Ευφημισμοί! Της Λιάνας Κανέλλη

ΚΥΡΙΑΚΗ 19-3-2017

Αυτή η έκφραση που προηγήθηκε των ολλανδικών εκλογών και θα κορυφωθεί στις επόμενες, σε Γαλλία και Γερμανία, «ηττήθηκε ο λαϊκισμός» είναι ο χειρότερος πολιτικός ευφημισμός από την εποχή που στη δικιά μας γλώσσα κάναμε τη Μαύρη Θάλασσα, Εύξεινο Πόντο. 

Σ' ένα κλίμα όπου η Ευρώπη (η ΕΕ) πλασάρεται ως το καλύτερο, υγιεινότερο, ακριβότερο ιδεολογικό λαχανικό - κουτόχορτο, η ναζιστικής υφής ακροδεξιά λανθάνει και κερδίζει πόντους υπό το αόριστο λήμμα «λαϊκισμός».


Γιατί βεβαίως δεν είναι λαϊκίστικο το καρναβαλίστικο μπρα ντε φερ με τη σουλτανόμορφη Τουρκία, οπότε και σε μια μουσουλμανική μαντίλα τυλίγονται σαράντα ολλανδικές αγελάδες κι επιστρέφουν μπουγιουρντί στις ρίζες των ανεμόμυλων για ν' ανθίσουν οι τουλίπες.

Ζώντας κι επιζώντας στην ευρωχώρα Ελλάς, που συμπιέζεται εντός - εκτός συνόρων μεταξύ αστικού νεοοθωμανισμού του G20 και ευρωπαϊκής αστικής αντίδρασης επιπέδου Βίσεγκραντ, για κάποιους ελάχιστους, ίσως η Ευρώπη να σημαίνει κι άλλα πράγματα από το απίστευτο πρόσφατο παπικό τσιτάτο που ήρθε να κατακεραυνώσει, ως χριστιανικός φετφάς, ως αμαρτωλούς όσους κλείνουν τις επιχειρήσεις τους κι αφήνουνε κόσμο στο δρόμο, χωρίς δουλειά! 

 

 Κοντολογίς, στον 21ο αιώνα μιλάμε επισήμως με όρους κάμποσων αιώνων πριν. Κι ίσως δεν απέχουμε πολύ από την εποχή που κάποια πολυεθνική θα πουλάει συγχωροχάρτια μέσω ίντερνετ για τη σωτηρία της ψυχής ναζίδων που είναι λαϊκιστές και πλουτοκρατών που αμάρτησαν βαριά ως καπιταλίστες. 

 

Ηδη ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών ακούγεται σαν ανατολίτισσα Κασσάνδρα όταν προβλέπει θρησκευτικούς πολέμους σύντομα στην Ευρώπη πηγαίνοντας τον Χάντιγκτον ένα βήμα πιο κοντά στην υλοποίηση των «προβλέψεών» του. 

 

Ηδη θεωρείται επίτευγμα των πολιτών π.χ. στην Ολλανδία το ότι καταδέχτηκαν να πάνε να ψηφίσουν οχτώ στους δέκα από δεδομένη παλέτα χρωμάτων εκείνα που θα φτιάξουν την καταλληλότερη απόχρωση, βολική για τα μεγάλα συμφέροντα του κεφαλαίου.

 

Κάποιοι λίγοι λοιπόν μπορεί να στρέφουν το βλέμμα στην καρδιά της Ευρώπης και ν' ακούνε Βέλγιο και να θυμούνται εκείνο τον αχρείο βασιλιά Λεοπόλδο που μάζεψε ένα σκασμό λεφτά, βασανίζοντας κι ακρωτηριάζοντας δέκα εκατομμύρια Κογκολέζους. 

 

Μπορεί και κάποιοι όταν ακούνε Ολλανδία να θυμούνται τους Μπόερς στη Νότια Αφρική, τον αποικιοκρατικό ανταγωνισμό με τους Αγγλους και το αποτρόπαιο απαρτχάιντ, που σήμερα εν πολλοίς συνεχίζουν απαρατήρητοι σεκιουριτάδες εταιρειών διαμαντιών πυροβολώντας μαύρους απεργούς ορυχείων, όπως μόλις πριν από κάνα δυο χρόνια. 

 

Κι είναι κι εκείνοι που δε ριγούν μήτε καν από χρηματιστηριακή συγκίνηση, όταν η βασίλισσα της Αγγλίας υπογράφει το οκέι για το Brexit, εγκαινιάζοντας την επιστροφή της εγγλέζικης κοινοπολιτειακής αποικιοκρατίας, που εδώ που τα λέμε καλύφθηκε έξυπνα επί περίπου δύο δεκαετίες από τον όρο παγκοσμιοποίηση.

 

Οι «θρησκευτικοί» πόλεμοι στην Ευρώπη ήταν ανέκαθεν αναδιανεμητικοί συμφερόντων της ανά εποχή αστικής τάξης και καθηλωτικοί για τους λαούς που αιμορραγούσαν στην καπιταλιστική σκυταλοδρομία. 

Το να μπει η Τουρκία σ' αυτό το παιχνίδι και δι' αυτού στην Ευρώπη, όχι ως μέλος, αλλά ως καταλύτης μετά από μακρά εξοικείωση των λαών της Δύσης, όχι απλώς με την «τρομοκρατία» αλλά και την «αντιτρομοκρατική» εκβιαστική συναίνεση σε μικρούς ή μεγαλύτερους πολέμους είναι, πέρα από πιθανό, δυστυχώς και χρήσιμο σε όσους πουλάνε πατρίδα και βγάζουν λεφτά. 

Τώρα πώς δε θα βρεθούμε, κυρίως οι νέοι, στα διασταυρούμενα ενδοκαπιταλιστικά ανταγωνιστικά πυρά μόνο στις Θέσεις του Κόμματος μπορεί να σκεφτούμε και να σχεδιάσουμε, αναλαμβάνοντας ευθύνη μεγαλύτερη κι απ' αυτή που μας αναλογεί.




ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ