ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30-9-2016
«Η Αθήνα της κρίσης».
Ακούμε καθημερινά τη φράση, τη συζητάμε μεταξύ μας χωρίς χαμόγελο, ζυγίζουμε τις δυνάμεις μας, κατεβάζουμε τα φρύδια μας σαν ανοίγουμε φακέλους λογαριασμών κι αφουγκραζόμαστε τις αντοχές μας.
Όσοι ανήκουμε πια στις τάξεις των ανέργων ή της μερικής απασχόλησης είμαστε κουρασμένοι.
Παλεύουμε για να τα φέρουμε πέρα, για να κάνουμε το καλύτερο για τη ζωή μας· ακόμα κι αν αυτή η ζωή συμβιβάστηκε πια σε όρους επιβίωσης.
Πολλοί από εμάς μετανάστευσαν για μια καλύτερη τύχη, άλλοι τόσοι σαν εμάς βίωσαν πολέμους και ήρθαν από άλλες χώρες, κόλλησαν εδώ, βούλιαξαν στην μικρή και σκοτεινή πόλη της Αθήνας.
Κι εκείνοι, την ίδια επιβίωση με εμάς επιχειρούν, μόνο που κόλλησαν σε γρανάζια που ποτέ δεν περίμεναν πως θα εγκλωβιστούν για χρόνια μέσα τους.
Με ανησυχεί αυτή η πόλη.
Η εικόνα των ναρκωτικών και το πάρε δώσε που γίνεται στην περιοχή του Πολυτεχνείου και του Κεραμεικού αποτελούν εδώ και χρόνια εικόνες καθημερινότητας για εμάς τους ανθρώπους του Κέντρου.
Τίποτα δεν αλλάζει και αν κάτι αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο, είμαστε όλοι βέβαιοι.
Δε μιλάω μονάχα για την κρίση αλλά και για τον κόσμο πίσω από τον κόσμο που καθημερινά βλέπουμε στους δρόμους της Αθήνας.
Δεν είναι μονάχα οι χαμένες ψυχές των ναρκομανών, δεν είναι μονάχα οι άστεγοι που το πλήθος τους έπαψε να μας σοκάρει, είναι επίσης εκείνες οι γυναίκες που μιλάνε σπαστά ελληνικά και κάνουν πεζοδρόμιο, είναι εκείνοι οι άντρες που ζούνε στοιβαγμένοι δέκα δέκα μέσα σε ένα υπόγειο της Αχαρνών, είναι εκείνα τα παιδιά που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο.
Μόλις χθες βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα και οδηγώντας στην Πατησίων, στο ύψος της Γαλατσίου, προσπέρασα ένα πλήθος από πόρνες αφρικανικής καταγωγής.
Φρέναρα παρακάτω και παρατήρησα: Είναι χαμογελαστές, δείχνουν άνετες, κάνουν πλάκα με τα διερχόμενα αμάξια, θεωρούν πως δεν παρανομούν, προσπαθούν να πλασάρουν το κορμί τους, και πολλές φορές μονάχα για πέντε ευρώ.
Αυτό βλέπει οποιοσδήποτε περνάει από τα σημεία όπου κάνουν πιάτσα. Δεν παρατηρεί στο πάρκο απέναντι τους κρυμμένους μπράβους που τις βγάζουν ψωνιστήρι, δεν ψάχνει να βρει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των κάθετων οδών όπου μέσα τους άλλοι μπράβοι κουβαλούν όπλα πάνω τους.
Υπάρχουν παντού κρυμμένα φαντάσματα βιαστών, μαστροπών και δολοφόνων, έτοιμα να τις αρπάξουν και να τις κλειδώσουν σ' ένα δωμάτιο-κλουβί για όσο τις «εμπορεύονται».
Πριν φύγω από το σημείο, βλέπω το πλέον ανησυχητικό κομμάτι της όλης σκηνής:
Περιπολίες από αστυνομικούς με μηχανές! Κοιτούν τα κορίτσια... τσεκάρουν το πάρκο... και δε φρενάρουν, απλά προσπερνούν.
Είναι κάτι το σκοτεινό αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας! Είναι κάτι που αποτελείται από χιλιάδες κρυφά πλοκάμια και τεράστια συμφέροντα, ανθίζει μέσα στην κρίση και στα σκληρά χέρια των βασανιστών προσφέρει χρυσές δουλειές.
Στα σκληρά χέρια κάθε βασανιστή, φανερού ή κρυφού.
Ξέρω... είμαστε κουρασμένοι.
Τόσο πολύ κουρασμένοι από αυτή την κρίση, που δε θέλουμε να απασχολήσουμε το κεφάλι μας με περισσότερα βάσανα.
Γι' αυτό και το άσχημο πρόσωπο αυτής της πόλης το βλέπουμε καθημερινά φάτσα κάρτα μπροστά μας και ενώ μας ενοχλεί, δεν το σχολιάζουμε συχνά. Το trafficking όμως δεν είναι μονάχα η διεθνής ονομασία για την εμπορία ανθρώπων.
Εκείνες οι φοβισμένες ψυχές που εργάζονται ως δούλοι, τα απροστάτευτα παιδιά που υπό την απειλή ξυλοδαρμού επαιτούν και οι κακοποιημένες γυναίκες που βιάζονται ασταμάτητα, θα μπορούσαν να είμαστε εμείς ή τα παιδιά μας!
Κάτι συμβαίνει με αυτή την πόλη, κάτι πάρα πολύ σκοτεινό. Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό, κάποτε πρέπει να δράσουμε!
Το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη με τίτλο «Ένα δράμι δύναμης» (εκδόσεις Ωκεανίδα) κυκλοφορεί τον Οκτώβριο. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα δράσης που πραγματεύεται το μεγάλο θέμα του trafficking.
ΠΗΓΗ. huffingtonpost.gr
«Η Αθήνα της κρίσης».
Ακούμε καθημερινά τη φράση, τη συζητάμε μεταξύ μας χωρίς χαμόγελο, ζυγίζουμε τις δυνάμεις μας, κατεβάζουμε τα φρύδια μας σαν ανοίγουμε φακέλους λογαριασμών κι αφουγκραζόμαστε τις αντοχές μας.
Όσοι ανήκουμε πια στις τάξεις των ανέργων ή της μερικής απασχόλησης είμαστε κουρασμένοι.
Παλεύουμε για να τα φέρουμε πέρα, για να κάνουμε το καλύτερο για τη ζωή μας· ακόμα κι αν αυτή η ζωή συμβιβάστηκε πια σε όρους επιβίωσης.
Πολλοί από εμάς μετανάστευσαν για μια καλύτερη τύχη, άλλοι τόσοι σαν εμάς βίωσαν πολέμους και ήρθαν από άλλες χώρες, κόλλησαν εδώ, βούλιαξαν στην μικρή και σκοτεινή πόλη της Αθήνας.
Κι εκείνοι, την ίδια επιβίωση με εμάς επιχειρούν, μόνο που κόλλησαν σε γρανάζια που ποτέ δεν περίμεναν πως θα εγκλωβιστούν για χρόνια μέσα τους.
Με ανησυχεί αυτή η πόλη.
Η εικόνα των ναρκωτικών και το πάρε δώσε που γίνεται στην περιοχή του Πολυτεχνείου και του Κεραμεικού αποτελούν εδώ και χρόνια εικόνες καθημερινότητας για εμάς τους ανθρώπους του Κέντρου.
Τίποτα δεν αλλάζει και αν κάτι αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο, είμαστε όλοι βέβαιοι.
Δε μιλάω μονάχα για την κρίση αλλά και για τον κόσμο πίσω από τον κόσμο που καθημερινά βλέπουμε στους δρόμους της Αθήνας.
Δεν είναι μονάχα οι χαμένες ψυχές των ναρκομανών, δεν είναι μονάχα οι άστεγοι που το πλήθος τους έπαψε να μας σοκάρει, είναι επίσης εκείνες οι γυναίκες που μιλάνε σπαστά ελληνικά και κάνουν πεζοδρόμιο, είναι εκείνοι οι άντρες που ζούνε στοιβαγμένοι δέκα δέκα μέσα σε ένα υπόγειο της Αχαρνών, είναι εκείνα τα παιδιά που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο.
Μόλις χθες βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα και οδηγώντας στην Πατησίων, στο ύψος της Γαλατσίου, προσπέρασα ένα πλήθος από πόρνες αφρικανικής καταγωγής.
Φρέναρα παρακάτω και παρατήρησα: Είναι χαμογελαστές, δείχνουν άνετες, κάνουν πλάκα με τα διερχόμενα αμάξια, θεωρούν πως δεν παρανομούν, προσπαθούν να πλασάρουν το κορμί τους, και πολλές φορές μονάχα για πέντε ευρώ.
Αυτό βλέπει οποιοσδήποτε περνάει από τα σημεία όπου κάνουν πιάτσα. Δεν παρατηρεί στο πάρκο απέναντι τους κρυμμένους μπράβους που τις βγάζουν ψωνιστήρι, δεν ψάχνει να βρει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των κάθετων οδών όπου μέσα τους άλλοι μπράβοι κουβαλούν όπλα πάνω τους.
Υπάρχουν παντού κρυμμένα φαντάσματα βιαστών, μαστροπών και δολοφόνων, έτοιμα να τις αρπάξουν και να τις κλειδώσουν σ' ένα δωμάτιο-κλουβί για όσο τις «εμπορεύονται».
Πριν φύγω από το σημείο, βλέπω το πλέον ανησυχητικό κομμάτι της όλης σκηνής:
Περιπολίες από αστυνομικούς με μηχανές! Κοιτούν τα κορίτσια... τσεκάρουν το πάρκο... και δε φρενάρουν, απλά προσπερνούν.
Είναι κάτι το σκοτεινό αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας! Είναι κάτι που αποτελείται από χιλιάδες κρυφά πλοκάμια και τεράστια συμφέροντα, ανθίζει μέσα στην κρίση και στα σκληρά χέρια των βασανιστών προσφέρει χρυσές δουλειές.
Στα σκληρά χέρια κάθε βασανιστή, φανερού ή κρυφού.
Ξέρω... είμαστε κουρασμένοι.
Τόσο πολύ κουρασμένοι από αυτή την κρίση, που δε θέλουμε να απασχολήσουμε το κεφάλι μας με περισσότερα βάσανα.
Γι' αυτό και το άσχημο πρόσωπο αυτής της πόλης το βλέπουμε καθημερινά φάτσα κάρτα μπροστά μας και ενώ μας ενοχλεί, δεν το σχολιάζουμε συχνά. Το trafficking όμως δεν είναι μονάχα η διεθνής ονομασία για την εμπορία ανθρώπων.
Εκείνες οι φοβισμένες ψυχές που εργάζονται ως δούλοι, τα απροστάτευτα παιδιά που υπό την απειλή ξυλοδαρμού επαιτούν και οι κακοποιημένες γυναίκες που βιάζονται ασταμάτητα, θα μπορούσαν να είμαστε εμείς ή τα παιδιά μας!
Κάτι συμβαίνει με αυτή την πόλη, κάτι πάρα πολύ σκοτεινό. Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε γι' αυτό, κάποτε πρέπει να δράσουμε!
Γι' αυτό εάν δεις κάτι, πες κάτι!
1109: Γραμμή πληροφόρησης για την εμπορία ανθρώπων.
Εάν δεις κάτι, πες κάτι!
Το trafficking σε αριθμούς παγκοσμίως:
- 27.000.000 σύγχρονοι δούλοι
- 20.900.000 θύματα αναγκαστικής εργασίας, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης
- 14.200.000 θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης σε τομείς όπως οι αγροτικές καλλιέργειες, οι κατασκευές, η οικιακή εργασία και η βιομηχανική παραγωγή
- 4.500.000 θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης
- 5.500.000 παιδιά θύματα εμπορίας για σεξουαλική εκμετάλλευση ή μαύρη εργασία
- 127 χώρες προέλευσης θυμάτων σεξουαλικού trafficking - 137 χώρες προορισμού (μία από αυτές είναι και η χώρα μας)
- Μόνο 40.000 θύματα αναγνωρίστηκαν το 2013 σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην Ελλάδα, το 2013 αναγνωρίστηκαν 99 θύματα εμπορίας, βάσει της Ελληνικής Αστυνομίας και του Τμήματος Καταπολέμησης της Εμπορίας Ανθρώπων.
- Μόνο 1 - 2% των θυμάτων καταφέρνουν να αποδράσουν από τους εκμεταλλευτές τους και να διασωθούν.
Το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη με τίτλο «Ένα δράμι δύναμης» (εκδόσεις Ωκεανίδα) κυκλοφορεί τον Οκτώβριο. Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα δράσης που πραγματεύεται το μεγάλο θέμα του trafficking.
ΠΗΓΗ. huffingtonpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου