Ο Σουηδικός καπιταλισμός με “ανθρώπινο” πρόσωπο πετάει τους μετανάστες από τα σπίτια τους

Οι μετανάστες-πρόσφυγες στην Σουηδία παίρνουν βοήθημα και επίδομα ενοικίου για 2 χρόνια. Μεσα στα 2 αυτά χρόνια πρέπει να μάθουν την γλώσσα, να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, να βρούν μια δουλειά και σπίτι μόνιμο.

Αν δεν τα καταφέρουν ίσως επειδή είναι αναλφάβητοι ή μεγάλης ηλικίας τότε το Σουηδικό σύστημα κόστους-οφέλους δείχνει το αληθινό του απάνθρωπο πρόσωπο.

Να τι γράφουν στην επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο οι 200 που ζουν με κοινωνικό συμβόλαιο διετίας στις προσωρινές λυόμενες κατοικίες του Δήμου Σόλνα, προάστειο της Στοκχόλμης, ενος πλούσιου Δήμου με περίπου 70.000 κατοίκους.

« Είμαστε 200 που μεταφερθήκαμε εδώ από άλλα μέρη της Σουηδίας μετά την χορήγηση ασύλου. Μένουμε εδώ περίπου δύο χρόνια και το συμβόλαιο μας όπου νάναι λήγει. Μένουμε δύο δύο σε ένα κοινό χώρο 19 μ2 σε λυόμενες παράγκες. 

Οι περισσότεροι από εμάς μένουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουμε ποιοί είναι. Στον ίδιο χώρο των 19 μ2 μένει μια οικογένεια με 4 παιδιά. Πληρώνουμε 520 ευρώ τον μήνα για αυτό τον χώρο ο καθένας μας. 

Έχουμε μπεί στην αναμονή μόνιμης κατοικίας αλλά ο χρόνος αναμονής ξεπερνά τα 10 χρόνια. Δεν έχουμε πού να πάμε. Ο Δήμος μας έστειλε ειδοποιητήριο να φύγουμε. Δεν μας δίνει άλλη λύση. 

Πολλοί από μας σπουδάζουν επαγγέλματα όπως υπονοσοκόμοι και σιδεράδες, μαθαίνουν την γλώσσα, κάνουν προπαρασκευαστικά μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Κάποιοι έχουν ήδη βρεί δουλειά. 

Αν μετακομίσουμε με την βία από εδώ η ζωή μας θα διαλυθεί. Πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές και τις σπουδές μας, τα παιδιά μας να αλλάξουν για μιά ακόμη φορά σχολεία. Ξέρουμε πως η οικιστική κατάσταση είναι κακή αλλά αφήστε μας να μείνουμε εδώ προσωρινά έστω. Μειώστε τα νοίκια. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε».

Ποια ήταν η απάντηση; Να τους πετάξουν έξω.

Στο τέλος Οκτωβρίου έληξε το συμβόλαιο για τους πρώτους 10 από αυτούς. Στις 1 Νοεμβρίου όλα τα υπαρχοντά τους ήταν αραδιασμένα στο γκαζόν έξω στην πρασιά της παράγκα. Δεν έχουν όμως που να πάνε.

Έστησαν 7 σκηνές στον χώρο πρασίνου και μένουν εκεί. Αυτοί και τα παιδιά τους ξεπαγιάζουν περιμένοντας ένα θαύμα.

Τους πετάνε έξω γιατί στην ουρά περιμένουν άλλοι 215 που θα αντικαταστήσουν αυτούς που έμεναν μέχρι τώρα. Τα συμβόλαια είναι διετίας και τότε τελειώνει η ευθύνη του Δήμου.

Θάρθουν άλλοι των οποίων τον αριθμό τον αποφασίζουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τους μοιράζουν στους Δήμους. Αν προσθέσουμε και τον πρόσφατο νόμο που τον στήριξαν όλα τα κόμματα εξουσίας, αν μέσα σε 18 μήνες δεν βρούν δουλειά, τότε ανακαλείται το άσυλο και είναι υποχρεωμένοι ή να βγουν στην παρανομία ή να απελαθούν.

Σπίτια καινούργια χτίζονται αλλά δεν είναι για τα πορτοφόλια των μεταναστών ούτε για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. 

Έτσι τελειώνει η ευθύνη των Δήμων και της κατά τα άλλα κοινωνίας πρότυπο του καπιταλισμού που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά πάντα επιλεκτικά για χώρες όπως Κούβα, Β.Κορέα, Κίνα, Ρωσία, Συρία και με όποια σειρά τους βολεύει.


*Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία
 

Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία

Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία

ΠΗΓΗ. atexnos.gr

Οι μετανάστες-πρόσφυγες στην Σουηδία παίρνουν βοήθημα και επίδομα ενοικίου για 2 χρόνια. Μεσα στα 2 αυτά χρόνια πρέπει να μάθουν την γλώσσα, να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, να βρούν μια δουλειά και σπίτι μόνιμο.
Αν δεν τα καταφέρουν ίσως επειδή είναι αναλφάβητοι ή μεγάλης ηλικίας τότε το Σουηδικό σύστημα κόστους-οφέλους δείχνει το αληθινό του απάνθρωπο πρόσωπο.
Να τι γράφουν στην επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο οι 200 που ζουν με κοινωνικό συμβόλαιο διετίας στις προσωρινές λυόμενες κατοικίες του Δήμου Σόλνα, προάστειο της Στοκχόλμης, ενος πλούσιου Δήμου με περίπου 70.000 κατοίκους.
« Είμαστε 200 που μεταφερθήκαμε εδώ από άλλα μέρη της Σουηδίας μετά την χορήγηση ασύλου. Μένουμε εδώ περίπου δύο χρόνια και το συμβόλαιο μας όπου νάναι λήγει. Μένουμε δύο δύο σε ένα κοινό χώρο 19 μ2 σε λυόμενες παράγκες. Οι περισσότεροι από εμάς μένουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουμε ποιοί είναι. Στον ίδιο χώρο των 19 μ2 μένει μια οικογένεια με 4 παιδιά. Πληρώνουμε 520 ευρώ τον μήνα για αυτό τον χώρο ο καθένας μας. Έχουμε μπεί στην αναμονή μόνιμης κατοικίας αλλά ο χρόνος αναμονής ξεπερνά τα 10 χρόνια. Δεν έχουμε πού να πάμε. Ο Δήμος μας έστειλε ειδοποιητήριο να φύγουμε. Δεν μας δίνει άλλη λύση. Πολλοί από μας σπουδάζουν επαγγέλματα όπως υπονοσοκόμοι και σιδεράδες, μαθαίνουν την γλώσσα, κάνουν προπαρασκευαστικά μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Κάποιοι έχουν ήδη βρεί δουλειά. Αν μετακομίσουμε με την βία από εδώ η ζωή μας θα διαλυθεί. Πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές και τις σπουδές μας, τα παιδιά μας να αλλάξουν για μιά ακόμη φορά σχολεία. Ξέρουμε πως η οικιστική κατάσταση είναι κακή αλλά αφήστε μας να μείνουμε εδώ προσωρινά έστω. Μειώστε τα νοίκια. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε».

Οι μετανάστες-πρόσφυγες στην Σουηδία παίρνουν βοήθημα και επίδομα ενοικίου για 2 χρόνια. Μεσα στα 2 αυτά χρόνια πρέπει να μάθουν την γλώσσα, να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, να βρούν μια δουλειά και σπίτι μόνιμο.

Αν δεν τα καταφέρουν ίσως επειδή είναι αναλφάβητοι ή μεγάλης ηλικίας τότε το Σουηδικό σύστημα κόστους-οφέλους δείχνει το αληθινό του απάνθρωπο πρόσωπο.

Να τι γράφουν στην επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο οι 200 που ζουν με κοινωνικό συμβόλαιο διετίας στις προσωρινές λυόμενες κατοικίες του Δήμου Σόλνα, προάστειο της Στοκχόλμης, ενος πλούσιου Δήμου με περίπου 70.000 κατοίκους.

« Είμαστε 200 που μεταφερθήκαμε εδώ από άλλα μέρη της Σουηδίας μετά την χορήγηση ασύλου. Μένουμε εδώ περίπου δύο χρόνια και το συμβόλαιο μας όπου νάναι λήγει. Μένουμε δύο δύο σε ένα κοινό χώρο 19 μ2 σε λυόμενες παράγκες. Οι περισσότεροι από εμάς μένουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουμε ποιοί είναι. Στον ίδιο χώρο των 19 μ2 μένει μια οικογένεια με 4 παιδιά. Πληρώνουμε 520 ευρώ τον μήνα για αυτό τον χώρο ο καθένας μας. Έχουμε μπεί στην αναμονή μόνιμης κατοικίας αλλά ο χρόνος αναμονής ξεπερνά τα 10 χρόνια. Δεν έχουμε πού να πάμε. Ο Δήμος μας έστειλε ειδοποιητήριο να φύγουμε. Δεν μας δίνει άλλη λύση. Πολλοί από μας σπουδάζουν επαγγέλματα όπως υπονοσοκόμοι και σιδεράδες, μαθαίνουν την γλώσσα, κάνουν προπαρασκευαστικά μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Κάποιοι έχουν ήδη βρεί δουλειά. Αν μετακομίσουμε με την βία από εδώ η ζωή μας θα διαλυθεί. Πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές και τις σπουδές μας, τα παιδιά μας να αλλάξουν για μιά ακόμη φορά σχολεία. Ξέρουμε πως η οικιστική κατάσταση είναι κακή αλλά αφήστε μας να μείνουμε εδώ προσωρινά έστω. Μειώστε τα νοίκια. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε».

solna1

Ποια ήταν η απάντηση; Να τους πετάξουν έξω.

Στο τέλος Οκτωβρίου έληξε το συμβόλαιο για τους πρώτους 10 από αυτούς. Στις 1 Νοεμβρίου όλα τα υπαρχοντά τους ήταν αραδιασμένα στο γκαζόν έξω στην πρασιά της παράγκα. Δεν έχουν όμως που να πάνε.

Έστησαν 7 σκηνές στον χώρο πρασίνου και μένουν εκεί. Αυτοί και τα παιδιά τους ξεπαγιάζουν περιμένοντας ένα θαύμα.

Τους πετάνε έξω γιατί στην ουρά περιμένουν άλλοι 215 που θα αντικαταστήσουν αυτούς που έμεναν μέχρι τώρα.Τα συμβόλαια είναι διετίας και τότε τελειώνει η ευθύνη του Δήμου.

Θάρθουν άλλοι των οποίων τον αριθμό τον αποφασίζουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τους μοιράζουν στους Δήμους. Αν προσθέσουμε και τον πρόσφατο νόμο που τον στήριξαν όλα τα κόμματα εξουσίας, αν μέσα σε 18 μήνες δεν βρούν δουλειά, τότε ανακαλείται το άσυλο και είναι υποχρεωμένοι ή να βγουν στην παρανομία ή να απελαθούν.

Σπίτια καινούργια χτίζονται αλλά δεν είναι για τα πορτοφόλια των μεταναστών ούτε για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Έτσι τελειώνει η ευθύνη των Δήμων και της κατά τα άλλα κοινωνίας πρότυπο του καπιταλισμού που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά πάντα επιλεκτικά για χώρες όπως Κούβα, Β.Κορέα, Κίνα, Ρωσία, Συρία και με όποια σειρά τους βολεύει.

Οι μετανάστες-πρόσφυγες στην Σουηδία παίρνουν βοήθημα και επίδομα ενοικίου για 2 χρόνια. Μεσα στα 2 αυτά χρόνια πρέπει να μάθουν την γλώσσα, να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, να βρούν μια δουλειά και σπίτι μόνιμο.

Αν δεν τα καταφέρουν ίσως επειδή είναι αναλφάβητοι ή μεγάλης ηλικίας τότε το Σουηδικό σύστημα κόστους-οφέλους δείχνει το αληθινό του απάνθρωπο πρόσωπο.

Να τι γράφουν στην επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο οι 200 που ζουν με κοινωνικό συμβόλαιο διετίας στις προσωρινές λυόμενες κατοικίες του Δήμου Σόλνα, προάστειο της Στοκχόλμης, ενος πλούσιου Δήμου με περίπου 70.000 κατοίκους.

« Είμαστε 200 που μεταφερθήκαμε εδώ από άλλα μέρη της Σουηδίας μετά την χορήγηση ασύλου. Μένουμε εδώ περίπου δύο χρόνια και το συμβόλαιο μας όπου νάναι λήγει. Μένουμε δύο δύο σε ένα κοινό χώρο 19 μ2 σε λυόμενες παράγκες. Οι περισσότεροι από εμάς μένουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουμε ποιοί είναι. Στον ίδιο χώρο των 19 μ2 μένει μια οικογένεια με 4 παιδιά. Πληρώνουμε 520 ευρώ τον μήνα για αυτό τον χώρο ο καθένας μας. Έχουμε μπεί στην αναμονή μόνιμης κατοικίας αλλά ο χρόνος αναμονής ξεπερνά τα 10 χρόνια. Δεν έχουμε πού να πάμε. Ο Δήμος μας έστειλε ειδοποιητήριο να φύγουμε. Δεν μας δίνει άλλη λύση. Πολλοί από μας σπουδάζουν επαγγέλματα όπως υπονοσοκόμοι και σιδεράδες, μαθαίνουν την γλώσσα, κάνουν προπαρασκευαστικά μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Κάποιοι έχουν ήδη βρεί δουλειά. Αν μετακομίσουμε με την βία από εδώ η ζωή μας θα διαλυθεί. Πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές και τις σπουδές μας, τα παιδιά μας να αλλάξουν για μιά ακόμη φορά σχολεία. Ξέρουμε πως η οικιστική κατάσταση είναι κακή αλλά αφήστε μας να μείνουμε εδώ προσωρινά έστω. Μειώστε τα νοίκια. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε».

solna1

Ποια ήταν η απάντηση; Να τους πετάξουν έξω.

Στο τέλος Οκτωβρίου έληξε το συμβόλαιο για τους πρώτους 10 από αυτούς. Στις 1 Νοεμβρίου όλα τα υπαρχοντά τους ήταν αραδιασμένα στο γκαζόν έξω στην πρασιά της παράγκα. Δεν έχουν όμως που να πάνε.

Έστησαν 7 σκηνές στον χώρο πρασίνου και μένουν εκεί. Αυτοί και τα παιδιά τους ξεπαγιάζουν περιμένοντας ένα θαύμα.

Τους πετάνε έξω γιατί στην ουρά περιμένουν άλλοι 215 που θα αντικαταστήσουν αυτούς που έμεναν μέχρι τώρα.Τα συμβόλαια είναι διετίας και τότε τελειώνει η ευθύνη του Δήμου.

Θάρθουν άλλοι των οποίων τον αριθμό τον αποφασίζουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τους μοιράζουν στους Δήμους. Αν προσθέσουμε και τον πρόσφατο νόμο που τον στήριξαν όλα τα κόμματα εξουσίας, αν μέσα σε 18 μήνες δεν βρούν δουλειά, τότε ανακαλείται το άσυλο και είναι υποχρεωμένοι ή να βγουν στην παρανομία ή να απελαθούν.

Σπίτια καινούργια χτίζονται αλλά δεν είναι για τα πορτοφόλια των μεταναστών ούτε για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Έτσι τελειώνει η ευθύνη των Δήμων και της κατά τα άλλα κοινωνίας πρότυπο του καπιταλισμού που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά πάντα επιλεκτικά για χώρες όπως Κούβα, Β.Κορέα, Κίνα, Ρωσία, Συρία και με όποια σειρά τους βολεύει.

Οι μετανάστες-πρόσφυγες στην Σουηδία παίρνουν βοήθημα και επίδομα ενοικίου για 2 χρόνια. Μεσα στα 2 αυτά χρόνια πρέπει να μάθουν την γλώσσα, να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, να βρούν μια δουλειά και σπίτι μόνιμο.

Αν δεν τα καταφέρουν ίσως επειδή είναι αναλφάβητοι ή μεγάλης ηλικίας τότε το Σουηδικό σύστημα κόστους-οφέλους δείχνει το αληθινό του απάνθρωπο πρόσωπο.

Να τι γράφουν στην επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο οι 200 που ζουν με κοινωνικό συμβόλαιο διετίας στις προσωρινές λυόμενες κατοικίες του Δήμου Σόλνα, προάστειο της Στοκχόλμης, ενος πλούσιου Δήμου με περίπου 70.000 κατοίκους.

« Είμαστε 200 που μεταφερθήκαμε εδώ από άλλα μέρη της Σουηδίας μετά την χορήγηση ασύλου. Μένουμε εδώ περίπου δύο χρόνια και το συμβόλαιο μας όπου νάναι λήγει. Μένουμε δύο δύο σε ένα κοινό χώρο 19 μ2 σε λυόμενες παράγκες. Οι περισσότεροι από εμάς μένουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουμε ποιοί είναι. Στον ίδιο χώρο των 19 μ2 μένει μια οικογένεια με 4 παιδιά. Πληρώνουμε 520 ευρώ τον μήνα για αυτό τον χώρο ο καθένας μας. Έχουμε μπεί στην αναμονή μόνιμης κατοικίας αλλά ο χρόνος αναμονής ξεπερνά τα 10 χρόνια. Δεν έχουμε πού να πάμε. Ο Δήμος μας έστειλε ειδοποιητήριο να φύγουμε. Δεν μας δίνει άλλη λύση. Πολλοί από μας σπουδάζουν επαγγέλματα όπως υπονοσοκόμοι και σιδεράδες, μαθαίνουν την γλώσσα, κάνουν προπαρασκευαστικά μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Κάποιοι έχουν ήδη βρεί δουλειά. Αν μετακομίσουμε με την βία από εδώ η ζωή μας θα διαλυθεί. Πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές και τις σπουδές μας, τα παιδιά μας να αλλάξουν για μιά ακόμη φορά σχολεία. Ξέρουμε πως η οικιστική κατάσταση είναι κακή αλλά αφήστε μας να μείνουμε εδώ προσωρινά έστω. Μειώστε τα νοίκια. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε».

solna1

Ποια ήταν η απάντηση; Να τους πετάξουν έξω.

Στο τέλος Οκτωβρίου έληξε το συμβόλαιο για τους πρώτους 10 από αυτούς. Στις 1 Νοεμβρίου όλα τα υπαρχοντά τους ήταν αραδιασμένα στο γκαζόν έξω στην πρασιά της παράγκα. Δεν έχουν όμως που να πάνε.

Έστησαν 7 σκηνές στον χώρο πρασίνου και μένουν εκεί. Αυτοί και τα παιδιά τους ξεπαγιάζουν περιμένοντας ένα θαύμα.

Τους πετάνε έξω γιατί στην ουρά περιμένουν άλλοι 215 που θα αντικαταστήσουν αυτούς που έμεναν μέχρι τώρα.Τα συμβόλαια είναι διετίας και τότε τελειώνει η ευθύνη του Δήμου.

Θάρθουν άλλοι των οποίων τον αριθμό τον αποφασίζουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τους μοιράζουν στους Δήμους. Αν προσθέσουμε και τον πρόσφατο νόμο που τον στήριξαν όλα τα κόμματα εξουσίας, αν μέσα σε 18 μήνες δεν βρούν δουλειά, τότε ανακαλείται το άσυλο και είναι υποχρεωμένοι ή να βγουν στην παρανομία ή να απελαθούν.

Σπίτια καινούργια χτίζονται αλλά δεν είναι για τα πορτοφόλια των μεταναστών ούτε για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Έτσι τελειώνει η ευθύνη των Δήμων και της κατά τα άλλα κοινωνίας πρότυπο του καπιταλισμού που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά πάντα επιλεκτικά για χώρες όπως Κούβα, Β.Κορέα, Κίνα, Ρωσία, Συρία και με όποια σειρά τους βολεύει.

Οι μετανάστες-πρόσφυγες στην Σουηδία παίρνουν βοήθημα και επίδομα ενοικίου για 2 χρόνια. Μεσα στα 2 αυτά χρόνια πρέπει να μάθουν την γλώσσα, να συμπληρώσουν τις σπουδές τους, να βρούν μια δουλειά και σπίτι μόνιμο.

Αν δεν τα καταφέρουν ίσως επειδή είναι αναλφάβητοι ή μεγάλης ηλικίας τότε το Σουηδικό σύστημα κόστους-οφέλους δείχνει το αληθινό του απάνθρωπο πρόσωπο.

Να τι γράφουν στην επιστολή τους προς το Δημοτικό Συμβούλιο οι 200 που ζουν με κοινωνικό συμβόλαιο διετίας στις προσωρινές λυόμενες κατοικίες του Δήμου Σόλνα, προάστειο της Στοκχόλμης, ενος πλούσιου Δήμου με περίπου 70.000 κατοίκους.

« Είμαστε 200 που μεταφερθήκαμε εδώ από άλλα μέρη της Σουηδίας μετά την χορήγηση ασύλου. Μένουμε εδώ περίπου δύο χρόνια και το συμβόλαιο μας όπου νάναι λήγει. Μένουμε δύο δύο σε ένα κοινό χώρο 19 μ2 σε λυόμενες παράγκες. Οι περισσότεροι από εμάς μένουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουμε ποιοί είναι. Στον ίδιο χώρο των 19 μ2 μένει μια οικογένεια με 4 παιδιά. Πληρώνουμε 520 ευρώ τον μήνα για αυτό τον χώρο ο καθένας μας. Έχουμε μπεί στην αναμονή μόνιμης κατοικίας αλλά ο χρόνος αναμονής ξεπερνά τα 10 χρόνια. Δεν έχουμε πού να πάμε. Ο Δήμος μας έστειλε ειδοποιητήριο να φύγουμε. Δεν μας δίνει άλλη λύση. Πολλοί από μας σπουδάζουν επαγγέλματα όπως υπονοσοκόμοι και σιδεράδες, μαθαίνουν την γλώσσα, κάνουν προπαρασκευαστικά μαθήματα για το Πανεπιστήμιο. Κάποιοι έχουν ήδη βρεί δουλειά. Αν μετακομίσουμε με την βία από εδώ η ζωή μας θα διαλυθεί. Πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές και τις σπουδές μας, τα παιδιά μας να αλλάξουν για μιά ακόμη φορά σχολεία. Ξέρουμε πως η οικιστική κατάσταση είναι κακή αλλά αφήστε μας να μείνουμε εδώ προσωρινά έστω. Μειώστε τα νοίκια. Δεν έχουμε που αλλού να πάμε».

solna1

Ποια ήταν η απάντηση; Να τους πετάξουν έξω.

Στο τέλος Οκτωβρίου έληξε το συμβόλαιο για τους πρώτους 10 από αυτούς. Στις 1 Νοεμβρίου όλα τα υπαρχοντά τους ήταν αραδιασμένα στο γκαζόν έξω στην πρασιά της παράγκα. Δεν έχουν όμως που να πάνε.

Έστησαν 7 σκηνές στον χώρο πρασίνου και μένουν εκεί. Αυτοί και τα παιδιά τους ξεπαγιάζουν περιμένοντας ένα θαύμα.

Τους πετάνε έξω γιατί στην ουρά περιμένουν άλλοι 215 που θα αντικαταστήσουν αυτούς που έμεναν μέχρι τώρα.Τα συμβόλαια είναι διετίας και τότε τελειώνει η ευθύνη του Δήμου.

Θάρθουν άλλοι των οποίων τον αριθμό τον αποφασίζουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τους μοιράζουν στους Δήμους. Αν προσθέσουμε και τον πρόσφατο νόμο που τον στήριξαν όλα τα κόμματα εξουσίας, αν μέσα σε 18 μήνες δεν βρούν δουλειά, τότε ανακαλείται το άσυλο και είναι υποχρεωμένοι ή να βγουν στην παρανομία ή να απελαθούν.

Σπίτια καινούργια χτίζονται αλλά δεν είναι για τα πορτοφόλια των μεταναστών ούτε για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Έτσι τελειώνει η ευθύνη των Δήμων και της κατά τα άλλα κοινωνίας πρότυπο του καπιταλισμού που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά πάντα επιλεκτικά για χώρες όπως Κούβα, Β.Κορέα, Κίνα, Ρωσία, Συρία και με όποια σειρά τους βολεύει.

Ποια ήταν η απάντηση; Να τους πετάξουν έξω.
Στο τέλος Οκτωβρίου έληξε το συμβόλαιο για τους πρώτους 10 από αυτούς. Στις 1 Νοεμβρίου όλα τα υπαρχοντά τους ήταν αραδιασμένα στο γκαζόν έξω στην πρασιά της παράγκα. Δεν έχουν όμως που να πάνε.
Έστησαν 7 σκηνές στον χώρο πρασίνου και μένουν εκεί. Αυτοί και τα παιδιά τους ξεπαγιάζουν περιμένοντας ένα θαύμα.
Τους πετάνε έξω γιατί στην ουρά περιμένουν άλλοι 215 που θα αντικαταστήσουν αυτούς που έμεναν μέχρι τώρα.Τα συμβόλαια είναι διετίας και τότε τελειώνει η ευθύνη του Δήμου.
Θάρθουν άλλοι των οποίων τον αριθμό τον αποφασίζουν οι υπηρεσίες μετανάστευσης και τους μοιράζουν στους Δήμους. Αν προσθέσουμε και τον πρόσφατο νόμο που τον στήριξαν όλα τα κόμματα εξουσίας, αν μέσα σε 18 μήνες δεν βρούν δουλειά, τότε ανακαλείται το άσυλο και είναι υποχρεωμένοι ή να βγουν στην παρανομία ή να απελαθούν.
Σπίτια καινούργια χτίζονται αλλά δεν είναι για τα πορτοφόλια των μεταναστών ούτε για τους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Έτσι τελειώνει η ευθύνη των Δήμων και της κατά τα άλλα κοινωνίας πρότυπο του καπιταλισμού που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά πάντα επιλεκτικά για χώρες όπως Κούβα, Β.Κορέα, Κίνα, Ρωσία, Συρία και με όποια σειρά τους βολεύει.