Παρά φύσιν δόση... Της Λιάνας Κανέλλη

ΚΥΡΙΑΚΗ 5-6-2016

«Παρά φύσιν», είπε ο τρέχων υπουργός Παιδείας, είναι να διδάσκονται στο Γυμνάσιο 3 ώρες αρχαία και 2 ώρες νέα Ελληνικά. Εχει δίκιο ως ένα βαθμό. 

 

Χρειάζονται κι άλλες ώρες, ικανές να υψώσουν τη γλώσσα μας στο επίπεδο που την ανέδειξαν όσοι σπουδαίοι την υπηρέτησαν με το λογοτεχνικό τους έργο, τη δημοσιογραφική πένα, την ακαδημαϊκή και την πολιτική ρητορική ως σήμερα. 

 

 Προσέξτε όμως το λουμπενοποιημένο σχολιάκι με εξυπνακίστικο μεγαλοϊδεατισμό περί του εαυτού του σ' αυτό το παρά φύση. 

Ο υπουργός Παιδείας, κοτζάμ αριστερός, κατέχει όχι απλώς τη γλώσσα, αλλά τη φύση!... Τίνος πράγματος τη φύση; 

 

Πιθανόν των κρυπτόμενων μπορεί και κρυπτογραφημένων ελληνικών πατεντών εξαπάτησης των πάντων που κρύβονται στις χιλιάδες σελίδες του θεάρεστου μνημονιακού έργου της κυβέρνησής του. 

 

Μιας κυβέρνησης που δε δέχεται την παρά φύσιν έννοια των ερωτικών επιλογών κατ' επιλογή ορθό, αλλά ανακαλύπτει παρά φύσιν εκτροπές στον εναγκαλισμό αρχαίας και νέας ελληνικής, φευ διαχρονικής γλώσσας, αφού του γλίτωσε και το Βυζάντιο.

 

Φταίει μετά κανείς αν αρχίσει ν' αντιπαραθέτει επιχειρήματα περί παρά φύσιν αριστεράς που εκτρέπεται στο σαδισμό ενός κόφτη, που λατρεύει την ανόρθωση οπισθίων του σαπισμένου καπιταλισμού και τον μοστράρει ως αξιέραστο κι ανθρωπιστικά διορθωμένο (;). 
Ρητορικά ερωτήματα που αφορούν όμως σε μια άθλια πολιτική πρακτική που θυμίζει περισσότερο το χτίσιμο του Λας Βέγκας στη μέση της ερήμου, έτσι που να μοιάζει με χοντρή μάρκα η αριστερά όταν διαχειρίζεται τη δεξιά προοπτική της.

Απ' την άλλη, ο πρωθυπουργός που μέσα σε δυο - τρία χρονάκια έκανε εντατικά μαθήματα προσαρμογής στην κοινοβουλευτική πρακτική του ύπουλου περάσματος όλων εκείνων των αντιλαϊκών μέτρων με τη μορφή του έκτακτου, του κατεπείγοντος, του εκβιαζόμενου, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου ως μόνιμης πρακτικής, της προσωρινότητας που έγινε μονιμότητα κι άλλα πολλά τέτοια, έχει πλέον καθιερώσει την υποταγή του στους δανειστές ως επαναστατική πράξη!... 

 

Κι επειδή αυτό είναι απελπιστικά οφθαλμοφανές και συνάμα επικίνδυνο και για την ίδια του τη λογική, για να μη σαλέψει περαιτέρω επιστράτευσε την παραμύθα αντί της παραμυθίας εισάγοντας στο πολιτικό λεξιλόγιο κάθε δικαιολογία και κάθε τύπο έκφρασης που χρησιμοποιούν οι άτυχοι τοξικοεξαρτημένοι. 

 

Η συχνότητα, η μορφή και η φρασεολογία που ακούγεται σε κάθε λόγο του περί «δόσης» παραπέμπει ευθέως σε «ερμηνείες» όπως: 

έκλεψα για τη δόση μου. Εκπορνεύθηκα για τη δόση μου. Εσφαλα για τη δόση μου. Τίναξα το σπίτι μου στον αέρα για τη δόση μου... 

 

Ερχεται κι από δίπλα ένας εσμός από κακέκτυπά του, κάτι σαν παρά φύσιν σέχτα όσων λατρεύουν τον πρόεδρο και τους έκανε να αισθάνονται σαν υποκειμενικά όντα που εκδικούνται με την εξουσία τα ίδια τους τα όνειρα κι έχασαν τη σημασία τους τα προγκαρίσματα, τα γιαουρτώματα, η «αμεσοδημοκρατία» των πλατειών όπου αναπαύεται μεγαλοπρεπώς η αγανάκτηση εδώ και δυο εκλογικές αναμετρήσεις συν ένα δημοψήφισμα.

 

Αργά ή γρήγορα, η ανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου, που οι συριζαίοι την υπόσχονται σε δόσεις αρσενικού, που εκτείνονται σε 99 χρόνια από τώρα, τα «κόκκινα» δάνεια που προγραμματίζονται για μάρκες στα χέρια των μεγάλων παικτών - funds, οι μάζες που θα εξαντληθούν βιολογικά και μαζικά πριν προλάβουν να σκεφτούν ότι τα 100 χρόνια είναι ένα αριστερό τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα, θα συμπυκνωθούν με καταλύτη την οδύνη της εμπειρίας, σε άρνηση μετάλλαξης της δουλείας σε τρολ ελευθερίας. 

 

Και τότε θα γραφτεί η ιστορία της σταγόνας που δεν ξεχείλισε κανένα ποτήρι αλλά το σκόρπισε σε χιλιάδες φονικά κρυστάλλινα ψήγματα αληθινής αίσθησης λαϊκού δικαίου. 

Και τότε;

 

 

 

 

ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ