Το δαιμονικά καλό... Της Λιάνας Κανέλλη

 
Η κωλοτούμπα, αυτό για το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατηγορείται και προσφέρεται για αντιπολίτευση, μόνον βεβαίως από αυτούς που έχουν συμφέρον να θέλουν να κάνουν ακριβώς τα ίδια ή τους αφελείς που χάφτουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, πάει καιρός, για να μην πω από την αρχή, που είναι και χρησιμοποιείται ως μεγάλο επικοινωνιακό όπλο από τον πρωθυπουργό και την αυλή του.

Πρόκειται για έναν σπόρο βαθιά χωμένο στο χώμα του οπορτουνισμού, που άλλες φορές ξεπετάγεται σα διχόντρα σε τυπικό αμερικάνικο γρασίδι, κι άλλες σαν ασφόδελος σε ξεραμένο ανεμοδαρμένο αιγαιακό τοπίο. 

Μιλάμε για την επικοινωνιακή στρατηγική και τακτική που κρύβεται πίσω, μέσα και πολύ πέρα από καθόλου τυχαία διατυπωμένες φράσεις, όπως ότι ο Τραμπ μπορεί και να είναι κάτι «δαιμονικά καλό». 

Ετσι, η αντίφαση του επιρρήματος, δαιμονικά, με το ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου, καλό, φτιάχνουν εκείνη την ιδεολογική σούπα που επιτρέπει στον συριζανέλικο αριστερο-εθνικισμό να ερμηνεύει κανείς, για παράδειγμα, τη διχρωμία της αμερικάνικης αστερόεσσας ως συνδυασμό αριστερής προοδευτικότητας και γαλανής ελληνικής πατρίδας.

Σε μια πιο απλή εκδοχή, αυτή η τακτική, για παράδειγμα, ξεδιπλώνεται ανάγλυφα στη θορυβώδη παραίτηση Κοτζιά, που ίσως θα είχε μονοπωλήσει, όπως φιλοδόξησαν όλοι οι εμπλεκόμενοι σ' αυτήν, για κάμποσο και τη διεθνή επικαιρότητα, αν οι γίγαντες της ιμπεριαλιστικής κωλοτούμπας δεν έβρισκαν συμφερότερο να ασχοληθούν με το πιο αποτρόπαιο, πιο τρομακτικό και πιο οικονομικά προσοδοφόρο «θρίλερ» της δολοφονίας του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι. 

 

Δείτε πόσο γρήγορα, χωρίς ν' αλλάξει τίποτα στην πολιτική ενσωμάτωσης των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και στη χρησιμοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών ως υπομοχλίου δυτικής ισχύος και αντιρωσικής επιβολής, στον ιππόδρομο των συμφερόντων το δίδυμο ενός ναι και ενός όχι Τσίπρας - Καμμένος, εμφανίζεται ως ισορροπημένη πυγμή, έναντι του προηγηθέντος τριπλού σχήματος Κοτζιάς - Τσίπρας - Καμμένος. 

 

Και καπάκι για λαϊκή κατανάλωση πολύς φανφαρόνικος λόγος περί μυστικών κονδυλίων, καρχαριών ΜΚΟ κι άλλα τέτοια φθαρμένα σε μια αγορά, όπου όλοι περιμένουν να ανοίξουν τώρα οι εξωχώριες εταιρείες της Απω Ανατολής ή να σκάσουν οι φούσκες στα χρηματιστήρια της Σιγκαπούρης και της Σανγκάης. 

 

Γιατί είναι άλλο να μιλάς καλύπτοντας το plan Β' για μερικές δεκάδες εκατομμύρια, σε Ελληνες που περιμένουν σα μάννα από τον ουρανό να μην κοπεί ένα δεκάρικο από την άθλια σύνταξη των 350 ευρώ, κι άλλο να θες να πρωταγωνιστήσεις σε συμμαχίες προθύμων, όπου πάντα συμμετέχει η μεγάλη πετρελαιοχώρα, όταν απειλεί μάλιστα να τινάξει την τιμή του πετρελαίου στα 200 δολάρια το βαρέλι από τα 80 που είναι σήμερα.

 

Το δαιμονικά καλό της τσιμεντοποίησης των αντιφάσεων στο μονόδρομο του ευρωΝΑΤΟικού προσανατολισμού έχει να κάνει με την ψηφοθηρία σε ένα πολιτικό πολτό. Ετσι, ο κ. Τσίπρας θυσιάζει τα πάντα για να σταθεί στο ύψος των μεγάλων. 

 

Τον ύπνο του με δεκαεφτά ώρες διαπραγμάτευση, τη μούσα του τέως πρόεδρο της Βουλής, Ζωή, το εμπριμέ πουκάμισο του καθηγητή Βαρουφάκη, τη βαθιά κατάρτιση και γνώση που εκρηκτικά συμμαζευόταν κάτω από το παναμέζικο καπέλο σκίαστρο ενός ΥΠΕΞ ογκόλιθου, κ.λπ...

 

Αν όλα πάνε στραβά, αυτή η τακτική εξασφαλίζει και το άλλοθι που τόσα χρόνια οι αστικές κυβερνήσεις, σαν τη σημερινή της αριστερίστικης αγραβατωσιάς, επικαλούνται κατά κόρον: 

Είμαστε μια πολύ μικρή χώρα και όλοι οι συμβιβασμοί και τα προσκυνήματα του μεγάλου κεφαλαίου συγχωρούνται, προκειμένου να πετύχουμε να μας πουν έστω και για λίγο «τι λες ρε μεγάλε...»! 

ΥΓ: Στο μεγάλε της προσφώνησης χωράνε όλοι, μέχρι και ο τυφώνας που όπως είπε ο Αλέξης στην Ελλάδα λέγεται Πάνος και στην Αμερική, Μάικλ, χαϊδευτικά Μάικ Πομπέο...



ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ