ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20-2-2015
Του Κ.ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ένα δικό μας μνημόνιο είπαμε να κάνουμε και δεν μας αφήνουν.
Το κείμενο με το οποίο η ελληνική κυβέρνηση ζητεί την παράταση της δανειακής σύμβασης, σε συνδυασμό με τα κείμενα από το eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου, που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει σχεδόν την απόλυτη κωλοτούμπα, έχει αποδεχθεί εμμέσως έως και την βιωσιμότητα του χρέους, ενώ στο κείμενο του Βαρουφάκη με το οποίο ζητείται η παράταση γίνεται αποδεκτή ακόμη και «η ολοκλήρωση και αξιολόγηση» του τρέχοντος προγράμματος, αφού αυτή δεν θα γίνει από την τρόικα, αλλά από τους. θεσμούς που την αποτελούν.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην μετάφραση που διακίνησε η κυβέρνηση η «ολοκλήρωση» βαφτίζεται «επιτυχής κατάληξη» και η «αξιολόγηση» βαφτίζεται «αναθεώρηση», αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε, αφού στις Βρυξέλλες όλοι καταλαβαίνουν. Όχι όλοι. Οι Γερμανοί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
Στο σχετικό σημείο του πρωτότυπου κειμένου αναφέρεται: «.making best use of given flexibility in the current arrangement, toward its successful conclusion and review on the basis of the proposals of, on the one hand, the Greek government and, on the other, the institutions».
Η «επίσημη» μετάφραση είναι: «. με την καλύτερη δυνατή χρήση της ευελιξίας της παρούσας συμφωνίας προς μια επιτυχή κατάληξη και αναθεώρηση, στη βάση των προτάσεων της ελληνικής κυβέρνηση, αφενός, και των θεσμών, αφετέρου».
Ξεχνά κανείς ότι το πρώτο πράγμα που είπε ο Βαρουφάκης ήταν ότι θα αξιοποιήσουμε όλους τους αναγκαίους ευφημισμούς;
Με αυτές τις υποχωρήσεις από ελληνικής πλευράς, η απορριπτική διάθεση του εκπροσώπου του Σόιμπλε, δύο τινά μπορεί να σημαίνει: είτε οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει να δώσουν την ύστατη μάχη για να απαλλαγούν από την Ελλάδα, είτε απλώς κάνουν τους πολύ σκληρούς εν όψει της συνεδρίασης του eurogroup της Παρασκευής, προκειμένου κατά την γνωστή τακτική τους, να καταβροχθίσουν όσο μπορούν περισσότερα.
Και τα δύο είναι επικίνδυνα έως καταστροφικά. Εκτός αν οι «συμμαχικές δυνάμεις» παίξουν τον ρόλο που πρέπει να παίξουν.
Στην πρώτη περίπτωση, αν έχουν αποφασίσει να απαλλαγούν από την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι, προκειμένου να σχηματιστεί αυτό που από καιρό φημολογείται:
ένας ισχυρός πυρήνας του ευρωπαϊκού Βορά, που μόνο Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα είναι, μόνο ορματικό χαρακτήρα δεν θα έχει και που (θα νομίζει) ότι είναι ανταγωνιστικός παίχτης στην παγκόσμια οικονομία, έστω κι αν παράγει μόνο πλυντήρια, ψυγεία, άντε και αυτοκίνητα (άλλα ανταγωνιστικά προϊόντα σε παγκόσμια και σοβαρή οικονομική κλίμακα δεν έχει).
Εφόσον αυτό ευσταθεί, οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι οι άλλοι «ευρωλιγούρηδες» της παρέας, που κουνάνε τα δάχτυλα στην Ελλάδα και δεν βλέπουν τι τους ξημερώνει.
Ας ελπίσουμε ότι δεν ισχύει αυτό, αλλά το δεύτερο.
Ότι δηλαδή οι Γερμανοί πιέζουν γιατί θέλουν την ταπείνωση της Ελλάδος δια της ταπείνωσης της κυβέρνησής της.
Αυτό το έκαναν με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις της προηγούμενης πενταετίας και το αποτέλεσμα ήταν πάνω κάτω μηδενικό.
Ο κόσμος εξαγριώθηκε, η ούτως ή άλλως άθλια πολιτική τάξη της χώρας εξαχρειώθηκε, οι πολίτες ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η λογική υποτάσσεται στην οργή και την απογοήτευση, οι αντιδραστικές συμπεριφορές βρίσκουν γόνιμο έδαφος και όλα οδεύουν προς ένα αδιέξοδο.
Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ελληνική κυβέρνηση έχει μία λαμπρή ευκαιρία, αν και εφόσον σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αφήσει τις ηρωϊκές κορώνες και θέσει τα ζητήματα στην πραγματικά ευρωπαϊκή τους διάσταση, αρχής γενομένης από την συνεδρίαση του eurogroup της Παρασκευής.
Με τα όσα έχει κάνει, είναι ρεαλιστικό να θεψρεί ότι μπορεί να διεκδικήσει κάποιους συμμάχους, είτε στα κορυφαία κλιμάκια της Επιτροπής, είτε στα αντίστοιχα του ΔΝΤ, απ' όπου αν παρατηρήσει κάποιος, τις τελευταίες ημέρες δεν έχει πυροδοτηθεί ένταση, αντιθέτως έχουν εκδηλωθεί απόπειρες κατευνασμού και συμφιλίωσης.
Ας περιμένουμε λοιπόν.
Μπορεί οι Γερμανοί να γαβγίζουν, αλλά ίσως αυτή τη φορά να μην δαγκώσουν. Αυτό δεν είναι παρά μία ελπίδα.
Γιατί με βάση την Ιστορία, ο γερμανικός ανορθολογισμός υπήρξε κυρίαρχος και πολύ πιο καθοριστικός απ' ό,τι ο φημολογούμενος ορθολογισμός, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι εμπεδωμένος μόνον σε κάποιες ελίτ.
ΠΗΓΗ. reporter.gr
Του Κ.ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ένα δικό μας μνημόνιο είπαμε να κάνουμε και δεν μας αφήνουν.
Το κείμενο με το οποίο η ελληνική κυβέρνηση ζητεί την παράταση της δανειακής σύμβασης, σε συνδυασμό με τα κείμενα από το eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου, που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει σχεδόν την απόλυτη κωλοτούμπα, έχει αποδεχθεί εμμέσως έως και την βιωσιμότητα του χρέους, ενώ στο κείμενο του Βαρουφάκη με το οποίο ζητείται η παράταση γίνεται αποδεκτή ακόμη και «η ολοκλήρωση και αξιολόγηση» του τρέχοντος προγράμματος, αφού αυτή δεν θα γίνει από την τρόικα, αλλά από τους. θεσμούς που την αποτελούν.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην μετάφραση που διακίνησε η κυβέρνηση η «ολοκλήρωση» βαφτίζεται «επιτυχής κατάληξη» και η «αξιολόγηση» βαφτίζεται «αναθεώρηση», αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτε, αφού στις Βρυξέλλες όλοι καταλαβαίνουν. Όχι όλοι. Οι Γερμανοί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
Στο σχετικό σημείο του πρωτότυπου κειμένου αναφέρεται: «.making best use of given flexibility in the current arrangement, toward its successful conclusion and review on the basis of the proposals of, on the one hand, the Greek government and, on the other, the institutions».
Η «επίσημη» μετάφραση είναι: «. με την καλύτερη δυνατή χρήση της ευελιξίας της παρούσας συμφωνίας προς μια επιτυχή κατάληξη και αναθεώρηση, στη βάση των προτάσεων της ελληνικής κυβέρνηση, αφενός, και των θεσμών, αφετέρου».
Ξεχνά κανείς ότι το πρώτο πράγμα που είπε ο Βαρουφάκης ήταν ότι θα αξιοποιήσουμε όλους τους αναγκαίους ευφημισμούς;
Με αυτές τις υποχωρήσεις από ελληνικής πλευράς, η απορριπτική διάθεση του εκπροσώπου του Σόιμπλε, δύο τινά μπορεί να σημαίνει: είτε οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει να δώσουν την ύστατη μάχη για να απαλλαγούν από την Ελλάδα, είτε απλώς κάνουν τους πολύ σκληρούς εν όψει της συνεδρίασης του eurogroup της Παρασκευής, προκειμένου κατά την γνωστή τακτική τους, να καταβροχθίσουν όσο μπορούν περισσότερα.
Και τα δύο είναι επικίνδυνα έως καταστροφικά. Εκτός αν οι «συμμαχικές δυνάμεις» παίξουν τον ρόλο που πρέπει να παίξουν.
Στην πρώτη περίπτωση, αν έχουν αποφασίσει να απαλλαγούν από την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι, προκειμένου να σχηματιστεί αυτό που από καιρό φημολογείται:
ένας ισχυρός πυρήνας του ευρωπαϊκού Βορά, που μόνο Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα είναι, μόνο ορματικό χαρακτήρα δεν θα έχει και που (θα νομίζει) ότι είναι ανταγωνιστικός παίχτης στην παγκόσμια οικονομία, έστω κι αν παράγει μόνο πλυντήρια, ψυγεία, άντε και αυτοκίνητα (άλλα ανταγωνιστικά προϊόντα σε παγκόσμια και σοβαρή οικονομική κλίμακα δεν έχει).
Εφόσον αυτό ευσταθεί, οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι οι άλλοι «ευρωλιγούρηδες» της παρέας, που κουνάνε τα δάχτυλα στην Ελλάδα και δεν βλέπουν τι τους ξημερώνει.
Ας ελπίσουμε ότι δεν ισχύει αυτό, αλλά το δεύτερο.
Ότι δηλαδή οι Γερμανοί πιέζουν γιατί θέλουν την ταπείνωση της Ελλάδος δια της ταπείνωσης της κυβέρνησής της.
Αυτό το έκαναν με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις της προηγούμενης πενταετίας και το αποτέλεσμα ήταν πάνω κάτω μηδενικό.
Ο κόσμος εξαγριώθηκε, η ούτως ή άλλως άθλια πολιτική τάξη της χώρας εξαχρειώθηκε, οι πολίτες ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου η λογική υποτάσσεται στην οργή και την απογοήτευση, οι αντιδραστικές συμπεριφορές βρίσκουν γόνιμο έδαφος και όλα οδεύουν προς ένα αδιέξοδο.
Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η ελληνική κυβέρνηση έχει μία λαμπρή ευκαιρία, αν και εφόσον σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αφήσει τις ηρωϊκές κορώνες και θέσει τα ζητήματα στην πραγματικά ευρωπαϊκή τους διάσταση, αρχής γενομένης από την συνεδρίαση του eurogroup της Παρασκευής.
Με τα όσα έχει κάνει, είναι ρεαλιστικό να θεψρεί ότι μπορεί να διεκδικήσει κάποιους συμμάχους, είτε στα κορυφαία κλιμάκια της Επιτροπής, είτε στα αντίστοιχα του ΔΝΤ, απ' όπου αν παρατηρήσει κάποιος, τις τελευταίες ημέρες δεν έχει πυροδοτηθεί ένταση, αντιθέτως έχουν εκδηλωθεί απόπειρες κατευνασμού και συμφιλίωσης.
Ας περιμένουμε λοιπόν.
Μπορεί οι Γερμανοί να γαβγίζουν, αλλά ίσως αυτή τη φορά να μην δαγκώσουν. Αυτό δεν είναι παρά μία ελπίδα.
Γιατί με βάση την Ιστορία, ο γερμανικός ανορθολογισμός υπήρξε κυρίαρχος και πολύ πιο καθοριστικός απ' ό,τι ο φημολογούμενος ορθολογισμός, ο οποίος ούτως ή άλλως είναι εμπεδωμένος μόνον σε κάποιες ελίτ.
ΠΗΓΗ. reporter.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου