Της Ελένης Σταματούκου
Είναι ξημερώματα και από το δωμάτιο μου ακούω τη φωνή του μουεζίνη. «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος θεός από τον Αλλάχ», θα λέει λογικά η μελωδική φωνή του.
Οι θεοί όμως στην Κένυα είναι πολλοί.
Η πιο διαδομένη θρησκεία στη χώρα είναι ο χριστιανισμός και όλα τα παρακλάδια του, ακολουθεί σε λιγότερο ποσοστό το ισλάμ και ο ινδουισμός.
Μεγάλο όμως μέρος του πληθυσμού πιστεύει στις δικές του αφρικάνικες θεότητες, όπου οι νεκροί ανασταίνονται παίρνοντας μια άλλη μορφή, οι οποίοι έχουν τη δύναμη να φέρουν τύχη, αλλά και συμφορές στους ζωντανούς.
Ο Πίτερ, ένας οδηγός uber μου είπε κάτι πολύ ωραίο, ότι εμείς είμαστε το θηρίο, εμείς είμαστε και ο θεός.
Είναι Κυριακή και στους δρόμους βλέπεις ανθρώπους καλοντυμένους να πηγαίνουν εκκλησία.
«Γκόσπελ εκκλησία της Κένυας», γράφει μια επιγραφή έξω από ένα χαμηλό κτήριο που έχει μια αλουμινένια οροφή. Τα matatu, τα μικρά πολύχρωμα ιδιωτικά λεωφορεία στα οποία στριμώχνονται οι Κενυάτες, πηγαίνουν σημειωτόν. Τα matatu συναγωνίζονται σε στιλ και σε διακόσμηση μεταξύ τους.
Πολλές φορές απεικονίζουν γνωστούς τραγουδιστές και άλλους δυτικούς διάσημους, καθώς και γνωστά brands ρούχων. Σε αυτό που επιβιβαστήκαμε εμείς η Nicki Minaj είχε την τιμητική της. Το εισιτήριο κοστίζει 20 λεπτά μπορεί και λιγότερο.
Οι boda boda οδηγοί μηχανών-ταξί είναι στην πιάτσα τους και περιμένουν πελάτες για να τους μεταφέρουν γρήγορα στον προορισμό τους. Αρνιά βόσκουν στις άκρες των δρόμων.
Πωλητές έχουν στήσει τους πάγκους τους με τα κηπευτικά και τα φυτά, ενώ άλλοι πουλούν ξύλινα αντικείμενα (κρεβάτια, ντουλάπες και τραπέζια που μοιάζουν σαν έργα τέχνης) και τσάντες φτιαγμένες από μαλλί και δέρμα.
Οι εικόνες εναλλάσσονται τόσο γρήγορα, τα ερεθίσματα είναι τόσα πολλά.
Το uber έχει κατακτήσει την αγορά των αστικών μεταφορών.
Η τιμή της βενζίνης έχει ανέβει. Οι τιμές στα σούπερ-μάρκετ δεν έχουν μεγάλη διαφορά από εκείνες της Ελλάδας. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με ημερομίσθιο του ενός δολαρίου.
Ο Μάικλ ένας ευφυής ταξιτζής, ο οποίος ανήκει στην φυλή των Kikuyu, μας λέει ότι όλα τα δεινά στην Κένυα οφείλονται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι δε σκέφτονται ως σύνολο, ως έθνος, αλλά σύμφωνα με τη φυλή τους.
Οι αντιθέσεις είναι πολλές και ορατές. Η χώρα ανοικοδομείται, δημιουργούνται νέοι δρόμοι, εμπορικά κέντρα και κτήρια-σπίτια, που θα φιλοξενήσουν την εύπορη τάξη των Κενυατών -ανάμεσά τους είναι και πολλοί Ινδοί, απόγονοι αυτών που είχαν έρθει για να φτιάξουν τις σιδηροδρομικές γραμμές της χώρας.
Και ενώ η χώρα αναπτύσσεται, υπάρχουν γειτονιές ξεχασμένες όχι μόνο από τις αρχές, αλλά και από τον ίδιο τον θεό ή τους θεούς της δύσης και αυτούς της Αφρικής.
Στην φαβέλα, στο καθαρτήριο του Μαδάρε (Mathare), ψυχές
περιπλανιούνται για να φτάσουν άραγε στην τελική θέωση ή στην κόλαση;
Ο Αυγουστίν, κοινωνικός λειτουργός στην οργάνωση Mathare Children's Fund Panairobi (MCFP), -η οποία υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών- μας ξεναγεί στην παραγκούπολη του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων.
Παραπήγματα φτιαγμένα από ξύλο, ή αλουμίνιο φιλοξενούν οικογένειες και μικρά μαγαζιά. Ηλεκτρικό, πόσιμο νερό, τουαλέτες είναι άγνωστες λέξεις.
Εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά και αρρώστιες και κάπως έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος της δυστυχίας. Τα παιδιά σε χαιρετούν στο δρόμο, θέλουν να σε αγγίξουν και να τα αγγίξεις.
Δεν τολμάω να βγάλω με το κινητό μου φωτογραφίες.
Καμιά φορά όπως αυτή τώρα, αναρωτιέμαι, αν η δυστυχία πρέπει να φωτογραφίζεται. Ένας καλός φίλος φωτογράφος μου είπε, ότι οι φωτογραφίες πρέπει να υπάρχουν για να μας σοκάρουν και να μας αφυπνίζουν την ίδια στιγμή. Έχει δίκιο.
Νιώθω περίεργα εδώ. Η Κένυα είναι μια παράξενη χώρα.
Οι κινέζοι έχουν φτάσει και εδώ. Ο κόκκινος δράκος έχει πάρει επί την επίβλεψη του πολλά δημόσια έργα. Οι Κενυάτικες CCTV αντί να τραβάνε βίντεο βγάζουν φωτογραφίες με φλας τη νύχτα στους δρόμους.
Τα σπίτια είναι σαν κάστρα τα οποία τα περιφρουρούν μέρα νύχτα άνδρες. Τα απογεύματα μετά τις 5 θα δεις τις γυναίκες που τα καθαρίζουν να περιμένουν το uber τους για να γυρίσουν σπίτι.
Οι άνθρωποι διασκεδάζουν μέσα στα εμπορικά κέντρα. Και ύστερα είναι η φύση, το τοπίο, η Αφρικάνικη σαβάνα, ο ορίζοντας που σε κάνει να νομίζεις ότι όλα είναι επίπεδα, αλλά δεν είναι.
Η Κένυα είναι τόσο μακρινή, αλλά τόσο κοντινή σε εμένα.
ΠΗΓΗ. athensvoice.gr
Ο Αυγουστίν, κοινωνικός λειτουργός στην οργάνωση Mathare Children's Fund Panairobi (MCFP), -η οποία υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών- μας ξεναγεί στην παραγκούπολη του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων.
Παραπήγματα φτιαγμένα από ξύλο, ή αλουμίνιο φιλοξενούν οικογένειες και μικρά μαγαζιά. Ηλεκτρικό, πόσιμο νερό, τουαλέτες είναι άγνωστες λέξεις.
Εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά και αρρώστιες και κάπως έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος της δυστυχίας. Τα παιδιά σε χαιρετούν στο δρόμο, θέλουν να σε αγγίξουν και να τα αγγίξεις.
Δεν τολμάω να βγάλω με το κινητό μου φωτογραφίες.
Καμιά φορά όπως αυτή τώρα, αναρωτιέμαι, αν η δυστυχία πρέπει να φωτογραφίζεται. Ένας καλός φίλος φωτογράφος μου είπε, ότι οι φωτογραφίες πρέπει να υπάρχουν για να μας σοκάρουν και να μας αφυπνίζουν την ίδια στιγμή. Έχει δίκιο.
Νιώθω περίεργα εδώ. Η Κένυα είναι μια παράξενη χώρα.
Οι κινέζοι έχουν φτάσει και εδώ. Ο κόκκινος δράκος έχει πάρει επί την επίβλεψη του πολλά δημόσια έργα. Οι Κενυάτικες CCTV αντί να τραβάνε βίντεο βγάζουν φωτογραφίες με φλας τη νύχτα στους δρόμους.
Τα σπίτια είναι σαν κάστρα τα οποία τα περιφρουρούν μέρα νύχτα άνδρες. Τα απογεύματα μετά τις 5 θα δεις τις γυναίκες που τα καθαρίζουν να περιμένουν το uber τους για να γυρίσουν σπίτι.
Οι άνθρωποι διασκεδάζουν μέσα στα εμπορικά κέντρα. Και ύστερα είναι η φύση, το τοπίο, η Αφρικάνικη σαβάνα, ο ορίζοντας που σε κάνει να νομίζεις ότι όλα είναι επίπεδα, αλλά δεν είναι.
Η Κένυα είναι τόσο μακρινή, αλλά τόσο κοντινή σε εμένα.
ΠΗΓΗ. athensvoice.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου