Ο προγραμματισμός δράσης γίνεται σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που οι
Σιδηροδρομικοί και όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας, δέχονται ένα συνεχόμενο
ταξικό πόλεμο που δεν έχει τέλος. Το
σύνολο των μέτρων που έχουν παρθεί μέχρι τώρα – και φυσικά συνεχίζονται- σε
βάρος μισθών, συντάξεων και επιδομάτων.
Η αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Οι απολύσεις.
Η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων
εργασίας. Οι σαρωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό,
στην υγεία, στην πρόνοια, στην
παιδεία δεν είναι μέτρα κατοχής από ξένες δυνάμεις, όπως ισχυρίζονται
ορισμένοι που αυτοαποκαλούνται «Ριζοσπάστες»
και αποπροσανατολίζουν το κίνημα, αλλά μέτρα στήριξης της πλουτοκρατίας, ντόπιας
και ξένης, της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, σε βάρος της εργατικής
τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και οι συμμετοχή τους σε αυτές είναι
κατώτερες της επίθεσης που δεχόμαστε. Βασική αιτία για αυτό είναι οι αυταπάτες που
καλλιεργούσαν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες από πρωτοβάθμια μέχρι τριτοβάθμια
συνδικαλιστικά όργανα, διατηρώντας κυρίαρχη την προσδοκία για καλύτερες μέρες
μέσα σε αυτό το σύστημα. Διαμορφώνεται ήδη ο «νέος» κυβερνητικός συνδικαλισμός που προσπαθεί να πείσει τους
εργαζόμενους να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στις δήθεν «αριστερές» διαχειρίσεις του
συστήματος και να εξαντλήσουν την πάλη τους σε διάφορα happenings και …πικ νικ στις
ράγες, χωρίς απεργίες, χωρίς σύγκρουση με τον εργοδότη στους χώρους δουλειάς πλασάροντας
ψευτοριζοσπαστισμό και
ψευτοαγωνιστικότητα.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι τι κίνημα χρειάζεται, ποια πάλη μπορεί να
αποκρούσει και να σταματήσει τα βάσανα των εργαζομένων, σε ποια κατεύθυνση και
με ποιο περιεχόμενο πρέπει να δυναμώσει και να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα
ενωμένο όχι μόνο γενικά, αλλά κατά
κλάδο και σε τοπικό επίπεδο. Σήμερα
περισσότερο από ποτέ η αποκάλυψη των πραγματικών αιτιών της κρίσης (υπερπαραγωγή
- υπερσυσσώρευση), η ενίσχυση των δυνάμεων που παλεύουν ενάντια στα μονοπώλια
και τον καπιταλισμό είναι ζήτημα κρίσιμο για τους αγώνες της εργατικής τάξης,
τη μαζικότητα, τη δυναμική, την προοπτική.
Η περιβόητη εξυγίανση και ανάπτυξη του Σιδηροδρόμου, η πολιτική της
απελευθέρωσης των σιδηροδρομικών μεταφορών που υλοποιείται τα τελευταία χρόνια
με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους στο Σιδηρόδρομο,
αλλά και για τα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας, κινείται στην κατεύθυνση της φιλομονοπωλιακής
ανάπτυξης της χώρας, της ανάπτυξης που πατάει στην ανάπτυξη και κερδοφορία της
κάθε SIEMENS, ALSTOM, BOMBARTIER, HEWLETT PACKARD, COSCO, κατασκευαστικών μονοπωλίων,
μεταφορικών μονοπωλίων κλπ. είτε σαν στρατηγικού επενδυτή (Κυβέρνηση) είτε σαν
στρατηγικού συμμάχου (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ - ΔΙΚΤΥΟ). Οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός πρέπει
να παλεύουν για ένα Σιδηρόδρομο που μπορεί να αναπτυχθεί σε όλη την Ελλάδα. Να
γίνει το βασικό μέσο μεταφοράς των λαϊκών στρωμάτων. Να συνδέει τις διάφορες
περιοχές της χώρας μέσα από ένα πυκνό και αξιόπιστο δίκτυο γραμμών. Να συμβάλει
στην ανάπτυξη της περιφέρειας, του περιβάλλοντος, της βιομηχανίας, της
παραγωγής τροχαίου υλικού και νέων τεχνολογιών. Είναι ρεαλιστικό να υπάρξει
ένας τέτοιος σιδηρόδρομος που θα έχει σαν αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση
των εργατικών και λαϊκών μεταφορικών αναγκών, όχι όμως στα πλαίσια της
σημερινής καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, στον
οποίο το σύνολο των υποδομών, οι μεταφορές, οι ενεργειακές και
πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι τηλεπικοινωνίες, όλοι οι στρατηγικοί τομείς της
οικονομίας θα κοινωνικοποιηθούν και θα αποτελούν λαϊκή περιουσία.
Διεκδικητικό
πλαίσιο:
·
Να μην περάσουν οι πολιτικές ιδιωτικοποίησης του
σιδηροδρόμου (ΤΡΑΙΝΟΣΕ – Μηχανεργοστάσια)
·
Μείωση της τιμής των εισιτηρίων
·
Ένταση των μέτρων ασφαλούς κυκλοφορίας
·
Καμία διαθεσιμότητα – απόλυση εργαζομένου. Επαναφορά
μεταταγμένων. Προσλήψεις προσωπικού με συγκροτημένα δικαιώματα.
·
Να μην υποκύψουμε στη νέα φοροληστεία, να καταργηθούν τα
χαράτσια και οι κεφαλικοί φόροι.
·
Να φορολογηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου στο 45%
(αδιανέμητων και διανεμημένων).
·
Μέτρα προστασίας των ανέργων.
·
Κοινωνική πρόνοια για όλους, δωρεάν υγεία και παιδεία.
·
Διεκδίκηση ΣΣΕ που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες μας
και τη θέση μας στην παραγωγική διαδικασία.
·
Όχι στο πετσόκομμα των συντάξεων και του ΕΦΑΠΑΞ. Δημόσια
Κοινωνική Ασφάλιση.
·
Πλήρη σύνταξη με 30 χρόνια εργασίας χ.ο.η στο 80% του
τελευταίου μισθού. Όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 για τους άνδρες και στα
55 για τις γυναίκες και 55 και 50 αντίστοιχα για τα Β.Α.Ε.
·
Οργανωμένη συλλογική άρνηση πληρωμής όλων των χαρατσιών.
Σε ένα τέτοιο
προσανατολισμό του κινήματος θέλουμε να ενώσουμε τους εργαζόμενους και για μια
τέτοια ταξική ενότητα παλεύουμε.
ΑΣΚΕ-ΕΛΞΗΣ
https://docs.google.com/file/d/0B2IzzOQ9YE_QV1RacmxZVGFZbXM/edit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου