Σάββας Τσιμπόγλου ,Πρόεδρος ΠΕΜΕΝ - Η ελληνόκτητη ναυτιλία έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας, ωστόσο τα έσοδα από αυτήν τη δραστηριότητα δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις ανάγκες του ΝΑΤ

Το 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, ενώ πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ραγδαίας υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, αυτό που το χαρακτήρισε ήταν η σύμπλευση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού με τη στρατηγική της ΕΕ, των μονοπωλίων και ο εκφυλισμός.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ εκφράζοντας τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού που δρουν διαβρωτικά και υπονομευτικά στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα όπως και οι εκπρόσωποι της ΣΕΣ και της ITUC, προσπάθησαν να ξαναζεστάνουν τη σούπα των αυταπατών για το εργατικό κίνημα και να αποδείξουν ότι η εργατική τάξη πρέπει να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου για να οικοδομηθεί μία «ομόσπονδη Ευρώπη». Κάλεσαν την εργατική τάξη από το βήμα του Συνεδρίου να υπηρετήσει τα συμφέροντα της μονοπωλιακής αστικής τάξης της ΕΕ, με λιτότητα χωρίς ημερομηνία λήξης. Μάλιστα είχε το θράσος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ να κάνει συστάσεις σε όσους δεν «αντιλαμβάνονται» ότι «διέξοδος από την κρίση δόθηκε στις ΗΠΑ γιατί είναι συγκροτημένη ομοσπονδιακά» και αυτός είναι δρόμος για το εργατικό κίνημα στη χώρα μας και την ΕΕ! Παλιά συνταγή της σοσιαλδημοκρατίας, που καταγράφηκε ως υπερ-ιμπεριαλισμός, σε νέα έκδοση. Συνταγή που αναπαράγεται ανάλογα με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά. Πώς μπορούν να χαρακτηριστούν αυτές οι δυνάμεις που ορκίζονται στην ΕΕ του κεφαλαίου;
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προειδοποίησαν πριν την εκδήλωση της κρίσης - το 3ο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη του 2008, στη «Lehman Brothers» στις ΗΠΑ - ότι έρχεται θύελλα για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.
Δεν καλλιέργησαν πολιτικές και συνδικαλιστικές αυταπάτες, ότι κεφάλαιο και εργασία είναι «κοινωνικοί εταίροι» και με «κοινωνικούς διαλόγους των ισότιμων κοινωνικών εταίρων» θα βρούμε τη χρυσή τομή, όπως έκαναν οι δυνάμεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ, οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής της εργατικής τάξης στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δε συκοφάντησαν την ιστορία του εργατικού κινήματος όπως έκαναν οι εκσυγχρονιστές, οι ανανεωτές, αυτοί που έχουν συλλάβει τη «νέα σκέψη» και τη «νέα τάση», υπονομεύοντας παράλληλα, την ενότητα των εργατών και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Οι δυνάμεις που αποτελούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι πολύ πίσω στη σκέψη και τη δράση από την ιδρυτική διακήρυξη της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών του 1864, γι' αυτό αρνούνται την αιτία της κρίσης και τη διέξοδο της εργατικής τάξης από αυτήν: «Κάθε καινούργια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας πρέπει να τείνει αναγκαστικά να βαθαίνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και να οξύνει τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Η εποχή αυτή χαρακτηρίζεται στα χρονικά του κόσμου με την πιο συχνή επανάληψη, με την ολοένα και πλατύτερη έκταση και με περισσότερα θανατηφόρα αποτελέσματα της κοινωνικής πανούκλας που ονομάζεται εμπορική και βιομηχανική κρίση».
Αυτά διακήρυσσε το 1864 η Διεθνής Ενωση Εργατών για τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής και οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ, παρά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, αρνούνται την αιτία της κρίσης και κυρίως την ανάγκη οργάνωσης και της ανάπτυξης της ταξικής πάλης.
Υπονομεύουν συνειδητά τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και τη δράση του, για να υπηρετούν το κεφάλαιο. Αρνούνται το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης, την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.

Τα ελλείμματα των εργαζομένων είναι τα κέρδη του κεφαλαίου

Το ναυτιλιακό θαύμα μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο στηρίχτηκε στο αίμα του ναυτεργατικού - εργατικού κινήματος, όταν η ΟΕΝΟ έριχνε το σύνθημα «τα πλοία εν κινήσει» ενάντια στο φασισμό και συμμετείχε στον ανεφοδιασμό των αντιφασιστικών δυνάμεων. Είχε απώλειες τουλάχιστον 2.500 νεκρούς ναυτεργάτες στις νηοπομπές και χιλιάδες τραυματίες. Στον αντίποδα οι εφοπλιστές έπαιρναν αποζημιώσεις. Με τη συντριβή του φασισμού η αμοιβή για την ηγεσία της ΟΕΝΟ και τα μέλη της ήταν οι καταδίκες σε θάνατο και οι διώξεις, η απαγόρευση με την «blacklist» του δικαιώματος στην εργασία, που διατηρείται και εκσυγχρονίζεται μέχρι σήμερα.
Την ίδια περίοδο σε συνθήκες πολέμου το 1943 υπογράφτηκε η ΣΣΕ της ΟΕΝΟ με τους εφοπλιστές, που παραμένει πρότυπο διεκδίκησης και οργάνωσης του ταξικού ναυτεργατικού κινήματος μέχρι σήμερα. Φέτος κλείνουμε 70 χρόνια από την υπογραφή της και σήμερα και με το νομοσχέδιο για την «ανασυγκρότηση του ΥΝΑ» προωθείται η κατάργησή της.
Ταυτόχρονα διατηρείται και διευρύνεται όλο το αντεργατικό νομικό πλαίσιο σε βάρος των ναυτεργατών όπως ο Ν.330/1976, που άφησε ανέπαφη τη δομή της οργάνωσης και λειτουργίας του ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και τα προνόμια για το εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Ο Ν.2687/1953, παρότι έχουμε πολλές αλλαγές κυβερνήσεων παραμένει μέχρι και σήμερα προστατεύοντας τις άμεσες ξένες επενδύσεις και τις ναυτιλιακές εταιρείες για τη νηολόγηση των πλοίων και επεκτείνεται με το Ν.27/1975 εξασφαλίζοντας στο εφοπλιστικό κεφάλαιο σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα νεότευκτα πλοία δεν φορολογούνται για μια 6ετία. Εχουν δηλαδή μηδενική φορολόγηση, όπως και οι εταιρείες που υπάγονται. Παρά τα σκανδαλώδη προνόμια που δόθηκαν προς όφελος των εφοπλιστών, δε ναυπηγείται επί σειρά ετών ούτε ένα πλοίο σε ελληνικά ναυπηγεία, μειώνεται ο αριθμός των πλοίων σε ελληνική σημαία, αυξάνονται οι σημαίες ευκαιρίας. Δηλαδή τα ανασφάλιστα πλοία.
Δύο χαρακτηριστικά έχουμε όλα αυτά τα χρόνια. Η ελληνόκτητη ναυτιλία έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας, ωστόσο τα έσοδα από αυτήν τη δραστηριότητα δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις ανάγκες του ΝΑΤ. Από πάνω επιδοτείται με περισσότερα από 1 δισ. ευρώ ετησίως από τον κρατικό προϋπολογισμό. Θύματα αυτής της πολιτικής είναι ο ναυτεργάτης (27% η ανεργία σύμφωνα ακόμα και με τα αναξιόπιστα στοιχεία του ΓΕΝΕ), ο συνταξιούχος (50% μείωση των συντάξεων), οι εργαζόμενοι (μόνιμη ανεργία σε συνεργεία επισκευών, απαξίωση της παραγωγικής βάσης). Θύματα και οι νησιώτες, καθώς το ακτοπλοϊκό δίκτυο είναι παραδομένο στις ορέξεις των εφοπλιστών. Επιπρόσθετα τα λιμάνια είναι εγκαταλειμμένα, σε πορεία ιδιωτικοποίησης και παράδοσης στα μονοπώλια. Λεηλατείται και εξάγεται στο εξωτερικό ο ορυκτός πλούτος.
Ποιος δημιουργεί τα ελλείμματα αν δεν είναι το κεφάλαιο, εφοπλιστικό - βιομηχανικό - τραπεζικό, αλλά και οι συνθήκες εργασίας που επιβάλλει με την αύξηση της απλήρωτης εργασίας, την υπεραξία, που αποσπά; Στεγανά δεν υπάρχουν στη δράση του κεφαλαίου. Το καθοδηγεί η οσμή του χρήματος, πολύ δε περισσότερο στη ναυτιλία.

Οι δυνάμεις του «κοινωνικού εταιρισμού» υπηρετούν και υπηρετούνται από το κεφάλαιο

Οι εφοπλιστές μέσω των στελεχών τους, την εργατική αριστοκρατία, συνεργάζονται άμεσα με μεγάλα διεθνή δουλεμπορικά γραφεία. Εκδίδουν μέσω των διακρατικών συμφωνιών διπλώματα και πιστοποιητικά έναντι αμοιβής, ενώ με δεδομένο ότι στα ποντοπόρα πλοία 60 χιλιάδες αλλοδαποί ναυτεργάτες ανακυκλώνονται κάθε 6 ή 7 μήνες, οι σύγχρονοι δουλέμποροι εισπράττουν κεφαλιάτικο για πάνω από 120 χιλιάδες ναυτεργάτες. Από τη συνδιαλλαγή αυτή του «μαύρου» χρήματος υπολογίζεται ότι τζιράρονται περίπου 2,5 δισ. δολάρια το χρόνο! (120.000 αλλοδαποί ναυτεργάτες Χ 2.000 δολάρια κεφαλιάτικο = 2,4 δισ. δολάρια minimum).
Τέτοια διευθυντικά στελέχη είναι και μέλη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εργαζομένων στη Ναυτιλία και τον Τουρισμό (ΠΑΣΕΝΤ) όπου πλειοψηφούν η ΑΠ - ΠΑΣΚΕ (κατεβαίνουν με κοινό ψηφοδέλτιο) και επόμενα στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων. Να γιατί υπογράφουν σε ΠΑΣΕΝΤ και Ομοσπονδία ΣΣΕ με μείωση μισθών (μείωση 15% του μισθού υπέγραψε η Ομοσπονδία). Είναι εργατική αριστοκρατία. Να γιατί δεν αφήνουν τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ούτε να μπουν σε ναυτιλιακές εταιρείες κατά την περίοδο των εκλογών του ΠΑΣΕΝΤ. Αντίστοιχες δυνάμεις κυριαρχούν και σε άλλα σωματεία και ομοσπονδίες που συνθέτουν ακριβώς το κοινωνικό στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας. Αυτές πλειοψηφούν στη ΓΣΕΕ. Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι δυνάμεις με τα συμφέροντα των εργαζομένων, με την ανάγκη που έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι για την οργάνωση της πάλης για να αντιμετωπίσουν αυτήν την επίθεση;

Η απεργία στους ναυτεργάτες είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων

Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τον 3577/1992 ευρωπαϊκό κανονισμό για την άρση του καμποτάζ (cabotage), έχουμε επίθεση και στις κατηγορίες πλοίων κυρίως στις εσωτερικές θαλάσσιες ενδομεταφορές, για την ανατροπή των δικαιωμάτων των ναυτεργατών και των άλλων εργαζομένων.
Στα κρουαζιερόπλοια έχει επιβληθεί η πλήρης απαλλαγή από την υποχρέωση να έχουν ναυτεργάτες με ΣΣΕ, κοινωνική ασφάλιση. Αμείβονται με βάση αυτό που ορίζεται από τη χώρα που προέρχονται, στη σημαία που εργάζονται.
Η άρση του cabotage είναι στόχος διακηρυγμένος της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρόεδρό του Α. Τσίπρα να έχει χαρακτηρίσει «εξαλλοσύνες» τον αγώνα των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του cabotage και να συμμετέχει με αυτό τον τρόπο στην αντιδραστική ιδεολογία του κοινωνικού αυτοματισμού.
Το σχέδιο νόμου «για την «ανασυγκρότηση του ΥΝΑ», από τους λόγους που προκάλεσε την 7ήμερη απεργία (31/1-6/2), είναι η προώθηση της άρσης του cabotage σε όλες τις κατηγορίες πλοίων, δηλαδή εργάτες χωρίς δικαιώματα (συνδικαλιστική οργάνωση, ΣΣΕ, Κοινωνική Ασφάλιση), η εκποίηση των λιμενικών εγκαταστάσεων και μαρίνων, ο διαχωρισμός τους σε 4 δίκτυα και η παραχώρηση - εκποίησή τους μέσω του ΤΑΙΠΕΔ στα μονοπώλια, υπονομεύοντας και τη ναυπηγοεπισκευή και άλλους κλάδους παραγωγικής δραστηριότητας.
Η κυβέρνηση συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων της, αντιμετώπισε τον εχθρό λαό, τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους, με το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. Είναι η 4η πολιτική επιστράτευση από το 2002 (ΠΑΣΟΚ), 2006 (ΝΔ), 2010 (ΠΑΣΟΚ). Από το 2010 μέχρι και σήμερα οι ναυτεργάτες έχουν κάνει 33 απεργίες σε συνθήκες πολιτικής επιστράτευσης.
Γιατί επιτίθενται τόσο βίαια οι κυβερνήσεις στις απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών;
Είναι υπόθεση αυτές οι αλλαγές που συντελούνται μόνο των ναυτεργατών;
Απαντάμε: Οι κυβερνήσεις έχουν ορμήσει να συντρίψουν την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους για να υπηρετήσουν τα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Οι αλλαγές που προωθούνται δεν είναι μόνο για τους ναυτεργάτες, αλλά για το σύνολο των εργαζομένων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Στις 3 Απρίλη έχουμε αποφασίσει 24ωρη προειδοποιητική πανελλαδική απεργία σε όλες τις κατηγορίες πλοίων και απευθύνουμε κάλεσμα στην εργατική τάξη, σε κάθε εργαζόμενο, αυτοαπασχολούμενο, φτωχό αγρότη, για αγώνα ενάντια σε αυτή την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Το συνέδριο ανέδειξε ακόμα περισσότερο το ρόλο των άλλων δυνάμεων του εργοδοτικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού, του οπορτουνισμού. Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να βγάλουν συμπεράσματα από τη δράση των δυνάμεων του εργοδοτικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού και να τις απομονώσουν.
Καλούμε τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν να οργανωθούν ακόμα πιο αποφασιστικά στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, που περνάει μέσα από τη σύγκρουση με αυτή την πολιτική σε πορεία ανατροπής της, οικοδομώντας ταυτόχρονα και παράλληλα σε κάθε χώρο δουλειάς, στα εργοστάσια, στα καράβια, σε κάθε χώρο κατοικίας, συσπειρώσεις, σε ταξική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Για τη λαϊκή συμμαχία, για να γίνουν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν.

Του
Σάββα ΤΣΙΜΠΟΓΛΟΥ* 

Ο Σάββας Τσιμπόγλου είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www1.rizospastis.gr