Για τη σύναξη των Ευρωπαίων εργατοπατέρων στην Αθήνα

ΣΑΒΒΑΤΟ 1-3-2014

Στις 13/2/2014, έγινε στην Αθήνα η Ευρωπαϊκή Συνδικαλιστική Συνάντηση Κορυφής, με αφορμή την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα. 

 

Στη συνάντηση συμμετείχε η ηγεσία της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και αντιπρόσωποι από Συνομοσπονδίες Εργαζομένων άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, κύρια από τις λεγόμενες «χώρες του Νότου». 

 

Από τη συνάντηση προέκυψε μια Διακήρυξη, με τον τίτλο  

«Αλλάζοντας πορεία για την Ευρώπη».

Το συγκεκριμένο κείμενο, που δόθηκε στη δημοσιότητα από τη ΓΣΕΕ, είναι μνημείο αποπροσανατολισμού των εργαζομένων στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, τόσο σε ό,τι αφορά τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, όσο κυρίως τη διέξοδο που έχουν ανάγκη οι λαοί. 
Η διακήρυξη των εργατοπατέρων ταυτίζεται με τις θέσεις μερίδων της αστικής τάξης, που ζητάνε αλλαγή του μείγματος διαχείρισης στην ΕΕ, για να σταθεροποιηθεί η καπιταλιστική οικονομία, να τονωθεί η ανάπτυξη με χρήμα στο κεφάλαιο και να διασφαλιστεί η «κοινωνική συνοχή».

Τις ίδιες θέσεις εκφράζουν σήμερα πολλά από τα κόμματα - σοσιαλδημοκρατία και άλλα - που τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλαν καθοριστικά στο ξεπάτωμα εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων στα κράτη - μέλη της ΕΕ. 
Στην Ελλάδα, φορέας τέτοιων θέσεων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου», ενώ τις ίδιες πάνω - κάτω θέσεις εκφράζει και ο ΣΕΒ.

Και μόνο το σύνθημα «Αλλάζοντας πορεία για την Ευρώπη», προδίδει την πρόθεσή τους να εξωραΐσουν στα μάτια των εργαζομένων τη λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων, να «φουσκώσουν» την αυταπάτη ότι αυτό το αντιδραστικό κατασκεύασμα είναι δυνατόν να αλλάξει χαρακτηριστικά και να γίνει φιλολαϊκό με άλλο μείγμα διαχείρισης.

Λένε χαρακτηριστικά στη Διακήρυξη: 
«Ενώ η οικονομική και κοινωνική πρόοδος είναι διακηρυγμένοι στόχοι της ΕΕ, κανένας δεν έχει επιτευχθεί αφού από τα μέσα του 2011 η ΕΕ παραμένει σε στασιμότητα, βυθισμένη σε διπλή ύφεση, με την περιφέρεια να πλήττεται πιο σοβαρά από την ύφεση και την Ευρώπη να βιώνει μια πραγματική κατάρρευση της κοινωνικής της διάστασης».

Η ΕΕ δεν είχε ποτέ στόχο την ευημερία των λαών της. 
Φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και αυτό το σκοπό συνεχίζει να υπηρετεί. 
Γι' αυτό, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους επιτίθενται ενιαία στους λαούς.
Οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ευρώπη λένε και κάτι ακόμα. Οτι η κοινωνική πρόοδος εμποδίζεται από την κρίση. 
Αρα, προϋπόθεση για να ευημερήσει ο λαός, είναι να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη θέση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Προσπαθούν να στοιχίσουν τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους της πλουτοκρατίας για ανάπτυξη, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που θα επιλεγεί. Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εμπειρία στην Ελλάδα και σε όλα τα κράτη - μέλη επαληθεύει ότι οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις δεν εμφανίστηκαν με την κρίση. Είναι στρατηγική της ΕΕ που προωθείται αδιάκοπα και με εντατικότερους ρυθμούς την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Ούτε βέβαια είναι συνέπεια μόνο των μνημονίων, αφού τα ίδια μέτρα εφαρμόζονται σε χώρες με ή χωρίς μνημόνιο.

Πάνε να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους

 

Η ΣΕΣ και η ΓΣΕΕ διαμαρτύρονται ότι «η συνεχιζόμενη κρίση αποκάλυψε τις βασικές αδυναμίες της αρχιτεκτονικής της ΕΕ και αποσταθεροποίησε τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (...) Οπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας, η εσφαλμένη διάγνωση της κρίσης, οι ιδεολογικές εμμονές και τέλος η θεραπεία σοκ δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας, που αντί να καταστήσει το χρέος βιώσιμο, κατέστρεψε την οικονομία και αποδόμησε θεμελιώδη δικαιώματα και θεσμούς προκαλώντας τεράστιο ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος».

Τι λένε; Οτι η απάντηση στο ζόφο που ζει σήμερα ο λαός είναι να εναποθέσει τις ελπίδες του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (!) και σε μέτρα για τη βιωσιμότητα του χρέους. Λένε ακόμα ότι για τα μέτρα που φόρτωσαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου στο λαό την τελευταία τουλάχιστον τετραετία, φταίει η «λάθος» διάγνωση της κρίσης και η επιλογή του «λάθους» μείγματος διαχείρισης. 
Κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους ότι υπάρχει εναλλακτική διαχείριση της κρίσης από τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους που να ωφελεί το λαό.

Για να ενισχύσουν, μάλιστα, τη θέση περί «λάθους» διαχείρισης, ισχυρίζονται στη Διακήρυξη ότι «η εντολή και η λειτουργία της τρόικας στερούνται διαφάνειας, δημοκρατικής λογοδοσίας και νομικής βάσης, υπονομεύουν τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία, τη θεσμική εξουσία και τον πολιτικό ρόλο των εθνικών κοινοβουλίων». 
Κατ' αρχήν, την ίδια κριτική ασκεί στην τρόικα και το Ευρωκοινοβούλιο, θεωρώντας την ωστόσο «αναγκαίο κακό».

Στην τρόικα, όμως, συμμετέχουν κατά τα 2/3 οι βασικότεροι θεσμοί της ΕΕ, η Κομισιόν και η ΕΚΤ. Αυτοί κάνανε κουμάντο και πριν την κρίση, αυτοί κάνουν και τώρα, με την προσθήκη του ΔΝΤ, που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έβαλαν στο «παιχνίδι» της διαχείρισης της κρίσης, για να επιμερίσουν τα βάρη της λεγόμενης «στήριξης».

Αυτό που επιδιώκουν είναι να ξεγελάσουν το λαό ότι ο «εκδημοκρατισμός» των θεσμών της ΕΕ μπορεί να φέρει αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης και να την καταστήσει φιλολαϊκή. Γι' αυτό στη διακήρυξή τους, ΣΕΣ και ΓΣΕΕ «υπογραμμίζουν την ανάγκη ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων και της επιρροής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη χάραξη πολιτικής και τη θέσπιση νομοθεσίας καθώς και ενδυνάμωσης της συμμετοχικής δημοκρατίας και της διαφάνειας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με στόχο την αποκατάσταση της αξιοπιστίας και της νομιμότητάς τους».

Τα συνδικάτα που υπογράφουν τη Διακήρυξη, προβάλλουν ακόμα τα εξής αιτήματα: «Ζητούν τον άμεσο τερματισμό των πολιτικών και των πειραμάτων λιτότητας και της ιστορικά αποτυχημένης συνταγής της τρόικας που αποβαίνουν εις βάρος της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας (...) Απορρίπτουν κατηγορηματικά τις επιταγές της τρόικας - ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ - και ζητούν την κατάργηση των αντιδημοκρατικών, αντεργατικών, αντικοινωνικών και αναποτελεσματικών μνημονιακών μέτρων που έχουν επιβληθεί στα κράτη - μέλη με πρόφαση την κρίση».

Αυτό που ζητάνε είναι αλλαγή του μείγματος διαχείρισης και εμπλουτισμό του με περισσότερα μέτρα επεκτατικής πολιτικής. Δε λένε όμως ότι τέτοιο μείγμα υπήρξε σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία, αλλά δεν ωφέλησε καθόλου το λαό, που κατρακυλάει στη φτώχεια και χτυπιέται από τις ίδιες ανατροπές που σαρώνουν τους λαούς και στην Ευρώπη.

Για κερασάκι στην τούρτα, ΓΣΕΕ και ΣΕΣ «διεκδικούν δίκαιη αναδιανεμητική και προοδευτική δημοσιονομική πολιτική, λήψη δεσμευτικών μέτρων για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της φοροαπάτης και την εξάλειψη των φορολογικών παραδείσων μέσα από αποτελεσματική ευρωπαϊκή φορολογική νομοθεσία για τις υπεράκτιες (offshore) δραστηριότητες».

Πρόκειται για θέσεις που διαπερνούν το πρόγραμμα όλων των κομμάτων της διαχείρισης στην Ελλάδα και την ΕΕ. Προκειμένου να μείνει αλώβητο το καπιταλιστικό σύστημα, στοχοποιούν την «παράνομη» τάχα κερδοσκοπία και κοροϊδεύουν το λαό ότι έτσι θα προκύψει περίσσευμα για να πάρει και ο ίδιος.

Στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου

 

Καταλήγοντας, προτείνουν και τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ θα αλλάξει πορεία. Πώς; Μέσα από τις ερχόμενες ευρωεκλογές, από τις οποίες μπορεί να αναδειχτεί «ένας διαφορετικός δημοκρατικός τρόπος για την Ευρώπη». Στη βάση αυτή, καλούν «τους Ευρωπαίους πολίτες και τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν ενεργά στις ευρωεκλογές και απέναντι στις αρνήσεις και τον αυξανόμενο νεο-συντηρητικό σκεπτικισμό προς την Ευρώπη να καταψηφίσουν τους υπεύθυνους χάραξης των τρεχουσών πολιτικών λιτότητας.

(...) Για να επιτευχθεί ο στόχος της αλλαγής πορείας, θα πρέπει να εκλέξουμε ευρωβουλευτές, με ισορροπία ανδρών και γυναικών, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να αναλάβουν τη δέσμευση να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών και όχι των αγορών και να θέσουν την αλλαγή πορείας σε τροχιά κοινωνικής προόδου».

Είναι φανερό ότι η διακήρυξη των εργατοπατέρων είναι κείμενο που εκφράζει συγκεκριμένη πολιτική γραμμή στο κίνημα. Η γραμμή αυτή αφορά σε κόμματα της διαχείρισης και αντανακλά τα συμφέροντα μερίδων της πλουτοκρατίας. Ας το 'χουν στο νου τους οι εργαζόμενοι, όταν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στην Ελλάδα τούς κάνουν κήρυγμα για «ακομμάτιστο» και δήθεν «ανεξάρτητο» κίνημα και επιτίθενται με συκοφαντίες στο ΠΑΜΕ.

Τι λέει η «Αυτόνομη Παρέμβαση» για όλα αυτά; Τα ίδια, με άλλα λόγια. Κατ' αρχήν, παρά το γεγονός ότι δεν παραβρέθηκε, εξαιτίας του ανταγωνισμού με τη σημερινή πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, κατέθεσε τις θέσεις της, στις οποίες εκτιμάει, μεταξύ άλλων, ότι «η διοργάνωση στην Αθήνα της Συνδιάσκεψης των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ευρώπης, πρέπει και μπορεί να αποτελέσει ξεχωριστό γεγονός για τους εργαζόμενους». 

Στην προχτεσινή, μάλιστα, συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, εγκαλούσε την πλειοψηφία ότι οι αποφάσεις της Συνδιάσκεψης «δεν πήγαν προς τα κάτω»!
Στους «κοινούς στόχους πάλης για τα συνδικάτα στην Ευρώπη», η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ έβαζε, μεταξύ άλλων, στο κείμενο που κατέθεσε: 

«Πρώτο και αναγκαίο βήμα είναι αναγκαίο να βρεθεί και να εφαρμοστεί μια άμεση λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος του δυσβάσταχτου και μη βιώσιμου χρέους (...) Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να πάψουν να υπερισχύουν των εθνικών Κοινοβουλίων και της Ευρωβουλής (...) 
Η άμεση διακοπή των πολιτικών λιτότητας είναι επιτακτική ανάγκη και η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική θα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην οικονομική και βιώσιμη ανάπτυξη, με κοινωνικό πρόσημο και επίκεντρο τον κόσμο της μισθωτής εργασίας (...)

Συμπερασματικά: 
Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο οικονομικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης έχει καταστεί αδιέξοδο για τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης (...) 
Ομως, όλα τα παραπάνω απαιτούν από τα συνδικάτα να επανεξετάσουν τόσο το "σκοπό" της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όσο και το περιεχόμενό της με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους. Μια άλλη Ευρώπη, ριζικά διαφορετική στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική της οικοδόμηση θα πρέπει να είναι στόχος των συνδικάτων».

Μετά απ' όλα αυτά, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» κατέθετε και προτάσεις για να «βελτιωθεί» το κείμενο της Διακήρυξης, με την παρατήρηση ότι «θα πρέπει να είναι πιο προωθημένο»!

Να, λοιπόν, ποια είναι η προσφορά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού - σε όλες τις εκδοχές του - στην αστική τάξη! 
Η διακήρυξη ΓΣΕΕ - ΣΕΒ ταυτίζεται με την προεκλογική διακήρυξη των πολιτικών εκείνων δυνάμεων που θέλουν να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ και σε κάθε χώρα καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα κομμάτων. 
Οι θέσεις τους έχουν αναφορά σε ανταγωνιζόμενες μερίδες της αστικής τάξης και πάνω εκεί θέλει να προσδέσει τους εργαζόμενους ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Η ανάγκη για να ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι επιτακτική και προϋποθέτει να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους τους τεχνοκράτες εργατοπατέρες, όπως αυτοί της ΓΣΕΕ και της ΣΕΣ. 
Αυτό είναι το ζητούμενο και εκεί ρίχνουν όλες τους τις δυνάμεις τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ.

ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ