ΣτΕ Α΄ Τμ. 779/2018 επταμ. (επί αιτήσεως αναιρέσεως υπέρ του νόμου)
Κοινωνική ασφάλιση – Αρχή της ισότητας – Δικαίωμα περιουσίας – Εφάπαξ αμιγώς ανταποδοτικού χαρακτήρα – Επιβολή ανώτατου ορίου
Η προστασία της βιωσιμότητας ενός ασφαλιστικού φορέα και η διασφάλιση της ακεραιότητας του ασφαλιστικού του κεφαλαίου συνιστά κατ’ αρχάς λόγο γενικότερου δημοσίου συμφέροντος, που επιτρέπει, υπό προϋποθέσεις, την επέμβαση του νομοθέτη, η οποία μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα ακόμη και την μείωση εφάπαξ παροχών, ακόμη δε και ενώ είναι εκκρεμείς οι αιτήσεις χορηγήσεώς τους –
Πλην όμως, όπως έχει παγίως κριθεί, επί αμιγώς ανταποδοτικού χαρακτήρα εφάπαξ παροχής, όπως είναι και η επίδικη (εφάπαξ υπαλλήλων ΟΛΠ), κατά την κρίση του δικάσαντος διοικητικού εφετείου, η οποία δεν αμφισβητείται με την κρινόμενη αίτηση, η επιβολή ανωτάτου ορίου στο ύψος της οφειλόμενης παροχής έρχεται σε αντίθεση προς την συνταγματική αρχή της ισότητας και δεν μπορεί, συνεπώς, να δικαιολογηθεί με την επίκληση εν προκειμένω λόγων βιωσιμότητας του ασφαλιστικού ταμείου, αναγόμενους, άλλωστε, σε χρόνο πολύ μεταγενέστερο της εξόδου του ασφαλισμένου από τον εργασιακό βίο και της συνεπεία αυτής θεμελιώσεως του δικαιώματος σε εφάπαξ παροχή –
Επομένως, ενόψει του αμιγώς ανταποδοτικού χαρακτήρα της επίδικης παροχής, ορθώς εκρίθη ότι ο περιορισμός του επίδικου εφάπαξ βοηθήματος κατ’ ανώτατο όριο δυνάμει του π.δ. 675/1977 και του π.δ. 389/1998, αντίκειται στα άρθρα 4 παρ. 1 και 22 παρ. 5 Σ., διότι ο περιορισμός αυτός παραβιάζει τον συνταγματικό κανόνα ότι το μέγεθος του εφάπαξ βοηθήματος που έχει αμιγώς ανταποδοτικό χαρακτήρα, υπολογιζόμενο με βάση το χρόνο υπηρεσίας και τις αποδοχές του ασφαλισμένου, πρέπει να είναι ανάλογο προς τις εισφορές που καταβλήθηκαν από αυτόν (ΣτΕ 2769/2011 Ολομ.)
ΠΗΓΗ. ddikastes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου