Από τις παλαιότερες πόλεις της Αφρικής, η αριστοκρατική Ταγγέρη είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε μικρούς λόφους στον ομώνυμο κόλπο στο Στενό του Γιβραλτάρ.
Φες, Μαρακές, Καζαμπλάνκα, Ραμπάτ, Αγαδίρ…είναι μερικές από τις σημαντικές πόλεις του Μαρόκου, όμως η Ταγγέρη είναι η μυθική πόλη των βιβλίων και των ταινιών.
Σήμερα έχει μετατραπεί σε έναν τουριστικό προορισμό, χωρίς να έχει χάσει την αίγλη που γεννήθηκε μέσα από τον κινηματογράφο στις δεκαετίες ’30 ως ’50.
Απέχει μόλις 14 χιλιόμετρα από την Ισπανία μέσω της μπλε πόλης Tarifa.
Στο παρελθόν αιχμαλώτισε με τη γοητεία της μεγάλους συγγραφείς όπως Tennessee Williams, Samuel Beckett, Jean Genet, William S.Burroughs, Joseph Kessel…
Ο αμερικανός συγγραφέας Paul Bowles έκανε γνωστή την Ταγγέρη με το βιβλίο του «Τσάι στη Σαχάρα», που κυκλοφόρησε το 1949 και αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι..
Η ονειρική πόλη ενέπνευσε ένα ολόκληρο λογοτεχνικό κίνημα, αυτό της γενιάς Beat, τους Μπίτνικς όπως τους αποκαλούν. Έτσι χαρακτήρισε τους μποέμ ιδεαλιστές αστούς ο συγγραφέας Renaud, Είχαν επικεφαλή τον Jack Kerouac.
Μόνιμος κάτοικος και ο συγγραφέας του βιβλίου «Ημέρα της Σιωπής της Ταγγέρης» Tahar Ben Jelloun, ο οποίος μένει σε μια περιοχή της Ταγγέρης, που το όνομα της αν το μεταφράσουμε, σημαίνει «το ποτήρι της σαμπάνιας».
Οι Άραβες τη προφέρουν στη γλώσσα τους Τανία και η πόλη έχει χαρακτηριστική όψη με τους μιναρέδες, τους τρούλους, τις αγορές στα σοκάκια και τα καλντερίμια…
Έντονη η παρουσία του Μεσαίωνα, αλλά και της σύγχρονης Ευρώπης. Σύμφωνα με τη βερβερική μυθολογία, την πόλη έχτισε ο Σύφαξ, εγγονός του Ηρακλή, γιος της Τίγγης και του Ανταίου.
Έχει πληθυσμό περίπου 670.000 κατοίκων και το δεύτερο σημαντικότερο βιομηχανικό κέντρο του Μαρόκου μετά την Καζαμπλάνκα. Η πόλη έχει τέσσερα βιομηχανικά πάρκα, από τα οποία δυο είναι "ελεύθερες οικονομικές ζώνες".
Η οικονομία της Ταγγέρης βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον τουρισμό .
Συνδέεται μέσω οδικού δικτύου με την πρωτεύουσα της χώρας, Ραμπάτ, την Καζαμπλάνκα και το Μαρακές προς τα νότια και το Φεζ στα ανατολικά. 15 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από το κέντρο της πόλης βρίσκεται το διεθνές αεροδρόμιο Ιμπν Μπατούτα, που πήρε το όνομά του από τον περίφημο Άραβα ταξιδευτή.
Η πόλη αποτελείται από το αρχαίο μουσουλμανικό κέντρο και το πιο σύγχρονο με τα ευρωπαϊκά κτίρια, βλέπει προς τον Ατλαντικό με το μεγάλο εμπορικό της λιμάνι. Εξαιτίας της γεωγραφική της θέσης παραμένει σπουδαιότατο λιμάνι για τα εμπορικά πλοία στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό.
Τουριστικό πόλο έλξη αποτελούν το καλοκαίρι τα λουτρά της, αλλά και το χειμώνα έρχονται από όλον τον κόσμο εξαιτίας του ωραίου κλίματος της.
Ανάμεσα στα αξιοθέατα, το «μεγάλο σουκ», δηλαδή η μεγάλη αγορά στρωμένη με μάρμαρο, το μικρό σουκ Dakhil (Souk ή Petit Socco), ένας λαβύρινθος από δρομάκια και πάγκους στην καρδιά της Μεδίνας…
Μαγαζιά με πολύχρωμα χαλιά, αντίκες, ρούχα, αλλά και αρώματα, αιθέρια έλαια και πολύτιμα σαπούνια (διάσημα είναι του Madini). Επισκεφθείτε τη κάσμπα με το ανάκτορο του σουλτάνου, το μουσείο μαροκινής τέχνης Dar El-Makhzen, τη Μεντούμπια, τους κήπους, το μεγάλο τζαμί… Μόλις περάσετε τη πύλη της πόλης (Bad El Assa) μπείτε στο μουσείο της Casbah.
Στους δρόμους συχνά θα σας έρθουν μυρωδιές από μπαχαρικά και από το τοπικό φαγητό π.χ. κουσκούς, το αγαπημένο έθνικ φαγητό των Μαροκινών.
Ίσως το απολαύσετε σε κάποια αυλή με τα περίτεχνα πλακάκια. Ο κορυφαίος μάγειρας Moha Fedal έχει δημιουργήσει ένα κόσμημα φιλοξενίας το Riad Tanja. Εδώ θα απολαύσετε μοναδικές γεύσεις και υπογράφει τη τέχνη της δεξίωσης.
Η πόλη συνεχίζει να προκαλεί αυτό το μυστήριο γύρω από την ύπαρξη της, ένας έντονος ρομαντισμός της Ανατολής κυριαρχεί, και είναι αυτός που ενέπνευσε μέχρι και τον ζωγράφο Ντελακρουά τον 19° αιώνα.
Τον 5° αιώνα π.Χ. αναφέρεται ως Τίγγις («Περίπλου» του Άνωνα), κατακτήθηκε από τους Άραβες το 682 μ.Χ, για 80 χρόνια υπαγόταν στο χαλιφάτο της Κόρντομπα (951 μ.Χ.), το 1471 ανήκε στους Πορτογάλους, παραχωρήθηκε στους Άγγλους κι επέστρεψε στον μαροκινό σερίφη Μουλάι Ισμαήλ.
Μετά τη γαλλομαροκινή σύραξη, βρέθηκε στα χέρια γάλλων, ισπανών, κάτω από διεθνή διοίκηση.
Τελικά το 1956 η Ταγγέρη ενώθηκε με το ανεξάρτητο πια Μαρόκο, ενώ το 1962 δημιουργήθηκε στο λιμάνι της πόλης ελεύθερη ζώνη.
Κάποτε κυριαρχούσε η κακή φήμη της Ταγγέρης λόγω του λαθρεμπορίου (από ινδική κάνναβη μέχρι ιερόδουλων) και το πνεύμα των περίεργων συναλλαγών. Σήμερα μπορείς να περπατήσεις ήρεμα, ανάμεσα σε εξωτικά χρώματα, σε έναν τόπο συγγραφής και περισυλλογής, μέσα στο κοσμοπολίτικο τουριστικό νέο ύφος, καθώς προσπερνάς πίσω τη μια συνοικία μετά την άλλη, την ισπανική, την ιταλική, την εβραϊκή…
Η γοητεία της απλότητας! Όταν βγείτε έξω από την πόλη θα συναντήσετε δύο ακρωτήρια, το Malabata από την πλευρά της Μεσογείου και το Espartel στον Ατλαντικό με εντυπωσιακούς φάρους. Όλοι οι ταξιδιώτες κάνουν μια στάση στο καφέ «Hafa coffee» για μια ανάσα, ατενίζοντας τις ισπανικές ακτές.
Θαυμάστε το Γιβλαρτάρ ή αλλιώς «στήλες του Ηρακλή» (Grottos of Hercules), αλλά επίσης ενδιαφέρον είναι να επισκεφθείτε και τα ερείπια της ρωμαϊκής πόλης Cotta, εδώ θα δείτε και σύγχρονα εργοστάσια κονσερβοποιίας ψαριών.
Αν αγαπάτε την εξερεύνηση, προτείνουμε να κατεβείτε τη συνέχεια της Ατλαντικής ακτής μέχρι τα σύνορα της Μαυριτανίας, τοπίο με φόντο έρημο και ωκεανό, με θαλασσοδαρμένα πορτογαλικά κάστρα και λιτά σπιτάκια στα παραλιακά ψαροχώρια.
Η πιο όμορφη παραλιακή διαδρομή του Μαρόκου είναι αυτή που συνδέει την ιστορική Ελ Ζαντρίντα με το Αγαδίρ, περνώντας και από την Εσαουίρα. Το Αγαδίρ είναι η πιο πολυτελής και ακριβή πόλη του Μαρόκου, με έξι ολόκληρα χιλιόμετρα αμμουδιάς!
Το Μαρόκο τα έχει όλα ψηλά βουνά, έρημο, οάσεις, Μεσόγειο και ωκεανό, λιβάδια και φαράγγια, δάση…
ΠΗΓΗ. eirinika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου