Γλυκά Νερά - Κι όμως... δεν φταίει ο σκύλος!

**Της Ρενάτας Γρυπάρη, Ενεργειακή εκπαιδεύτρια σκύλων (renata@skylosgiaspiti.gr)

Ακούσαμε όλοι την τραγική είδηση για το θάνατο ενός βρέφους 2 μηνών, μετά από επίθεση από τον σκύλο της οικογένειας στα Γλυκά Νερά.
Ακούστηκαν πάλι κορώνες αντιφιλοζωικές, φωνές σκοταδισμού και σχόλια άνευ προηγουμένου για το περιστατικό.

Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε μάθει να αναλύουμε με νηφαλιότητα τις παραμέτρους, με αποτέλεσμα αντί να υπάρχει μια εποικοδομητική για την κοινωνία συζήτηση, να καταλήγει σε μια στείρα αντιπαράθεση μεταξύ φιλόζωων και μη φιλόζωων, που δεν οδηγεί πουθενά και κατεβάζει τον πήχη του πολιτισμού.

Οι μεν κατηγορούν τους κηδεμόνες και οι δε τον σκύλο. Ποιός όμως φταίει τελικά;

Το συγκεκριμένο περιστατικό δυστυχώς αποτελούσε ένα "προαναγγελθέν έγκλημα".
Φίλη της οικογένειας δήλωσε πως ο σκύλος εκδήλωνε ζήλια προς το βρέφος από την στιγμή της γέννησής του και γι’ αυτό το είχαν πάντα στο μπαλκόνι.

Αυτή είναι η καταλυτική φράση που λύνει όλο το μυστήριο.

Ιδού, τα τρία λάθη, που οδήγησαν στην τραγωδία:

1) Οι κηδεμόνες ΥΠΟΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗ ΖΗΛΙΑ του σκύλου. 

Τις περισσότερες φορές η γνωριμία ενός βρέφους με τον σκύλο της οικογένειας είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις, που χρειάζεται χρόνος και σωστοί χειρισμοί, ώστε ο σκύλος να δεχθεί το νέο μέλος. 

Η ζήλια που εκδηλώνει ένας σκύλος μπορεί να ξεκινά από τον ίδιο, μπορεί όμως και να δημιουργείται -ασυνείδητα ίσως- από τους κηδεμόνες και τους χειρισμούς τους. Η ζήλια διορθώνεται. Εάν όμως υποτιμηθεί και υπάρξει αδράνεια από τους κηδεμόνες, τότε μπορεί να οδηγήσει σε δραματικές καταστάσεις.

2) Από την στιγμή που γεννήθηκε το βρέφος, ΑΠΟΜΟΝΩΣΑΝ ΜΟΝΙΜΑ τον σκύλο στο μπαλκόνι.  
Ουσιαστικά, με την κίνηση αυτή, οι κηδεμόνες επιδείνωσαν τη ζήλια του σκύλου, επιβεβαιώνοντας τον φόβο του: ότι δηλαδή τώρα που ήρθε το νέο μέλος, εκείνος θα παραπεταχθεί. 
Η απομόνωση αποτελεί μια τελείως λανθασμένη επιλογή, που στρεσάρει τον σκύλο και επιδεινώνει το όποιο πρόβλημα συμπεριφοράς παρουσιάζει.

3) Όχι μόνο τον απομόνωσαν στο μπαλκόνι, αλλά χρησιμοποίησαν ΕΛΛΙΠΗ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ.  

Από την στιγμή, που ο σκύλος είχε εκδηλώσει έντονη ζήλια και είχε στρεσαριστεί με την απομόνωσή του στο μπαλκόνι, μια απλή σίτα να χωρίζει τον σκύλο από το βρέφος σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για την προστασία του μωρού, από την στιγμή μάλιστα, που ο σκύλος μπορούσε να δει το βρέφος. 

Η οπτική επαφή ενός σκύλου με το ερέθισμα που του προκαλεί υπερένταση -στην συγκεκριμένη περίπτωση το βρέφος-, χωρίς να μπορεί να το πλησιάσει, επιδεινώνει την δυσφορία και κατά συνέπεια την εχθρικότητά του προς αυτό.

Τί θα έπρεπε να κάνουν οι κηδεμόνες;

- Καταρχάς, θα έπρεπε να είχαν φροντίσει να εξοικειώσουν τον σκύλο με το βρέφος, πριν ακόμα μάλιστα αυτό έρθει στο σπίτι.

- Από την στιγμή, που αντιλήφθηκαν τη ζήλια του σκύλου, θα έπρεπε να ασχοληθούν σοβαρά να τη διορθώσουν, με τη βοήθεια ενός εκπαιδευτή.

- Στην περίπτωση που δεν υπήρχαν αποτελέσματα, θα έπρεπε να σκεφτούν άλλη εναλλακτική -και όχι την απομόνωση-, όπως για παράδειγμα την υιοθεσία του από άλλον κηδεμόνα.

Ποιός, λοιπόν, φταίει;

Προσωπικά, θεωρώ ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο σκύλος δεν φταίει σε τίποτα, οι κηδεμόνες σίγουρα έχουν ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης, αλλά ο μεγαλύτερος "ένοχος" είναι η άγνοια ή η ημιμάθεια, θύματα της οποίας έπεσαν οι κηδεμόνες, με τον πιο τραγικό τρόπο.




ΠΗΓΗ. nooz.gr