Κατάγματα στον αγκώνα

ΠΕΜΠΤΗ 1-5-2014

 

 

                                                                                                                                                            

Οι κακώσεις στον αγκώνα είναι συχνές κατά την πτώση. Βάζοντας το χέρι να προστατευθεί όπως πέφτει κανείς δεν παθαίνει κάταγμα στον καρπό, ούτε στον ώμο, αλλά χτυπά ο αγκώνας.



Γράφει ο Ιωάννης Η. Βλάχος, ορθοπαιδικός-χειρουργός



Συχνά υφίσταται η άρθρωση απλή κάκωση που συνοδεύεται από οίδημα (πρήξιμο) λόγω της κάκωσης. Όταν το πρήξιμο είναι μεγάλο, μάλλον πρόκειται για αίμαρθρο, δηλαδή αίμα μέσα στην άρθρωση που προεξοφλεί κάποιο είδος κατάγματος (σπασίματα).

Τα κατάγματα στην περιοχή του αγκώνα είναι συχνά και αφορούν και τα τρία οστά που σχηματίζουν τον αγκώνα, δηλαδή το κάτω μέρος του βραχιονίου, το άνω μέρος της κερκίδας και το άνω μέρος της ωλένης.



Το κάτω άκρο του βραχιονίου σχετίζεται με την δυνατότητα του αγκώνα να κάνει κάμψη και έκταση. Το άκρο της ωλένης, το ωλέκρανο σχετίζεται μόνο με την έκταση. 

Η κεφαλή της κερκίδος με τις στροφές (πρηνισμό-υπτιασμό) του αντιβραχίου.





Συνεπώς στα κατάγματα του αγκώνα, όταν έχει σπάσει η κεφαλή της κερκίδος δεν δύναται ο τραυματίας να κάνει στροφές (δεν δύναται ο τραυματίας να κάνει στροφές (πρηνισμός-υπτιασμός).

Όταν ο τραυματίας μπορεί να κάνει (σιγά-σιγά) κάμψη και έκταση του αγκώνα, αλλά πονάει και δυσκολεύεται να κάνει στροφές, δεν έχει κάταγμα του βραχιονίου, ούτε του ωλεκράνου, αλλά της κεφαλής της κερκίδος.

Αντιμετώπιση

Όταν υποπτευθούμε κάταγμα της κεφαλής της κερκίδος, αναρτούμε το χέρι σε οθόνη (μαντήλι) από το λαιμό, για διάστημα δέκα ημερών.

Επιτρέπουμε στον τραυματία να κάνει κινήσεις κάμψης και έκτασης.

Χρειάζεται όμως ακτινογραφία, γιατί αν η κεφαλή έχει «σπάσει» σ΄ όλο το εύρος της, τότε χρειάζεται χειρουργική αποκατάσταση.



Υπεξάρθρημα της κεφαλής της κερκίδος στα παιδιά

Τα παιδιά ηλικίας κοντά των 5 ετών, πάσχουν εύκολα από υπεξάρθρημα (βγάλσιμο) της κεφαλής της κερκίδας, από απότομο τράβηγμα. Αυτό συμβαίνει όταν περπατώντας με το παιδί και κρατώντας το από το χέρι, το τραβάμε απότομα ν΄ ανέβει το πεζοδρόμιο, ή αν έχει πέσει κάτω, το τραβάμε να το σηκώσουμε.

Μετά από αυτή την κίνηση, που δεν της δίνουμε σημασία, το παιδάκι του έτους, των δύο, τριών ετών, παύει να χρησιμοποιεί το χέρι που έχει πάθει το υπεξάρθρημα, το έχει κολλημένο στο σώμα του και σιγοκλαίει περιοδικά όταν προσπαθούμε να του μετακινήσουμε το χέρι.



 

Ανάταξη

Με το ένα μας χέρι φέρνουμε τον αγκώνα σε κάμψη 90⁰.



Με τον αντίχειρα του άλλου χεριού πιέζουμε ελαφρά τον αγκώνα στην έξω επιφάνεια. 

Με το χέρι που κρατάμε το χέρι του παιδιού, το γυρίζουμε απότομα πρώτα προς τα έξω και μετά απότομα προς τα μέσα. 

Νοιώθουμε εκείνη τη στιγμή κάτω από τον αντίχερια μας ένα κλικ. Το παιδί στιγμιαία πονάει και πάει να κλάψει, αλλά το χέρι έχει μπει στη θέση του.

Σε λίγο ξεγελάμε το παιδί δείχνοντάς του ένα παιχνίδι και βλέπουμε ότι ξαναχρησιμοποιεί το χέρι που πριν κρατούσε ακίνητο. Θέλει προσοχή να μην ξανατραβήξουμε το παιδάκι απ΄ αυτό το χέρι για τουλάχιστον τρεις μήνες, γιατί θα ξαναβγεί.

 

 

 

ΠΗΓΗ. newsbeast