Πείραμα τέλος! Της Λιάνας Κανέλλη

ΔΕΥΤΕΡΑ 23-11-2015

Μπουμ! Ο φελλός από τη γαλλική σαμπάνια απέκτησε βεληνεκές του τρόμου. 

Φρικτή αφρώδη όψη, γεύση και οσμή έχει για μια ακόμη φορά το μείγμα του αίματος του πετρελαίου και της υποκρισίας. 

Η θεμελιώδης διαφορά της σοσιαλδημοκρατικής προετοιμασίας για ένα γενικευμένο πόλεμο που σημάδεψε τις μέρες πριν απ' τον πρώτο και πριν απ' το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιορίζεται τώρα στα μηνύματα κοινωνικής δικτύωσης και στην αναπαραγωγή της οπτικοποιημένης βαρβαρότητας στην παγκόσμια διασωλήνωση του γιουτιούμπ. 

Τα άνθη του κακού δεν απαγορεύονται πια ως ανήθικα αλλά μετατρέπονται σε μπουκέτα σφαγής δωρεάν διανεμόμενα στο απέραντο τεχνολογικό πεδίο του κήπου των εντυπώσεων. 

Στην πολιτική ουσία της προετοιμασίας για τη μεγάλη σύρραξη, τον ταχέως κατασκευαζόμενο άξονα κ.λπ. κ.λπ., το γεγονός ότι ο τρόμος έντεχνα και με το αζημίωτο γίνεται πρώτα viral και μετά πραγματικός πόλεμος διακρίνει κανείς μια απόπειρα πρώτα να χειραγωγηθούν και να παραλύσουν οι μάζες και μετά να στοιχηθούν και να ριχτούν στη μάχη του τρίτου παγκοσμίου.

Αν δεν ανοίξει έγκαιρα, έστω και με το ζόρι, η συζήτηση στην ελληνική κοινωνία για το «Ισλαμικό Κράτος», τους πάτρωνες δημιουργούς του, δηλαδή τη δεύτερη μεσανατολίτικη εκδοχή του γιουγκοσλαβικού διαμελισμού, τότε τα ζόρια θα τα τραβήξουν οι εγκλωβισμένοι στην παγίδα του τρίτου μνημονίου της πρώτη φορά αριστεράς, που αθροίζεται στα δύο προηγούμενα και μετατρέπει τους πλειστηριασμούς, τη θεσμοθέτηση της φτώχειας, την αναγκαστική συναίνεση στο τίποτα σε κορυφαίο ιμπεριαλιστικό εργαλείο και τη χώρα σε λούκι. 

Ενα λούκι στο οποίο θα συνωστίζονται ομού εξαθλιωμένες μάζες ιθαγενών και ξένων προσφύγων. 

Στο ελληνικό πείραμα που εκτός απ' το ΚΚΕ κανείς δεν παλεύει να ματαιώσει, οι εργατικές μάζες σε αυτή τη φάση του πολέμου, οι γύρω απ' τη Μεσόγειο, θα μετατραπούν τάχιστα σ' έναν ανθρώπινο πολτό με χαμηλή ως και ανύπαρκτη αξία στο χρηματιστήριο των ζωών.

Αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, ας αρχίσουμε απ' τη γεωγραφία, που έχει γίνει πλέον ωμή χαρτογράφηση ενεργειακών κοιτασμάτων. 

Ο φασισμός της άγνοιας μεταλλάσσει τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας και τους μετατρέπει σε δανδήδες γκεμπελίσκους που τον 21ο αιώνα υψώνουν σε πανανθρώπινη αξία το «μαμ, κακά και νάνι». 

Ετσι ακούς ομοίως την κα Μαρία στο συνοικιακό κομμωτήριο και τον παρουσιαστή με την ελβιέλα να προτρέπουν να εξουσιοδοτούν τις τρόικες και τα κουαρτέτα τους να ισοπεδώσουν τη Ράκκα σαν να πρόκειται για κοτέτσι με φωνακλά κόκορα που τους ξυπνάει νωρίς. 

Ετσι ακούς τα αποθρασυμένα φασισταριά της ελληνικής Βουλής να λένε πως τα σπίτια τα παίρνουν τώρα οι κομμουνιστικές τράπεζες που κυνηγάνε τους κακόμοιρους εφοπλιστές. 

Ετσι ακούς αυτούς που πέρασαν και μένουν Σύριζα στην επαναστατική αριστερά του Νικολόπουλου και του Καμμένου να διατείνονται πως ο καλός κομμουνιστής πρώτα ψάλλει «ελευθερία, ισότητα, αδερφότητα» κι ύστερα τρώει με χρυσά κουτάλια που έχουν ως θυρεό σφυροδρέπανο σχεδιασμένο από οίκο μόδας υψηλής αστικής ραπτικής. 

Εκείνο το παμπάλαιο «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα» θέλει ως εμπειρική κοινοκτημοσύνη, μελέτη και απόδοση στις σημερινές χαοτικές συνθήκες παραγωγής πολιτισμού της μιας χρήσης πριν κατακυρωθεί ως φυσική συνέπεια μιας παρελθούσας ευημερίας.

Γιατί η Ράκκα είναι πόλη 200.000 κατοίκων που κοιμάται και ξυπνάει ανάμεσα σε κομμένα, παλουκωμένα κεφάλια υπό μεσαιωνική κατοχή με σαρίκια και γενειάδες. 

Γιατί το στάδιο μιας μεγάλης αγγλικής ομάδας λέγεται Εμιράτα κι εκεί τα σαρίκια είναι στις κερκίδες των επισήμων. 

Γιατί ο Σύριζα εφαρμόζει όλα τα όνειρα της Δεξιάς περνώντας τη χώρα με συνοπτικές διαδικασίες από χρηματοδικείο σε χρηματοδικείο του μεγάλου κεφαλαίου επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές στα λαϊκά στρώματα. 

Γιατί αυτοί που συγκινούνταν με τα δακρυγόνα - δάκρυα του Γιωργάκη στην προ πενταετίας απόβαση των αγροτών στον Πειραιά, τώρα τους βλέπουν ως νίντζα με μαγκούρα που εκτός των άλλων είναι και αφορολόγητη. 

Κι επειδή ο άμοιρος Αμυράς άκουσε «Μολών Λαβέ» και το πήρε για μαρξιστολενινιστική βρισιά, και μάλιστα κλασική, από τους αρχαίους κομμουνιστικούς χρόνους, ήρθε η ώρα να τραβηχτεί, εκείνη η κόκκινη γραμμή που ξεχωρίζει την ήρα τους απ' το στάρι μας...

ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ