Ο μαγικός κόσμος των Μη Κυβερνητικών Οργανισμών

 

 

Της Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Έχοντας περάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ερευνητικής μου πορείας μέχρι τώρα με το να μελετώ μη κυβερνητικούς και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, δεν μου κάνει καμία εντύπωση η κακή εικόνα που έχουν στο ευρύ κοινό.

Κάνω μια σημείωση να πω ότι, όχι, μη κυβερνητικός και μη κερδοσκοπικός δεν είναι το ίδιο και ούτε συμπίπτουν απαραιτήτως. Κρατήστε το αυτό.

Όλα αυτά τα χρόνια, αισίως 14, το εντυπωσιακό με τους ΜΚΟ είναι ότι δείχνουν συνεχώς ότι απεχθάνονται το κράτος ενώ συνεχώς επιδιώκουν να λαμβάνουν βοήθεια από αυτό. Αυτό είναι άκρως εντυπωσιακό. 

Επίσης, εξίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι είναι φωτογραφικές περιπτώσεις του «κάνω ό,τι καταγγέλλω». Δηλαδή είναι ερμητικά κλειστοί σε ανθρώπους που δεν είναι του συναφιού τους, δεν μιλούν σε κανέναν που δεν εμπιστεύονται λες και έχουν κανένα κρατικό μυστικό (ή μήπως έχουν;), δεν ανοίγουν δεδομένα που είναι υποχρεωμένοι να ανοίξουν δημόσια στις ιστοσελίδες τους κοκ. 

Επίσης, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που πολλοί ΜΚΟ (είτε επίσημοι είτε ανεπίσημοι) είναι εξαιρετικά περισσότερο ρατσιστές από αυτούς που πολεμούν ως τέτοιους. Αστείο δεν είναι;

Είναι όλοι έτσι; Όχι, φυσικά και δεν είναι. Απλά ως συνήθως οι «κακοί» ακούγονται περισσότερο. Και ξέρετε γιατί ακούγονται περισσότερο; Γιατί υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι αν «φωνάζουν» κανείς δεν θα τους αμφισβητήσει. Θα σκέφτονται όλοι, για να έχουν τόσο μεγάλη έκθεση, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

Ξέρω ΜΚΟ που είναι εξαιρετικοί. Που κάνουν πολύ καλή δουλειά, που δεν παρακαλούν καθόλου, που δεν έχει ακουστεί τίποτα γι’αυτούς, που είναι πιο καθαροί και από την καθαριότητα. Είναι συνήθως αυτοί που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την πολιτική ή με θέματα που άπτονται της πολιτικής και των κομμάτων.

Οι ΜΚΟ, σαν νομική μορφή, γίνονται πολλές φορές ένα εξαιρετικός τρόπος να πάνε χρήματα εκεί που θέλουν κάποιοι. Λυπάμαι που το λέω, δεν είναι ότι δεν το υποψιάζεστε κιόλας. 

Επίσης, χρησιμοποιούνται πολύ συχνά, με την επίφαση της ανεξαρτησίας, της ουδετερότητας, της αντικειμενικότητας, για να περάσουν θέσεις και να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Τα δε social media έχουν γίνει πρώτης τάξεως εργαλεία για δηλώσεις -πυροτεχνήματα που αποσκοπούν στο να τραβήξουν την προσοχή, με μεγάλα λόγια και τη μισή αλήθεια αλλά χωρίς να υπάρχει διάθεση (για κάποιον λόγο) να φτάσει το…μαχαίρι στο κόκκαλο.

Δεν είναι ωραίο φυσικά να χαρακτηρίζεται ένας ολόκληρος χώρος από συγκεκριμένους με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό πρέπει ο χώρος να καθαρίζεται μόνος του. Οι ίδιοι οι υγιείς ΜΚΟ θα πρέπει να καθαρίζουν αυτούς που χαλάνε την…πιάτσα, να το πω λίγο πιο λαϊκά. 

Η ερώτηση όμως του ενός εκατομμυρίου είναι τι γίνεται όταν οι απέναντι ΜΚΟ έχουν μπλέξει με άλλους είδους συμφέροντα.

Κοιτάξτε γύρω σας. Πιάστε τα πιο πιασάρικα θέματα. Περιβάλλον. Ανθρώπινα δικαιώματα. Προσφυγικό. Πεδία τα οποία θα απασχολούν την κοινωνία μας για πολλά χρόνια ακόμα, που έχουν δημιουργήσει νομοθεσίες, οικονομικά προγράμματα, πακέτα στήριξης κοκ. Έχουν δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά να αποτελέσουν πόλο έλξης για χρήματα και εξουσία. Έχουν τα φόντα να γίνουν «πρωταγωνιστές» και όσοι έχουν κλείσει τη θέση τους, θα έχουν και τις καλύτερες απολαβές.

Ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο δεν είναι και δεν μπορούν να γίνουν επάγγελμα. 

Εκεί είναι η λεπτή γραμμή που έχει περαστεί από πολλούς. Αυτές οι έννοιες δεν ξεχωρίζουν κόμματα, εθνικότητες, θρησκείες κοκ. Δεν ψάχνουν «λεφτά». Ούτε ξεπλένουν λεφτά. 

Οι διάφοροι ΜΚΟ υφίστανται για να λύσουν προβλήματα, να προτείνουν λύσεις σε προβλήματα, όχι να εξυπηρετούν μικροπολιτικές.

Αλλά η εξουσία, η «φωνή», τα λεφτά έχουν μεγάλη γλύκα… λίγοι μπορούν να αντισταθούν.

 

ΠΗΓΗ. neolaia