κ. Σημίτη και έτσι έκανε πίσω.
Σύμφωνα με έκθεση της Eurostat (15/11/ 2010), "η Ελλάδα πραγματοποίησε σε μεγάλο αριθμό ανταλλαγές χρέους (swaps) εκτός αγοράς από το 2001 έως και τα τέλη του 2007, οι οποίες οδήγησαν στην αύξηση του εθνικού χρέους της".
Η Goldman Sachs έχει κατηγορηθεί από τον γαλλικό τύπο ότι εκμεταλλεύτηκε την πληροφόρηση που είχε σχετικά με το πραγματικό ύψος του χρέους της Ελλάδας και κερδοσκόπησε ποντάροντας στην κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.
Σταδιακά, η Goldman Sachs κατάφερε να στήσει ένα δίκτυο και στην Ευρώπη και βοήθησε στο "μαγείρεμα" του χρέους της Ελλάδας.
Ο Μάριο Ντράγκι, ήταν ο άνθρωπος που κάθισε στην καρέκλα του αντιπροέδρου της τράπεζας από το 2002 ως το 2005 και το όνομά του ενεπλάκη με το μαγείρεμα του ελληνικού χρέους.
Ο Ντράγκι διαβεβαίωσε όταν ανέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου το 2002, αλλά και ότι δεν είχε αναμιχθεί στην παραποίηση των ελληνικών στοιχείων από την Goldman Sachs, δύο χρόνια νωρίτερα.
Ακολουθεί ο Μάριο Μόντι, διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας από το 2005, αλλά και ο Λουκάς Παπαδήμος, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος από το 1994 ως το 2002, που σύμφωνα με δημοσίευμα της Le Monde, "συμμετείχε στην επιχείρηση των ψεύτικων λογαριασμών που έφτιαξε η Goldman Sachs", στην απόκρυψη δηλαδή του ελληνικού χρέους.
Όπως έγραφε η Le Monde, η Goldman Sachs δεν αφήνει ποτέ τους ανθρώπους της να αποκαλύπτουν τη σχέση μαζί της, ακόμα κι όταν τους έχει ανατεθεί κάποια θεσμική αποστολή, όπως στην περίπτωση του Μάριο Μόντι, ο οποίος είχε αναλάβει το 2010 μία έρευνα για την ευρωπαϊκή αγορά και την οποία του είχε αναθέσει ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Επισημαίνει ότι το δίκτυο επιρροής που είχε δείξει την ισχύ του πριν ή και κατά τη διάρκεια της αναταραχής που προκάλεσε η κρίση του 2008, έχασε την "αποτελεσματικότητά' του, αν και υπήρχαν περιπτώσεις όπου οι μέθοδοι της επενδυτικής τράπεζας έπιαναν, όπως για παράδειγμα στην ελληνική περίπτωση και στα σενάρια για κλυδωνισμούς στην Ευρωζώνη.
Η τοποθέτηση Βαρουφάκη
Στο ντοκιμαντέρ "Η Τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο" μιλάει και ο Γιάνης Βαρουφάκης πριν γίνει υπουργός Οικονομικών της χώρας.
"Κάθε φορά που πετάει κανείς με αεροπλάνο και πληρώνει φόρο, ο φόρος αυτός εισπράττεται από κάποιον πελάτης της Goldman Sachs". Αυτό για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαπλοκής και της παγκόσμιας επιρροής.
Παρόλα αυτά, ο Έλληνας οικονομολόγος δεν καταδικάζει, εύλογα, την ίδια την τράπεζα εξηγώντας: "Όχι, δεν μπορώ να ρίξω την ευθύνη στην G.S. Αν ο αγρότης αφήσει την πόρτα ανοιχτή και μπει η αλεπού και φάει όλες τις κότες, τότε δεν θα φταίει η αλεπού".
30 Δεκεμβρίου 2014
Λίγο πριν τις ελληνικές εκλογές, η Goldman εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση για τη χώρα μας:
"Η πρόσφατη αβεβαιότητα που παρατηρείται όσον αφορά στις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας συνδέεται στενά με τον κίνδυνο της ασυνέχειας της μεταρρυθμιστικής πολιτικής, ο οποίος έχει αυξηθεί τελευταία.
Τρεις είναι οι λόγοι για την κρισιμότητα του ρόλου της ΕΚΤ, σύμφωνα με την Goldman Sachs:
1. Η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα απαιτήσει χρηματοδότηση από τον επίσημο τομέα της Ευρωζώνης ώστε να καλύψει τις ανάγκες αναχρηματοδότησης το 2015. Το προβλεπόμενο ποσό κυμαίνεται μεταξύ 6-15 δισ. ευρώ ανάλογα με τις οικονομικές υποθέσεις.
Το διάστημα Μαρτίου - Ιουνίου (λήξεις ομολόγων στο ΔΝΤ), καθώς και εκείνο του Ιουλίου - Αυγούστου (ομόλογα της ΕΚΤ) είναι οι μήνες κατά τους οποίους οι ανάγκες αναχρηματοδότησης φαίνεται να είναι πιο πιεστικές.
2. Η ΕΚΤ παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, αποδεχόμενη ως εγγυήσεις τίτλους ελληνικού Δημοσίου.
Σε περίπτωση που μια ελληνική κυβέρνηση καταστεί αφερέγγυα, τότε η χρήση των τίτλων αυτών από ελληνικές τράπεζες θα διακοπεί από την ΕΚΤ. Και αυτό θα σημαίνει μια σημαντική μείωση της διαθέσιμης ρευστότητας για τις ελληνικές τράπεζες.
3. Οι ελληνικές τράπεζες μπορεί επίσης να χρειαστούν πρόσθετους πόρους σε περίπτωση που τα επίπεδα των καταθέσεων αρχίσουν να μειώνονται και πάλι.
Και εδώ, η συνεχιζόμενη δράση της ΕΚΤ για παροχή ρευστότητας στην Τράπεζα της Ελλάδας (μέσω του Target 2), και ως εκ τούτου στις ελληνικές τράπεζες, είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Σύμφωνα με την Goldman Sachs, δεδομένου ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι καλά κεφαλαιοποιημένες, ενώ πλέον εποπτεύονται από την ΕΚΤ, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος να διακόψει η ΕΚΤ τη ροή των πιστώσεων προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Αλλά, από την άλλη πλευρά, ένας πιθανός αποκλεισμός της κυβέρνησης από τον κατάλογο των επιλέξιμων ενεχύρων θα μπορούσε να προκαλέσει πιστωτικό γεγονός μεταξύ των ελληνικών τραπεζών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει κίνητρα να αναζητήσει συμβιβαστικές λύσεις με την τρόικα, καθώς και εγχώρια υποστήριξη για την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Σε περίπτωση που η επόμενη ελληνική κυβέρνηση επιλέξει να διακόψει ή να αντιστρέψει τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που έχουν πραγματοποιηθεί από την έναρξη του προγράμματος προσαρμογής, η στήριξη της ΕΚΤ για την ελληνική οικονομία μπορεί επίσης να τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Η ελληνική περίπτωση φαίνεται μοναδική σε σχέση με τα άλλα μέλη της ζώνης του ευρώ. Πλέον, η Ευρωζώνη διαθέτει σημαντικά εργαλεία πολιτικής για να περιοριστούν οι πιέσεις στην αγορά σε πρώιμο στάδιο. Επίσης, σύμφωνα με την Goldman Sachs, η προοπτική της αγοράς κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ (QE) πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί στις αρχές του επόμενου έτους, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Ελλάδα.
Τέλος, η Goldman Sachs, τονίζει ότι ένα υψηλό ασφάλιστρο κινδύνου είναι πλέον ενσωματωμένο στα ελληνικά χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία, ενώ μονο η συνεργασία μεταξύ της νέας κυβέρνησης και της τρόικας θα μπορούσε να οδηγήσει τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία να ανακάμψουν".
Και είπαμε παραπάνω, ποιος ελέγχει σήμερα της ΕΚΤ.
Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Banksters: Ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου"
Η καλύτερη παρουσίαση του βιβλίου δεν είναι άλλη από αυτή που κάνει ο ίδιος ο Marc Roche σε ένα σημείωμά του:
"Είμαι φιλελεύθερος και θαύμαζα ανέκαθεν τον χρηματοοικονομικό κόσμο και τους χρηματιστές, αλλιώς δε θα είχα επιλέξει να καλύπτω ως δημοσιογράφος τη Γουόλ Στριτ και το Σίτι του Λονδίνου για την εφημερίδα Le Monde εδώ και 25 χρόνια.
Από το ξέσπασμα της κρίσης κι έπειτα, όμως, είμαι ένας φιλελεύθερος που αμφιβάλλει, ένας απογοητευμένος από τον καπιταλισμό, ανήσυχος για το μέλλον.
Προσπάθησα να καταλάβω τα βαθύτερα αίτια αυτής της προσωπικής αλλαγής. Τούτο το αμερόληπτο οδοιπορικό είναι ταυτόχρονα ένα εσωτερικό ταξίδι και μια έρευνα σε έναν κόσμο πολύ κλειστό, τον κόσμο των Banksters, όπου βασιλεύει η αδιαφάνεια και... η ατιμωρησία.
Διότι όλα άλλαξαν στις 15 Σεπτεμβρίου 2008".
Για τον συγγραφέα, τούτο εξηγείται από τη συνενοχή ανάμεσα στους πολιτικούς και τους χρηματοοικονομικούς κύκλους, αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλούν "revolving doors", τα πηγαινέλα από τον έναν κύκλο στον άλλο.
Τελικά, το τραπεζικό λόμπι κατάφερε να διεισδύσει στον πολιτικό κόσμο των κυβερνώντων, αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων: οι χρηματοοικονομικοί παράγοντες έδρασαν και δρουν στα όρια της ηθικότητας και τα σφάλματά τους παραμένουν ατιμώρητα.
Παραθέτει δύο εμβληματικά παραδείγματα: ο Τόνι Μπλερ, πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, κατέχει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες περιουσίες στην Αγγλία, σημειωτέον χάρη στην εργασία του ως συμβούλου του χρηματοπιστωτικού χόλντινγκ JP Morgan.
Ενώ ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), ήταν αντιπρόεδρος της Goldman Sachs για την Ευρώπη από το 2002 ως το 2005!
Πώς θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος αυτούς τους ανθρώπους να τιμωρούν τις τράπεζες, υπό αυτές τις συνθήκες;
Εντέλει, από το 2008 κι έπειτα, η τραπεζιτική κουλτούρα δεν άλλαξε καθόλου και οι τρέιντερ εξακολουθούν να σέρνουν τον χορό με την πληροφορική αυτοματοποίηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών που αντιπροσωπεύουν τα 2/3 του συνόλου πέραν του Ατλαντικού: ως εκ τούτου, σε περίπτωση βλάβης ή κυβερνοεπίθεσης, δεν αποκλείεται καθόλου να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια νέα χρηματιστηριακή κρίση.
Από άρθρο στο Business B2B
Το όνομά του δεν σας λέει τίποτα. Στο Canary Warf όπου χτυπάει η καρδιά του Σίτι, έκανε κάθε πρωί μια στάση στο Café Breta, που έχει μεγάλη πέραση μεταξύ των γκόλντεν μπόις, όπου κανείς δεν του έδινε σημασία. Τραγικό λάθος: ο Τομ Χέις διηύθυνε επί χρόνια το γκανγκ των τρέιντερ.
Μια ολέθρια συμμορία στην οποία μετείχαν υπάλληλοι μιας δεκάδας μεγάλων τραπεζών ανά τον κόσμο. Ο τρόπος δράσης τους; Κερδοσκοπούσαν με το libor, το επιτόκιο με το οποίο οι τράπεζες δανείζονται χρήματα μεταξύ τους.
Συσσώρευσαν περιουσίες, εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων – στα οποία περιλαμβάνεστε ίσως κι εσείς.
Διότι το libor χρησιμεύει ως αναφορά για τα στεγαστικά δάνεια, τα βιβλιάρια του ταμιευτηρίου, τα καταναλωτικά δάνεια… Ο Τομ Χέις θα δικαστεί στο Λονδίνο στις αρχές του 2015.
Ο Marc Roche έχει στα σημειωματάριά του δεκάδες ιστορίες σαν κι αυτή, με πρωταγωνιστές απλούς υπαλλήλους ή μεγάλους σταρ του χρηματοοικονομικού συστήματος.
Τριάντα πέντε χρόνια τώρα αυτός ο δημοσιογράφος τρυγεί πληροφορίες στις έδρες των τραπεζικών γιγάντων του Σίτι ή της Γουόλ Στριτ, στις τραπεζαρίες αυτών των κτιρίων από γυαλί και ατσάλι, στα γυμναστήρια των τρέιντερ, στα μπαρ όπου συχνάζουν… τριάντα πέντε χρόνια τώρα μαζεύει τις εκμυστηρεύσεις των αρχόντων του χρήματος, τους εξετάζει, τους ζυγίζει, τους σταθμίζει.
Στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Οι Banksters: ταξίδι στον κόσμο των καπιταλιστών φίλων μου, αυτός ο ανθρωπολόγος του Σίτι με το τόσο βρετανικό χιούμορ μάς προσφέρει μιαν ανηλεή περιγραφή ενός κόσμου που έχει ως μονάδα μέτρησης το δισεκατομμύριο.
Ωμή, ακριβώς, διότι ο Marc Roche αφηγείται ένα σωρό αληθινές ιστορίες, μιλάει για την απουσία μεταμέλειας στους τραπεζίτες, για τους πολιτικούς τους διαύλους, για τις καινοτομίες τους που προετοιμάζουν τα αυριανά κραχ…
Αυτό το βιβλίο είναι, επίσης, η ιστορία ενός δημοσιογράφου, συγγραφέα ενός βιβλίου για μια ανελέητη έρευνα με θέμα τον μηχανισμό της Goldman Sachs, ο οποίος είδε τις βεβαιότητές του να καταρρέουν το 2008 μαζί με την τράπεζα Lehman Brothers και διαπιστώνει εκ των υστέρων ότι εξαπατήθηκε επί πολλά χρόνια:
«Είμαι ένας φιλελεύθερος που αμφιβάλλει, ένας απογοητευμένος από τον καπιταλισμό, ανήσυχος για το μέλλον».
Η κρίση του είναι, σήμερα, αμείλικτη: «Η απουσία συναίσθησης ευθύνης στην κορυφή του συστήματος είναι εξοργιστική». Τα κολοσσιαία πρόστιμα που καταδικάστηκαν να καταβάλουν οι τράπεζες (17 δισεκατομμύρια δολάρια η Bank of America) δεν έγιναν, προφανώς, μάθημα στους "Banksters".
Από άρθρο στο γαλλικό περιοδικό Le Point
Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΕ
Οι πολιτικοί μας ιθύνοντες υιοθέτησαν, μήπως, αυτό το πασίγνωστο ρητό του Πρίγκιπα ντι Σαλίνα του «Γατόπαρδου»; Η αλλαγή έχει γίνει μέσα σε μερικά χρόνια η καραμέλα τους. Όμως στο τέλος είμαστε υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε ότι, παρά τις επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις, δεν αλλάζει τίποτε....
Ο δημοσιογράφος Marc Roche δεν επιδιώκει να μεταρρυθμίσει τίποτε: ούτε καν το τρομερό τραπεζικό σύστημα του οποίου είχε την ευκαιρία να εξετάσει όλες τις παρεκτροπές, στη Γουόλ Στριτ ή στο Σίτι του Λονδίνου.
Αρκείται στην καταγγελία των παραπτωμάτων και εγκλημάτων του, και η ανάγνωση του κατηγορητηρίου του είναι, απλώς, τρομακτική. Για να τιτλοφορήσει το μπουρλότο του χρησιμοποιεί τη λέξη Banksters, όπως αποκαλούν οι αγγλοσάξονες συνάδελφοί του τους τραπεζίτες. Ο τίτλος είναι εύγλωττος, το βιβλίο ανελέητο, το περιεχόμενό του σκανδαλώδες, εξοργιστικό.
Ο συγγραφέας δηλώνει ότι είναι "ένας φιλελεύθερος που αμφιβάλλει", ένας "απογοητευμένος από τον καπιταλισμό". Η φονική δύναμη του βιβλίου του συνίσταται στο ότι δεν πρόκειται για καταγγελίες συνοδευόμενες από αλτρουιστικά συναισθήματα, αλλά για τραπεζίτες που συλλαμβάνονται να παρανομούν επ’ αυτοφώρω με όλη τους την σεβασμιότητα και... ατιμωρησία.
Όπως στο πόκερ, ο Marc Roche πλήρωσε για να μάθει. Τη δεκαετία του 2000 η αύξηση των τιμών των ακινήτων στο εντός των τειχών Λονδίνο ήταν ιλιγγιώδης: οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν κατά 240%!
Ο συνάδελφός μας θέλησε να επωφεληθεί. Αλίμονο! Στις 15 Σεπτεμβρίου 2007 πληροφορούνταν από το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης ότι σχηματίζονταν ουρές μπροστά στα υποκαταστήματα της Northern Rock, της τράπεζάς «του», που τον είχε συμβουλέψει να επενδύσει στα ακίνητα.
Έτσι ο Marc Roche γνώρισε σε όλη του την έκταση το πιο σοβαρό χρηματοοικονομικό κραχ από το 1929 και μετά: "Οι πρόεδροι-γενικοί διευθυντές" γράφει "δεν είχαν ιδέα γι’ αυτά που μαγειρεύονταν στις δικές τους αίθουσες συναλλαγών.
Αδιαφορούσαν εντελώς για ό,τι γινόταν εκεί μέσα, εφόσον τα εξωτικά επενδυτικά προϊόντα που είχαν επινοήσει τα μεγάλα κεφάλια τα οποία είχαν προσλάβει πληρώνοντας χρυσάφι έκαναν τη μηχανή που παρήγαγε μπόνους να γυρίζει".
Το ταξίδι που μας προτείνει ο Marc Roche στον κόσμο των χρηματιστών, που δεν έχουν, κατά την άποψή του, συναίσθηση ευθύνης, θα το συστήναμε στους πολιτικούς μας ιθύνοντες: αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξει επειγόντως, αυτό βρίσκεται εδώ, μπροστά στις πόρτες μας, στις θυρίδες των τραπεζών μας.
Από άρθρο στο γαλλικό περιοδικό Lire
* Ο συγγραφέας
Ο Marc Roche, Γάλλος δημοσιογράφος, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1951.
Είναι εδώ και είκοσι χρόνια ανταποκριτής της εφημερίδας Le Monde στο Σίτι του Λονδίνου, ενώ συνεργάζεται επίσης με τη βελγική Le Soir και την ελβετική La Tribune de Genève.
Έχει συνεργαστεί ακόμα με το περιοδικό Le Point. Θεωρείται ειδικός σε χρηματοοικονομικά θέματα, καθώς και σε θέματα που αφορούν τη σύγχρονη μοναρχία.
ΠΗΓΗ. news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου