ΤΡΙΤΗ 9-12-2014
Η ΕΕ διαπιστώνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ό,τι αφορά τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησης, εντοπίζεται στις γυναίκες και τους νέους.
Το πρόβλημα μάλιστα επιδεινώθηκε με την κρίση. Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά ότι η μαζική είσοδος γυναικών και παιδιών στην παραγωγή, συνέβαλε στο να μειωθεί η αξία της εργατικής δύναμης και έτσι ο καπιταλιστής να την αγοράζει φτηνότερα.
Ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται ότι έχει προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας για την «ισότητα», οι γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ενωση αμείβονται, κατά μέσο όρο, κατά 17,5% χαμηλότερα από τους άνδρες καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Για τους νέους, οι διαφορετικοί μισθοί είναι πλέον θεσμοθετημένοι, καθώς προβλέπεται κατώτατος μισθός 511 ευρώ μεικτά για τους κάτω από 25 ετών, αντί των 586 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών.
Η διαφορά αυτή στις αμοιβές συμβάλλει στη γενική πτώση (ή συγκράτηση) των μισθών για άνδρες και γυναίκες, παλιούς και νέους εργαζόμενους.
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το κεφάλαιο θέλει να τραβήξει περισσότερες γυναίκες στην παραγωγή.
Οι καπιταλιστές, όμως, θέλουν το σκύλο χορτάτο και την πίτα άγγιχτη:
Απ' τη μια η γυναίκα στο σπίτι, να φροντίζει για τα παιδιά και τους γέροντες, που σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να μεριμνά το κράτος, και από την άλλη να προσφέρει την εργατική της δύναμη τόσο όσο την έχει ανάγκη η καπιταλιστική παραγωγή, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στο γενικότερο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, προς όφελος του κεφαλαίου.
Γι' αυτό είναι υποκρισία η δακρύβρεχτη διαπίστωση που κάνει το ψήφισμα του ΕΚ ότι «η αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών σε ορισμένα κράτη - μέλη οφείλεται κυρίως στην αύξηση της μερικής απασχόλησης» και ότι «όταν μετράται σε ισοδύναμα πλήρους απασχόλησης, μόνο το 53,5% του γυναικείου εργατικού δυναμικού απασχολείται στην ΕΕ», ενώ «το 2012, το ποσοστό μερικής απασχόλησης των γυναικών ανερχόταν σε 32,9%, σε σύγκριση με το 8,4% για τους άνδρες».
Πρόκειται για τους ίδιους που διαφήμιζαν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ημιαπασχόληση ως το ιδανικό «μοντέλο» για τις γυναίκες, που ζητάνε τάχα να συνδυάζουν την οικογενειακή ζωή με την εργασία.
Το ίδιο ισχύει και για τους άνεργους.
Είναι ο «εφεδρικός στρατός» που πρέπει να μπαινοβγαίνει στην παραγωγή ανάλογα με τις διακυμάνσεις της και ταυτόχρονα να αποτελεί φόβητρο για τους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρούν χαμηλωμένες τις απαιτήσεις τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ένα από τα πιο διαδεδομένα επιχειρήματα της εργοδοσίας για να πετσοκόψει μισθούς και δικαιώματα μέσα στην κρίση, ήταν ότι «εσείς τουλάχιστον έχετε δουλειά» και ότι «απ' έξω περιμένουν χιλιάδες να πάρουν τη θέση σας».
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η ΕΕ διαπιστώνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ό,τι αφορά τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησης, εντοπίζεται στις γυναίκες και τους νέους.
Το πρόβλημα μάλιστα επιδεινώθηκε με την κρίση. Είναι αποδεδειγμένο ιστορικά ότι η μαζική είσοδος γυναικών και παιδιών στην παραγωγή, συνέβαλε στο να μειωθεί η αξία της εργατικής δύναμης και έτσι ο καπιταλιστής να την αγοράζει φτηνότερα.
Ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται ότι έχει προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας για την «ισότητα», οι γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ενωση αμείβονται, κατά μέσο όρο, κατά 17,5% χαμηλότερα από τους άνδρες καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Για τους νέους, οι διαφορετικοί μισθοί είναι πλέον θεσμοθετημένοι, καθώς προβλέπεται κατώτατος μισθός 511 ευρώ μεικτά για τους κάτω από 25 ετών, αντί των 586 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών.
Η διαφορά αυτή στις αμοιβές συμβάλλει στη γενική πτώση (ή συγκράτηση) των μισθών για άνδρες και γυναίκες, παλιούς και νέους εργαζόμενους.
Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το κεφάλαιο θέλει να τραβήξει περισσότερες γυναίκες στην παραγωγή.
Οι καπιταλιστές, όμως, θέλουν το σκύλο χορτάτο και την πίτα άγγιχτη:
Απ' τη μια η γυναίκα στο σπίτι, να φροντίζει για τα παιδιά και τους γέροντες, που σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να μεριμνά το κράτος, και από την άλλη να προσφέρει την εργατική της δύναμη τόσο όσο την έχει ανάγκη η καπιταλιστική παραγωγή, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στο γενικότερο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, προς όφελος του κεφαλαίου.
Γι' αυτό είναι υποκρισία η δακρύβρεχτη διαπίστωση που κάνει το ψήφισμα του ΕΚ ότι «η αύξηση του ποσοστού απασχόλησης των γυναικών σε ορισμένα κράτη - μέλη οφείλεται κυρίως στην αύξηση της μερικής απασχόλησης» και ότι «όταν μετράται σε ισοδύναμα πλήρους απασχόλησης, μόνο το 53,5% του γυναικείου εργατικού δυναμικού απασχολείται στην ΕΕ», ενώ «το 2012, το ποσοστό μερικής απασχόλησης των γυναικών ανερχόταν σε 32,9%, σε σύγκριση με το 8,4% για τους άνδρες».
Πρόκειται για τους ίδιους που διαφήμιζαν τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ημιαπασχόληση ως το ιδανικό «μοντέλο» για τις γυναίκες, που ζητάνε τάχα να συνδυάζουν την οικογενειακή ζωή με την εργασία.
Το ίδιο ισχύει και για τους άνεργους.
Είναι ο «εφεδρικός στρατός» που πρέπει να μπαινοβγαίνει στην παραγωγή ανάλογα με τις διακυμάνσεις της και ταυτόχρονα να αποτελεί φόβητρο για τους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρούν χαμηλωμένες τις απαιτήσεις τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ένα από τα πιο διαδεδομένα επιχειρήματα της εργοδοσίας για να πετσοκόψει μισθούς και δικαιώματα μέσα στην κρίση, ήταν ότι «εσείς τουλάχιστον έχετε δουλειά» και ότι «απ' έξω περιμένουν χιλιάδες να πάρουν τη θέση σας».
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου