Ο πολτός......Της Λιάνας Κανέλλη

Οποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Το πρόβλημα είναι πάντα ποιοι είναι μέσα στο χυλό και ποιος κολυμπάει στο γιαούρτι.

 Οι master chef της επικοινωνίας, οι ίδιοι που αποκαλούσαν «μακεδονική σαλάτα» τη γεωστρατηγική εθνοτική και ιδεολογική ρευστότητα στα Βαλκάνια τα τελευταία 100 χρόνια, τώρα ξαναμαγειρεύουν με οδηγό τις παλιές συνταγές του ιμπεριαλισμού.

Η ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση με αιχμή του δόρατος τις θηριώδεις πολυεθνικές, μεταξύ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ από τη μια, και αφετέρου η ΝΑΤΟική σύγκρουση με τη Ρωσία στο πλαίσιο ενός ημίθερμου και ημίψυχρου μαζί πολέμου, για κυριαρχία στον πολυπολικό κόσμο του θηριώδους κινέζικου δράκου, μας βάζει στη θέση που έχει το αναδευτήρι της προετοιμασίας του πολτού.

Είναι μια θέση Ιανού. Εξ ορισμού διπρόσωπη. Και σε κάθε περίπτωση χωράει δυο αναγνώσεις του ίδιου νομίσματος. Χώρα που στα χαρτιά των συμφερόντων είναι βαλκανική αλλά και μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. 

 

Με οικονομία ισχυρότερη κατά πολύ απ' αυτήν των γειτόνων της στη χερσόνησο. Ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι ο λαός φέρεται δανεισμένος ως το λαιμό του απείρου, ραγδαία φτωχοποιούμενος και τρομοκρατούμενος μήπως καταντήσει άμεσα με μισθούς Βουλγαρίας, Αλβανίας, Ρουμανίας ή Σκοπίων, που όμως ήδη είναι φίλοι και συνέταιροι στο πολυαγαπημένο μας ΝΑΤΟ(!)

 

Απ' την άλλη, οι φτωχοί του ΝΑΤΟ είναι προτιμότεροι ημών να παίξουν το ρόλο των πάλαι ποτέ βυζαντινών μισθοφόρων, περικυκλώνοντας τη Ρωσία και συνεταιριζόμενοι κατά περίσταση με την Τουρκία. 

Η Τουρκία, άλλωστε, ως καταρρεύσασα εδώ και 100 χρόνια οθωμανική αυτοκρατορία, είναι η πρώτη ύλη του πολτού εκτός ΕΕ, εντός ΝΑΤΟ κι επί τ' αυτά έδαφος και της Βαλκανικής χερσονήσου με μέτωπο στο Αιγαίο και κρόταφο στη Μαύρη Θάλασσα. 

Επιταχυντής των εξελίξεων, δηλαδή πόσο γρήγορα πρέπει να δουλέψει το ελληνικό αναδευτήρι στο βαλκανικό πολτό που βρωμάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο, είναι ο καθόλου μυθολογικός δρόμος του μεταξιού, που περνάει από τον Πειραιά και φτάνει ίσαμε την πύλη του Βρανδεμβούργου...

Η πολτοποίηση αφορά στους λαούς των Βαλκανίων τόσο όσο δεν φαντάζονται ότι κοστίζει στον εικοστό πρώτο αιώνα η εκτέλεση των συνταγών των σημερινών ιερών συμμαχιών.

 

Κι αν οι οικονομικοί αναλυτές μετράνε πόσο πάει το λάδι, πόσο το ξίδι και πόσο το λαδόξιδο της αποχώρησης της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, οι πολίτες των βαλκανικών κρατών που ελπίζουν να χορτάσουν τρώγοντας τις σάρκες τους, καλά θα κάνουν να προσμετρήσουν υπαρκτά παραδείγματα όπως η Κύπρος. 

Δηλαδή, αυτή η χώρα που θα έμπαινε στην ΕΕ για να τελειώσουν η εισβολή κι η κατοχή. Πάνε χρόνια που μπήκε. 

Παραμένει διχασμένη, υπό κατοχή στο βορρά, οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις - χώρες είναι στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Τουρκία όχι κι η Αγγλία φεύγει. 

Λίγο νοτιότερα, στους και λεγόμενους άγιους τόπους, λαοί εξολοθρεύονται και έρημος σπέρνεται με βόμβες άνθη του κακού. 
Ηγέτες, ηγετίσκοι, υπουργοί και μεσολαβητές, καρυκεύματα στη «μακεδονική σαλάτα» θα χωνευτούν στην ψευδαίσθηση ότι γράφουν ιστορία.



ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ