Το κοινόν περί δικαίου αίσθημα... Της Λιάνας Κανέλλη

ΚΥΡΙΑΚΗ 20-3-2016

 

 Οταν ο κ. Μουζάλας πριν από ελάχιστο, για να εξαλειφθεί η μνήμη, καιρό, ζητούσε να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις των ναυτεργατών και να λυθούν οι κάβοι, ώστε να μεταφερθούν καραβιές προσφύγων απ' τα νησιά στον Πειραιά, δεν απειλούσε την πατρίδα. 

 

 

Μόνο τη χειμαζόμενη εργατική της τάξη και τον αγώνα επιβίωσής της. Αντικομμουνισμός με προσφυγικό, αλληλέγγυο γάντι.

 

Οταν πριν από δεκαεφτά χρόνια, έγραφα και φώναζα, παρέα με ελάχιστους εκτός ΚΚΕ, για το βρώμικο παιχνίδι των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που είχαν στηθεί για να εκτελούν τη βρωμοδουλειά κυβερνήσεων και κεφαλαιουχικών συμφερόντων, καθώς πληθωριστικά κατέκλυζαν το δημόσιο βίο, ήμουνα «φαιοκόκκινη» κ.λπ. κ.λπ.!

Οταν το 2000-1 ως βουλευτής του ΚΚΕ, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατήγγειλα το διορισμό του υπερ-γιατρού χωρίς σύνορα Μπερνάρ Κουσνέρ ως «πρωθυπουργού» του ΝATO (KFOR) στο μαρτυρικό Κόσσοβο, προγκαριζόμουνα περίπου ως ερυθρά πόρνη... 

 

Πικρά μετανιώνοντας που είχα συντονίσει κάμποσους «μαραθώνιους» συλλογής χρημάτων στα κρατικά και μη κανάλια υπέρ τους, «χρηματοδοτώντας» έτσι την... καριέρα του με τα λεφτά των φτωχών πονόψυχων Ελλήνων. 

 

Τώρα που οι φασιστοναζίδες στην ΕΕ, αλλού κυβερνάνε με μάσκες κι αλλού χωρίς, οι αριστεροδέξιοι κεφαλαιοκράτες βρήκαν αποτελεσματικότερο θεριό για να ποδηγετήσουν μάζες, κι άρχισαν να τις αποκαθηλώνουν γιατί πια δε συμφέρουν.

 

Οταν επί δεκαετίες κραύγαζα για τις εξωχώριες εταιρείες, τις διαβόητες «οφσόρ», που ως κεντρική πολιτική επιλογή της ευρωλυκοσυμμαχίας, έδειχναν για ποιους ισχύουν σύνορα και Σένγκεν και Δουβλίνα, δηλαδή τους λαούς - πρόσφυγες εν δυνάμει κι ανά πάσα, συμφέρουσα το κεφάλαιο, στιγμή, δεν είχαν έρθει καραμπινιέροι στα ελληνοαλβανικά σύνορα, δεν είχαν έρθει Αυστριακοί χωροφυλάκοι στα ελληνοβουλγαρικά, μήτε το ΝΑΤΟ στο γκρίζο Αιγαίο.

Οταν κατέθετα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης απέναντι στην Κάρλα Ντελ Πόντε για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, κάτι ντόπια τσιράκια και πληρωμένοι κονδυλοφόροι έχυναν δηλητήριο για «κομμουνιστική στήριξη στον δικτάτορα Μιλόσεβιτς» κι άλλα τέτοια φαιόφαιδρα.

 

Ημουν «μελό» απέναντι στο γιουγκοσλαβικό διαμελισμό. 

Το ίδιο κι όταν σπάραξα και ούρλιαξα στη Ρουάντα. Κι απ' τη φρίκη που μετέφερα σε τηλεόραση κι ένα βιβλίο, ελάχιστα αναπαράχτηκαν ως «προσφυγιά μετά τη μεγαλύτερη σφαγή του 21ου αιώνα» γιατί ήταν μακριά, μόνο μαυράκια τα παιδιά, κι η υποσαχάρια Αφρική δεν είχε μπει στο στόχαστρο ακόμη των... διεθνών επενδύσεων.

 

Οταν πρωτοέγραψα για το «ΕΪΤΖ ως όπλο» πίσω το 1983 ήμουνα ακραία που φαντασιωνόταν χειραγώγηση μαζών κι άλλα τέτοια «προοδευτικά» της εποχής, που ανάθεμα κι αν γνώριζαν περί τίνος πρόκειται, ενώ τα φιογκάκια δε διακοσμούσαν τις οθόνες μια μέρα κάθε χρόνο. 

Ασε που κανείς δεν φανταζόταν τότε, μήτε κι εγώ δηλαδή, πως στον 21ο αιώνα, οι οροθετικοί μαζί με καρκινοπαθείς κι άλλους «ακριβούς» ασθενείς, θα διαπραγματεύονταν τη ζωή τους με τρόικες και κουαρτέτα στα πλαίσια απασφαλισμένου Ασφαλιστικού...

Αυτήν την άναρχη καθόλου υγιεινή σαλάτα αναμνήσεων δεν θα την ανακάτευα, και δη εδώ, στη γωνιά που ελεύθερα λέω τη γνώμη μου για την πατρίδα χωρίς να την αποκόβω από τη θέση της στο γεωπολιτικό χάρτη των επιλογών της, αν δεν γεννιόμουνα σα σήμερα, ακριβώς πριν από εξήντα δύο χρόνια, οπότε η αναδρομή σε σβησμένα κεριά είναι ακούσια βίαιη και παρηγορητικά υποκειμενική. 

 

Την πυροδότησε όμως αυτό το αίσθημα σιχαμάρας, η ναυτία που σε πιάνει όταν τσαλαπατιέται το κοινό περί δικαίου αίσθημα. 

 

Εννοια συκοφαντημένη, αλλά πάντα παρούσα στο κοινωνικό, ατομικό και συλλογικό υποσυνείδητο, όπου Γης και θάνατος. 

 

Την πυροδότησε το αίσθημα πως έζησα, να δω τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά να πηγαίνει σπιτάκι του, έχοντας ομολογήσει πως έσφαξε τον Φύσσα, χωρίς να έχει δικαστεί. 

 

Τον φαντάζομαι να βλέπει στην τηλεόραση τον Τραμπ να λέει καλολογίες για την Κου Κλουξ Κλαν, να χαζεύει τα βιντεάκια του «Ισλαμικού Κράτους» και να παίρνει ιδέες, να χαίρεται την Τζολί να δηλώνει πως δεν βλέπει να τελειώνει το δράμα των προσφύγων, αφήνοντάς του ακούσια λίπασμα για μελλοντική δράση, και τη μάνα του Παύλου να προσπαθεί να μείνει ζωντανή ανάμεσά μας, μάρτυρας του ακατανόητου. 

 

Θυμήθηκα «πρωτοσέλιδα» σήμερα που το αόρατο χέρι της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς πόνου, αποφάσισε να ανακηρύξει την 20ή Μαρτίου Παγκόσμια Μέρα Ευτυχίας. 

Περί Δικαίου, μπορεί. 

Περί Αισθήματος μπορεί. 

Κοινόν όμως;

ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ