Στα Γιάννινα του φθινοπώρου της Ζωής Δικταίου

Πρώτη βροχή,

βαριά μπακίρια,

στα Γιάννινα του φθινοπώρου

η λίμνη πάχνιζε άσπρο ασήμι και καημό,

δεν θα πεθάνω από ενοχή,

έχω γεφύρια και ποτάμια του συνόρου,

κυρά Φροσύνη,

απ’ τη λάσπη μαύροι ίσκιοι ερημίτες

θα ξαναγράψουν στον εξώστη το χαμό.

Δεν μετανιώνεις

και γι’ αυτό δεν επιστρέφεις

πρωτόγνωρα όλα, αρχαία μήτρα μυστική,

παίρνεις το κάρβουνο

απ’ τα χέρια της Διώνης

γράφεις ονόματα σε πέτρα μυθική,

ο νικημένος, πάντα θά ’σαι

μουσαφίρης του οδοιπόρου

και θά ’μαι σπίθα που θ’ ανάβει πάντα εκεί.

Πέφτει η βροχή,

συρτό αεράκι καταπράσινα νερά,

πρώτη βροχή, λίγες οι φλέβες που θυμάσαι

δες, κατεβαίνει ο ουρανός να βρεις βουνά,

Μοίρα βροχή,

Δαίμονες ήχοι, στην ομίχλη η ζωή μου

σέρνεται η νύχτα σε τοπία θλιβερά,

στην πετρωμένη σου παλάμη συλλαβίζεις

ό,τι αγαπούσες απ’ τον κόσμο μια φορά.

Βροχή στη λίμνη,

γυμνή σάρκα

και μια αδέσποτη φωνή απ’ το πουθενά,

κρυφά απ’ τα βλέμματα ξεπλένει ς την πληγή μου,

στο Μιτσικέλι πάλι αστράφτει και βροντά

με κεραυνούς λούζονται οι Λάμιες πριν βραδιάσει,

έβενος ,μαύρα από κατράμι τα μαλλιά,

πλανόδιος έρωτας ,φίδια σφυρίζουν στα καλάμια

στην κόψη τ’ άστρου κρασί ο θάνατος κερνά.

Κάθε Σεπτέμβρη,

ένας έρωτας, κρυφά παλιά σημάδια,

στριφογυρίζω στ’ αλωνάκι του γκρεμού,

θα ’ρθεις Νοέμβρη,

τάματα, ξόβεργα, βαθιά στεγνά πηγάδια

σηκώνεις λέξεις απ’ το χώμα πριν βραχούν,

γέρνουν τα φύλλα

σ’ ένα γέλιο σου σβησμένο

σκληρό το αντίο θα ειπωθεί του μισεμού.

Σέρνω την έρημο

διπλές σαΐτες οι ματιές στα ξεχασμένα,

σώμα μου γυάλινο,

μια αστροφεγγιά του Νότου λαχταρώ,

να μετρηθείς σ’ ένα μου δάκρυ στη Δωδώνη

βρέχει, ο αρχάγγελος θα σύρει το χορό.

Κρατάς το άπιαστο, η σκέψη μαστιγώνει

ψυχή μου λάβαρο

σε ξεδιπλώνω και τον Χάρο τιμωρώ.

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

Με την πρώτη του φθινοπώρου βροχή στη λίμνη

Γιάννινα, 4 Σεπτέμβρη 2019

ΠΗΓΗ. atexnos.gr