Δίνουμε ενέργεια, συντάξεις, αφορολόγητο – Ζητάμε… κάτι στα εργασιακά

ΤΕΤΑΡΤΗ 29-3-2017

 

Μια υποχώρηση των δανειστών στα εργασιακά ώστε να μπορέσει να «πουλήσει» μια επικοινωνιακή νίκη στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος και της χώρας προσπαθεί να εξασφαλίσει η κυβέρνηση για να κλείσει τη συμφωνία με τους θεσμούς.



 
Πίσω από τη συνεχιζόμενη σιγή ασυρμάτου και την επιμονή να μην ξεκαθαρίζει ποιο ήταν το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων στις Βρυξέλλες, η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα σκοπίμως κρατάει όλα τα θέματα της «ατζέντας» ανοικτά γνωρίζοντας ότι για πάρει κάτι στα εργασιακά, θα πρέπει να δώσει κάτι άλλο στα υπόλοιπα θέματα. 

Η μείωση του αφορολογήτου και η περικοπή των συντάξεων θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη ενώ το ενεργειακό προσφέρεται ως «αντάλλαγμα» για μια «μικρή νίκη» στα εργασιακά. 

Έτσι, ένα πιθανό σενάριο φέρνει τους δανειστές να υποχωρούν στο ποσοστό των ομαδικών απολύσεων ώστε αυτό να αυξηθεί μεν από το σημερινό επίπεδο του 5% να μην φτάσει όμως στο όριο του 10% που θέλουν οι θεσμοί και ειδικά το Διεθνές Νομισματικό. Από την άλλη όμως, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πει «ναι» στην πώληση παραγωγικών μονάδων της ΔΕΗ.

Κυβερνητικά στελέχη, ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τα όσα υποστήριξε ο Πολ Τόμσεν στην ομιλία του την Οξφόρδη. 

Όπως φέρεται να υποστήριξε, οι «διαφορές έχουν περιοριστεί σε αξιοσημείωτο βαθμό τις τελευταίες ημέρες» συμπληρώνοντας βέβαια ότι παραμένουν οι διαφορές στα εργασιακά. 

Από το πλήθος των μέτρων που είναι πάνω στο τραπέζι (πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων με μια απλή ανακοίνωση της εταιρείας, επαναφορά του δικαιώματος της ανταπεργίας, διατήρηση του υφιστάμενου καθεστώτος προσδιορισμού του κατώτατου μισθού αλλά και υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών όπως επίσης και αλλαγή στον συνδικαλιστικό νόμο) η ελληνική πλευρά περιμένει να καταφέρει κάποιες μικρές «νίκες» για να πει το τελικό «ναι» στα υπόλοιπα θέματα και να κλείσει τη συμφωνία. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποφάσισε να «σηκώσει» το θέμα των εργασιακών ενόψει και της Συνόδου Κορυφής στη Ρώμη. 

Η ελληνική πλευρά, βλέπει τα εργασιακά ως τον μοναδικό χώρο που μπορεί να …πάρει κάτι και να υποστηρίξει μετά στην κοινή γνώμη ότι απέτρεψε τα χειρότερα. Το τι είναι αυτό που μπορεί να πάρει, δεν έχει καταστεί σαφές. Τα σενάρια είναι πολλά:

1. Ένα μικρότερο ποσοστό στις ομαδικές απολύσεις από το 10% που θέλει το ΔΝΤ
2. Υπερίσχυση των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών αλλά μετά το τέλος του 3^ου μνημονίου δηλαδή μετά το τέλος του 2018
3. Αναβολή της λήψης αποφάσεων για ορισμένα ζητήματα όπως το lockout και οι αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο.

Την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση φέρεται έτοιμη να πει ναι σε σκληρά μέτρα όπως η μείωση του αφορολογήτου ή η περικοπή των συντάξεων –μέτρα τα οποία θα προκαλέσουν απώλειες εκατοντάδων ή και χιλιάδων ευρώ στο εισόδημα εκατομμυρίων φορολογουμένων- εμφανίζεται απρόθυμη να αποδεχτεί τα εργασιακά εκτιμώντας ότι «το πολιτικό κόστος για μια αριστερή κυβέρνηση θα είναι τεράστιο» όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Παρά το γεγονός ότι τα στόματα για το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων στις Βρυξέλλες παραμένουν κλειστά, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι διαπραγματεύσεις να συνεχιστούν και τις επόμενες ημέρες με βασικό στόχο το κλείσιμο της τεχνικής συμφωνίας μέχρι το Eurogroup της 7^ης Απριλίου. 

Η τελική συμφωνία έχει ξεκαθαριστεί ότι μετατίθεται για μετά την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ δηλαδή για μετά τις 23 Απριλίου ενώ μέχρι τότε θα έχει ανακοινωθεί και το δημοσιονομικό πλεόνασμα του 2016.



ΠΗΓΗ. fpress.gr