ΠΕΜΠΤΗ 8-8-2013
Οταν σε μια σειρά εργοστάσια της ευρύτερης
περιοχής της Χαλκίδας μαθεύτηκε ότι θα ερχόταν ο «Ριζοσπάστης» να κάνει
ρεπορτάζ για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, ένας
εργάτης από τα τσιμέντα απόρησε: «Γιατί, σε τόμο θα τη βγάλετε την
εφημερίδα;»...
Το πικρό του σχόλιο δείχνει
περιεκτικά τον όγκο των προβλημάτων, την καθημερινή δοκιμασία που
περνούν οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια της περιοχής. Εργοστάσια που είναι
κλειστά, που απολύουν μαζικά τους εργάτες, που τους χρωστούν
δεδουλευμένα πολλών μηνών, που χρωστούν ακόμα και αποζημιώσεις στους
απολυμένους τους. Ανθρώπινες ζωές, έμπειρο επιστημονικό, τεχνικό κι
εργατικό δυναμικό που ισοπεδώνονται. Μεγάλες παραγωγικές μονάδες τις
οποίες έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος, που μπορούν να δουλέψουν
καλύπτοντας λαϊκές ανάγκες αλλά βάζουν λουκέτο επειδή αυτό συμφέρει το
μεγάλο κεφάλαιο ώστε να ξεπεράσει την κρίση του, φορτώνοντάς την στους
εργάτες, διασφαλίζοντας την παραπέρα κερδοφορία του με μισθούς πείνας κι
ανύπαρκτα δικαιώματα, εκποιώντας μονάδες - φιλέτα, ακόμα ακόμα
αλλάζοντας το αντικείμενό τους σε αναντιστοιχία ακριβώς με αυτές τις
ογκούμενες λαϊκές ανάγκες.
ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ- LAFARGE
Στο τσιμεντάδικο της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ (μέλος του πολυεθνικού ομίλου «LAFARGE»)
η διοίκηση ανακοίνωσε από τις 26 Μάρτη ότι σταματά τη βιομηχανική και
εμπορική της δραστηριότητα του εργοστασίου με τη δικαιολογία ότι σε
συνθήκες μειωμένης ζήτησης στην αγορά του τσιμέντου η λειτουργία του
κατέστη μη βιώσιμη. Σκοπεύει να πετάξει στο δρόμο 229 εργαζόμενους, ήδη
έκανε μια τέτοια προσπάθεια επιχειρώντας μαζικές απολύσεις. Προσωρινά δεν
πέρασε από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, όμως απολύει χρησιμοποιώντας
το 5% που της επιτρέπει ο νόμος, και μέχρι την 1η Αυγούστου είχε απολύσει ήδη 46.
Μιλάμε
για μια καθετοποιημένη εγκατάσταση που λειτουργεί ως τσιμεντάδικο ήδη
από το 1926, έχει φτάσει να δίνει δουλειά μέχρι και σε 1.500 εργάτες,
έχει δικές της λιμενικές εγκαταστάσεις από όπου φορτώνει πλοία, δικό της
ταινιόδρομο από όπου μεταφέρει την πρώτη ύλη κατευθείαν από το λατομείο
στις δύο γραμμές παραγωγής. Μπορεί να παράγει με τις πιο σύγχρονες
μεθόδους φτηνό και ποιοτικό τσιμέντο σε μεγάλες ποσότητες. Μάλιστα,
υπάρχουν στοιχεία ότι έρευνες που έκανε η πολυεθνική στις γειτονικές
ιδιόκτητες εκτάσεις της έδειξαν να υπάρχει κοίτασμα ασβεστόλιθου που
δίνει ζωή στο εργοστάσιο για άλλα 37 χρόνια μπροστά, τροφοδοτώντας τη
λειτουργία δύο μονάδων παραγωγής με παραγωγή 2,5 εκατ. τόνους τσιμέντου
ετησίως.
Οι εργάτες συνεχίζουν και αντιστέκονται. Οταν
τους συνάντησε ο «Ρ» έκαναν καθαρισμό έξω από το εργοστάσιο
προετοιμάζοντας το χώρο ώστε σήμερα, Πέμπτη 8/8, να διοργανώσουν
λαϊκό γλέντι για τους ίδιους και τις οικογένειές τους ως μια διέξοδο
στην τρομερή ψυχολογική πίεση που βιώνουν μπροστά στον εφιάλτη της
ανεργίας. Στο πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου που τους πίεσε η διεύθυνση να
συμμετάσχουν (τους τάζει συν 25% στη νόμιμη αποζημίωση) φέρεται να
ανταποκρίθηκαν μόλις 7.
Μιλώντας στον «Ρ» ο Ηλίας Κούκουρας, πρόεδρος της Ενωσης Εργαζομένων
στα Τσιμέντα Χαλκίδας, σημειώνει ότι σχέδιο της πολυεθνικής είναι
ουσιαστικά να φορτώσει στους εργάτες την κρίση του συστήματος και την
πρόσκαιρη μείωση στη ζήτηση. Να καλύψει αυτή την περίοδο τις παραγγελίες
στα άλλα δύο εργοστάσιά της (σε Βόλο και Αλιβέρι, όπου κα εκεί προωθεί
αντεργατικά μέτρα), πατώντας και πάνω στις κυβερνητικές αποφάσεις για
ισοπέδωση κάθε είδους εργασιακών δικαιωμάτων, να τους διώξει όλους και
όταν ξανανοίξει τη μονάδα, να τη δουλέψει προσλαμβάνοντας μερικούς
εργάτες με μισθούς πείνας και ανύπαρκτα δικαιώματα. «Από την πλευρά μας
καλούμε τους εργαζόμενους να μην υποκύψουν στις πιέσεις της εργοδοσίας
και όποιων άλλων, να συνεχίσουν τον αγώνα τους, για ανάκληση των
απολύσεων, συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου», τονίζει.
Η Φούλη Καραπιπέρη εργάζεται 29 χρόνια στο εργοστάσιο. «Εχουμε δώσει και τη ζωή μας εδώ μέσα. Οι τσιμεντάδες έχουν χαμηλό μέσο όρο ζωής, πολλές επαγγελματικές ασθένειες και ατυχήματα, έχουμε χάσει ανθρώπους. Το να έρχεται τώρα μια πολυεθνική και να σε πετά στο δρόμο δεν χωνεύεται. Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζουμε όλοι ότι το τσιμέντο είναι είδος πρώτης ανάγκης και η πολυεθνική θέλει τελικά να επιβάλει άλλες, χειρότερες για τον εργαζόμενο, σχέσεις εργασίας».
Η Πατρίτσια Αράν ήρθε από το Περού στην Ελλάδα για σπουδές και έπιασε δουλειά στο τσιμεντάδικο πριν 21 χρόνια. Δηλώνει πως τα ίδια έγιναν και στη χώρα της, σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, ξεχαρβάλωμα εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων: «Είναι και η αδικία που βιώνει κάθε άνθρωπος μέσα του μετά από τόσα χρόνια δουλειάς να πετιέται στο δρόμο προκειμένου η πολυεθνική να διασφαλίσει την κερδοφορία της, αλλά και η μεγάλη ανεργία, ότι δεν υπάρχει δουλειά για το λαϊκό άνθρωπο εκεί έξω να βρει αλλού ένα αποκούμπι. Δεν έχουμε άλλο δρόμο, ο αγώνας είναι μονόδρομος για να προασπιστούμε τη δουλειά μας, την αξιοπρέπειά μας, τη ζωή μας».
Δραματική είναι η κατάσταση που βιώνουν και οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία ξύλου ΣΕΛΜΑΝ στο Βασιλικό Χαλκίδας, ιδιοκτησίας Αδαμόπουλου, ένα εργοστάσιο απ' τα λίγα στην Ελλάδα που ασχολούνταν με την κατεργασία ξύλου, έκανε εξαγωγές σε όλο τον κόσμο. Ενδεικτικό το γεγονός πως το 2001 δούλευαν στο εργοστάσιο 1.300 άτομα και στην περιοχή του Βασιλικού έχουν συνταξιοδοτηθεί από αυτό συνολικά 12.000. Από τη συζήτηση με τους εργαζόμενους προέκυψε ότι πρόκειται για επιχείρηση - φιλέτο με υπερσύγχρονα μηχανήματα, 400 στρέμματα συνολική έκταση, τα 290 στεγασμένα, βαθύ λιμάνι διεθνών προδιαγραφών με δυνατότητα ελλιμενισμού πλοίων με τονάζ δεκάδων χιλιάδων τόνων, αποβάθρες κ.λπ. Οταν πουλήθηκε το 2010 στον τωρινό ιδιοκτήτη μόνο στις αποθήκες της υπήρχε έτοιμο προϊόν αξίας 11 εκατ. ευρώ συν πρώτη ύλη αξίας πολλών δεκάδων ευρώ επιπλέον.
Από τον Απρίλη του 2010 το ΔΣ της εταιρείας αποφάσισε να «αξιοποιήσει» την εγκατάσταση μόνο σαν «logistics» (χώροι αποθήκευσης) και λιμάνι, θεωρώντας ότι έτσι της αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος. Ταυτόχρονα ξεκίνησε απολύσεις προσωπικού, πρώτα με το μηνιαίο όριο απολύσεων του 2% που κατόπιν οι αστικές κυβερνήσεις το ανέβασαν στο 5% προσφέροντας άλλο ένα δωράκι γενικά στη μεγαλοεργοδοσία. Υπολογίζεται ότι έως σήμερα έχουν απολυθεί σχεδόν 700 εργαζόμενοι, ενώ απέμειναν 85, με την εργοδοσία να ανακοινώνει στις 8/2/13 προς την Επιθεώρηση Εργασίας ότι σταματά τη λειτουργία του εργοστασίου. Μια βδομάδα νωρίτερα είχε διώξει τους εργαζόμενους από το εργοστάσιο με «άδεια», και ξεκίνησε να αδειάζει το εργοστάσιο από εμπορεύματα και πρώτη ύλη μεταφέροντάς τα σε άλλο εργοστάσιό της στην Κομοτηνή.
Κι από νωρίτερα ακόμα ενέπλεξε απολυμένους και εργαζόμενους σε ένα γαϊτανάκι συνεχών καθυστερήσεων κι αναβολών στην καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων. Υπολογίζεται ότι όσοι παραμένουν εκεί εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από το Γενάρη 2013 (σε κάποιους οφείλονται δεδουλευμένα και του 2012), ενώ η εργοδοσία χρωστά και δόσεις αποζημίωσης σε απολυμένους τουλάχιστον από τον Αύγουστο του 2012. Εκτιμάται ότι σε μια τέτοια ομηρία βρίσκονται περίπου 310 άτομα, εργαζόμενοι κι απολυμένοι, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν (αρχές Απρίλη ξεκίνησαν) να βρίσκονται καθημερινά έξω από τις πύλες του εργοστασίου διεκδικώντας τα δίκια τους, να μη συνεχίζει ο εργοδότης την εκκένωση της μονάδας.
Ταυτόχρονα βιώνουν το άγχος της καθημερινότητας, της ανεργίας, των απλήρωτων λογαριασμών να βαραίνει τους ώμους τους. «Θέλουν να διώξουν τον κόσμο, να φτιάξουν δεξαμενές ανέργων, ώστε μετά να τον επαναπροσλαμβάνουν δίχως δικαιώματα και για όσο τον χρειάζονται, για 240 ευρώ μηνιάτικο, κι όλο αυτό να το παρουσιάζουν ως ανάπτυξη εν μέσω γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης», ειπώθηκε χαρακτηριστικά από τους εργάτες.
Παραπέρα, οι εργαζόμενοι καταλογίζουν ευθύνες στις κυβερνήσεις, στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, όπως και στους τοπικούς φορείς, δήμο και περιφέρεια που πέρα από λόγια δεν έχουν στηρίξει ουσιαστικά και στην πράξη τον αγώνα τους ώστε να μην κλείσει και αυτή η παραγωγική μονάδα επειδή έτσι βολεύει τον μεγαλοεπιχειρηματία.
Στο Μικρό Βαθύ Αυλίδας λειτουργούσαν τέσσερις χημικές βιομηχανίες. Πριν δυο χρόνια έκλεισαν οι πρώτες δύο. Από τον Οκτώβρη 2012 έπαυσε η λειτουργία και των δύο εγκαταστάσεων (μονάδες Α' και Β', συνολικά 93 εργαζόμενοι) της χημικής βιομηχανίας ΙΝΤΕΡΚΕΜ του ομίλου ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ του μεγαλοεπιχειρηματία Λαυρεντιάδη, αν και η εργοδοσία δεν κατέθεσε την άδεια λειτουργίας. Οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από τον Ιούλη του 2012 και προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας από τον Οκτώβρη. Από την 1/1/2013 είναι και ανασφάλιστοι. Οπως υπογραμμίζουν στον «Ρ», δεν βρίσκουν κανέναν από την εργοδοσία να απαντήσει στις εκκλήσεις και τα αιτήματά τους. Μόνο στους εργαζόμενους της Α' μονάδας (που είναι οι περισσότεροι) οφείλονται 3 εκατ. ευρώ σε δεδουλευμένα και αποζημιώσεις.
Μιλάμε, φυσικά, για άλλη μια επιχείρηση - φιλέτο, στα χέρια μεγαλοκαρχαρία, η οποία παρήγε π.χ. πολυεστέρα, που χρησιμοποιείται σε μια σειρά προϊόντα, από κουμπιά μέχρι πολυεστερικές λέμβους ή πουλβερόλ που χρησιμοποιείται για το σμάλτο στα ψυγεία. Εχει, επίσης, σαράντα ιδιόκτητες δεξαμενές και το μοναδικό στην Ελλάδα λιμάνι (15 στρέμματα, το νοικιάζει από το Δημόσιο) με άδεια διακίνησης χημικών. Από διάφορες πληροφορίες που κατά καιρούς ακούγονται και διερευνητικές κινήσεις άλλων επιχειρηματιών στην περιοχή φαίνεται ότι η παραγωγική μονάδα οδεύει στην απαξίωση, και υπάρχει ενδιαφέρον μόνο να πάρει κανείς και να λειτουργήσει το λιμάνι και τις δεξαμενές. Κάποιες διαδικασίες κατάσχεσης που έχουν ξεκινήσει και η εκκίνηση πλειστηριασμού οδηγούν τους εργαζόμενους σε σκέψεις ότι όλη τελικά η έκταση μπορεί να ξεπουληθεί σε κάποιον άλλον «επενδυτή» έναντι πινακίου φακής.
Φυσικά, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετά τόσους μήνες απραγίας και απληρωσιάς θέλουν όσο τίποτε, έστω το λιμάνι να δουλέψει, ακόμα ακόμα να αφαιρεθεί από τη ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ η άδεια και να δοθεί σε κάποιον άλλο να ξαναπάρουν μπρος οι μηχανές. Η καθημερινότητα είναι σκληρή, τα όποια χρήματα τους εξασφάλισε ως μηνιάτικο η διαδικασία της επίσχεσης (460 - 500 ευρώ) σταματούν να καταβάλλονται πάνω στο χρόνο, τον Οκτώβρη, για κάποιους έχουν σταματήσει ήδη, και βιώνουν καταστάσεις απόγνωσης: «Ολοι οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Ζω με τη σύνταξη της πεθεράς. Είμαστε δυο άνεργοι στο σπίτι, εγώ και η γυναίκα μου, δεν μπορούμε να στείλουμε παιδιά στο φροντιστήριο, δεν μπορούμε να τα στείλουμε να σπουδάσουν, υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης. Σε όποια οικογένεια ακούσουμε να δουλεύουν και οι δύο στο αντρόγυνο, τους ζητάμε αυτόγραφο...», μερικές από τις φράσεις που ακούστηκαν.
Τα Ελληνικά Σωληνουργεία στη Ριτσώνα ανήκουν στον όμιλο «Μηχανική» του Εμφιετζόγλου. Οπως μας περιγράφει την κατάσταση ο γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων, Δημήτρης Κόκκινος, το εργοστάσιο τα τελευταία χρόνια ήταν στο φουλ της παραγωγής του με κέρδη. Κι όμως, μέσα Οκτώβρη 2010 ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στη μισθοδοσία των εργατών, που τον Απρίλη 2011 έφτασαν τους πέντε μήνες. Τον Ιούνη 2011 οι εργάτες προσχώρησαν στην πρώτη επίσχεση. Το Νοέμβρη η εργοδοσία έπεισε τους εργάτες λόγω παραγγελιών που είχε να δουλέψουν υποσχόμενη ότι θα ξεκινήσει καταβολές χρημάτων. Αθέτησε τη δέσμευση. Τον Απρίλη 2012 η καθυστέρηση στις καταβολές μισθών έφτασε τους δώδεκα μήνες, και οι εργάτες έκαναν τη δεύτερη επίσχεση. Το Δεκέμβρη 2012 υποσχόμενη πάλι πληρωμές, τους έπεισε να της ξαναβγάλουν παραγγελίες, όμως καθυστέρησε ξανά μισθούς και μάλιστα τους είπε ότι θα τους απασχολεί εκ περιτροπής μία μέρα τη βδομάδα, τέσσερα ένσημα στο μήνα, σκάρτα 150 ευρώ το μήνα. Οι εργαζόμενοι δεν το δέχτηκαν και έκαναν νέα επίσχεση.
Παλαιότερα, επί ιδιοκτησίας Τσαούσογλου, δούλευαν εκεί 630 εργάτες. Αφού κατασχέθηκε η επιχείρηση από την Εθνική Τράπεζα, την περίοδο 1989 - 1992 έπεσε στα 350, από το 1994 που πέρασε στα χέρια του Εμφιετζόγλου δούλευε με 120 ώσπου σταδιακά έπεσε στους 40 (με 40.000 μηνιαία μισθοδοσία που αρνείται εδώ και 22 πλέον μήνες να τους την καταβάλλει). Ωστόσο, επειδή είχε παραγγελίες έπαιρνε και εργάτες με σύμβαση απέξω, ως και επιπλέον 70 άτομα.
Από το Σωματείο σημειώνουν ότι ο βιομήχανος ζητά δάνεια και εγγυητικές επιστολές από τράπεζες ώστε να εξασφαλίσει κεφάλαιο κίνησης και υποστηρίζει ότι με τις παραγγελίες που έχει μπορεί να κάνει και 130 προσλήψεις. Αρα αντικείμενο υπάρχει. Αλλωστε, το εργοστάσιο, σε συνολική έκταση πάνω από 400 στρέμματα, είναι μονοπώλιο στην Ελλάδα (άλλο ένα στα χέρια ιδιώτη) σε σωλήνες συγκεκριμένων διαμέτρων, και μπορεί να παράγει από τις πιο δυνατές σωλήνες πετρελαίου στον κόσμο συνδυάζοντας υψηλή ποιότητα με χαμηλή τιμή, πετυχαίνοντας συνεχείς εξαγωγές στις ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν κλεισμένες παραγγελίες 30 εκατ. ευρώ, αλλά ο βιομήχανος επιλέγει να μη δώσει 300.000 ευρώ στους εργάτες για να ξεκινήσει η παραγωγή.
Και εδώ οι εργάτες αντιμετωπίζουν τραγικές καταστάσεις. Ανθρωποι που πέρασαν την πύλη του εργοστασίου το 1972, 14 χρόνων παιδιά και τώρα αισθάνονται όμηροι του εργοδότη που δεν τους πληρώνει, δεν τους ασφαλίζει, κι ενώ έχουν κολλήσει πάνω από 11.000 ένσημα, δεν μπορούν να βγουν στη σύνταξη λόγω των απάνθρωπων ορίων ηλικίας του νέου Ασφαλιστικού. Εργάτες του εργοστασίου σιτίζονται στα συσσίτια της Μητρόπολης, σε έναν κόπηκε το ρεύμα κι επανασυνδέθηκε με χρήματα από έρανο των συναδέλφων του, με πραγματικό εισόδημα 3.000 ευρώ φορολογούνται βάσει των τεκμηρίων για 9.000 κ.ο.κ. Ανοίγουν την κουβέντα και παραπέρα: «Τι συμφέρον έχει ο άνεργος να απολυθεί και ο δημόσιος υπάλληλος; Αλλος ένας άνεργος δίπλα του δε θα είναι; Αλλά και τι υποκρισία, όλοι αυτοί οι υπουργοί και βουλευτές που ψήφισαν νόμους ώστε να απολύονται άνθρωποι, να αυξάνεται η ανεργία, τώρα να λένε στους δημόσιους υπαλλήλους "μη φωνάζετε, δεν βλέπετε τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα;". Είναι σαν να έγινε το φονικό και πάνω από το φέρετρο να κλαίει μαζί με τους συγγενείς κι ο φονιάς...».
ΝΕΟΣΕΤ
Στις εγκαταστάσεις της ΝΕΟΣΕΤ, στο Βασιλικό, αποθήκες και γραμμή παραγωγής, πρώην εργάτες και εργάτριες στέκουν έξω από την πύλη του εργοστασίου παλεύοντας για το δίκιο τους, το μισθό τους, τη δουλειά τους, την αξιοπρέπειά τους.
Οι Γιάννης Χρυσάγης και Θανάσης Σκλαβούνης, από τη διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων, επεξηγούν πως σε μια τετραετία η μονάδα από τους 400 εργάτες έπεσε στους περίπου 120. Πως η εργοδοσία (Κ. Αλεξανδράκης) με πρόσχημα οικονομικά προβλήματα και εκκλήσεις «να βάλουν πλάτη» οι εργαζόμενοι, ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, επιχείρησε κιόλας να επιβάλει στην πράξη την εκ περιτροπής εργασία εκβιάζοντας τους εργάτες να υπογράφουν άδεια άνευ αποδοχών μια - δυο μέρες τη βδομάδα. Πως απέλυσε κιόλας εκδικητικά εργάτες επειδή δεν υπέγραψαν. Οι καθυστερήσεις ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2011 ώσπου Φλεβάρη του 2013 να είναι έξι μήνες μέσα. Μάλιστα, λέγοντας ότι δεν έχει μία να τους δώσει, τους προέτρεψε να φύγουν κι όποτε βρει θα τους ξοφλήσει, όποτε πάρει κάποια χρήματα από πώληση, εκποίηση των εγκαταστάσεων..! Από το Φλεβάρη και μετά δεν τους βάζει ούτε τα ένσημα.
Είναι και αυτοί σε επίσχεση με την αγωνία πότε θα βρεθεί κάποιος να ξαναδουλέψει το εργοστάσιο, που έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για καλό έπιπλο, καθώς, όπως λένε οι εργάτες χαρακτηριστικά, «η Εύβοια τελείωσε, δεν έχει τίποτε, δεν υπάρχει δουλειά πουθενά». Και εδώ έχουν κάνει εράνους μεταξύ τους να βοηθήσουν οικονομικά κάποιους συναδέλφους που είναι πλέον στα όρια της εξαθλίωσης, υπάρχουν άνθρωποι που τους κόπηκε το ρεύμα, τρέχουν για διακανονισμούς με τις τράπεζες, δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα τρέχοντα...
Η κατάσταση στην περιοχή της Χαλκίδας είναι εκρηκτική. Εδώ επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το μεγάλο κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, μπροστά στο κυνήγι του κέρδους δε διστάζουν να διαπράξουν ακόμα και το μεγαλύτερο έγκλημα, πετώντας στον εφιάλτη της ανεργίας τους εργαζόμενους κατά εκατοντάδες και χιλιάδες. Δεν τους καίγεται καρφί για τις ζωές των εργατών. Αποδεικνύεται ότι αυτό ακριβώς το κυνήγι του κέρδους κλείνει τα εργοστάσια και όχι οι εργάτες, τα σωματεία, οι κινητοποιήσεις.
Το τελευταίο διάστημα διάφορες πολιτικές δυνάμεις, βουλευτές των αστικών κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ, τοπικοί παράγοντες, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός (παλιός και «νέος») υποστηρίζουν ότι στην Εύβοια συντελείται «αποβιομηχάνιση» και «ερημοποίηση». Οτι η κυβέρνηση και κάποιοι «κακοί» επιχειρηματίες «τα έχουν βάλει» με την Εύβοια. Κρύβουν το γεγονός ότι τα ίδια συμβαίνουν σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη παρουσιάζοντας το φαινόμενο του κλεισίματος των εργοστασίων και των μαζικών απολύσεων λίγο - πολύ σαν τοπικό φαινόμενο. Κρύβουν το γεγονός ότι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία επιτρέπει ακριβώς να ανοίγουν και να κλείνουν τα εργοστάσια σύμφωνα με το πώς θα κερδίζει περισσότερα ο βιομήχανος. Οτι στήριξαν και στηρίζουν με τα μπούνια όλες τις στρατηγικές της ΕΕ, από τις οποίες απορρέουν όλα τα αντεργατικά μέτρα.
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις πάει πολύ να έρχονται τώρα και να «κλαίνε» επειδή έκλεισαν τα εργοστάσια.
Τα επιχειρήματά τους είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Εργοστάσια άνοιγαν και έκλειναν και πριν την κρίση. Η πραγματικότητα της περιοχής το επιβεβαιώνει. Πριν την κρίση έκλεισαν σειρά εργοστασίων όπως η Συρματουργία ΔΑΡΙΓΚ, η ΚΕΡΑΜΕΙΚΗ, η IDEAL STANDAR (μονοπώλιο στα είδη υγιεινής) η οποία μετέφερε το εργοστάσιο στη Βουλγαρία γιατί εκεί θα κέρδιζε περισσότερα. Βεβαίως, η καπιταλιστική κρίση επιδεινώνει την κατάσταση για την εργατική τάξη, αφού η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κυρίως εργατικής δύναμης, είναι βασικός όρος για να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση.
Αναδιαρθρώσεις και αμύθητα κέρδη
Στην πραγματικότητα, αυτό συντελείται στην περιοχή μας: Αναδιαρθρώσεις της παραγωγής, μεταπήδηση σε άλλες δραστηριότητες, απαξίωση παραγωγικών μονάδων, ένας λυσσαλέος δηλαδή αγώνας από την πλευρά των καπιταλιστών για το πώς θα «επιβιώσουν» σε αυτές τις συνθήκες. Αυτό δεν είναι κάτι που το λέμε εμείς, το ομολογούν οι ίδιοι. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της LAFARGE για το σταμάτημα του τσιμεντάδικου: Θα έχει, λέει, 57 εκ. ζημιές για το 2013 (κυρίως από αποζημιώσεις των εργαζομένων, αποκατάσταση περιβάλλοντος κ.λπ.) αλλά θα καταγράφει κέρδη 18 εκ. ευρώ ΕΤΗΣΙΩΣ από το 2014 μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας κατά 30% στα άλλα δύο εργοστάσια του ομίλου (Βόλος, Αλιβέρι). Ο όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ (του μεγαλοβιομήχανου Στασινόπουλου) έκλεισε τη σωληνουργία ΒΕΤ στη Χαλκίδα την ίδια περίοδο που εξαγόραζε τη FULGOR και άνοιγε καινούριο χυτήριο στο Βόλο. Ο ίδιος όμιλος μέσα στο 2013, σε περίοδο τρελής κερδοφορίας, προχωρά σε μειώσεις μισθών (15%) στην CABLEL (Θήβα) και στη ΧΑΛΚΟΡ (Οινόφυτα). Ιδια είναι πάνω - κάτω η κατάσταση σε πολλά ακόμα εργοστάσια της περιοχής που έχουν παραγωγή και προχωρούν σε απολύσεις, μειώσεις και καθυστερήσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία: ΜΙΜΙΚΟΣ (κοτόπουλα) και ΑΛΑΤΙΝΗ (μπισκότα) του ομίλου Φιλίππου, ΤΕΜΠΟ (πρίζες - διακόπτες, θυγατρική της SIEMENS), SABO (κατασκευή μηχανημάτων και εργοστασίων). Αυτή είναι η πολυδιαφημιζόμενη «επανεκκίνηση της οικονομίας» που συντελείται πάνω στα συντρίμμια της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η «βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα» που υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα όλες οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου», ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός: Εννοιες ασύμβατες και εχθρικές προς τα λαϊκά συμφέροντα, αφού σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων η βιωσιμότητα και η ανταγωνιστικότητα ενός εργοστασίου κρίνεται με το αν βγάζει τα κέρδη που μπορεί ο καπιταλιστής.
Η αγανάκτηση δεν αρκεί
Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη και το λαό της περιοχής. Η αγανάκτηση δεν αρκεί, οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να πάρουν διαζύγιο από τα κόμματα που διαχειρίζονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα και προσκυνούν τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, να οργανωθούν καλά και να ισχυροποιήσουν το μέτωπο της αντιπαράθεσης με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που τους χτυπάει στην πλάτη.
Επιμένουμε στην πάλη για την ουσιαστική προστασία του συνόλου των ανέργων με σταθερή επιδότηση και άλλα μέτρα ανακούφισης. Επιμένουμε στην ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής αλληλεγγύης, και σε αυτήν την κατεύθυνση θα πάρουμε σειρά πρωτοβουλιών το επόμενο διάστημα. Πρέπει όμως να δούμε μπροστά.
Η ουσία βρίσκεται στην οργάνωση της οικονομίας, της παραγωγής με κίνητρο την ευημερία του λαού. Στη θέση του κέρδους των καπιταλιστών να μπούνε οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Με άξονα αυτήν την αντίληψη διαμορφώνουμε τη δική μας πρόταση προς την εργατική τάξη και το λαό της περιοχής, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας. Η Λαϊκή Συμμαχία που θα δοκιμάζεται, θα αναπτύσσεται μέσα στον αγώνα για κάθε πρόβλημα και θα παλεύει με κατεύθυνση την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τη διεκδίκηση της εργατικής, λαϊκής εξουσίας. Αυτή η εξουσία μπορεί να αλλάξει ριζικά την κατάσταση με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Αυτή είναι η λύση που αντιστοιχεί στα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα, αυτή τη λύση επιβάλλεται να κτίσουμε παλεύοντας για όλα τα λαϊκά προβλήματα, δίνοντας τη μάχη στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις της περιοχής, σε κάθε μέτωπο πάλης.
Η ΚΟ Χαλκίδας - Θήβας του ΚΚΕ, οι κομμουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με την εργατική τάξη της Εύβοιας. Σχέσεις που έχουν δοκιμαστεί στην πράξη και όχι στα λόγια, που έχουν δοκιμαστεί μέσα στο καμίνι της πάλης, στη σύγκρουση με τους επιχειρηματίες, τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τις δυνάμεις καταστολής, στη σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική. Στη βάση αυτής της πολύχρονης σχέσης απευθυνόμαστε σε όλους τους εργαζόμενους και τονίζουμε ότι το πρόβλημα είναι βαθύ. Οι ριζικές αλλαγές απαιτούν κόπο, θυσίες αλλά αυτές είναι μικρότερες από αυτές που βιώνουν οι χιλιάδες άνεργοι, οι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, οι λαϊκές οικογένειες που καταδικάζονται στη φτώχεια.
Η Φούλη Καραπιπέρη εργάζεται 29 χρόνια στο εργοστάσιο. «Εχουμε δώσει και τη ζωή μας εδώ μέσα. Οι τσιμεντάδες έχουν χαμηλό μέσο όρο ζωής, πολλές επαγγελματικές ασθένειες και ατυχήματα, έχουμε χάσει ανθρώπους. Το να έρχεται τώρα μια πολυεθνική και να σε πετά στο δρόμο δεν χωνεύεται. Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζουμε όλοι ότι το τσιμέντο είναι είδος πρώτης ανάγκης και η πολυεθνική θέλει τελικά να επιβάλει άλλες, χειρότερες για τον εργαζόμενο, σχέσεις εργασίας».
Η Πατρίτσια Αράν ήρθε από το Περού στην Ελλάδα για σπουδές και έπιασε δουλειά στο τσιμεντάδικο πριν 21 χρόνια. Δηλώνει πως τα ίδια έγιναν και στη χώρα της, σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, ξεχαρβάλωμα εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων: «Είναι και η αδικία που βιώνει κάθε άνθρωπος μέσα του μετά από τόσα χρόνια δουλειάς να πετιέται στο δρόμο προκειμένου η πολυεθνική να διασφαλίσει την κερδοφορία της, αλλά και η μεγάλη ανεργία, ότι δεν υπάρχει δουλειά για το λαϊκό άνθρωπο εκεί έξω να βρει αλλού ένα αποκούμπι. Δεν έχουμε άλλο δρόμο, ο αγώνας είναι μονόδρομος για να προασπιστούμε τη δουλειά μας, την αξιοπρέπειά μας, τη ζωή μας».
ΣΕΛΜΑΝ
Δραματική είναι η κατάσταση που βιώνουν και οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία ξύλου ΣΕΛΜΑΝ στο Βασιλικό Χαλκίδας, ιδιοκτησίας Αδαμόπουλου, ένα εργοστάσιο απ' τα λίγα στην Ελλάδα που ασχολούνταν με την κατεργασία ξύλου, έκανε εξαγωγές σε όλο τον κόσμο. Ενδεικτικό το γεγονός πως το 2001 δούλευαν στο εργοστάσιο 1.300 άτομα και στην περιοχή του Βασιλικού έχουν συνταξιοδοτηθεί από αυτό συνολικά 12.000. Από τη συζήτηση με τους εργαζόμενους προέκυψε ότι πρόκειται για επιχείρηση - φιλέτο με υπερσύγχρονα μηχανήματα, 400 στρέμματα συνολική έκταση, τα 290 στεγασμένα, βαθύ λιμάνι διεθνών προδιαγραφών με δυνατότητα ελλιμενισμού πλοίων με τονάζ δεκάδων χιλιάδων τόνων, αποβάθρες κ.λπ. Οταν πουλήθηκε το 2010 στον τωρινό ιδιοκτήτη μόνο στις αποθήκες της υπήρχε έτοιμο προϊόν αξίας 11 εκατ. ευρώ συν πρώτη ύλη αξίας πολλών δεκάδων ευρώ επιπλέον.
Από τον Απρίλη του 2010 το ΔΣ της εταιρείας αποφάσισε να «αξιοποιήσει» την εγκατάσταση μόνο σαν «logistics» (χώροι αποθήκευσης) και λιμάνι, θεωρώντας ότι έτσι της αποφέρει μεγαλύτερο κέρδος. Ταυτόχρονα ξεκίνησε απολύσεις προσωπικού, πρώτα με το μηνιαίο όριο απολύσεων του 2% που κατόπιν οι αστικές κυβερνήσεις το ανέβασαν στο 5% προσφέροντας άλλο ένα δωράκι γενικά στη μεγαλοεργοδοσία. Υπολογίζεται ότι έως σήμερα έχουν απολυθεί σχεδόν 700 εργαζόμενοι, ενώ απέμειναν 85, με την εργοδοσία να ανακοινώνει στις 8/2/13 προς την Επιθεώρηση Εργασίας ότι σταματά τη λειτουργία του εργοστασίου. Μια βδομάδα νωρίτερα είχε διώξει τους εργαζόμενους από το εργοστάσιο με «άδεια», και ξεκίνησε να αδειάζει το εργοστάσιο από εμπορεύματα και πρώτη ύλη μεταφέροντάς τα σε άλλο εργοστάσιό της στην Κομοτηνή.
Κι από νωρίτερα ακόμα ενέπλεξε απολυμένους και εργαζόμενους σε ένα γαϊτανάκι συνεχών καθυστερήσεων κι αναβολών στην καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων. Υπολογίζεται ότι όσοι παραμένουν εκεί εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από το Γενάρη 2013 (σε κάποιους οφείλονται δεδουλευμένα και του 2012), ενώ η εργοδοσία χρωστά και δόσεις αποζημίωσης σε απολυμένους τουλάχιστον από τον Αύγουστο του 2012. Εκτιμάται ότι σε μια τέτοια ομηρία βρίσκονται περίπου 310 άτομα, εργαζόμενοι κι απολυμένοι, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν (αρχές Απρίλη ξεκίνησαν) να βρίσκονται καθημερινά έξω από τις πύλες του εργοστασίου διεκδικώντας τα δίκια τους, να μη συνεχίζει ο εργοδότης την εκκένωση της μονάδας.
Ταυτόχρονα βιώνουν το άγχος της καθημερινότητας, της ανεργίας, των απλήρωτων λογαριασμών να βαραίνει τους ώμους τους. «Θέλουν να διώξουν τον κόσμο, να φτιάξουν δεξαμενές ανέργων, ώστε μετά να τον επαναπροσλαμβάνουν δίχως δικαιώματα και για όσο τον χρειάζονται, για 240 ευρώ μηνιάτικο, κι όλο αυτό να το παρουσιάζουν ως ανάπτυξη εν μέσω γενικευμένης φτώχειας και εξαθλίωσης», ειπώθηκε χαρακτηριστικά από τους εργάτες.
Παραπέρα, οι εργαζόμενοι καταλογίζουν ευθύνες στις κυβερνήσεις, στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, όπως και στους τοπικούς φορείς, δήμο και περιφέρεια που πέρα από λόγια δεν έχουν στηρίξει ουσιαστικά και στην πράξη τον αγώνα τους ώστε να μην κλείσει και αυτή η παραγωγική μονάδα επειδή έτσι βολεύει τον μεγαλοεπιχειρηματία.
ΙΝΤΕΡΚΕΜ
Στο Μικρό Βαθύ Αυλίδας λειτουργούσαν τέσσερις χημικές βιομηχανίες. Πριν δυο χρόνια έκλεισαν οι πρώτες δύο. Από τον Οκτώβρη 2012 έπαυσε η λειτουργία και των δύο εγκαταστάσεων (μονάδες Α' και Β', συνολικά 93 εργαζόμενοι) της χημικής βιομηχανίας ΙΝΤΕΡΚΕΜ του ομίλου ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ του μεγαλοεπιχειρηματία Λαυρεντιάδη, αν και η εργοδοσία δεν κατέθεσε την άδεια λειτουργίας. Οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από τον Ιούλη του 2012 και προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας από τον Οκτώβρη. Από την 1/1/2013 είναι και ανασφάλιστοι. Οπως υπογραμμίζουν στον «Ρ», δεν βρίσκουν κανέναν από την εργοδοσία να απαντήσει στις εκκλήσεις και τα αιτήματά τους. Μόνο στους εργαζόμενους της Α' μονάδας (που είναι οι περισσότεροι) οφείλονται 3 εκατ. ευρώ σε δεδουλευμένα και αποζημιώσεις.
Μιλάμε, φυσικά, για άλλη μια επιχείρηση - φιλέτο, στα χέρια μεγαλοκαρχαρία, η οποία παρήγε π.χ. πολυεστέρα, που χρησιμοποιείται σε μια σειρά προϊόντα, από κουμπιά μέχρι πολυεστερικές λέμβους ή πουλβερόλ που χρησιμοποιείται για το σμάλτο στα ψυγεία. Εχει, επίσης, σαράντα ιδιόκτητες δεξαμενές και το μοναδικό στην Ελλάδα λιμάνι (15 στρέμματα, το νοικιάζει από το Δημόσιο) με άδεια διακίνησης χημικών. Από διάφορες πληροφορίες που κατά καιρούς ακούγονται και διερευνητικές κινήσεις άλλων επιχειρηματιών στην περιοχή φαίνεται ότι η παραγωγική μονάδα οδεύει στην απαξίωση, και υπάρχει ενδιαφέρον μόνο να πάρει κανείς και να λειτουργήσει το λιμάνι και τις δεξαμενές. Κάποιες διαδικασίες κατάσχεσης που έχουν ξεκινήσει και η εκκίνηση πλειστηριασμού οδηγούν τους εργαζόμενους σε σκέψεις ότι όλη τελικά η έκταση μπορεί να ξεπουληθεί σε κάποιον άλλον «επενδυτή» έναντι πινακίου φακής.
Φυσικά, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετά τόσους μήνες απραγίας και απληρωσιάς θέλουν όσο τίποτε, έστω το λιμάνι να δουλέψει, ακόμα ακόμα να αφαιρεθεί από τη ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ η άδεια και να δοθεί σε κάποιον άλλο να ξαναπάρουν μπρος οι μηχανές. Η καθημερινότητα είναι σκληρή, τα όποια χρήματα τους εξασφάλισε ως μηνιάτικο η διαδικασία της επίσχεσης (460 - 500 ευρώ) σταματούν να καταβάλλονται πάνω στο χρόνο, τον Οκτώβρη, για κάποιους έχουν σταματήσει ήδη, και βιώνουν καταστάσεις απόγνωσης: «Ολοι οι λογαριασμοί είναι απλήρωτοι. Ζω με τη σύνταξη της πεθεράς. Είμαστε δυο άνεργοι στο σπίτι, εγώ και η γυναίκα μου, δεν μπορούμε να στείλουμε παιδιά στο φροντιστήριο, δεν μπορούμε να τα στείλουμε να σπουδάσουν, υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης. Σε όποια οικογένεια ακούσουμε να δουλεύουν και οι δύο στο αντρόγυνο, τους ζητάμε αυτόγραφο...», μερικές από τις φράσεις που ακούστηκαν.
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ
Τα Ελληνικά Σωληνουργεία στη Ριτσώνα ανήκουν στον όμιλο «Μηχανική» του Εμφιετζόγλου. Οπως μας περιγράφει την κατάσταση ο γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων, Δημήτρης Κόκκινος, το εργοστάσιο τα τελευταία χρόνια ήταν στο φουλ της παραγωγής του με κέρδη. Κι όμως, μέσα Οκτώβρη 2010 ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στη μισθοδοσία των εργατών, που τον Απρίλη 2011 έφτασαν τους πέντε μήνες. Τον Ιούνη 2011 οι εργάτες προσχώρησαν στην πρώτη επίσχεση. Το Νοέμβρη η εργοδοσία έπεισε τους εργάτες λόγω παραγγελιών που είχε να δουλέψουν υποσχόμενη ότι θα ξεκινήσει καταβολές χρημάτων. Αθέτησε τη δέσμευση. Τον Απρίλη 2012 η καθυστέρηση στις καταβολές μισθών έφτασε τους δώδεκα μήνες, και οι εργάτες έκαναν τη δεύτερη επίσχεση. Το Δεκέμβρη 2012 υποσχόμενη πάλι πληρωμές, τους έπεισε να της ξαναβγάλουν παραγγελίες, όμως καθυστέρησε ξανά μισθούς και μάλιστα τους είπε ότι θα τους απασχολεί εκ περιτροπής μία μέρα τη βδομάδα, τέσσερα ένσημα στο μήνα, σκάρτα 150 ευρώ το μήνα. Οι εργαζόμενοι δεν το δέχτηκαν και έκαναν νέα επίσχεση.
Παλαιότερα, επί ιδιοκτησίας Τσαούσογλου, δούλευαν εκεί 630 εργάτες. Αφού κατασχέθηκε η επιχείρηση από την Εθνική Τράπεζα, την περίοδο 1989 - 1992 έπεσε στα 350, από το 1994 που πέρασε στα χέρια του Εμφιετζόγλου δούλευε με 120 ώσπου σταδιακά έπεσε στους 40 (με 40.000 μηνιαία μισθοδοσία που αρνείται εδώ και 22 πλέον μήνες να τους την καταβάλλει). Ωστόσο, επειδή είχε παραγγελίες έπαιρνε και εργάτες με σύμβαση απέξω, ως και επιπλέον 70 άτομα.
Από το Σωματείο σημειώνουν ότι ο βιομήχανος ζητά δάνεια και εγγυητικές επιστολές από τράπεζες ώστε να εξασφαλίσει κεφάλαιο κίνησης και υποστηρίζει ότι με τις παραγγελίες που έχει μπορεί να κάνει και 130 προσλήψεις. Αρα αντικείμενο υπάρχει. Αλλωστε, το εργοστάσιο, σε συνολική έκταση πάνω από 400 στρέμματα, είναι μονοπώλιο στην Ελλάδα (άλλο ένα στα χέρια ιδιώτη) σε σωλήνες συγκεκριμένων διαμέτρων, και μπορεί να παράγει από τις πιο δυνατές σωλήνες πετρελαίου στον κόσμο συνδυάζοντας υψηλή ποιότητα με χαμηλή τιμή, πετυχαίνοντας συνεχείς εξαγωγές στις ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν κλεισμένες παραγγελίες 30 εκατ. ευρώ, αλλά ο βιομήχανος επιλέγει να μη δώσει 300.000 ευρώ στους εργάτες για να ξεκινήσει η παραγωγή.
Και εδώ οι εργάτες αντιμετωπίζουν τραγικές καταστάσεις. Ανθρωποι που πέρασαν την πύλη του εργοστασίου το 1972, 14 χρόνων παιδιά και τώρα αισθάνονται όμηροι του εργοδότη που δεν τους πληρώνει, δεν τους ασφαλίζει, κι ενώ έχουν κολλήσει πάνω από 11.000 ένσημα, δεν μπορούν να βγουν στη σύνταξη λόγω των απάνθρωπων ορίων ηλικίας του νέου Ασφαλιστικού. Εργάτες του εργοστασίου σιτίζονται στα συσσίτια της Μητρόπολης, σε έναν κόπηκε το ρεύμα κι επανασυνδέθηκε με χρήματα από έρανο των συναδέλφων του, με πραγματικό εισόδημα 3.000 ευρώ φορολογούνται βάσει των τεκμηρίων για 9.000 κ.ο.κ. Ανοίγουν την κουβέντα και παραπέρα: «Τι συμφέρον έχει ο άνεργος να απολυθεί και ο δημόσιος υπάλληλος; Αλλος ένας άνεργος δίπλα του δε θα είναι; Αλλά και τι υποκρισία, όλοι αυτοί οι υπουργοί και βουλευτές που ψήφισαν νόμους ώστε να απολύονται άνθρωποι, να αυξάνεται η ανεργία, τώρα να λένε στους δημόσιους υπαλλήλους "μη φωνάζετε, δεν βλέπετε τους άνεργους του ιδιωτικού τομέα;". Είναι σαν να έγινε το φονικό και πάνω από το φέρετρο να κλαίει μαζί με τους συγγενείς κι ο φονιάς...».
Στις εγκαταστάσεις της ΝΕΟΣΕΤ, στο Βασιλικό, αποθήκες και γραμμή παραγωγής, πρώην εργάτες και εργάτριες στέκουν έξω από την πύλη του εργοστασίου παλεύοντας για το δίκιο τους, το μισθό τους, τη δουλειά τους, την αξιοπρέπειά τους.
Οι Γιάννης Χρυσάγης και Θανάσης Σκλαβούνης, από τη διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων, επεξηγούν πως σε μια τετραετία η μονάδα από τους 400 εργάτες έπεσε στους περίπου 120. Πως η εργοδοσία (Κ. Αλεξανδράκης) με πρόσχημα οικονομικά προβλήματα και εκκλήσεις «να βάλουν πλάτη» οι εργαζόμενοι, ξεκίνησε τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, επιχείρησε κιόλας να επιβάλει στην πράξη την εκ περιτροπής εργασία εκβιάζοντας τους εργάτες να υπογράφουν άδεια άνευ αποδοχών μια - δυο μέρες τη βδομάδα. Πως απέλυσε κιόλας εκδικητικά εργάτες επειδή δεν υπέγραψαν. Οι καθυστερήσεις ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2011 ώσπου Φλεβάρη του 2013 να είναι έξι μήνες μέσα. Μάλιστα, λέγοντας ότι δεν έχει μία να τους δώσει, τους προέτρεψε να φύγουν κι όποτε βρει θα τους ξοφλήσει, όποτε πάρει κάποια χρήματα από πώληση, εκποίηση των εγκαταστάσεων..! Από το Φλεβάρη και μετά δεν τους βάζει ούτε τα ένσημα.
Είναι και αυτοί σε επίσχεση με την αγωνία πότε θα βρεθεί κάποιος να ξαναδουλέψει το εργοστάσιο, που έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για καλό έπιπλο, καθώς, όπως λένε οι εργάτες χαρακτηριστικά, «η Εύβοια τελείωσε, δεν έχει τίποτε, δεν υπάρχει δουλειά πουθενά». Και εδώ έχουν κάνει εράνους μεταξύ τους να βοηθήσουν οικονομικά κάποιους συναδέλφους που είναι πλέον στα όρια της εξαθλίωσης, υπάρχουν άνθρωποι που τους κόπηκε το ρεύμα, τρέχουν για διακανονισμούς με τις τράπεζες, δεν υπάρχουν χρήματα ούτε για τα τρέχοντα...
ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ
Το κυνήγι του κέρδους βάζει λουκέτο στα εργοστάσια
Αντώνης ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ - Γραμματέας ΤΕ Χαλκίδας - Θήβας του ΚΚΕ
Η κατάσταση στην περιοχή της Χαλκίδας είναι εκρηκτική. Εδώ επιβεβαιώνεται με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το μεγάλο κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, μπροστά στο κυνήγι του κέρδους δε διστάζουν να διαπράξουν ακόμα και το μεγαλύτερο έγκλημα, πετώντας στον εφιάλτη της ανεργίας τους εργαζόμενους κατά εκατοντάδες και χιλιάδες. Δεν τους καίγεται καρφί για τις ζωές των εργατών. Αποδεικνύεται ότι αυτό ακριβώς το κυνήγι του κέρδους κλείνει τα εργοστάσια και όχι οι εργάτες, τα σωματεία, οι κινητοποιήσεις.
Το τελευταίο διάστημα διάφορες πολιτικές δυνάμεις, βουλευτές των αστικών κομμάτων και του ΣΥΡΙΖΑ, τοπικοί παράγοντες, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός (παλιός και «νέος») υποστηρίζουν ότι στην Εύβοια συντελείται «αποβιομηχάνιση» και «ερημοποίηση». Οτι η κυβέρνηση και κάποιοι «κακοί» επιχειρηματίες «τα έχουν βάλει» με την Εύβοια. Κρύβουν το γεγονός ότι τα ίδια συμβαίνουν σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη παρουσιάζοντας το φαινόμενο του κλεισίματος των εργοστασίων και των μαζικών απολύσεων λίγο - πολύ σαν τοπικό φαινόμενο. Κρύβουν το γεγονός ότι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία επιτρέπει ακριβώς να ανοίγουν και να κλείνουν τα εργοστάσια σύμφωνα με το πώς θα κερδίζει περισσότερα ο βιομήχανος. Οτι στήριξαν και στηρίζουν με τα μπούνια όλες τις στρατηγικές της ΕΕ, από τις οποίες απορρέουν όλα τα αντεργατικά μέτρα.
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις πάει πολύ να έρχονται τώρα και να «κλαίνε» επειδή έκλεισαν τα εργοστάσια.
Τα επιχειρήματά τους είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων. Εργοστάσια άνοιγαν και έκλειναν και πριν την κρίση. Η πραγματικότητα της περιοχής το επιβεβαιώνει. Πριν την κρίση έκλεισαν σειρά εργοστασίων όπως η Συρματουργία ΔΑΡΙΓΚ, η ΚΕΡΑΜΕΙΚΗ, η IDEAL STANDAR (μονοπώλιο στα είδη υγιεινής) η οποία μετέφερε το εργοστάσιο στη Βουλγαρία γιατί εκεί θα κέρδιζε περισσότερα. Βεβαίως, η καπιταλιστική κρίση επιδεινώνει την κατάσταση για την εργατική τάξη, αφού η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κυρίως εργατικής δύναμης, είναι βασικός όρος για να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση.
Αναδιαρθρώσεις και αμύθητα κέρδη
Στην πραγματικότητα, αυτό συντελείται στην περιοχή μας: Αναδιαρθρώσεις της παραγωγής, μεταπήδηση σε άλλες δραστηριότητες, απαξίωση παραγωγικών μονάδων, ένας λυσσαλέος δηλαδή αγώνας από την πλευρά των καπιταλιστών για το πώς θα «επιβιώσουν» σε αυτές τις συνθήκες. Αυτό δεν είναι κάτι που το λέμε εμείς, το ομολογούν οι ίδιοι. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της LAFARGE για το σταμάτημα του τσιμεντάδικου: Θα έχει, λέει, 57 εκ. ζημιές για το 2013 (κυρίως από αποζημιώσεις των εργαζομένων, αποκατάσταση περιβάλλοντος κ.λπ.) αλλά θα καταγράφει κέρδη 18 εκ. ευρώ ΕΤΗΣΙΩΣ από το 2014 μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας κατά 30% στα άλλα δύο εργοστάσια του ομίλου (Βόλος, Αλιβέρι). Ο όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ (του μεγαλοβιομήχανου Στασινόπουλου) έκλεισε τη σωληνουργία ΒΕΤ στη Χαλκίδα την ίδια περίοδο που εξαγόραζε τη FULGOR και άνοιγε καινούριο χυτήριο στο Βόλο. Ο ίδιος όμιλος μέσα στο 2013, σε περίοδο τρελής κερδοφορίας, προχωρά σε μειώσεις μισθών (15%) στην CABLEL (Θήβα) και στη ΧΑΛΚΟΡ (Οινόφυτα). Ιδια είναι πάνω - κάτω η κατάσταση σε πολλά ακόμα εργοστάσια της περιοχής που έχουν παραγωγή και προχωρούν σε απολύσεις, μειώσεις και καθυστερήσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία: ΜΙΜΙΚΟΣ (κοτόπουλα) και ΑΛΑΤΙΝΗ (μπισκότα) του ομίλου Φιλίππου, ΤΕΜΠΟ (πρίζες - διακόπτες, θυγατρική της SIEMENS), SABO (κατασκευή μηχανημάτων και εργοστασίων). Αυτή είναι η πολυδιαφημιζόμενη «επανεκκίνηση της οικονομίας» που συντελείται πάνω στα συντρίμμια της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η «βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα» που υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα όλες οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου», ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός: Εννοιες ασύμβατες και εχθρικές προς τα λαϊκά συμφέροντα, αφού σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων η βιωσιμότητα και η ανταγωνιστικότητα ενός εργοστασίου κρίνεται με το αν βγάζει τα κέρδη που μπορεί ο καπιταλιστής.
Η αγανάκτηση δεν αρκεί
Το ΚΚΕ απευθύνεται στην εργατική τάξη και το λαό της περιοχής. Η αγανάκτηση δεν αρκεί, οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να πάρουν διαζύγιο από τα κόμματα που διαχειρίζονται την καπιταλιστική βαρβαρότητα και προσκυνούν τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, να οργανωθούν καλά και να ισχυροποιήσουν το μέτωπο της αντιπαράθεσης με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που τους χτυπάει στην πλάτη.
Επιμένουμε στην πάλη για την ουσιαστική προστασία του συνόλου των ανέργων με σταθερή επιδότηση και άλλα μέτρα ανακούφισης. Επιμένουμε στην ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής αλληλεγγύης, και σε αυτήν την κατεύθυνση θα πάρουμε σειρά πρωτοβουλιών το επόμενο διάστημα. Πρέπει όμως να δούμε μπροστά.
Η ουσία βρίσκεται στην οργάνωση της οικονομίας, της παραγωγής με κίνητρο την ευημερία του λαού. Στη θέση του κέρδους των καπιταλιστών να μπούνε οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Με άξονα αυτήν την αντίληψη διαμορφώνουμε τη δική μας πρόταση προς την εργατική τάξη και το λαό της περιοχής, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας. Η Λαϊκή Συμμαχία που θα δοκιμάζεται, θα αναπτύσσεται μέσα στον αγώνα για κάθε πρόβλημα και θα παλεύει με κατεύθυνση την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τη διεκδίκηση της εργατικής, λαϊκής εξουσίας. Αυτή η εξουσία μπορεί να αλλάξει ριζικά την κατάσταση με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Αυτή είναι η λύση που αντιστοιχεί στα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα, αυτή τη λύση επιβάλλεται να κτίσουμε παλεύοντας για όλα τα λαϊκά προβλήματα, δίνοντας τη μάχη στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις της περιοχής, σε κάθε μέτωπο πάλης.
Η ΚΟ Χαλκίδας - Θήβας του ΚΚΕ, οι κομμουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με την εργατική τάξη της Εύβοιας. Σχέσεις που έχουν δοκιμαστεί στην πράξη και όχι στα λόγια, που έχουν δοκιμαστεί μέσα στο καμίνι της πάλης, στη σύγκρουση με τους επιχειρηματίες, τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τις δυνάμεις καταστολής, στη σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική. Στη βάση αυτής της πολύχρονης σχέσης απευθυνόμαστε σε όλους τους εργαζόμενους και τονίζουμε ότι το πρόβλημα είναι βαθύ. Οι ριζικές αλλαγές απαιτούν κόπο, θυσίες αλλά αυτές είναι μικρότερες από αυτές που βιώνουν οι χιλιάδες άνεργοι, οι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, οι λαϊκές οικογένειες που καταδικάζονται στη φτώχεια.
ΠΗΓΗ. redflyplanet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου