Γάζα - Αυτός είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!

ΤΡΙΤΗ 29-7-2014

 

Του Νίκου Μόττα*

Μέχρι και την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές (26/7/2014):
 
- Περισσότεροι απο 1000 νεκροί (εξ αυτών τουλάχιστον 500 παιδιά και γυναίκες).
- 117.000 παλαιστίνοι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους.
- Περισσότεροι από 1 εκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν καθόλου, ή έχουν ελάχιστη πρόσβαση σε νερό.
- 90 σχολεία και 18 κέντρα νοσοκομ. περίθαλψης έχουν καταστραφεί.
- 2.655 κατοικίες έχουν καταστραφεί ολοσχερώς.
 
- “Δεν υπάρχει κυριολεκτικά κανένα ασφαλές μέρος για άμαχο πληθυσμό στη Γάζα” - δηλώσεις εκπροσώπου του Γραφείου Ανθρωπιστικών Ζητημάτων του ΟΗΕ.

1. Στη Λωρίδα της Γάζας συντελούνται από την ισραηλινή κυβέρνηση εγκλήματα πολέμου. 

Πρόκειται για μια απάνθρωπη θηριωδία που συγκρίνεται με την αντίστοιχη των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων το 2008-2009. Να θυμήσουμε πως η διάρκειας 3 εβδομάδων τότε επίθεση του Ισραήλ (Επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι») είχε αφήσει πίσω τις περί τους 1500 νεκρούς, 900 εκ των οποίων ήταν άμαχος πληθυσμός. 

Ο παλαιστινιακός λαός πληρώνει για μια ακόμη φορά τεράστιο φόρο αίματος έχοντας απέναντι του μια πλήρως εξοπλισμένη, πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή η οποία μετατρέπει τη Λωρίδα της Γάζας σε νεκροταφείο αμάχων.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση Νετανιάχου κατηγορεί τη Χαμάς ότι κρύβεται πίσω από «ανθρώπινες ασπίδες», επιχειρώντας να ρίξει το φταίξιμο στους... ίδιους τους παλαιστίνιους για τις τεράστιες απώλειες αμάχων. 
Είναι όμως ακριβώς η ισραηλινή κυβέρνηση που κρύβεται πίσω απ' τη Χαμάς, δικαιολογώντας την σφαγή στη Γάζα ως «απάντηση» στις προκλήσεις της ισλαμιστικής οργάνωσης.

Η πραγματικότητα μιλάει απο μόνη της: η ισραηλινή επιθετικότητα αφήνει πίσω της περισσότερους απο 1000 νεκρούς μακελεύοντας ολόκληρες οικογένειες και βομβαρδίζοντας ακόμη και νοσοκομεία, την ίδια στιγμή που το Ισραήλ μετρά 2 απώλειες πολιτών από ρίψη ρουκετών.

Η δολοφονική δράση, λοιπόν, της ισραηλινής κυβέρνησης πέραν του προφανούς θηριώδους-απάνθρωπου χαρακτήρα της, έρχεται σε αντίθεση με διατάξεις του ίδιου του Διεθνούς Δικαίου. 
Σύμφωνα με το άρθρο 52, του 1ου συμπληρωματικού Πρωτοκόλλου της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης (1949) «[...] οι στρατιωτικοί στόχοι πρέπει να περιορίζονται σε ότι από την φύση, θέση, σκοπό ή χρήση έχουν αποτελεσματική συμβολή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις...».

Για την κυβέρνηση του Ισραήλ όμως, που στο πρόσωπο κάθε παλαιστινίου, οποιασδήποτε ηλικίας, βλέπει έναν εν δυνάμει «τρομοκράτη», το διεθνές δίκαιο αποτελεί ψιλά γράμματα.

2. Αναδεικνύεται για άλλη μια φορά το Παλαιστινιακό ζήτημα ως ζήτημα κατοχής και καταπίεσης ενός ολόκληρου λαού.  

Να θυμήσουμε ότι το Ισραήλ συνεχίζει να κατέχει παλαιστινιακά εδάφη από το 1967 (όταν τα κατέλαβε κατά τον πόλεμο των έξι ημερών) ενώ αυξάνεται ο αριθμός των ισραηλινών εποίκων και διατηρείται το «Τείχος» της ντροπής στη Δυτική Όχθη. 

Την ίδια ακριβώς στιγμή παραμένει άλυτο το θέμα των παλαιστινίων προσφύγων οι οποίοι παραμένουν ουσιαστικά εγκλωβισμένοι σε Γάζα και Δυτική Όχθη. 

Εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι προηγούμενες συμφωνίες που είχαν διαφημιστεί από ιμπεριαλιστικά κέντρα ως «επιτυχίες» της διπλωματίας των ΗΠΑ (Όσλο 1993, Καμπ Ντέϊβιντ 2000, «Οδικός Χάρτης», Σύνοδος Ανάπολις 2007 κλπ.) δεν έδιναν ουσιαστική λύση στο ζήτημα της ύπαρξης ενός ανεξάρτητου, κυρίαρχου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.

3. Η ουσία του προβλήματος, το εμπόδιο δηλαδή για την δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, βρίσκεται στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που μένονται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. 

Ανταγωνισμοί κύριων (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) αλλά και περιφερειακών (Τουρκία, Αίγυπτος κλπ.) ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την κερδοφόρα αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και σύναψη συμφωνιών που θα μεγαλοποιούν τα κέρδη μονοπωλιακών ομίλων. 

Αξίζει να θυμήσουμε ότι εκπρόσωπος του λεγόμενου «Κουαρτέτου» (ΟΗΕ, ΕΕ, ΗΠΑ και Ρωσία) για την προώθηση των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστίνης έχει αναλάβει από το 2002 ένας εξέχων πολιτικός εκπρόσωπος της βρετανικής αστικής τάξης, ο τέως πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ. 

Το γραφείο του Μπλερ, σε συνεργασία με ομάδα διεθνών συμβούλων, έχει αναλάβει εδώ και ένα χρόνο την εκπόνηση μελέτης με την ονομασία «Οικονομική πρωτοβουλία για την Παλαιστίνη» (Iniative for the Palestinian Economy). 

Πρόκειται για προτάσεις που ταυτίζονται με το σχέδιο ανάπτυξης της παλαιστινιακής οικονομίας ύψους 4 δισ. δολαρίων που πρότεινε στο περσινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζων Κέρι.

Οι προτάσεις αυτές περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων:

1. Την κατασκευή 40.000 διαμερισμάτων.  
2. Την εξαγωγή εμπορευμάτων της Λωρίδας της Γάζας προς Ισραήλ και Δυτική Όχθη.  
3. Προώθηση τουριστικών πακέτων αράβων και ξένων τουριστών στην Παλαιστίνη.  
4. Δημιουργία εργοστασίου τσιμέντου. 
5. Ανάπτυξη του κερδοφόρου τομέα φυσικού αερίου της Γάζας.

Πρόκειται για «μπιζνες» στις οποίες ενδιαφέρονται να αναμειχθούν αμερικανικά, ευρωπαϊκά, ισραηλινά και ρωσικά μονοπώλια καθώς και τμήματα των αστικών τάξεων γειτονικών αραβικών χωρών. 

Να ένα μικρό παράδειγμα του πλέγματος των μονοπωλιακών συμφερόντων στην περιοχή:  

Ο μονοπωλιακός όμιλος, παλαιστινιακών συμφερόντων, «Consolidated Contractors Company» (εδρεύει στην Αθήνα), έχει αγοράσει το κοίτασμα του φυσικού αερίου στη θάλασσα της Γάζας μαζί με την «British Gas». 

Το σχετικό συμβόλαιο δίνει στην «Consolidated Contractors Company» το ποσοστό 30% των κερδών, ενώ στην «British Gas» δίνει 60% και στην Παλαιστινιακή Αρχή 10%. 
Το συμβόλαιο υπογράφτηκε το 1999, διαρκεί 25 χρόνια και δε φαίνεται να έχει ακυρωθεί. Για το παραπάνω σχέδιο, εκφράστηκαν κριτικές από τμήματα της αστικής τάξης της Παλαιστίνης και εμμέσως από την ΠΑ που διαθέτει δεσμούς και συμμαχικές σχέσεις με τις μοναρχίες του Κόλπου («Ριζοσπάστης», 31 Γενάρη 2014).

Η συνεχιζόμενη κατοχή, επομένως, παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, δε μπορεί να αναλύεται ξεχωριστά από την οικονομική πραγματικότητα στην ευρύτερη περιοχή και χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. 

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται άλλωστε και οι εξελίξεις της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» των προηγούμενων ετών, με την ανατροπή καθεστώτων σε μια σειρά χώρες της Μέσης Ανατολής και την πρόσφατη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Συρίας.

4. Η βαρβαρότητα της ισραηλινής κυβέρνησης απέναντι στους Παλαιστινίους της Γάζας εξυπηρετεί δύο επιπρόσθετους σκοπούς:  

Πρώτον, να σταθεροποιήσει μέσω της συσπείρωσης τους συσχετισμούς στην κυβέρνηση συνασπισμού του Νετανιάχου (αποτελείται από το κυβερνών κόμμα «Λικούντ», το ακροδεξιό «Γισραέλ Μπεϊτέϊνου» του Άβιγκντορ Λίμπερμαν, το φιλελεύθερο «Γές Ατίντ», το εθνικιστικό «Εβραϊκό Σπίτι» και το κεντρώο «Χατνουά» της Τζίπι Λίβνι). 

Πρόκειται για μια συμμαχία αστικών κομμάτων που εκφράζουν ισχυρότατα συμφέροντα της ισραηλινής αστικής τάξης η οποία επιθυμεί να συνεχιστούν και να επεκταθούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε τομείς της ισραηλινής οικονομίας. 

Δεύτερον, η σφαγή στη Γάζα (η οποία παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως «αυτοάμυνα» απέναντι στη Χαμάς) επιχειρεί και ως ένα σημαντικό σημείο το πετυχαίνει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, τα λαϊκά-εργατικά στρώματα της χώρας από τα κοινωνικά προβλήματα της αντιλαϊκής πολιτικής Νετανιάχου.

Ετήσια έκθεση (Central Buraeu of Statistics) που δημοσιεύθηκε το 2013 έδειξε ότι περισσότεροι από 1.7 εκατομμύρια ισραηλινοί ζουνε κάτω απ' το όριο της φτώχειας, ποσοστό που αυξάνεται κατακόρυφα σε περιοχές αραβόφωνων ισραηλινών. 

Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι το ποσοστό των οικογενειών που ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας παρουσίασε αύξηση 7% σε σχέση με πριν μια δεκαετία. 

Αυτά τα στοιχεία προστίθενται στην πιο πρόσφατη έρευνα (2014) του ΟΑΣΕ σύμφωνα με την οποία το ποσοστό φτώχειας στο Ισραήλ αγγίζει το 20,9%, είναι δηλαδή σχεδόν διπλάσιο του μέσου όρου των χωρών του ΟΑΣΕ (11,3%). 
Ταυτόχρονα, η ανεργία στη χώρα μεταξύ των ετών 2007-2013 παρουσίασε αύξηση κατά 8% («Jerusalem Post», 18/3/2014).

 










5. Η σφαγή στη Γάζα αναδεικνύει τη μέγιστη υποκρισία ΗΠΑ-ΕΕ, η προσπάθεια των οποίων να εξισώσουν θύμα και θύτη αποτελεί συμβολή στο έγκλημα που συντελείται. 

Οι προσχηματικές δηλώσεις περί «δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» αποτελούν ουσιαστικά το πράσινο φως για ένα ακόμη μακελειό ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Η πολιτική της ΕΕ και της ελληνικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ περί «ίσων αποστάσεων» συνοδεύεται από αναβάθμιση των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, με κοινές στρατιωτικές ασκήσεις και ποικιλόμορφες πολιτικο-οικονομικές συνεργασίες. 

Η ΕΕ αποδεικνύει για άλλη μια φορά τον βαθιά αντιδραστικό, ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα, ως ένωση προώθησης μονοπωλιακών συμφερόντων. 

Είναι αυτή, η ίδια ΕΕ-συνένοχος σε εγκληματικούς πολέμους, για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ σκορπά ψευδεπίγραφες αυταπάτες πως δήθεν μπορεί να «μετασχηματίστεί», να «αλλάξει».

Είναι, λοιπόν, αισχρό ψέμα ότι η ΕΕ έχει «σοβαρό έλλειμμα εξωτερικής πολιτικής» (βλ. Ρ. Δούρου, «Έθνος», 20/2/2014), όπως ισχυρίζονται κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η ΕΕ έχει εξωτερική πολιτική: είναι η πολιτική που ταυτίζει το βιαστή με το θύμα του, που προωθεί απαράδεκτα ψηφίσματα περί ίσων αποστάσεων στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, που πρωτοστατεί μαζί με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στη Μέση Ανατολή.

Η εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους αντικατοπτρίζεται στα διαμελισμένα και απανθρακωμένα πτώματα των παιδιών της Γάζας. 

Η μυρωδιά του θανάτου και της καμμένης σάρκας που κυριαρχεί αυτές τις μέρες στους δρόμους της Γάζας – αυτός ειναι ο Ιμπεριαλισμός.

* O Νίκος Μόττας είναι υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας.


ΠΗΓΗ. revol-now.blogspot.gr