“Κάθε τραγούδι έχει τη δική του ιστορία. Άλλοτε από μια προσωπική εμπειρία, άλλοτε από την ανάγνωση ή το άκουσμα μιας ιστορίας, άλλοτε εντελώς τυχαία και συμπτωματικά, έχουν γραφτεί υπέροχες μελωδίες και στίχοι που μας συντρόφεψαν στις χαρές, στις λύπες, στη διασκέδαση, στους έρωτες, στους χωρισμούς μας.
Οι εμφανίσεις τραγουδιστών -κυρίως λαϊκών- στον ελληνικό κινηματογράφο ήταν σχεδόν θεσμός στη δεκαετία του ’60. Αφενός για να παραταθεί ο χρόνος της ταινίας, αφετέρου για να τους δει το ευρύ κοινό που δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το κάνει στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανίζονταν, αλλά και για να «λανσάρουν» τις νέες ηχογραφήσεις τους.
Βεβαίως, υπήρξαν και τραγούδια που γράφτηκαν αποκλειστικά και μόνο για ένα φιλμ κατόπιν παραγγελίας είτε του σκηνοθέτη, είτε του παραγωγού του. Δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις συναντούμε στην ιστορία του σινεμά στη χώρα μας, ενώ δεν είναι λίγες και οι μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες που προέκυψαν μέσα από αυτό…
Η μουσική επένδυσή της ανατίθεται στον Σταύρο Ξαρχάκο, ο οποίος είχε ήδη γίνει πολύ γνωστός μέσα από την ανάλογη δουλειά που είχε κάνει στα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη ένα χρόνο νωρίτερα…
Το βασικό τραγούδι του φιλμ θα ήταν το «Όνειρο δεμένο», πάνω σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα.
Ως ερμηνευτής, επελέγη ο Πάνος Γαβαλάς που ήταν από τα πρώτα «ονόματα» του λαϊκού είδους με πολλά «σουξέ», ενώ λίγο πιο πριν είχε εμφανιστεί με επιτυχία στο «Κάθαρμα» τραγουδώντας το «Κάθε λιμάνι και καημός»…
Η άρνηση και οι…απορίες
Όταν ο ερμηνευτής κλήθηκε ν’ ακούσει το τραγούδι και να ξεκινήσει τις πρόβες, ενθουσιάστηκε από τη μελωδία που του έπαιξε στο μπουζούκι ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Ωστόσο, τα προβλήματα άρχισαν όταν διάβασε τους στίχους.
Με παρόντες μέσα στο στούντιο ηχογράφησης μεταξύ άλλων τον Φιλοποίμενα Φίνο, τον διευθυντή της Columbia Τάκη Λαμπρόπουλο αλλά και τον ίδιο τον στιχουργό του κομματιού, εξέφρασε έντονα τη δυσαρέσκειά του χωρίς να γνωρίζει ότι τα μικρόφωνα ήταν ανοιχτά κι ακουγόταν έξω.
«Δεν το λέω εγώ αυτό.
Τι βλακείες γράφει εδώ; Ποιος έγραψε τους στίχους;
Γιατί η πόρτα να είναι κλεισμένη μόνο στο νοτιά κι όχι ας πούμε στο βοριά;», ήταν ορισμένες από τις…ηπιότερες απορίες του Γαβαλά και βεβαίως όλοι όσοι τον άκουγαν, είχαν αλλάξει χρώμα.
Ο δε Φίνος, είχε προεξοφλήσει ότι το τραγούδι δεν υπήρχε περίπτωση να ηχογραφηθεί…
Η παρέμβαση Ζαμπέτα
Κι ενώ όλα έδειχναν ότι η ηχογράφηση θα ματαιωνόταν, μπήκε στη μέση ο Ζαμπέτας που είχε καταλάβει ότι τα ανοιχτά μικρόφωνα είχανε «προδώσει» στους απέξω το ξέσπασμα του Γαβαλά.
Με τη γνωστή φλεγματικότητα και το απαράμιλλο χιούμορ του, προσπάθησε να ηρεμήσει τον τραγουδιστή: «Τι τα ψάχνεις τώρα ρε Παναγιώτη;», του είπε. «Αυτά δεν είναι για μας, αλλά για τα…Νόμπελ» (ορμώμενος από το βραβείο Νόμπελ που είχε πάρει ο Γιώργος Σεφέρης το 1963).
Ο Γαβαλάς άρχισε να γελάει ακατάπαυστα, η ατμόσφαιρα άλλαξε άρδην κι έτσι ξεκίνησαν οι πρόβες που λίγο αργότερα οδήγησαν τόσο στην ηχογράφηση του τραγουδιού (πάντα με τη Ρία Κούρτη στη δεύτερη φωνή και τον Ζαμπέτα στο μπουζούκι), αλλά και στην προβολή του στην ταινία.
Είναι πασίγνωστο, αγαπημένο και φυσικά ακούγεται μέχρι τις μέρες μας…
Ένα τραγούδι γραμμένο πάνω στους στίχους του αξέχαστου Βαγγέλη Γκούφα
ΠΗΓΗ.musiccorner.gr
ΒΙΝΤΕΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου