ΤΕΤΑΡΤΗ 17-5-2017
Even the rain/Tambien la lluvia.
Ισπανία, 2010.
Σκηνοθεσία: Ισιαρ Μπολάιν.
Σενάριο: Πολ Λάβερτι. Ηθοποιοί: Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ, Λούις Τόσαρ, Χουάν Κάρλος Αντουβίρι, Κάρα Ελεγιάλντε. 104'
Ένα ισπανικό κινηματογραφικό συνεργείο γυρίζει στη Βολιβία μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο, τα μέλη του όμως μπλέκονται στις τοπικές ταραχές που ξεσπούν για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης.
Η καταστροφική παρουσία του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική αντιπαραβάλλεται με την εκμετάλλευση και τη μιζέρια των σύγχρονων Ινδιάνων σε μια δυνατή, με καλές ερμηνείες, πολιτική ταινία.
Το ανελέητο πλιάτσικο του Κολόµβου έγινε για το χρυσάφι. Η εισβολή των πολυεθνικών για το νερό. Αιφνιδιάστηκα. Το οµολογώ.
Μια ιστορία κάτι λιγότερο από δύο ώρες διασχίζει µε δηµιουργικό οίστρο και άφθονη οργανωµένη φαντασία πέντε αιώνες Ιστορίας.
Το λένε «Ακόµα και η βροχή» (Even the rain), είναι ισπανικό και όσοι το δουν θα βγουν ευλογηµένοι από έναν εξαιρετικό συνδυασµό απόλαυσης και αλήθειας!
Με το που έφυγα ταραγµένος µετά το τέλος της προβολής έσπευσα να µάθω τι κρύβεται πίσω από το όνοµα Iciar Bollain, που έχει υπογράψει τη σκηνοθεσία.
Ασε που δεν ήξερα να το προφέρω σωστά.
Ετσι έπεσα πάνω στη Μαρία Ιθιάρ Μπολέν Περέζ Μινγκέζ.
Μια σαρανταπεντάχρονη κούκλα.
Που µέχρι τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα είχε παίξει σε πολλές ταινίες. Ανάµεσά τους και η «Γη και Ελευθερία» του Κεν Λόουτς.
Ετσι εξηγείται, είπαµέσα µου, ησυνεργασία της µε τον Βρετανό Πολ Λάβερτι, µόνιµο σεναριογράφο του Λόουτς. Και έτσι εξηγείται ο έντονος και λεπτεπίλεπτα επεξεργασµένος κοινωνικός προβληµατισµός της.
Για να µην πολυλογώ, ένα το δεδοµένο το µοναδικό. Αυτή η ιστορία, ανώτερη από το «Γη και Ελευθερία». Που σηµαίνει ότι ο µαθητής ξεπέρασε τον καθηγητή!
Το στόρι που έγραψε ο Πολ Λάβερτι είναι ο πλήρης ορισµός τηςµεγάλης τέχνης της κινηµατογραφικής παραµυθίας. Πώς να σας το πω. Το ζήλεψα γιατί κατά βάθος θα ήθελα να το είχα επινοήσει και να το είχα γράψει εγώ. Λοιπόν, έχουµε και λέµε.
Ενα συνεργείο Ισπανών καταφθάνει σε µια φτωχική πόλη της Βολιβίας, υψόµετρο 2.120. Προορισµός τους να γυρίσουν µε ιστορική ακρίβεια την επέλαση του Χριστόφορου Κολόµβου στις χώρες της Νότιας Αµερικής. ∆ηλαδή, να τον αποκαθηλώσουν από το βάθρο του εξερευνητή. Ποιος;
Αυτός; Μα ήταν µακελάρης. Αφού πρώτα κορόιδεψε τους Ινδιάνους µε καθρεφτάκια και µπιχλιµπίδια, στη συνέχεια άρπαξε χρυσάφι και επιδόθηκε στο σπορ της γενοκτονίας. Ενα κτήνος σωστό. Σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Παραγωγός, ο ακόµα καλύτερος ως ηθοποιός Λούις Τόζαρ.
Το πρώτο που κάνουν είναι να προσλάβουν µερικές εκατοντάδες κοµπάρσους από ρακένδυτους Ινδιάνους.
Το δεύτερο, να αναθέσουν έναν από τους βασικούς ρόλους των «εσταυρωµένων» Ινδιάνων σε κάποιον ταραξία της περιοχής. Σαν να λέµεσε κάποιον «τροµοκράτη». Που η δυσµορφία του και τα έντοναχαρακτηριστικά του τον κάνουν να καρφώνεται στη µνήµη του θεατή.
Εντάξει; Καθόλου. Γιατί αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί τύποι φροντίζουν σαν τους νέους Κολόµβους να πληρώνουν τους ιθαγενείς µε δύο δολάρια την ηµέρα. Τσάµπα.
Αυτό δεν είναι τίποτα µπροστά στη συνέχεια. Γιατί, παράλληλα µε τη µυθοπλασία, δηλαδή µε τα γυρίσµατα της ταινίας, αρχίζει να ξετυλίγεται µια σηµερινή αληθινή ιστορία.
Ενα από τα κορυφαία γεγονότα της επέλασης των σύγχρονων βαρβάρων της παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας.
Το οποίο συνέβη στην πόλη Κουτσάµπαµπα, όπου χιλιάδες πάµπτωχοι Ινδιάνοι ξεσηκώθηκαν για έναν και µοναδικό σκοπό. Να µπορούν τουλάχιστον να πίνουν βρόχινο νερό από τα πηγάδια τους.
Καταλάβατε; Οχι;
Η κυβέρνηση της Βολιβίας ξεπουλάει όλους τους υδάτινους πόρους σε µια πολυεθνική.
Ετσι, ο λογαριασµός της εταιρείας υδάτων κοπανάει ταβάνι 300%.
Και έτσι, η Αστυνοµία σφραγίζει όλα τα πηγάδια. Σας το είπα. Ο Κολόµβος για το χρυσάφι, οι πολυεθνικές ακόµα και τη βροχή.
Σε λίγο θα πληρώνουµε και τον αέρα που αναπνέουµε.
Ετσι, από τη µια οι καλλιτέχνες µε τον Κολόµβο. Τον χαβά τους. Από την άλλη διαδηλώσεις, ταραχές, εξεγέρσεις και στρατιωτικός νόµος.
Ο «εσταυρωµένος» Ινδιάνος φυλακίζεται και βασανίζεται.
Ο παραγωγός τρέχει στον διοικητή και µε δυο χιλιάρικα αποφυλακίζει προσωρινά τον «ηθοποιό» του.
«Οταν τελειώσουν τα γυρίσµατα θα τον µπαγλαρώσουµε», λέει ο µπάτσος.
Τι να κάνει ο παραγωγός; Βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και φεύγει.
Οι παράπλευρες απώλειες της µεγάλης τέχνης. Το αποτέλεσµα συναρπαστικό.
Από αυτό το χάος και το ανακάτεµα τέχνης και πραγµατικότητας προκύπτει αρµονία σαν την ενάτη συµφωνία του Μπετόβεν. Ετσι, η πραγµατικότητα επαναφέρει σε κυκλοφορία το φάντασµα του Κολόµβου.
Το πλιάτσικο και η βία δεν τελείωσαν µε το κούρσεµα της Νότιας Αµερικής από τον Κολόµβο.
Ετσι, η τέχνη και η µυθοπλασία λειτουργούν ως εργαλεία αποκωδικοποίησης της Ιστορίας. Ετσι, οι προοδευτικοί καλλιτέχνες αποκαλύπτονται ως φιλοτοµαριστές. Και έτσι, αυτό το αληθινό γεγονός λειτουργεί ταυτόχρονα και ως τεστ κρίσεως του καθενός αλλά και ως καθρέφτης της σηµερινής πραγµατικότητας του µεγάλου σοκ!
Η κλιµάκωση των ρυθµών. Η καθοδήγηση των ερµηνευτών. Το ξετύλιγµα των γεγονότων χωρίς ίχνος παρέµβασης και ρητορείας. Η υποδειγµατική αναπαράσταση τόσο των σκηνών µε τον Κολόµβο (µυθοπλασία) όσο και των ταραχών (πραγµατικότητα).
Η δραµατουργία των χαρακτήρων του συνεργείου που στην αρχή, γύρω από το τραπέζι,εκτοξεύουν αριστερές παρόλες και στη συνέχεια, όταν η αντιπαράθεση κλιµακώνεται, τρέχουν να την κοπανήσουν αδιαφορώντας για τους ινδιάνους κοµπάρσους.
Και, τέλος, η γεωγραφία του τοπίου και της πόλης, όλα µα όλα ενορχηστρωµένα µε µια ισορροπία που θα τη ζήλευε ακόµα και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Με έναν λόγο, όταν η µεγάλη κινηµατογραφία συναντά τον Ανθρωπο και την Ιστορία. Ανάµεσα στις δέκα καλύτερες ταινίες του 2011!
ΠΗΓΗ. provoles
Even the rain/Tambien la lluvia.
Ισπανία, 2010.
Σκηνοθεσία: Ισιαρ Μπολάιν.
Σενάριο: Πολ Λάβερτι. Ηθοποιοί: Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ, Λούις Τόσαρ, Χουάν Κάρλος Αντουβίρι, Κάρα Ελεγιάλντε. 104'
Ένα ισπανικό κινηματογραφικό συνεργείο γυρίζει στη Βολιβία μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο, τα μέλη του όμως μπλέκονται στις τοπικές ταραχές που ξεσπούν για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης.
Η καταστροφική παρουσία του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική αντιπαραβάλλεται με την εκμετάλλευση και τη μιζέρια των σύγχρονων Ινδιάνων σε μια δυνατή, με καλές ερμηνείες, πολιτική ταινία.
Το ανελέητο πλιάτσικο του Κολόµβου έγινε για το χρυσάφι. Η εισβολή των πολυεθνικών για το νερό. Αιφνιδιάστηκα. Το οµολογώ.
Μια ιστορία κάτι λιγότερο από δύο ώρες διασχίζει µε δηµιουργικό οίστρο και άφθονη οργανωµένη φαντασία πέντε αιώνες Ιστορίας.
Το λένε «Ακόµα και η βροχή» (Even the rain), είναι ισπανικό και όσοι το δουν θα βγουν ευλογηµένοι από έναν εξαιρετικό συνδυασµό απόλαυσης και αλήθειας!
Με το που έφυγα ταραγµένος µετά το τέλος της προβολής έσπευσα να µάθω τι κρύβεται πίσω από το όνοµα Iciar Bollain, που έχει υπογράψει τη σκηνοθεσία.
Ασε που δεν ήξερα να το προφέρω σωστά.
Ετσι έπεσα πάνω στη Μαρία Ιθιάρ Μπολέν Περέζ Μινγκέζ.
Μια σαρανταπεντάχρονη κούκλα.
Που µέχρι τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα είχε παίξει σε πολλές ταινίες. Ανάµεσά τους και η «Γη και Ελευθερία» του Κεν Λόουτς.
Ετσι εξηγείται, είπαµέσα µου, ησυνεργασία της µε τον Βρετανό Πολ Λάβερτι, µόνιµο σεναριογράφο του Λόουτς. Και έτσι εξηγείται ο έντονος και λεπτεπίλεπτα επεξεργασµένος κοινωνικός προβληµατισµός της.
Για να µην πολυλογώ, ένα το δεδοµένο το µοναδικό. Αυτή η ιστορία, ανώτερη από το «Γη και Ελευθερία». Που σηµαίνει ότι ο µαθητής ξεπέρασε τον καθηγητή!
Το στόρι που έγραψε ο Πολ Λάβερτι είναι ο πλήρης ορισµός τηςµεγάλης τέχνης της κινηµατογραφικής παραµυθίας. Πώς να σας το πω. Το ζήλεψα γιατί κατά βάθος θα ήθελα να το είχα επινοήσει και να το είχα γράψει εγώ. Λοιπόν, έχουµε και λέµε.
Ενα συνεργείο Ισπανών καταφθάνει σε µια φτωχική πόλη της Βολιβίας, υψόµετρο 2.120. Προορισµός τους να γυρίσουν µε ιστορική ακρίβεια την επέλαση του Χριστόφορου Κολόµβου στις χώρες της Νότιας Αµερικής. ∆ηλαδή, να τον αποκαθηλώσουν από το βάθρο του εξερευνητή. Ποιος;
Αυτός; Μα ήταν µακελάρης. Αφού πρώτα κορόιδεψε τους Ινδιάνους µε καθρεφτάκια και µπιχλιµπίδια, στη συνέχεια άρπαξε χρυσάφι και επιδόθηκε στο σπορ της γενοκτονίας. Ενα κτήνος σωστό. Σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Παραγωγός, ο ακόµα καλύτερος ως ηθοποιός Λούις Τόζαρ.
Το πρώτο που κάνουν είναι να προσλάβουν µερικές εκατοντάδες κοµπάρσους από ρακένδυτους Ινδιάνους.
Το δεύτερο, να αναθέσουν έναν από τους βασικούς ρόλους των «εσταυρωµένων» Ινδιάνων σε κάποιον ταραξία της περιοχής. Σαν να λέµεσε κάποιον «τροµοκράτη». Που η δυσµορφία του και τα έντοναχαρακτηριστικά του τον κάνουν να καρφώνεται στη µνήµη του θεατή.
Εντάξει; Καθόλου. Γιατί αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί τύποι φροντίζουν σαν τους νέους Κολόµβους να πληρώνουν τους ιθαγενείς µε δύο δολάρια την ηµέρα. Τσάµπα.
Αυτό δεν είναι τίποτα µπροστά στη συνέχεια. Γιατί, παράλληλα µε τη µυθοπλασία, δηλαδή µε τα γυρίσµατα της ταινίας, αρχίζει να ξετυλίγεται µια σηµερινή αληθινή ιστορία.
Ενα από τα κορυφαία γεγονότα της επέλασης των σύγχρονων βαρβάρων της παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας.
Το οποίο συνέβη στην πόλη Κουτσάµπαµπα, όπου χιλιάδες πάµπτωχοι Ινδιάνοι ξεσηκώθηκαν για έναν και µοναδικό σκοπό. Να µπορούν τουλάχιστον να πίνουν βρόχινο νερό από τα πηγάδια τους.
Καταλάβατε; Οχι;
Η κυβέρνηση της Βολιβίας ξεπουλάει όλους τους υδάτινους πόρους σε µια πολυεθνική.
Ετσι, ο λογαριασµός της εταιρείας υδάτων κοπανάει ταβάνι 300%.
Και έτσι, η Αστυνοµία σφραγίζει όλα τα πηγάδια. Σας το είπα. Ο Κολόµβος για το χρυσάφι, οι πολυεθνικές ακόµα και τη βροχή.
Σε λίγο θα πληρώνουµε και τον αέρα που αναπνέουµε.
Ετσι, από τη µια οι καλλιτέχνες µε τον Κολόµβο. Τον χαβά τους. Από την άλλη διαδηλώσεις, ταραχές, εξεγέρσεις και στρατιωτικός νόµος.
Ο «εσταυρωµένος» Ινδιάνος φυλακίζεται και βασανίζεται.
Ο παραγωγός τρέχει στον διοικητή και µε δυο χιλιάρικα αποφυλακίζει προσωρινά τον «ηθοποιό» του.
«Οταν τελειώσουν τα γυρίσµατα θα τον µπαγλαρώσουµε», λέει ο µπάτσος.
Τι να κάνει ο παραγωγός; Βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και φεύγει.
Οι παράπλευρες απώλειες της µεγάλης τέχνης. Το αποτέλεσµα συναρπαστικό.
Από αυτό το χάος και το ανακάτεµα τέχνης και πραγµατικότητας προκύπτει αρµονία σαν την ενάτη συµφωνία του Μπετόβεν. Ετσι, η πραγµατικότητα επαναφέρει σε κυκλοφορία το φάντασµα του Κολόµβου.
Το πλιάτσικο και η βία δεν τελείωσαν µε το κούρσεµα της Νότιας Αµερικής από τον Κολόµβο.
Ετσι, η τέχνη και η µυθοπλασία λειτουργούν ως εργαλεία αποκωδικοποίησης της Ιστορίας. Ετσι, οι προοδευτικοί καλλιτέχνες αποκαλύπτονται ως φιλοτοµαριστές. Και έτσι, αυτό το αληθινό γεγονός λειτουργεί ταυτόχρονα και ως τεστ κρίσεως του καθενός αλλά και ως καθρέφτης της σηµερινής πραγµατικότητας του µεγάλου σοκ!
Η κλιµάκωση των ρυθµών. Η καθοδήγηση των ερµηνευτών. Το ξετύλιγµα των γεγονότων χωρίς ίχνος παρέµβασης και ρητορείας. Η υποδειγµατική αναπαράσταση τόσο των σκηνών µε τον Κολόµβο (µυθοπλασία) όσο και των ταραχών (πραγµατικότητα).
Η δραµατουργία των χαρακτήρων του συνεργείου που στην αρχή, γύρω από το τραπέζι,εκτοξεύουν αριστερές παρόλες και στη συνέχεια, όταν η αντιπαράθεση κλιµακώνεται, τρέχουν να την κοπανήσουν αδιαφορώντας για τους ινδιάνους κοµπάρσους.
Και, τέλος, η γεωγραφία του τοπίου και της πόλης, όλα µα όλα ενορχηστρωµένα µε µια ισορροπία που θα τη ζήλευε ακόµα και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Με έναν λόγο, όταν η µεγάλη κινηµατογραφία συναντά τον Ανθρωπο και την Ιστορία. Ανάµεσα στις δέκα καλύτερες ταινίες του 2011!
ΠΗΓΗ. provoles
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου