Στις 30 Δεκεμβρίου 2019, ο Pedro Sanchez, πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), και ο Pablo Iglesias, επικεφαλής της συμμαχίας σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων «Unidas Podemos» (συμμετέχει και το «μεταλλαγμένο» ΚΚ Ισπανίας), υπέγραψαν τη συμφωνία του λεγόμενου «προοδευτικού συνασπισμού», η οποία οδήγησε, τον Ιανουάριο του 2020, στον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού.
Αυτή η κυβέρνηση προβάλλεται ως «προοδευτική» και «αριστερή» σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25. Τι έχει καταφέρει όμως μέχρι σήμερα αυτή η «προοδευτική» κυβέρνηση;
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Με βάση τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ μεταξύ 2021 και 2022, ο πραγματικός μισθός (αυτός δηλαδή που συνυπολογίζει τις απώλειες από τον πληθωρισμό) μειώθηκε κατά 5,3%.
Ποια ήταν όμως η πολιτική της κυβέρνησης Sanchez απέναντι στην ακρίβεια;
Οπως και η κυβέρνηση της ΝΔ στην Ελλάδα καθιέρωσε σύστημα τύπου «fuel pass» με ολιγόμηνη επιδότηση στην τιμή των καυσίμων. Στη συνέχεια, ακόμα κι αυτή την κατάργησε για τα λαϊκά νοικοκυριά και τη διατήρησε μόνο για τους επιχειρηματικούς ομίλους, τους εφοπλιστές και συγκεκριμένες κατηγορίες επαγγελματιών.
Ο,τι κονδύλι ακριβώς περιέκοψε από τον λαό, που συνεχίζει να αντιμετωπίζει τον εφιάλτη των ακριβών καυσίμων, το μετέφερε στη λεγόμενη μείωση των συντελεστών ΦΠΑ (από το 10% στο 5% και από το 4% στο 0%) ορισμένων μόνο ειδών διατροφής, στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη, και με ορίζοντα ισχύος έως τις 30 Ιούνη 2023, μέτρο που εξήρε ο ΣΥΡΙΖΑ ως «ανακούφιση» τάχα των λαϊκών νοικοκυριών.
Ομως ακόμα και μετά απ' αυτές τις μειώσεις του ΦΠΑ, τον Μάρτη του 2023 οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν κατά 16,5% σε σχέση με τον ίδιο μήνα πέρυσι. Αλλά κι ανάμεσα στους τελευταίους μήνες σημειώνεται νέα αύξηση των τιμών. Τον Δεκέμβρη του 2022, πριν από τη μείωση του ΦΠΑ, η τιμή ενός λίτρου γάλακτος ήταν 1,08 ευρώ. Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Γενάρη 2023, μετά τη μείωση του ΦΠΑ, η τιμή του ήταν 1,04 ευρώ. Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Γενάρη αυξήθηκε σε 1,09 ευρώ.
«Μηδέν εις το πηλίκο», λοιπόν για τα νοικοκυριά, σε αντίθεση με τις εταιρείες διανομής, για τις οποίες η μείωση αυτή σημαίνει έμμεση επιδότηση, αφού για παράδειγμα η αύξηση των 5 λεπτών στο γάλα δεν χρειάζεται να δηλωθεί ως εισόδημα από ΦΠΑ.
Σχετικά με την αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας, λίγα λόγια χρειάζονται για το λεγόμενο «ιβηρικό» μοντέλο, που εφαρμόζεται επίσης στην Πορτογαλία και αφορά την επιβολή πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου που προορίζεται μόνο για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Η εφαρμογή του πλαφόν σήμανε ουσιαστικά μεγάλες κρατικές επιδοτήσεις, για να καλυφθεί η διαφορά ανάμεσα στις πολύ υψηλές τιμές αγοράς του εισαγόμενου φυσικού αερίου και στις τιμές πώλησης για την εγχώρια κατανάλωση, με κρατική επιδότηση της τιμής φυσικού αερίου και άνθρακα στη χονδρεμπορική αγορά.
Ο,τι γλίτωσαν οι Ισπανοί εργαζόμενοι ως καταναλωτές, το πλήρωσαν ως φορολογούμενοι, με τους έμμεσους και άμεσους φόρους. Πληρώνει δηλαδή ο Ισπανός εργαζόμενος μέσω της φορολογίας του για να μπορεί το μεγαλύτερο ισπανικό μονοπώλιο Ενέργειας, η «Iberdrola», να σημειώνει 28,9% αύξηση κερδών το τρίτο τρίμηνο του 2022 σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, πριν την εφαρμογή της εξαίρεσης.
Μέχρι τη στιγμή που η κρατική επιδότηση θα πάψει, οπότε θα «αναγκαστεί» να αυξήσει και πάλι τις τιμές... Φαύλος κύκλος που καταλήγει σε συγκεκριμένο σημείο, δηλαδή τον λαό να πληρώνει για την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση προχώρησε και σε αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που αποτελούν προαπαιτούμενα της ΕΕ για την εκταμίευση κονδυλίων από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Ετσι, τον Φλεβάρη του 2022 το κοινοβούλιο της Ισπανίας επικύρωσε την αποκαλούμενη «εργασιακή μεταρρύθμιση» που πρότεινε η κυβέρνηση.
Παρά την κυβερνητική προπαγάνδα «περί κατάργησης» (σημ. της εξίσου αντεργατικής) μεταρρύθμισης του 2012 της κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος, όχι μόνο παρέμεινε ο αντεργατικός πυρήνας της (ομαδικές απολύσεις, μείωση αποζημίωσης), αλλά ενισχύθηκαν οι μηχανισμοί «ευελιξίας» με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της εργοδοσίας, τις οποίες μπορεί πλέον κάλλιστα να επικαλείται για να απολύει, να αλλάζει βλαπτικά για τους εργαζόμενους συμβάσεις, μισθούς κ.λπ.
Σε αυτήν την κατεύθυνση λειτουργεί το πρόγραμμα ΕRTE (Προσωρινής Διαθεσιμότητας και Μερικής Ανεργίας). Το πρόγραμμα προβλέπει προσωρινές απολύσεις με αναστολή εργασίας λόγω «ανωτέρας βίας», που επιστρατεύτηκε στην πανδημία του COVID και η ...«αριστερή κυβέρνηση» το επέκτεινε και σε επιχειρήσεις που επικαλούνται «περιορισμό» της παραγωγής ή κώλυμα. Ετσι, οι εργοδότες θα μπορούν να προσλαμβάνουν και να απομακρύνουν εργαζόμενους με την επίκληση της «τρέχουσας δραστηριότητάς τους» και του «φόρτου εργασίας», δηλαδή ό,τι εξυπηρετεί την κερδοφορία τους.
Ομως δεν έμειναν μόνο σε αυτά... Πήγαν κι ένα βήμα παραπέρα στην ένταση της εκμετάλλευσης, με τον Μηχανισμό RED για Ευελιξία και Σταθεροποίηση της Απασχόλησης. Πρόκειται επί της ουσίας για μια νέα μορφή «Προσωρινής Διαθεσιμότητας και Μερικής Ανεργίας»/ΕRΤΕ, προκειμένου να μειώνουν ώρες εργασίας και να αναστέλλουν συμβάσεις, με τη στήριξη του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων, όταν δηλώνουν «οργανωτικά, παραγωγικά ή οικονομικά προβλήματα», δηλαδή όποτε θέλουν.
Για να συνειδητοποιήσει κανείς τη «δικαιοσύνη παντού» που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στην Ισπανία με «προοδευτική διακυβέρνηση», αρκεί και μόνο να ειπωθεί ότι η Ισπανία είναι τρίτη χώρα στην Ευρώπη με τα περισσότερα εργατικά «ατυχήματα» - εργοδοτικά εγκλήματα. Για τα θανατηφόρα, τα αστικά δικαστήρια χρειάζονται κατά μέσο όρο 5 χρόνια και 9 μήνες (!) για να αποδώσουν ευθύνες, ενώ στο 20% των υποθέσεων η εργοδοσία «βγαίνει λάδι».
Επόμενο «προαπαιτούμενο» ήταν η «συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση», η οποία επικυρώθηκε κι αυτή στα τέλη Μάρτη. Οι Ισπανοί έχουν βγει ήδη στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, όχι για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης όπως στη Γαλλία, γιατί αυτή στην Ισπανία είναι ήδη στα 65 χρόνια και τα διατηρούν εναλλάξ με το Λαϊκό Κόμμα ως κόρη οφθαλμού εδώ και χρόνια.
Με τον νέο νόμο σε βάρος των συνταξιούχων, παγιώνονται οι περικοπές από τη μεταρρύθμιση του 2011, γιατί το αστικό, εχθρικό για τον λαό κράτος, ανεξάρτητα από κυβέρνηση Λαϊκού Κόμματος ή Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), πάνω από όλα έχει αντιλαϊκή συνέχεια: Οι κατώτατες συντάξεις εξακολουθούν να είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, διαιωνίζεται το χάσμα των φύλων, βαθαίνει την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου συστήματος και το κυριότερο μπαίνουν οι προϋποθέσεις για να θεωρείται η σύνταξη ατομικό επενδυτικό προϊόν.1
Στους δρόμους όλο αυτό το διάστημα βρίσκονται επίσης γιατροί, υγειονομικοί, εργαζόμενοι από άλλους κλάδους, διαμαρτυρόμενοι για τις συνεχείς περικοπές στο δημόσιο σύστημα Υγείας, την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας του προσωπικού. Οι ελλείψεις γιατρών είναι μεγάλες και υπάρχουν υπηρεσίες που δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τους ειδικευόμενους ιατρούς, η απασχόληση των οποίων θα έπρεπε να είναι υποστηρικτική.
Λόγω των μεγάλων ελλείψεων προσωπικού, 700.000 άνθρωποι ήταν στην αναμονή για μια χειρουργική επέμβαση στις αρχές του έτους. Την ήδη άσχημη κατάσταση έρχεται να επιδεινώσει το πέρασμα της διαχείρισης των υπηρεσιών Υγείας στις Περιφέρειες. Η κατάσταση στη Μαδρίτη είναι χαρακτηριστική, αλλά όχι η μοναδική.
Η επαναλειτουργία μετά την πανδημία των 37 πρώην υπηρεσιών επειγόντων περιστατικών πρωτοβάθμιας περίθαλψης (SUAPs) και η συγχώνευση με τις 40 Υπηρεσίες Αγροτικής Φροντίδας (Servicios de Atencion Rural - SAR) δημιούργησαν ένα νέο σχήμα που ονομάζεται Σημείο Συνεχούς Φροντίδας (Puntode Atencion Continuada - PAC). Ολα αυτά συνεπάγονται νέες περικοπές σε προσωπικό.
Την ίδια ώρα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι αλωνίζουν και είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το σύστημα δημόσιας Υγείας έχασε 4.200 εργαζόμενους τον τελευταίο χρόνο, ο ιδιωτικός τομέας κέρδισε 9.500, με τον ισπανικό λαό να βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Κι ενώ εμπορευματοποιείται και υποχρηματοδοτείται η Υγεία, σύμφωνα με το Κέντρο Μελετών για την Ειρήνη Delas (Center Delas d'Estudis per la Pau), οι στρατιωτικές δαπάνες της Ισπανίας σε πραγματικές τιμές για το 2023 θα ανέλθουν σε 27,6 δισ. ευρώ, ποσό υπερδιπλάσιο απ' αυτό που αναλογεί στο υπουργείο Αμυνας και πάνω από το 2% του ΑΕΠ που προβλέπει το ΝΑΤΟ.
Από κάθε 10 ευρώ που επενδύει το κράτος το 2023, τα 3 θα είναι για όπλα.2 Εξηγείται έτσι και το γεγονός, σύμφωνα με το Kiel Institute for the World Economy, ότι η Ισπανία είναι μία από τις 20 χώρες που έστειλαν τη μεγαλύτερη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία, με κάθε είδους άρματα, πολεμικό υλικό και εκπαίδευση ουκρανικών στρατευμάτων.3
Είναι η ίδια «προοδευτική» κυβέρνηση που φιλοξενούσε την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, ενώ το περασμένο καλοκαίρι μοίραζε συγχαρητήρια στις δυνάμεις καταστολής της Ισπανίας και του Μαρόκου για το έγκλημα που διέπραξαν απέναντι σε κατατρεγμένους πρόσφυγες στη Μελίγια.
Παραπομπές:
1.https://www.cig.gal/nova/cig-ela-e-intersindical-din-non-a-reforma-das-pensions-que- consolida-os-recortes-de-2011-e-da-novos-pasos-nesa-direccion.html
2.https://centredelas.org/actualitat/factsheetgastomilitarrealpara2023/?lang=es
3.https://www.lamarea.com/2023/04/11/armas-dinero-formacion-contribucion-de-espana-guerra-en-ucrania/
ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου