Εφαρμογή του σιδηροδρομικού συστήματος DECAUVILLE στον Λυώνα Νάξου το 1906

Όπως μας πληροφορεί η Ναξιώτικη εφημερίδα ΑΙΓΑΙΟΝ το 1906 :

‘’ο τμηματάρχης του Υπουργείου Οικονομικών κ. Κοφινάς επισκέφθηκε και επιθεώρησε τα ορυχεία σμύριδος του νησιού μας . 

 

Γυρίζοντας στην Αθήνα εξέθεσε τις δυσκολίες των σμυριδορυκτών και στην έκθεση του ανέφερε πως απαιτείται για τη μεταφορά της σμύριδας από τον περίβολο που φυλάσσεται μέχρι την αποβάθρα κατασκευή σιδηροδρόμου πλάτους 60 εκατοστών του συστήματος Decanville .’’

Στον περίβολο του Λυώνα την περίοδο αυτή συγκεντρωνόταν η μεγαλύτερη ποσότητα της εξαγόμενης σμύριδας και η μεταφορά της στα πλοία γινόταν με τα χέρια μιας που και για τα ζώα ήταν δύσκολο . Η λύση της σιδηροδρομικής γραμμής αρχικά και το μονοσώρι αργότερα ήταν μια λύση για τους σμυριδεργάτες . 

 

Στη φωτογραφία του 1907 βλέπεται τη σκάλα του Λυώνα όπου κατέληγε πλέον η σιδηροδρομική γραμμή από τον περίβολο .

Το σιδηροδρομικό σύστημα ΣΥΣΤΗΜΑ DECAUVILLE (Ντεκοβίλ) δημιουργήθηκε για τη μεταφορά των υλικών και των προϊόντων, στα τέλη του 19ου και στο μισό του 20ου αιώνα. 

 

Οφείλει το όνομα του στον PAUL DECAUVILLE (Πωλ Ντεκοβίλ) (1846 –1922) , Γάλλο βιομήχανο και μηχανικό . 

 

Για να ανταποκριθεί στις μεταφορικές απαιτήσεις, συχνά σε μεγάλες αποστάσεις, επινόησε ένα σύστημα μεταφοράς, εύχρηστο, ταχύ και οικονομικό, που εξελίχθηκε σε μέσο γενικής χρήσης, όχι μόνο στην εκτεταμένη γεωργική εκμετάλλευση, αλλά κυρίως για τη μεταφορά υλικών στα συγκοινωνιακά έργα (οδοποιία, σιδηρόδρομοι) που απαιτούν τεράστιες μετακινήσεις γαιών, στα ορυχεία, στα εργοτάξια, στα λατομεία, στον χώρο μεγάλων βιομηχανικών εγκαταστάσεων κ.α. 

 

Το σιδηροδρομικό σύστημα του Ντεκοβίλ αποτελείται από χαλύβδινες τροχιές, στερεωμένες πάνω σε εγκάρσιες χαλύβδινες δοκούς, που συναρμολογούνται (και αποσυναρμολογούνται) και συνδέονται με πείρους, αρμούς και κοχλίες.

 

 Κατασκευάζονται σε μικρά φορητά τεμάχια, ευθύγραμμα ή καμπύλα. Το πλάτος της γραμμής είναι μικρό, μετρικού συστήματος και ποικίλλει από 400mm μέχρι 900mm.

BAΓΟΝΕΤΑ: Στις γραμμές αυτές κυκλοφορούν βαγόνια διαφόρων τύπων. Συνηθέστερος είναι ο τύπος Λεγκράν, που αποτελείται από ένα σιδερένιο όχημα, κατασκευασμένο από ένα στερεό πλαίσιο στηριγμένο σε τέσσερις τροχούς. 

 

Στο μπροστινό και στο πίσω μέρος του πλαισίου υπάρχουν δύο υποστηρίγματα, πάνω στα οποία τοποθετείται αμάξωμα (κουβάς) από γερή λαμαρίνα, ανεξάρτητο από το κάτω πλαίσιο, με δυνατότητα περιστροφής κατά 90° προς τη μία και την άλλη πλευρά. 

 

Επειδή τα πλευρικά τοιχώματα του αμαξώματος (κουβά) έχουν κλίση 45°, το μεταφερόμενο υλικό αδειάζει τελείως, στα πλάγια, χωρίς να απαιτείται φτυάρισμα. Σε άλλους τύπους βαγονιών, το υλικό αδειάζει μετωπικά. 

 

Στον πρώτο σιδηρόδρομο ο Decauville χρησιμοποίησε γραμμές 400 mm, αργότερα το βελτίωσε σε 500 mm και 600 mm. Κατασκευάστηκαν στην πορεία και γραμμές με άνοιγμα 900 mm. Η εταιρεία του άρχισε την παραγωγή το 1875.

 

Στις αρχές του 20ου αιώνα η «Τεχνική Εταιρία Α.Δ.Ζαχαρίου &Σια» αντιπροσωπεύει και κάνει εισαγωγές μηχανών, μηχανημάτων και βιομηχανικών προϊόντων δια πάσαν βιομηχανικήν χρήσιν. 

 

Εισάγει και βαγονέτα. Αυτό το σύστημα Ντεκοβίλ εγκαταστάθηκε στα περισσότερα εργοστάσια της Ελευσίνας και στο λατομείο του ΤΙΤΑΝ, αφού ο Ζαχαρίου είναι αντιπρόεδρος της ΑΕ τσιμέντων ΤΙΤΑΝ.

 

 

 

ΠΗΓΗ. orinosaxotis