ΔΕΥΤΕΡΑ 30-12-2013
Αρχές 1942, στην Αγγλία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σύμμαχοι έψαχναν έναν τρόπο, να σταματήσουν τη δράση των γερμανικών U-boats, των υποβρυχίων που «τσάκιζαν» τα πλοία ανεφοδιασμού, κυρίως στη μέση του Ατλαντικού.
Τα αεροπλάνα δεν είχαν την απαραίτητη αυτονομία, για να κυνηγήσουν τα U-boats. Τα αεροπλανοφόρα χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών, όπως ατσάλι, για να κατασκευαστούν και σε εκείνο το σημείο του πολέμου, οι πρώτες ύλες ήταν δυσεύρετες.
Επίσης, ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα στις επιθέσεις υποβρυχίων, αφού δεν υπήρχαν αρκετά πλοία για να τα συνοδεύουν.
To υποβρύχιο U955 χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα, εκτίθεται στη ναυτική βάση του Κιέλου, στη Γερμανία.
Η ανάγκη να κατασκευαστεί ένα πλοίο-νησί, που θα άντεχε στις γερμανικές τορπίλες και θα μπορούσε να φτιαχτεί με ελάχιστες πρώτες ύλες, ήταν μεγάλη.
Ο Τσόρτσιλ ενθάρρυνε τους επιστήμονες να πειραματιστούν με νέα, πρωτότυπα υλικά.
Ο Τζέφρι Πάικ, ένας Βρετανός επιστήμονας, εμπνεύστηκε από τα παγόβουνα. Σκέφτηκε, ότι αν έφτιαχνε ένα πλοίο 2 εκατομμυρίων τόνων από πάγο, θα ήταν σχεδόν άτρωτο στις τορπίλες.
Η επιφάνεια κάτω από το νερό θα ήταν τόσο μεγάλη, που η τορπίλη απλά θα άνοιγε μια μικρή τρύπα στον πάγο, χωρίς να προκαλέσει κανένα πρόβλημα στην αξιοπλοΐα του σκάφους.
Το πλοίο, το οποίο ονομάστηκε «Χάμπακουκ», θα είχε 610 μέτρα μήκος και 92 μέτρα πλάτος, αλλά θα έπρεπε να βρίσκεται μόνιμα σε θερμοκρασία -16 βαθμών κελσίου. Αυτό σήμαινε, πως θα έπρεπε να εξοπλιστεί με σύστημα ψύξης και κάποιου είδους μόνωση για το περίβλημα.
Όπως αποδείχθηκε από τις πρώτες δοκιμές, αυτά δεν ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Σχέδιο του Χάμπακουκ. Δίπλα του, για σύγκριση, το τότε καμάρι του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, το αεροπλανοφόρο Ιντεφάτιγκαμπλ.
Ο Πάικ υπολόγιζε τα πάντα, σύμφωνα με τη συμπεριφορά των παγόβουνων. Όταν, όμως, δοκίμασε να βάλει πολλά μπλοκ πάγου και να φτιάξει ένα ενιαίο, διαπίστωσε ότι και με ένα σκουπόξυλο μπορούσε να σπάσει το νέο κομμάτι, στα σημεία των ενώσεων των μπλοκ.
Η ιδέα άρχισε να εγκαταλείπεται, όταν δύο επιστήμονες στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ έφτιαξαν ένα μείγμα από νερό, χαρτί και πριονίδι ξύλου, το οποίο όταν πάγωνε, όχι μόνο έλιωνε πολύ πιο αργά, αλλά γινόταν και ανθεκτικό σαν μπετόν! Το νέο υλικό ονομάστηκε «πάικριτ», προς τιμήν του Τζέφρι Πάικ.
Μπλοκ από πάικριτ.
Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, ο λόρδος Μάουντμπατεν, παρουσίασε το 1943 το νέο υλικό σε επιτροπή Αμερικανών, στο Κεμπέκ του Καναδά. Είχε μαζί του ένα μπλοκ πάγου κι ένα μπλοκ πάικριτ. Έβγαλε το περίστροφό του και πυροβόλησε το μπλοκ του πάγου, το οποίο έγινε κομμάτια. Έπειτα πυροβόλησε το μπλοκ από πάικριτ, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και τραυμάτισε ελαφρά έναν Αμερικανό αξιωματικό.
Οι Αμερικάνοι ενθουσιάστηκαν με το νέο υλικό, ειδικά όταν άκουσαν ότι το κόστος κατασκευής του πλοίου-νησιού προβλεπόταν στα 2,5 εκατομμύρια δολάρια, τη στιγμή που ήθελαν τουλάχιστον τα τετραπλάσια για ένα αεροπλανοφόρο από ατσάλι. Κατασκευάστηκε ένα πρωτότυπο σε μικρή κλίμακα, στη λίμνη Αλμπέρτα του Καναδά, το οποίο τελικά χρειάστηκε τρία ζεστά καλοκαίρια για να λιώσει τελείως, αφού πια είχε τελειώσει ο πόλεμος. Οι δοκιμές έδειχναν, ότι το σχέδιο θα μπορούσε να δουλέψει και σε κανονική κλίμακα.
Εργάτες τοποθετούν τα μπλοκ του πάικριτ, στο πρωτότυπο που κατασκευάστηκε στη λίμνη Αλμπέρτα του Καναδά.
Τα εμπόδια, όμως, ήταν πολύ περισσότερα. Για το σύστημα ψύξης, τον κινητήρα και τη μόνωση, θα χρειαζόταν περισσότερο ατσάλι, απ’ ότι θα χρειαζόταν για ένα κανονικού μεγέθους αεροπλανοφόρο!
Το πρόγραμμα διακόπηκε προς το τέλος του 1943, με τον λόρδο Μάουντμπατεν να αναφέρει ως λόγους, τη συγκατάθεση της Πορτογαλίας να χρησιμοποιηθούν τα αεροδρόμιά της στις Αζόρες, την εξέλιξη των δεξαμενών καυσίμου των αεροπλάνων, που πλέον τους επέτρεπε να επιχειρούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ατλαντικού, αλλά και την αύξηση των πλοίων συνοδείας για τα αεροπλανοφόρα.
Το πλοίο από πάγο αποδείχθηκε μια μαλλον κρύα ιδέα, για την οποία δαπανήθηκαν χιλιάδες ώρες και ουκ ολίγα χρήματα.
ΠΗΓΗ. mixanitouxronou
Αρχές 1942, στην Αγγλία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σύμμαχοι έψαχναν έναν τρόπο, να σταματήσουν τη δράση των γερμανικών U-boats, των υποβρυχίων που «τσάκιζαν» τα πλοία ανεφοδιασμού, κυρίως στη μέση του Ατλαντικού.
Τα αεροπλάνα δεν είχαν την απαραίτητη αυτονομία, για να κυνηγήσουν τα U-boats. Τα αεροπλανοφόρα χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών, όπως ατσάλι, για να κατασκευαστούν και σε εκείνο το σημείο του πολέμου, οι πρώτες ύλες ήταν δυσεύρετες.
Επίσης, ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα στις επιθέσεις υποβρυχίων, αφού δεν υπήρχαν αρκετά πλοία για να τα συνοδεύουν.
To υποβρύχιο U955 χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα, εκτίθεται στη ναυτική βάση του Κιέλου, στη Γερμανία.
Η ανάγκη να κατασκευαστεί ένα πλοίο-νησί, που θα άντεχε στις γερμανικές τορπίλες και θα μπορούσε να φτιαχτεί με ελάχιστες πρώτες ύλες, ήταν μεγάλη.
Ο Τσόρτσιλ ενθάρρυνε τους επιστήμονες να πειραματιστούν με νέα, πρωτότυπα υλικά.
Ο Τζέφρι Πάικ, ένας Βρετανός επιστήμονας, εμπνεύστηκε από τα παγόβουνα. Σκέφτηκε, ότι αν έφτιαχνε ένα πλοίο 2 εκατομμυρίων τόνων από πάγο, θα ήταν σχεδόν άτρωτο στις τορπίλες.
Η επιφάνεια κάτω από το νερό θα ήταν τόσο μεγάλη, που η τορπίλη απλά θα άνοιγε μια μικρή τρύπα στον πάγο, χωρίς να προκαλέσει κανένα πρόβλημα στην αξιοπλοΐα του σκάφους.
Το πλοίο, το οποίο ονομάστηκε «Χάμπακουκ», θα είχε 610 μέτρα μήκος και 92 μέτρα πλάτος, αλλά θα έπρεπε να βρίσκεται μόνιμα σε θερμοκρασία -16 βαθμών κελσίου. Αυτό σήμαινε, πως θα έπρεπε να εξοπλιστεί με σύστημα ψύξης και κάποιου είδους μόνωση για το περίβλημα.
Όπως αποδείχθηκε από τις πρώτες δοκιμές, αυτά δεν ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Ο Πάικ υπολόγιζε τα πάντα, σύμφωνα με τη συμπεριφορά των παγόβουνων. Όταν, όμως, δοκίμασε να βάλει πολλά μπλοκ πάγου και να φτιάξει ένα ενιαίο, διαπίστωσε ότι και με ένα σκουπόξυλο μπορούσε να σπάσει το νέο κομμάτι, στα σημεία των ενώσεων των μπλοκ.
Η ιδέα άρχισε να εγκαταλείπεται, όταν δύο επιστήμονες στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ έφτιαξαν ένα μείγμα από νερό, χαρτί και πριονίδι ξύλου, το οποίο όταν πάγωνε, όχι μόνο έλιωνε πολύ πιο αργά, αλλά γινόταν και ανθεκτικό σαν μπετόν! Το νέο υλικό ονομάστηκε «πάικριτ», προς τιμήν του Τζέφρι Πάικ.
Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, ο λόρδος Μάουντμπατεν, παρουσίασε το 1943 το νέο υλικό σε επιτροπή Αμερικανών, στο Κεμπέκ του Καναδά. Είχε μαζί του ένα μπλοκ πάγου κι ένα μπλοκ πάικριτ. Έβγαλε το περίστροφό του και πυροβόλησε το μπλοκ του πάγου, το οποίο έγινε κομμάτια. Έπειτα πυροβόλησε το μπλοκ από πάικριτ, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και τραυμάτισε ελαφρά έναν Αμερικανό αξιωματικό.
Οι Αμερικάνοι ενθουσιάστηκαν με το νέο υλικό, ειδικά όταν άκουσαν ότι το κόστος κατασκευής του πλοίου-νησιού προβλεπόταν στα 2,5 εκατομμύρια δολάρια, τη στιγμή που ήθελαν τουλάχιστον τα τετραπλάσια για ένα αεροπλανοφόρο από ατσάλι. Κατασκευάστηκε ένα πρωτότυπο σε μικρή κλίμακα, στη λίμνη Αλμπέρτα του Καναδά, το οποίο τελικά χρειάστηκε τρία ζεστά καλοκαίρια για να λιώσει τελείως, αφού πια είχε τελειώσει ο πόλεμος. Οι δοκιμές έδειχναν, ότι το σχέδιο θα μπορούσε να δουλέψει και σε κανονική κλίμακα.
Εργάτες τοποθετούν τα μπλοκ του πάικριτ, στο πρωτότυπο που κατασκευάστηκε στη λίμνη Αλμπέρτα του Καναδά.
Τα εμπόδια, όμως, ήταν πολύ περισσότερα. Για το σύστημα ψύξης, τον κινητήρα και τη μόνωση, θα χρειαζόταν περισσότερο ατσάλι, απ’ ότι θα χρειαζόταν για ένα κανονικού μεγέθους αεροπλανοφόρο!
Το πρόγραμμα διακόπηκε προς το τέλος του 1943, με τον λόρδο Μάουντμπατεν να αναφέρει ως λόγους, τη συγκατάθεση της Πορτογαλίας να χρησιμοποιηθούν τα αεροδρόμιά της στις Αζόρες, την εξέλιξη των δεξαμενών καυσίμου των αεροπλάνων, που πλέον τους επέτρεπε να επιχειρούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ατλαντικού, αλλά και την αύξηση των πλοίων συνοδείας για τα αεροπλανοφόρα.
Το πλοίο από πάγο αποδείχθηκε μια μαλλον κρύα ιδέα, για την οποία δαπανήθηκαν χιλιάδες ώρες και ουκ ολίγα χρήματα.
ΠΗΓΗ. mixanitouxronou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου