Στο μπλέντερ... Της Λιάνας Κανέλλη

ΚΥΡΙΑΚΗ 11-6-2017

Αν το δει κανείς λίγο σουρεαλιστικά το άγριο ενεργειακό Κολοσσαίο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής απ' το Μαγκρέμπ έως τα ιρανοπακιστανικά σύνορα, τότε ίσως να κατανοήσει ως κι η θεία του συριζαίου βουλευτή πως για το πετσόκομμα δεκατρείς φορές της σύνταξής της φταίει εκείνο το καταραμένο το Κατάρ! 

Γύρω απ' τις θηριώδεις πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου έχουν στήσει χορό τζιχάντια, βασιλιάδες, εμίρηδες, σουλτάνοι, ιερές κι ανίερες συμμαχίες περιφερειακών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που εδώ και εκατό χρόνια παίζουν ντόμινο την επιλογή του τέως αποικιοκράτη, νυν συνεταίρου τους - αδερφού μιας εκάστης εκ των μεγάλων λεγομένων δυνάμεων.

Σ' αυτήν την πυρά, αναμμένη σε σχήμα κλοιού, ρίχνονται λαοί και... τουρίστες, εκατομμύρια εργάτες - δούλοι και υπό το βλέμμα εκατοντάδων γυναικών στη θέση μιας Αράβισσας Σαλώμης παίρνονται κεφάλια Παλαιστινίων σ' ένα ιμπεριαλιστικό τείχος δακρύων χτισμένο από δισεκατομμύρια απ' την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο έως το Τόκιο και το Πεκίνο. 

 

Και κάθεται ο δυτικός άνθρωπος απόγονος μυρίων λευκών δικτατορίσκων μπροστά στην οθόνη κι εναλλάσσει την πρόσληψη μηνυμάτων, οπότε και πρέπει μέσα σε δευτερόλεπτα να ανακατέψει την τράπουλα του μυαλού του. 

Ο αγαπημένος του εμίρης με την αστραφτερή, λευκή ως περιστερά, κελεμπία «απομονώνεται» από τον ανταγωνιστή διπλανό του. 

 

Και δεν θα μπορεί να τον δει να αστράφτει στις κερκίδες των επισήμων, στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας που την αγόρασε με χοντρά λεφτά για να 'χουν να παίζουν στο δυτικό τσίρκο τα κουστουμαρισμένα πριγκιπόπουλά του.

 

Αν εξαιρέσει κανείς τα φυσιοδιφικά και αρχαιολατρικά χολιγουντιανά φιλμ απ' τον Ιντιάνα Τζόουνς στον Τουταγχαμών, μέχρι τον Λόρενς της Αραβίας και τις σειρές με σταυροφόρους που αναγνώριζαν την αξία του Σαλαντίν και τη γοητεία των εξωτικών θυγατέρων της Ανατολής, η αποικιοκρατική ιστορία της Εγγύς της Μέσης, της ευρύτερης της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» δεν διδάχτηκε ποτέ στο αστικό δυτικό σχολείο με τρόπο που ν' ανοίγει τα μυαλά και να μην τα κλείνει σ' εκείνο το «απίθανο» που ακούστηκε αυτές τις μέρες, σε εντός εκτός κανάλια: μα... «ευεργετήθηκε» ο Χ ή ο Ψ τρομοκράτης ιθαγενής, υπονοώντας ότι του επετράπη να πατήσει το ξερό του ποδάρι στα εδάφη της Χ ή της Ψ αποικιοκρατικής πρωτεύουσας. 

 

Η κρίση στον Κόλπο, η επανάσταση στο Ιράν, το μουσείο μαροκινής τέχνης του Υβ Σεν Λοράν (το μαροκινό δεν έχει τίποτα, όλα τα ευρήματα είναι στη Γαλλία), η ιθαγένεια του φίλου της Νταϊάνα, η εξωτική κατανάλωση των πετροδολαρίων στα mall, οι ακριβά αγορασμένοι αθλητές που μας έμαθαν τον εθνικό ύμνο του Κατάρ στις Ολυμπιάδες, λαοί και είλωτες κρυμμένοι σα δεσμίδες πετροδολαρίων κάτω από θεόρατες κελεμπίες, η αγχόνη του Σαντάμ και το λιντσάρισμα του Καντάφι στην καρότσα ενός Ντάτσουν, είναι όλα αυτά σπαράγματα της στερεοτυπικής εικόνας ενός κατακερματισμένου αραβικού κόσμου απέναντι στον μικροαστό του καναπέ με delivery την μπίρα.

 

Υστερα θα έρθουν οι αναλυτές της αντιτρομοκρατικής ή του χρηματιστηρίου, το ίδιο κάνει, να εξηγούν τα tweet του Τραμπ, του νέου Ελ Σιντ της παγκοσμιοποίησης, το δράμα της Μέι που βλέπει στον ύπνο της την Θάτσερ και ρωτάει τον καθρέφτη ποια είναι η ομορφότερη και τις επιπτώσεις στα Βαλκάνια της ιπποτικής πανοπλίας του Τσίπρα που τον εμποδίζει με το βάρος της να καλπάσει έφιππος προς το Βερολίνο αναζητώντας το ιερό Γκράαλ - δισκοπότηρο του χρέους μετά την επανάσταση που κρύβεται στην κραυγή του «καταπιωθήτω υπ' εμού το ποτήριον τούτον». 

 

Οι τίτλοι τέλους στην ταινία το καταραμένο Κατάρ του 2017 είναι πάντα οι τίτλοι αρχής ενός δράματος που ανακατεύει στο πραγματικό μπλέντερ της ζωής σάρκες ανθρώπινες, αίμα, πετρέλαιο, φτώχεια κι απελπισία...

 

 

 

ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ