ΚΥΡΙΑΚΗ 29-3-2015
Η τάση της φυγής χρηματικού κεφαλαίου από την Ευρωζώνη στις ΗΠΑ με την προσδοκία ότι θα αυξηθούν τα επιτόκια, άρα θα έχουν μεγαλύτερες αποδόσεις, δηλαδή μεγαλύτερα κέρδη, για την ώρα γίνεται επειδή στη Fed συζητούν ότι έρχεται η ώρα για αύξηση των επιτοκίων.
Λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η Fed, για να αποτρέψει μαζική καταστροφή κεφαλαίων, των τραπεζών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων στην παραγωγή, τύπωνε δολάριο, αγόραζε ομόλογα, όπως τώρα η ΕΚΤ, ενισχύοντας μ' αυτό τους επιχειρηματικούς ομίλους διευκολύνοντάς τους επίσης με χαμηλά επιτόκια δανεισμού.
Η καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ πέρασε από την κρίση στην ανάπτυξη.
Ετσι μείωσε σταδιακά την αγορά ομολόγων ως το επίπεδο που σταματούσε το τύπωμα δολαρίου.
Στη συνέχεια εξήγγειλε ότι ήρθε η ώρα για αύξηση των επιτοκίων. Αυτή η δράση της Fed άρχισε να ενισχύει το δολάριο έναντι του ευρώ και άλλων νομισμάτων, άρχισε να τραβά κεφάλαια στις ΗΠΑ, που επίσης ενισχύουν το δολάριο.
Η ενίσχυση του δολαρίου ως διεθνούς νομίσματος δυσκολεύει αφάνταστα τις εξαγωγές των αμερικανικών μονοπωλίων, μειώνει την ανταγωνιστικότητα στη διεθνή αγορά.
Και με δεδομένη την κατάσταση, ουσιαστικά στασιμότητας στις πιο πολλές και ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, που μειώνουν τις εισαγωγές, προκαλεί προβλήματα στην ανάπτυξη της οικονομίας των ΗΠΑ.
Αρα, έχουμε και εδώ τα ίδια αντιφατικά φαινόμενα.
Πράγματι, στη Fed συζητούσαν για αύξηση των επιτοκίων στα μέσα του 2015. Φαίνεται όμως ότι τα δεδομένα άλλαξαν.
Ετσι η Fed εξετάζει το ενδεχόμενο αύξησης των επιτοκίων αλλά σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί παραπέρα βελτίωση στην αγορά εργασίας των ΗΠΑ, ότι ο πληθωρισμός θα κινηθεί προς τον στόχο 2% μεσοπρόθεσμα.
Ετσι, θεωρεί πιθανή την αύξηση των επιτοκίων τον Ιούνη, ή στο τέλος του τρίτου τριμήνου/αρχές του τετάρτου.
Τι φοβάται; Την παραπέρα ενίσχυση του δολαρίου μέσω της μαζικής συγκέντρωσης κεφαλαίων στις ΗΠΑ.
Γεγονός που θα δυσκόλευε αφάνταστα τις εξαγωγές, με αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξη των ΗΠΑ.
Αλλωστε, ήδη υπάρχουν εκτιμήσεις της Fed «για ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας για το 2015 και 2016 στο 2,5% (μέση τιμή) και για τα δύο έτη έναντι προηγούμενης εκτίμησης 2,8% και 2,75% αντίστοιχα.
Ανάλογες ήταν και οι εκτιμήσεις για τον δομικό δείκτη προσωπικής κατανάλωσης - ενδεικτικός δείκτης για τον πληθωρισμό που παρακολουθεί η τράπεζα - που αναθεωρήθηκε στο 1,35% και 1,7% για το 2015 και 2016 αντίστοιχα έναντι προηγούμενης πρόβλεψης 1,65% και 1,85%» («Καθημερινή», 21/3/2015).
Θα
ρωτήσει κάποιος:
Τι σημασία, τι νόημα έχουν όλ' αυτά για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα;
Ετσι κι αλλιώς αποκαλύπτουν πως στη δοσμένη φάση οι μορφές διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας δεν φέρνουν τα αποτελέσματα που θα ήθελαν οι καπιταλιστές.
Οι διεθνείς διακρατικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί εκφράζουν φόβους στασιμότητας στην ανάπτυξη με δεδομένες τις προβλέψεις για μείωση των ρυθμών ανάπτυξης των ΗΠΑ, στασιμότητα σε Ιαπωνία και Ευρωζώνη, επιβράδυνση της Κίνας παρά τους μεγάλους ακόμη ρυθμούς, αλλά και των BRICS, με δεδομένη την ύφεση στη Ρωσία και επιβράδυνση στις υπόλοιπες, με εξαίρεση ίσως την Ινδία.
Αυτό αποδεικνύει ότι οι προσδοκίες που καλλιεργούν για ανάπτυξη, η οποία θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα μειώσει την ανεργία, γίνονται «όνειρο» και όχι πραγματικότητα.
Το πρόβλημα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, εμφανίζεται με μεγάλη οξύτητα, αφού, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν χαθεί τριάντα εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην παγκόσμια οικονομία από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι σήμερα, τα τρία τέταρτα των οποίων εντοπίζονται σε χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, ένα φαινόμενο που δεν έχει παρατηρηθεί ξανά από την Υφεση του '30, όπως αναφέρει ο Π. Λουνγκάνι, σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), στην περιοδική έκδοση «Finance & Development» του διεθνούς οργανισμού.
Πάνω από 200 εκατομμύρια άτομα εργάζονται σε θέσεις μερικής απασχόλησης παγκοσμίως.
Εκτιμούν ότι η κατάσταση είναι ιδιαίτερα απαισιόδοξη στην Ευρώπη, όπου η ανεργία των νέων από 15 έως 24 ετών αντανακλά την υποτονική ανάπτυξη των οικονομιών, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, σύμφωνα με την Α. Μπανέρτζι, στέλεχος του ΔΝΤ. Προτείνει δε για την αντιμετώπιση της ανεργίας εφαρμογή πολιτικής τόνωσης της ζήτησης γιατί θα ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα και έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Μέχρι τον Ιούνη του 2014, ο αριθμός των ανέργων στην Ευρωζώνη υπολογίζεται στα 18 εκατ. άτομα, όσο είναι ο πληθυσμός της Ολλανδίας.
Αλλά η αύξηση της ζήτησης σημαίνει αύξηση μισθών, άρα μείωση κερδών. Είναι άλλη μια αντίφαση του καπιταλισμού.
Αλλωστε, στις ΗΠΑ, που η οικονομία βγήκε από την κρίση, ούτε οι μισθοί αυξήθηκαν ούτε η φτώχεια μειώθηκε.
Απ' αυτή την άποψη βεβαίως και ενδιαφέρει άμεσα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Γιατί κατανοώντας ότι έτσι εξελίσσεται ο καπιταλισμός πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ακόμη και αν βελτιωθεί, έστω ελάχιστα, η θέση, η ζωή κάποιων τμημάτων τους, αυτό θα είναι προσωρινό, ενώ η χειροτέρευση της ζωής στο σύνολό τους γίνεται καθολικό και μόνιμο φαινόμενο.
Που σημαίνει ότι δεν αρκεί ο αγώνας αναχαίτισης της χειροτέρευσης της ζωής τους, αλλά πρέπει να συνδέεται με τον αγώνα για κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών τους.
Οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνικής, το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μπορούν να το εκπληρώσουν.
Η καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι το φρένο.
Αρα η πάλη πρέπει να είναι αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εγκαθίδρυση εργατικής, λαϊκής εξουσίας για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική.
ΠΗΓΗ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η τάση της φυγής χρηματικού κεφαλαίου από την Ευρωζώνη στις ΗΠΑ με την προσδοκία ότι θα αυξηθούν τα επιτόκια, άρα θα έχουν μεγαλύτερες αποδόσεις, δηλαδή μεγαλύτερα κέρδη, για την ώρα γίνεται επειδή στη Fed συζητούν ότι έρχεται η ώρα για αύξηση των επιτοκίων.
Λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η Fed, για να αποτρέψει μαζική καταστροφή κεφαλαίων, των τραπεζών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων στην παραγωγή, τύπωνε δολάριο, αγόραζε ομόλογα, όπως τώρα η ΕΚΤ, ενισχύοντας μ' αυτό τους επιχειρηματικούς ομίλους διευκολύνοντάς τους επίσης με χαμηλά επιτόκια δανεισμού.
Η καπιταλιστική οικονομία των ΗΠΑ πέρασε από την κρίση στην ανάπτυξη.
Ετσι μείωσε σταδιακά την αγορά ομολόγων ως το επίπεδο που σταματούσε το τύπωμα δολαρίου.
Στη συνέχεια εξήγγειλε ότι ήρθε η ώρα για αύξηση των επιτοκίων. Αυτή η δράση της Fed άρχισε να ενισχύει το δολάριο έναντι του ευρώ και άλλων νομισμάτων, άρχισε να τραβά κεφάλαια στις ΗΠΑ, που επίσης ενισχύουν το δολάριο.
Η ενίσχυση του δολαρίου ως διεθνούς νομίσματος δυσκολεύει αφάνταστα τις εξαγωγές των αμερικανικών μονοπωλίων, μειώνει την ανταγωνιστικότητα στη διεθνή αγορά.
Και με δεδομένη την κατάσταση, ουσιαστικά στασιμότητας στις πιο πολλές και ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, που μειώνουν τις εισαγωγές, προκαλεί προβλήματα στην ανάπτυξη της οικονομίας των ΗΠΑ.
Αρα, έχουμε και εδώ τα ίδια αντιφατικά φαινόμενα.
Πράγματι, στη Fed συζητούσαν για αύξηση των επιτοκίων στα μέσα του 2015. Φαίνεται όμως ότι τα δεδομένα άλλαξαν.
Ετσι η Fed εξετάζει το ενδεχόμενο αύξησης των επιτοκίων αλλά σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί παραπέρα βελτίωση στην αγορά εργασίας των ΗΠΑ, ότι ο πληθωρισμός θα κινηθεί προς τον στόχο 2% μεσοπρόθεσμα.
Ετσι, θεωρεί πιθανή την αύξηση των επιτοκίων τον Ιούνη, ή στο τέλος του τρίτου τριμήνου/αρχές του τετάρτου.
Τι φοβάται; Την παραπέρα ενίσχυση του δολαρίου μέσω της μαζικής συγκέντρωσης κεφαλαίων στις ΗΠΑ.
Γεγονός που θα δυσκόλευε αφάνταστα τις εξαγωγές, με αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξη των ΗΠΑ.
Αλλωστε, ήδη υπάρχουν εκτιμήσεις της Fed «για ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας για το 2015 και 2016 στο 2,5% (μέση τιμή) και για τα δύο έτη έναντι προηγούμενης εκτίμησης 2,8% και 2,75% αντίστοιχα.
Ανάλογες ήταν και οι εκτιμήσεις για τον δομικό δείκτη προσωπικής κατανάλωσης - ενδεικτικός δείκτης για τον πληθωρισμό που παρακολουθεί η τράπεζα - που αναθεωρήθηκε στο 1,35% και 1,7% για το 2015 και 2016 αντίστοιχα έναντι προηγούμενης πρόβλεψης 1,65% και 1,85%» («Καθημερινή», 21/3/2015).
Ενδιαφέρει άμεσα τους εργαζόμενους;
Τι σημασία, τι νόημα έχουν όλ' αυτά για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα;
Ετσι κι αλλιώς αποκαλύπτουν πως στη δοσμένη φάση οι μορφές διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας δεν φέρνουν τα αποτελέσματα που θα ήθελαν οι καπιταλιστές.
Οι διεθνείς διακρατικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί εκφράζουν φόβους στασιμότητας στην ανάπτυξη με δεδομένες τις προβλέψεις για μείωση των ρυθμών ανάπτυξης των ΗΠΑ, στασιμότητα σε Ιαπωνία και Ευρωζώνη, επιβράδυνση της Κίνας παρά τους μεγάλους ακόμη ρυθμούς, αλλά και των BRICS, με δεδομένη την ύφεση στη Ρωσία και επιβράδυνση στις υπόλοιπες, με εξαίρεση ίσως την Ινδία.
Αυτό αποδεικνύει ότι οι προσδοκίες που καλλιεργούν για ανάπτυξη, η οποία θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα μειώσει την ανεργία, γίνονται «όνειρο» και όχι πραγματικότητα.
Το πρόβλημα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, εμφανίζεται με μεγάλη οξύτητα, αφού, σύμφωνα με το ΔΝΤ, έχουν χαθεί τριάντα εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην παγκόσμια οικονομία από την εκδήλωση της κρίσης μέχρι σήμερα, τα τρία τέταρτα των οποίων εντοπίζονται σε χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, ένα φαινόμενο που δεν έχει παρατηρηθεί ξανά από την Υφεση του '30, όπως αναφέρει ο Π. Λουνγκάνι, σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), στην περιοδική έκδοση «Finance & Development» του διεθνούς οργανισμού.
Πάνω από 200 εκατομμύρια άτομα εργάζονται σε θέσεις μερικής απασχόλησης παγκοσμίως.
Εκτιμούν ότι η κατάσταση είναι ιδιαίτερα απαισιόδοξη στην Ευρώπη, όπου η ανεργία των νέων από 15 έως 24 ετών αντανακλά την υποτονική ανάπτυξη των οικονομιών, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, σύμφωνα με την Α. Μπανέρτζι, στέλεχος του ΔΝΤ. Προτείνει δε για την αντιμετώπιση της ανεργίας εφαρμογή πολιτικής τόνωσης της ζήτησης γιατί θα ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα και έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Μέχρι τον Ιούνη του 2014, ο αριθμός των ανέργων στην Ευρωζώνη υπολογίζεται στα 18 εκατ. άτομα, όσο είναι ο πληθυσμός της Ολλανδίας.
Αλλά η αύξηση της ζήτησης σημαίνει αύξηση μισθών, άρα μείωση κερδών. Είναι άλλη μια αντίφαση του καπιταλισμού.
Αλλωστε, στις ΗΠΑ, που η οικονομία βγήκε από την κρίση, ούτε οι μισθοί αυξήθηκαν ούτε η φτώχεια μειώθηκε.
Απ' αυτή την άποψη βεβαίως και ενδιαφέρει άμεσα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Γιατί κατανοώντας ότι έτσι εξελίσσεται ο καπιταλισμός πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ακόμη και αν βελτιωθεί, έστω ελάχιστα, η θέση, η ζωή κάποιων τμημάτων τους, αυτό θα είναι προσωρινό, ενώ η χειροτέρευση της ζωής στο σύνολό τους γίνεται καθολικό και μόνιμο φαινόμενο.
Που σημαίνει ότι δεν αρκεί ο αγώνας αναχαίτισης της χειροτέρευσης της ζωής τους, αλλά πρέπει να συνδέεται με τον αγώνα για κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών τους.
Οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνικής, το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μπορούν να το εκπληρώσουν.
Η καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι το φρένο.
Αρα η πάλη πρέπει να είναι αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική, μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εγκαθίδρυση εργατικής, λαϊκής εξουσίας για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική.
ΠΗΓΗ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου