ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ - Με γνώμονα τα επιχειρηματικά κέρδη

ΤΡΙΤΗ 7-5-2013

Η εγκληματική για το λαό και τον τόπο πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι απόλυτα απαραίτητη, προκειμένου να αυξηθούν τα επιχειρηματικά κέρδη

Αν η πολιτική των βάρβαρων και αντιδραστικών μέτρων ενάντια στο βιοτικό επίπεδο του λαού και των διαχρονικών καταχτήσεων των εργαζομένων αποτελεί την όψη της φανερής στήριξης του κεφαλαίου με στόχο την εξασφάλιση όσο γίνεται πιο φτηνής εργατικής δύναμης για τους κεφαλαιοκράτες, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποβλέπει στην προσφορά ζωτικού χώρου για την τοποθέτηση κεφαλαίων που, λόγω της οικονομικής κρίσης, παραμένουν αδρανή και ανεκμετάλλευτα. Η άρχουσα τάξη ανέκαθεν ασκούσε πιέσεις, προκειμένου να ...«απαλλαγεί», όπως έλεγαν, το Δημόσιο από το βάρος που προκαλεί η διαχείριση περιουσιακών στοιχείων, που βρέθηκαν στην κατοχή του κράτους. Στην πραγματικότητα, πάντα εποφθαλμιούσαν να αποκτήσουν επιχειρήσεις και άλλες ιδιοκτησίες που ανήκαν στο Δημόσιο, πολύ περισσότερο που η ζωή συνεχώς αποδεικνύει ότι επρόκειτο για επιχειρηματικές μονάδες που όχι μόνο άντεξαν στον επιχειρηματικό ανταγωνισμό, αλλά αποτέλεσαν και σωσίβιο για τις ομάδες των κεφαλαιοκρατών, που κατάφεραν να τις βάλουν στο χέρι.

 

Η σημασία των ιδιωτικοποιήσεων είναι τόσο σημαντική για το κεφάλαιο, ώστε στελέχη του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών φορέων, σημειώνουν ότι τα μεγάλα βήματα, από εδώ και πέρα, δε θα έρθουν από την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των βασικών στοιχείων κόστους της εργατικής δύναμης, αλλά από την επιτυχία της πολιτικής των συνολικών αναδιαρθρώσεων, μεταξύ των οποίων και οι ιδιωτικοποιήσεις. Και βέβαια, μιλώντας σήμερα για ιδιωτικοποιήσεις δεν εννοούν την πώληση του Α ή Β περιουσιακού στοιχείου που ανήκει στο Δημόσιο, αλλά τη συνδυασμένη, όπως υποστηρίζουν, κινητοποίηση επενδυτικών κεφαλαίων, με στόχο την πολυεπίπεδη επιχειρηματική δραστηριότητα. Μια άποψη που μπορεί να κυριαρχεί στη λογική των κυβερνώντων, στην πραγματικότητα όμως δεν απέχει και πάρα πολύ από τις επιλεκτικές προσεγγίσεις που κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν αναφέρεται στην υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα. Κεφάλαιο και κυβερνώντες σημειώνουν επιπλέον ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, πρέπει να προσαρμοστεί στα δεδομένα που δημιουργεί η περίοδος που διανύουμε, ως περίοδος οξύτατης οικονομικής κρίσης και πολύ χαμηλών αποτιμήσεων σε πάγια περιουσιακά στοιχεία ή και ολόκληρους τομείς των υποδομών. Αυτό το δεδομένο το αξιοποιούν πλήρως, προκειμένου να πουλήσουν σε καθεστώς βαθιάς κρίσης, δηλαδή, πουλάνε κοψοχρονιά! Βέβαια, το κύριο δεν είναι η τιμή. Το κρίσιμο στοιχείο είναι να υπάρχει κατασταλαγμένη η επιλογή «κάνω» ή «δεν κάνω» ιδιωτικοποιήσεις. «Πουλάω» ή «δεν πουλάω» τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου. Από εκεί και πέρα...

Αν υπάρχει κάτι διαφορετικό στην καταστροφική, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, πολιτική των τωρινών ιδιωτικοποιήσεων, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ήταν ότι ενώ προηγούμενα αναζητούνταν ο μνηστήρας - αγοραστής, που κατά κανόνα ήταν κάποιος επιχειρηματικός όμιλος που λειτουργούσε σε αντίστοιχο κλάδο με την υπό ιδιωτικοποίηση επιχείρηση, το κύριο τώρα είναι ότι αναζητούνται μνηστήρες, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε διάφορα επίπεδα, σε αρκετούς κλάδους, ενώ συνδέονται με πολύπλοκα - πολυδαίδαλα επιχειρηματικά κανάλια, διαθέτοντας και τη σχετική τεχνογνωσία. Κι αυτό, επειδή το πρόγραμμα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας γίνεται πιο ελκυστικό, όταν παρουσιάζεται συνδυασμένα και όχι στη βάση των μεμονωμένων κομματιών.

 

Θεριεύουν στις δικές μας πλάτες

Με αυτόν τον τρόπο, λένε με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο οι θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων, εξασφαλίζεται η ανάπτυξη και η επανεκκίνηση της οικονομίας, όπως αρέσκονται να λένε πρωτοκλασάτα στελέχη των κυβερνώντων κομμάτων. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Αντίθετα, έρχεται κόντρα στην αλήθεια. Για ποια ανάπτυξη μπορεί να γίνει λόγος όταν οι πρώτες κινήσεις που γίνονται μετά την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, είναι η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων; Οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες, η μείωση των μισθών, όχι μόνο δε συνεισφέρουν στην ανάπτυξη, αλλά ισοδυναμούν με ένταση της οικονομικής κρίσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους.

Για ποια ανάπτυξη της ΔΕΗ μπορεί να γίνει λόγος στο φόντο της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας, αφού κάθε απόφαση, κάθε μέτρο που παίρνεται τα τελευταία χρόνια, είναι μέτρο και ρύθμιση που ευνοεί τους ανταγωνιστές της εταιρείας να ριζώσουν στην αγορά, κάτι που επιτυγχάνεται με τη συνεχή αύξηση των τιμολογίων στο ρεύμα; Ανάπτυξη σημαίνει βελτίωση των όρων της παραγωγικής διαδικασίας και αύξηση της κοινωνικής παραγωγής, που οδηγεί στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων. Το άλλο, τα συνεχώς αυξανόμενα κέρδη των επιχειρήσεων, που στηρίζονται στην όλο και μεγαλύτερη λεηλασία και εκμετάλλευση των εργαζομένων δεν είναι ανάπτυξη. Είναι αναπαραγωγή του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης, είναι αναπαραγωγή του συστήματος, που θέλει τους επιχειρηματικούς ομίλους να θεριεύουν και τους εργαζόμενους να οδηγούνται μαζικά στη χρεοκοπία.

Τα ...πάντα όλα

Τα όσα γίνονται, από αυτή τη σκοπιά, με αφετηριακό σημείο το λιμάνι του Πειραιά, είναι ενδεικτικά για τον πολυεπίπεδο και πολυκλαδικό χαρακτήρα της οικονομικής δραστηριότητας του σύγχρονου πολυεθνικού κεφαλαίου, στοιχεία που καθορίζουν και τον προσανατολισμό που τελικά αποκτά και η πορεία - πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Κινέζικα κεφάλαια, που δραστηριοποιούνται στις ναυτιλιακές μεταφορές και στη διάθεση - διαχείριση εμπορευματοκιβωτίων εξασφάλισαν την εγκατάστασή της πολυεθνικής COSCO στον ΟΛΠ, έχοντας στόχο να μετατρέψουν τον Πειραιά σε στρατηγική πύλη για την αύξηση των κινέζικων εξαγωγών σε ολόκληρη τη Νότια και Κεντρική Ευρώπη, τα Βαλκάνια, την Τουρκία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Το σχέδιο είναι απλό: Στον Πειραιά θα καταπλέει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι κινέζικων εμπορευμάτων, τα οποία στη συνέχεια θα ακολουθούν επιμέρους δρομολόγια για συγκεκριμένες αγορές. Η κινέζικη πλευρά, με το που πάτησε το πόδι της στον Πειραιά, εκτίμησε ότι οι εκτάσεις του ΟΛΠ δεν επαρκούν για το μανουβράρισμα των εμπορευματοκιβωτίων που επιδιώκει να διαχειριστεί.

 Γι' αυτό ακριβώς και έσπευσαν να δηλώσουν ενδιαφέρον για την περιοχή του Θριασίου Πεδίου, όπου υπάρχει έκταση μερικών εκατοντάδων στρεμμάτων, ιδιοκτησίας ΓΑΙΟΣΕ, που είναι προς ιδιωτικοποίηση και όπου σχεδιάζονταν να κατασκευαστεί σταθμός εμπορευματοκιβωτίων. Ο σταθμός διαχείρισης των κοντέινερ και οι αποθήκες στο Θριάσιο, όμως, θα είχαν αξία για τους Κινέζους μόνο στην περίπτωση που υπήρχε κάποια απευθείας σύνδεση με το Ικόνιο.
 Ε, λοιπόν εξασφαλίστηκε και αυτό με το στρώσιμο και λειτουργία της σιδηροδρομικής εμπορευματικής γραμμής Ικόνιο - Θριάσιο, που ήδη λειτουργεί από τον περασμένο Φλεβάρη. Με δεδομένα τα παραπάνω βήματα και έχοντας πάντα ως στόχο τις αγορές των Βαλκανίων και της Δυτικής Ευρώπης, οι Κινέζοι παράλληλα με τον πλήρη έλεγχο του ΟΛΠ και του Θριασίου Πεδίου, έχουν δηλώσει «παρών» και για το κομμάτι που λέγεται «ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ». 
Ο καθένας θα επιθυμούσε να ελέγχει από την αρχή μέχρι το τέλος, πλήρως και αποκλειστικά, ολόκληρο το κύκλωμα της διακίνησης των εμπορευμάτων, που παράγονται (όπως παράγονται) σε κάποιο εργοστάσιο της Κίνας, με στόχο να καταναλωθεί σε κάποια επαρχία της Ευρώπης. Εχοντας ως δεδομένο το σχέδιο μετατροπής του Πειραιά σε δικό τους διαμετακομιστικό κόμβο, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος και το ενδιαφέρον που έχει δείξει η κινέζικη πλευρά για την απόκτηση και του αεροδρομίου της «Χόφτιφ», σε ό,τι αφορά το ποσοστό που κατέχει το ελληνικό δημόσιο και οι κυβερνώντες έχουν βαλθεί να ξεπουλήσουν. Στην περίπτωση με τους Κινέζους έχουμε μια διαδικασία απόλυτης συγκέντρωσης κεφαλαίων και ένα σύνολο στοχευμένων εξαγορών από ένα ενιαίο κέντρο οικονομικής -και οπωσδήποτε πολιτικής- εξουσίας, που στην περίπτωση που υλοποιηθούν τα σχέδιά τους, θα βρεθούν, εξαιτίας των ιδιωτικοποιήσεων, να κουμαντάρουν τις εξωτερικές, τουλάχιστον, μεταφορές στη χώρα. Κι όλα αυτά, με πολύ λιγότερο προσωπικό, με πολύ μικρότερα μεροκάματα, με πολύ αθλιότερες συνθήκες εργασίας. Κι αν κάποιος τολμάει και μιλάει για ανάπτυξη, ε να του πούμε ότι όλα αυτά που κάνουν οι επιχειρήσεις της Κίνας, προβλέπουν ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της ντόπιας παραγωγής.

Ο τομέας της ύδρευσης

Διαφορετική μορφή παίρνει από ό,τι φαίνεται η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εδώ, με δεδομένο ότι ο υποψήφιος μνηστήρας πρέπει να διαθέτει την τεχνογνωσία για όλα τα συστήματα που συνδέονται με την υδροδότηση, αλλά και τη διαχείριση ενός τεράστιου δικτύου που απαιτεί συνεχή συντήρηση και εκσυχρονισμό, προκρίθηκε η μέθοδος της κοινοπραξίας επιχειρήσεων που «χτυπάνε» τη δουλειά. Στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, στις τέσσερις προτάσεις που υποβλήθηκαν, οι δύο προέρχονται από κοινοπραξίες ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών (Ελλάκτωρ και ΓΕΚ) με εταιρείες ύδρευσης του εξωτερικού και συγκεκριμένα με τη γαλλική Σουέζ και μία ισραηλινή εταιρεία αντίστοιχα. Οι δύο άλλες προτάσεις που υποβλήθηκαν για την απόκτηση του 51% της ΕΥΑΘ, μία από τον Ρωσοέλληνα επιχειρηματία Σαββίδη και μία από τη λεγόμενη «κίνηση 136», μένει να εξεταστεί αν μπορούν να προχωρήσουν χωρίς να έχουν εξασφαλίσει συνεργασία με κεφάλαια που να δραστηριοποιούνται ήδη στον κλάδο. Για να μας πει κάποιος νοήμων, πού στο καλό βρίσκεται η οικονομική ανάπτυξη στην περίπτωση της ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης; Στο λιγότερο προσωπικό; Στην ακύρωση κάθε εργασιακού δικαιώματος υπήρχε στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ; Στο δικαίωμα των νέων ιδιοκτητών να απασχολούν νέους μερικής απασχόλησης με μηνιάτικο 200 και 300 ευρώ; `Η μήπως στο γεγονός ότι για να γίνουν οι εταιρείες αυτές ελκυστικές για το κεφάλαιο, πολλαπλασιάστηκαν οι τιμές στο νερό;

Στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας το σχήμα είναι επίσης διαφορετικό. 
Εδώ έχουμε, μέχρι στιγμής, μία επιχείρηση που σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνίας σε ηλεκτρική ενέργεια. Τα συσσωρευμένα κεφάλαια που έχουν τοποθετηθεί στη ΔΕΗ κάνουν την επιχείρηση πανάκριβη, με αποτέλεσμα να έχει ήδη κριθεί ότι η οριστική ιδιωτικοποίηση θα ολοκληρωθεί, όταν η ΔΕΗ «σπάσει» σε επιμέρους κομμάτια. Αλλωστε, η υψηλή εξειδίκευση που υπάρχει στο χώρο έχει οδηγήσει στη δημιουργία πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται - εξειδικεύονται σε κάποιους από τους τομείς του κλάδου, για παράδειγμα στα δίκτυα ή τη μεταφορά. Μια τέτοια προσέγγιση, σε έναν ευαίσθητο τομέα που συνδέεται άμεσα με τους γενικότερους ανταγωνισμούς στον κλάδο της Ενέργειας, κατά τη γνώμη των κυβερνώντων δεν ευνοεί μόνο τις προοπτικές ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, αλλά διευκολύνει και επιμέρους στρατηγικούς στόχους ομάδων του κεφαλαίου.
Τα σχέδια κυβέρνησης - τρόικας για τις ιδιωτικοποιήσεις του άμεσου επόμενου διαστήματος, δείχνουν τη βιασύνη της άρχουσας τάξης για την υλοποίηση μιας πολιτικής που συνδέεται άμεσα με την ενίσχυση του κεφαλαίου. Είτε πρόκειται για μεγάλες επιχειρήσεις κλάδων της παραγωγής, είτε για άλλου είδους περιουσιακά στοιχεία, όπως υποδομές και ακίνητα, στην ουσία μιλάμε για την παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων της χώρας, με μοναδικό στόχο να μεταφερθεί το οικονομικό όφελος που υπάρχει από τη λειτουργία τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μιλάμε για μια πολιτική παράδοσης έτοιμων επιχειρηματικών μονάδων, που τώρα καλούνται να προσφέρουν τεράστια κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο. Κάτι που οι κεφαλαιοκράτες θα εξασφαλίσουν με τις συνεχείς ανατιμήσεις στα τιμολόγιά τους, την ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων σε αυτές, την πλήρη υποβάθμιση των προσφερομένων υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια πολιτική που δε σηκώνει ούτε φτιασιδώματα, ούτε βελτιώσεις. Γιατί, ή τάσσεται με τις αποκρατικοποιήσεις, ή λες απλά «όχι». 
Σε αυτόν τον τόπο οι μόνοι που λένε «όχι στις ιδιωτικοποιήσεις» και το υποστηρίζουν με την αγωνιστική τους δράση είναι το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

 

 

ΠΗΓΗ:http://www1.rizospastis.gr