ΚΥΡΙΚΗ 20-3-2016
Του Απόστολου Διαμαντή*
Πρόκειται για μια αμερικανική ιδέα σταδιακής υποκατάστασης του εθνικού κράτους από «ανεξάρτητες αρχές», συχνά χρηματοδοτούμενες από αμερικανικά ιδρύματα.
Στόχος αυτών των ΜΚΟ είναι η υποβοήθηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και επίσης ο σχετικός επηρεασμός της κοινής γνώμης, στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, έτσι ώστε να κάμπτονται οι εθνικές αντιστάσεις στην διαδικασία μετατροπής του χάρτη των κυρίαρχων εθνικών κρατών σε πολιτικές οντότητες μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.
Το αμερικανικό κρατικό «μεταναστευτικό» πολιτικόμοντέλο λοιπόν οφείλει να επιβληθεί ως διεθνής κανόνας, ώστε να διευκολυνθεί η κίνηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μέσω της αποδυνάμωσης της κρατικής κυριαρχίας και της γενικής βούλησης του λαού, θεμέλια των οποίων είναι η εθνική ενότητα.
Η αποδυνάμωση αυτή προκαλείται ακριβώς από την αμφισβήτηση του εθνικού χαρακτήρα του κράτους, το οποίο χάνει έτσι το θεμέλιό του και εν συνεχεία χάνει και τη νομιμοποίησή του από ένα κοινωνικό σώμα με ενιαία πολιτισμικά χαρακτηριστικά.
Η βασική πολιτική θέση όλων αυτών των προσεγγίσεων είναι η εξής:
«Το κράτος είναι μια ανωμαλία του συστήματος».
Σύμφωνα με τη θέση αυτή, η ανωμαλία προκύπτει από τη σύνδεση έθνους και κράτους, εφόσον το κράτος δεσμεύεται από τα εθνικά του θεμέλια, τα οποία δεν του επιτρέπουν να είναι «ανεκτικό».
Προκειμένου να αποδυναμωθεί η κρατική κυριαρχία, κάτι που είναι ο πραγματικός απώτερος αλλά μη ομολογημένος στόχος -ενόψει μιας οικονομίας ολοένα και πιο άϋλης, δηλαδή καθαυτό χρηματιστικής- απωθείται αρχικά το έθνος στη σφαίρα του φαντασιακού, με αποτέλεσμα να αιωρείται έτσι και η λαϊκή βούληση.
Το κράτος απομένει έτσι χωρίς λαϊκά και εθνικά θεμέλια, ανεκτικό γενικά, αλλά εν τέλει ανεκτικό ειδικά: έρμαιο των κινήσεων του χρήματος – ή και των όπλων εάν χρειαστεί.
Διότι, όπως γράφει ο Waltzer, «η πολιτική περιορισμένης δύναμης, ίσως εξαρτάται από τη χρήση βίας μέσω ενός είδους πολέμου…Μια πιο έμμεση προσέγγιση της αλλαγής καθεστώτος είναι εξίσου δικαιολογημένη ακόμη και πριν από ένα δίκαιο πόλεμο.
Πράγματι, η αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης θα καθιστούσε τον πόλεμο περιττό, συνεπώς άδικο».
Η «πολιτική περιορισμένης δύναμης» ασκείται από τις ΜΚΟ, που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και των πολιτικών ομάδων.
Εάν επιτύχουν να ανατρέψουν την ανεπιθύμητη κυβέρνηση, τότε ο πόλεμος είναι περιττός και άδικος. Εάν όμως αποτύχουν τότε ο πόλεμος είναι «δίκαιος».
Ο Waltzer ήταν σύμβουλος του Κλίντον και θεωρητικός των «δίκαιων» πολέμων εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και όσων κρατών δεν θεωρούνται «δημοκρατικά».
Ο ρόλος λοιπόν των ΜΚΟ είναι καθαρά πολιτικός.
Όταν η δράση τους έχει ανθρωπιστικό μανδύα συνήθως στοχεύουν στην υποκατάσταση των κρατικών λειτουργιών, στην σταδιακή αντικατάσταση των κρατικών θεσμών, των θεσμών του εθνικού κράτους δηλαδή, από τις «ανεξάρτητες αρχές», οι οποίες δεν ελέγχονται από τους θεσμούς του εθνικού κράτους καιχρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκά κονδύλια συνήθως ή από την ΟΥΝΕΣΚΟ ή από τον ΟΗΕ ή από Ιδρύματα που συνδέονται με την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Σταδιακά ωστόσο τα ίδια τα υπουργεία αρχίζουν να χρημοτοδοτούν και να κατευθύνουν ΜΚΟ, υπονομεύοντας έτσι εκ των έσω την κρατική ισχύ.
Στην ελληνική περίπτωση τη δράση των ΜΚΟ προώθησε αποφασιστικά η κυβέρνηση Σημίτη, την συνέχισε φυσικά η ΝΔ και την ολοκλήρωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ήδη από τη θητεία του στο ΥΠΕΞ επί Σημίτη αποδυνάμωσε το ρόλο των διπλωματικών υπηρεσιών του ελληνικού ΥΠΕΞ και τις αντικατέστησεαπό τους συμβούλους του υπουργού, που προέρχονταν από τα αμερικανικά ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής.
Όλοι εξάλλου θυμούνται την ρήση του Πάγκαλου, ότι μέσα στο ελληνικό ΥΠΕΞ δεν μιλάνε καν ελληνικά, αλλά μόνον αγγλικά.
Οι σύμβουλοι αυτοί, ασχολούμενοι κυρίως με την προώθηση των αμερικανικών σχεδίων στα Βαλκάνια (πχ. Σχέδιο Ανάν, Σκοπιανό, μουσουλμανική μειονότητα κλπ), χρηματοδοτούσαν αντίστοιχα και διάφορες απίθανες «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ, οι οποίες ροκάνιζαν τους πόρους ενός κράτους που όδευε προς την χρεωκοπία.
Φυσικά εδώ είναι Ελλάδα. Και κάποιοι που ανακατεύθηκαν με τις ΜΚΟ πιθανόν και να πλούτισαν.
Σιγά το θέμα. Οι μόνοι ήταν;
Όλοι οι έξυπνοι έφαγαν από τις σάρκες αυτού του έθνους και τώρα έρχονται με τα μνημόνια να φάνε και τα κόκαλα.
*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και Συγγραφέας. ( Άρθρο του 2014)
ΠΗΓΗ. protagon.gr
Του Απόστολου Διαμαντή*
Πρόκειται για μια αμερικανική ιδέα σταδιακής υποκατάστασης του εθνικού κράτους από «ανεξάρτητες αρχές», συχνά χρηματοδοτούμενες από αμερικανικά ιδρύματα.
Στόχος αυτών των ΜΚΟ είναι η υποβοήθηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και επίσης ο σχετικός επηρεασμός της κοινής γνώμης, στο εσωτερικό των εθνικών κρατών, έτσι ώστε να κάμπτονται οι εθνικές αντιστάσεις στην διαδικασία μετατροπής του χάρτη των κυρίαρχων εθνικών κρατών σε πολιτικές οντότητες μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.
Το αμερικανικό κρατικό «μεταναστευτικό» πολιτικόμοντέλο λοιπόν οφείλει να επιβληθεί ως διεθνής κανόνας, ώστε να διευκολυνθεί η κίνηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μέσω της αποδυνάμωσης της κρατικής κυριαρχίας και της γενικής βούλησης του λαού, θεμέλια των οποίων είναι η εθνική ενότητα.
Η αποδυνάμωση αυτή προκαλείται ακριβώς από την αμφισβήτηση του εθνικού χαρακτήρα του κράτους, το οποίο χάνει έτσι το θεμέλιό του και εν συνεχεία χάνει και τη νομιμοποίησή του από ένα κοινωνικό σώμα με ενιαία πολιτισμικά χαρακτηριστικά.
«Το κράτος είναι μια ανωμαλία του συστήματος».
Σύμφωνα με τη θέση αυτή, η ανωμαλία προκύπτει από τη σύνδεση έθνους και κράτους, εφόσον το κράτος δεσμεύεται από τα εθνικά του θεμέλια, τα οποία δεν του επιτρέπουν να είναι «ανεκτικό».
Προκειμένου να αποδυναμωθεί η κρατική κυριαρχία, κάτι που είναι ο πραγματικός απώτερος αλλά μη ομολογημένος στόχος -ενόψει μιας οικονομίας ολοένα και πιο άϋλης, δηλαδή καθαυτό χρηματιστικής- απωθείται αρχικά το έθνος στη σφαίρα του φαντασιακού, με αποτέλεσμα να αιωρείται έτσι και η λαϊκή βούληση.
Το κράτος απομένει έτσι χωρίς λαϊκά και εθνικά θεμέλια, ανεκτικό γενικά, αλλά εν τέλει ανεκτικό ειδικά: έρμαιο των κινήσεων του χρήματος – ή και των όπλων εάν χρειαστεί.
Διότι, όπως γράφει ο Waltzer, «η πολιτική περιορισμένης δύναμης, ίσως εξαρτάται από τη χρήση βίας μέσω ενός είδους πολέμου…Μια πιο έμμεση προσέγγιση της αλλαγής καθεστώτος είναι εξίσου δικαιολογημένη ακόμη και πριν από ένα δίκαιο πόλεμο.
Πράγματι, η αποτελεσματικότητα αυτής της προσέγγισης θα καθιστούσε τον πόλεμο περιττό, συνεπώς άδικο».
Η «πολιτική περιορισμένης δύναμης» ασκείται από τις ΜΚΟ, που στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης και των πολιτικών ομάδων.
Εάν επιτύχουν να ανατρέψουν την ανεπιθύμητη κυβέρνηση, τότε ο πόλεμος είναι περιττός και άδικος. Εάν όμως αποτύχουν τότε ο πόλεμος είναι «δίκαιος».
Ο Waltzer ήταν σύμβουλος του Κλίντον και θεωρητικός των «δίκαιων» πολέμων εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και όσων κρατών δεν θεωρούνται «δημοκρατικά».
Ο ρόλος λοιπόν των ΜΚΟ είναι καθαρά πολιτικός.
Όταν η δράση τους έχει ανθρωπιστικό μανδύα συνήθως στοχεύουν στην υποκατάσταση των κρατικών λειτουργιών, στην σταδιακή αντικατάσταση των κρατικών θεσμών, των θεσμών του εθνικού κράτους δηλαδή, από τις «ανεξάρτητες αρχές», οι οποίες δεν ελέγχονται από τους θεσμούς του εθνικού κράτους καιχρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκά κονδύλια συνήθως ή από την ΟΥΝΕΣΚΟ ή από τον ΟΗΕ ή από Ιδρύματα που συνδέονται με την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Σταδιακά ωστόσο τα ίδια τα υπουργεία αρχίζουν να χρημοτοδοτούν και να κατευθύνουν ΜΚΟ, υπονομεύοντας έτσι εκ των έσω την κρατική ισχύ.
Στην ελληνική περίπτωση τη δράση των ΜΚΟ προώθησε αποφασιστικά η κυβέρνηση Σημίτη, την συνέχισε φυσικά η ΝΔ και την ολοκλήρωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ήδη από τη θητεία του στο ΥΠΕΞ επί Σημίτη αποδυνάμωσε το ρόλο των διπλωματικών υπηρεσιών του ελληνικού ΥΠΕΞ και τις αντικατέστησεαπό τους συμβούλους του υπουργού, που προέρχονταν από τα αμερικανικά ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής.
Όλοι εξάλλου θυμούνται την ρήση του Πάγκαλου, ότι μέσα στο ελληνικό ΥΠΕΞ δεν μιλάνε καν ελληνικά, αλλά μόνον αγγλικά.
Οι σύμβουλοι αυτοί, ασχολούμενοι κυρίως με την προώθηση των αμερικανικών σχεδίων στα Βαλκάνια (πχ. Σχέδιο Ανάν, Σκοπιανό, μουσουλμανική μειονότητα κλπ), χρηματοδοτούσαν αντίστοιχα και διάφορες απίθανες «ανθρωπιστικές» ΜΚΟ, οι οποίες ροκάνιζαν τους πόρους ενός κράτους που όδευε προς την χρεωκοπία.
Φυσικά εδώ είναι Ελλάδα. Και κάποιοι που ανακατεύθηκαν με τις ΜΚΟ πιθανόν και να πλούτισαν.
Σιγά το θέμα. Οι μόνοι ήταν;
Όλοι οι έξυπνοι έφαγαν από τις σάρκες αυτού του έθνους και τώρα έρχονται με τα μνημόνια να φάνε και τα κόκαλα.
*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι Πανεπιστημιακός και Συγγραφέας. ( Άρθρο του 2014)
ΠΗΓΗ. protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου