ΠΕΜΠΤΗ 10-10-2013
Η απόφαση του ΔΝΤ για διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία την άνοιξη του 2010 δεν έγινε για το χατίρι της χώρας μας, αλλά για τη σωτηρία των πιστωτριών τραπεζών, ευρωπαϊκών και αμερικανικών.
Οπως αποκαλύπτει η χθεσινή Wall Street Journal, το 1/3 των μελών του διοικητικού συμβουλίου του ΔΝΤ που συμμετείχαν στη συνάντηση της 9ης Μαΐου 2010, όπου αποφασίστηκε το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, είχε διατυπώσει τεράστιες ενστάσεις τόσο για τη σκοπιμότητα του σωσιβίου όσο και για την αποτελεσματικότητά του. Το δημοσίευμα που στηρίχθηκε σε άκρως εμπιστευτικά αρχεία του ΔΝΤ ανατρέπει αρκετά απ’ όσα δήλωναν στη συνέχεια οι αξιωματούχοι του Ταμείου. Οπως φαίνεται από αυτά, οι εκπρόσωποι 40 και πλέον μη ευρωπαϊκών χωρών -σχεδόν το ένα τρίτο των μελών του Δ.Σ.του ΔΝΤ- αντιτάχθηκαν στον σχεδιασμό της ελληνικής διάσωσης.
Αρκετοί προέβαλαν ενστάσεις για το γεγονός ότι όλο το φορτίο της επίπονης προσαρμογής έπεφτε στους Ελληνες, ενώ αντίθετα δεν ζητούνταν τίποτα από τους Ευρωπαίους πιστωτές.
Ποιοι ζητούσαν αναδιάρθρωση
Αλλοι πάλι υποστήριξαν ότι, αν οι πιστωτές δεν περιέκοπταν μέρος από το τεράστιο χρέος της Ελλάδας, τότε η διάσωση θα ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Αρκετοί εκπρόσωποι χωρών της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής ζήτησαν έτσι επανειλημμένα και επίμονα την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. «Η εναλλακτική λύση μιας εθελοντικής αναδιάρθρωσης του χρέους θα έπρεπε να είχε τεθεί στο τραπέζι», υποστήριξε χαρακτηριστικά ο Αργεντινός τότε εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ Andres Pereira, προειδοποιώντας ότι το Ταμείο ρισκάρει «την αναβολή αλλά παράλληλα και την ενδεχόμενη επιδείνωση του αναπόφευκτου» – δηλαδή της ελληνικής χρεοκοπίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων της Βραζιλίας, της Ρωσίας, του Καναδά, και της Αυστραλίας – που εκπροσωπούν 38 χώρες. Το πρόγραμμα μπορεί να αποδειχθεί «κακά σχεδιασμένο και τελικά μη βιώσιμο»… ή απλά «μια διάσωση των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων», προειδοποιούσε ο εκτελεστικός διευθυντής της Βραζιλίας.
Πιο σαφής, αξιωματούχος που συμμετείχε στη συνάντηση του 2010 λέει: «Η ελληνική διάσωση δεν ήταν ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά για την ευρωζώνη».
Τα εμπιστευτικά έγγραφα δείχνουν επίσης ότι από την αρχή αρκετοί διευθυντές του ΔΝΤ ήταν ιδιαίτερα δύσπιστοι για τις οικονομικές προβλέψεις του προσωπικού. Τις χαρακτήριζαν συγκεκριμένα «υπεραισιόδοξες» και «υπερβολικά ήπιες».
Από την άλλη πλευρά, οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ και των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, που ήλεγχαν περισσότερο από το 50% των ψήφων του διοικητικού συμβουλίου, έδειξαν πανέτοιμοι να προχωρήσουν στην έγκριση του προγράμματος. Η υποστήριξη των ΗΠΑ αποδίδεται από το δημοσίευμα στην τεράστια έκθεση που είχαν στις ευρωπαϊκές τράπεζες οι αμερικανικές. Το ελληνικό πρόγραμμα δεν περιελάμβανε καμιά νύξη για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Σήμερα αποτελεί το βασικό αίτημα της ηγεσίας του ΔΝΤ προς τους Ευρωπαίους.
…………………………………………………………………………………………………………………………………
ΟΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ Η… ΛΑΓΚΑΡΝΤ
«Είναι ένα βάρος-μαμούθ που η [ελληνική] οικονομία δεν θα μπορέσει να καλύψει. Ακόμη και αν το πρόγραμμα εφαρμοστεί με επιτυχία, θα μπορούσε να προκαλέσει ένα αποπληθωριστικό σπιράλ συρρίκνωσης των τιμών…»
Rene Weber, εκπρόσωπος Ελβετίας: «Εχουμε σοβαρές αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα του προγράμματος [...] Εχουμε αμφιβολίες σχετικά με τις αναπτυξιακές παραδοχές, οι οποίες φαίνεται να είναι υπερβολικά αισιόδοξες. Ακόμη και μια μικρή αρνητική απόκλιση από τις προβλέψεις που έχει το βασικό σενάριο για την ανάπτυξη θα καταστήσει το χρέος μη βιώσιμο μακροπρόθεσμα [...] Γιατί η αναδιάρθρωση του χρέους και η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο πακέτο διάσωσης δεν έχουν εξεταστεί μέχρι τώρα;»
Nogueira Batista, επρόσωπος της Βραζιλίας: «Οι κίνδυνοι του προγράμματος είναι τεράστιοι [...] δεν μπορεί να θεωρηθεί ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα υποχρεωθεί σε μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως ένα σχέδιο διάσωσης των ιδιωτών κατόχων ελληνικού χρέους, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».
Pablo Andrés Pereira, εκπρόσωπος της Αργεντινής: «Η εναλλακτική λύση της εθελοντικής αναδιάρθρωσης του χρέους θα έπρεπε να ήταν στο τραπέζι [...] η εγκριθείσα στρατηγική θα έχει οριακή μόνο επίδραση σε προβλήματα φερεγγυότητας της Ελλάδας [...] Είναι πολύ πιθανό η Ελλάδα να καταλήξει σε χειρότερη κατάσταση μετά την εφαρμογή αυτού του προγράμματος».
Jafar Mojarrad, εκπρόσωπος του Ιράν: «Θα περίμενε κανείς η αναδιάρθρωση του χρέους να είναι μια επιλογή που θα συζητηθεί στην έκθεση του προσωπικού ακόμη και αν η πρόθεση δεν ήταν να διατηρηθεί».
Arvind Virmani, εκπρόσωπος της Ινδίας: «Η κλίμακα της δημοσιονομικής συρρίκνωσης, χωρίς αντιστάθμιση νομισματικής πολιτικής, είναι πρωτοφανής [...] Είναι ένα βάρος-μαμούθ που η [ελληνική] οικονομία δεν θα μπορέσει να καλύψει. Ακόμη και αν το πρόγραμμα εφαρμοστεί με επιτυχία, θα μπορούσε να προκαλέσει ένα αποπληθωριστικό σπιράλ συρρίκνωσης των τιμών, μείωση της απασχόλησης και των φορολογικών εσόδων, που σταδιακά θα μπορούσαν να υπονομεύσουν το ίδιο το πρόγραμμα. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι επίσης απαραίτητο να ρωτήσω αν το μέγεθος της προσαρμογής [...] οικοδομεί στον κίνδυνο αποτυχίας του προγράμματος και στην επακόλουθη στασιμότητα πληρωμών [...] Υπάρχει ανησυχία ότι χρεοκοπία /αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη».
Christine Lagarde , διευθύνουσα σύμβουλος του ΔΝΤ, τον Ιούνιο του 2013: «Τον Μάιο του 2010 γνωρίζαμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχέδιο διάσωσης, αλλά όχι ότι θα χρειαστεί αναδιάρθρωση του χρέους [...] Δεν είχαμε καμία ένδειξη ότι η γενική οικονομική κατάσταση πρόκειται να επιδεινωθεί τόσο γρήγορα».
……………………………………………………………………………………………………………………………………
Παναγιώτης Ρουμελιώτης: «Πώς και γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο»
«Η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλησε να γίνει το κούρεμα και συντάχθηκε με τους Ευρωπαίους» επισημαίνει ο πρώην αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ Παναγιώτης Ρουμελιώτης με δηλώσεις του στην «Εφ.Συν». Ο ίδιος σημειώνει επίσης πως το ΔΝΤ «υπέκυψε στις πιέσεις των Ευρωπαίων να μη γίνει κούρεμα», ενώ παράλληλα επιβεβαιώνει ότι τα όσα αναφέρονται στο αποκαλυπτικό δημοσίευμα της «Wall Street Journal» ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Π. Ρουμελιώτη με τίτλο «Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ – Πώς και γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο».
● «Οι εκπρόσωποι των αναδυόμενων χωρών υποστήριξαν ότι η επιτυχία του προγράμματος θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη. Πίστευαν ότι, χωρίς αναπτυξιακές πολιτικές, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το τεράστιο βάρος του δημόσιου χρέους».
● «Οι εμπειρογνώμονες του Ταμείου ανησυχούσαν ότι το ΔΝΤ αναλάμβανε ένα μεγάλο ρίσκο, κυρίως λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Παρόλο που πίστευαν ότι το χρέος θα μπορούσε να καταστεί βιώσιμο σε μακροπρόθεσμη βάση, ήταν δύσκολο να αποφανθεί κανείς κατηγορηματικά με μεγάλη πιθανότητα».
● «Υπήρξε έντονος προβληματισμός για μια πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Ορισμένοι από τους εκπροσώπους των αναδυόμενων χωρών με τους οποίους είχαν συζητήσει πριν από τη συνεδρίαση της 9ης Μαΐου, υποστήριξαν ότι έλειπε από το πρόγραμμα ένα σημαντικό στοιχείο: η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα πίστευαν ότι το κούρεμα του χρέους προς τον ιδιωτικό τομέα ήταν επιβεβλημένο, ώστε να αποφευχθεί η μετατροπή του χρέους προς ιδιώτες, σε χρέος προς τους επίσημους χρηματοδοτικούς θεσμούς. Μάλιστα ο εκπρόσωπος μιας αναδυόμενης χώρας υπογράμμισε ότι, και στην περίπτωση της Ελλάδας, το ΔΝΤ διέπραττε τα ίδια λάθη με εκείνα που είχε κάνει στη χώρα του, με συνέπεια να οδηγηθεί στην πτώχευση το 2011».
● «Πράγματι, η ελληνική κυβέρνηση δεν επέμεινε στο “κούρεμα” του χρέους – προφανώς τόσο εξαιτίας των πιέσεων των Γερμανών και των Γάλλων που ήθελαν να προστατεύσουν τις τράπεζές τους, όσο και εξαιτίας των πιέσεων άλλων χωρών-μελών της ευρωζώνης που εκτιμούσαν ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα προκαλούσε τριγμούς στην ευρωζώνη».
● «Σημαντικό ρόλο στην αποτροπή της αναδιάρθρωσης του χρέους διαδραμάτισε και ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος εξέφραζε την άποψη της ΕΚΤ».
● «Το Μνημόνιο ήταν ένα μέσο για να μετατραπεί το χρέος της Ελλάδας προς τους ιδιώτες σε χρέος προς τις κυβερνήσεις. Παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των εκπροσώπων των ευρωπαϊκών χωρών, οι ευρωπαϊκές τράπεζες που είχαν στην κατοχή τους ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου θα προσπαθούσαν να τα ρευστοποιήσουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα, ώστε να περιορίσουν τις απώλειές τους από μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας».
………………………………………………………………………………………………………………………………
Επιβεβαίωση
Του Γιώργου Σταθάκη
Οι αποκαλύψεις για τις ενστάσεις στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης του 2010, κοινώς του Μνημονίου 1, από το σύνολο των αντιπροσώπων χωρών στο ΔΝΤ, εκτός της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, μαζί και πληθώρας υπηρεσιακών παραγόντων του ΔΝΤ, επιβεβαιώνουν τα γνωστά προβλήματα του προγράμματος.
Πρώτον, ότι η δημοσιονομική προσαρμογή ήταν απότομη και υπέρογκη και συνεπώς θα προκαλούσε τεράστια ύφεση.
Δεύτερον, ότι το δημόσιο χρέος θα εκτοξευόταν σε εξωπραγματικά επίπεδα και αυτό θα απαιτούσε στο μέλλον διαδοχικές αναδιαρθρώσεις.
Τρίτον, ότι πρυτάνευσαν το συμφέρον των ευρωπαϊκών τραπεζών που ήταν εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος και των αμερικανικών που ήταν εκτεθειμένες στις ευρωπαϊκές και οι φόβοι ότι η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις.
Τέταρτον, ότι το μεγαλύτερο πρόγραμμα διάσωσης μιας οικονομίας ιστορικά, παρά το μέγεθος των πόρων που δεσμεύτηκαν, ήταν προδιαγεγραμμένο να αποτύχει.
Κατά συνέπεια η Ελλάδα προκειμένου να αποφύγει, μετά το Μνημόνιο, τη χρεοκοπία, θα απαιτούσε να γίνει αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή, αναδιάρθρωση δηλαδή του χρέους, προκειμένου να είναι βιώσιμο. Και αναπόφευκτα το βάρος δεν θα το φέρουν πλέον οι ιδιώτες και οι τράπεζες, αλλά εν μέρει οι φορολογούμενοι.
…………………………………………………………………………………………………………………………
«Διαρροές»
Η χθεσινή «βόμβα» της «Wall Street Journal» για τη σκοπιμότητα της απόφασης διάσωσης της Ελλάδας από το διοικητικό συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου… μυρίζει. Η διαρροή των «άκρως εμπιστευτικών» εγγράφων δείχνει εσκεμμένη, φαίνεται να προκλήθηκε από ίδιο το Ταμείο. Ερχεται σε μια περίοδο κατά την οποία το ΔΝΤ εντείνει τις πιέσεις του προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προκειμένου αυτές να συναινέσουν σε ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που θα φέρει την πολυπόθητη βιωσιμότητα και θα καταστήσει τη μελλοντική βοήθεια εφικτή. Την πρόταση απορρίπτουν για την ώρα τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες, που φοβούνται από την πλευρά τους για το βάρος που θα κληθούν να σηκώσουν οι φορολογούμενοι των χωρών τους, κυρίως όμως για το «μαύρο» που θα «φάνε» στις ευρωεκλογές του επόμενου Μαΐου. Από την άλλη πλευρά, η διαρροή των απόρρητων εγράφων αποτυπώνει τον πολυεπίπεδο διχασμό και κρυφό πόλεμο που διεξάγεται εδώ και καιρό στους κόλπους του ΔΝΤ. Τόσο μεταξύ διαφορετικών μπλοκ χωρών-μελών και διαφορετικών οικονομικών συμφερόντων τους όσο και μεταξύ συγκρουόμενων οικονομικών σχολών. Το «ελληνικό πείραμα» συνεχίζει να αποτελεί πεδίο αυτής της σύγκρουσης. Διόλου τυχαία, η «WSJ» γράφει ότι το θέμα του κουρέματος θα είναι ψηλά στην ατζέντα της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών στην Ουάσιγκτον αυτή την εβδομάδα, στην ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Μπ.Μιχ.
ΠΗΓΗ. Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου