ΤΕΤΑΡΤΗ 25-11-2015
«Όταν στη δεκαετία του ’60 ρωτούσαν τους νέους της Βρετανία αν θα προτιμούσαν ένα αυτοκίνητο ή το δικαίωμα ψήφου, οι περισσότεροι θα απαντούσαν το “αυτοκίνητο”», λέει ένας Βρετανός πανεπιστημιακός. «Αν όμως σήμερα τους ρωτούσαν τι προτιμούσαν τα τους χαρίσουν, ένα αυτοκίνητο ή ένα iPhone, θα απαντούσαν το δεύτερο».
Ο λόγος της απόρριψης του ΙΧ αυτοκινήτου είναι αφενός η κυκλοφοριακή συμφόρηση και αφετέρου το υψηλό κόστος συντήρησής του. Π.χ., τα ασφάλιστρα για (βιολογικά) νέους οδηγούς είναι 20% παραπάνω απ΄ό,τι για τους 50+. Ταυτόχρονα, οι δελεαστικές εκπτώσεις στα σιδηροδρομικά εισιτήρια για νέους έχουν οδηγήσει σε 6% ετήσια αύξηση της επιβατικής κίνησης με αυτό το μέσο.
Αυτό αναφέρεται σε ένα μεγάλης έκτασης άρθρο του Guardian για τα τρένα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 60 χρόνων από την περιβόητη Έκθεση Μπίτσινγκ για την Αναδιάρθρωση των Βρετανικών Σιδηροδρόμων, η οποία οδήγησε στην κατάργηση 8.000 χλμ. σιδηροδρομικών γραμμών και 2.000 σταθμών.
Με την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων επί Θάτσερ, οι τιμές των εισιτηρίων έφτασαν σε αστρονομικά ύψη, με αποτέλεσμα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να είναι πιο φτηνό το ταξίδι με αεροπλάνο από ό,τι με τρένο.
Στην Ελλάδα η μετακίνηση με τρένο, τουλάχιστον για την Πελοπόννησο, παραμένει προβληματική.
Ο Προαστιακός φτάνει μέχρι το Κιάτο, ενώ η λειτουργία του επιδεινώνεται διαρκώς (παραμελημένοι σταθμοί, μείωση στα δρομολόγια κ.λπ.).
Βλέπετε, οι μνημονιακές κυβερνήσεις ρίχνουν το κύριο βάρος των μετακινήσεων στο ΙΧ αυτοκίνητο προς όφελος των μεγαλοεργολάβων οδικών έργων και των εταιρειών εκμετάλλευσης των διοδίων.
Με την ευκαιρία των 50 χρόνων από τη σφαγή των τοπικών τρένων στη Βρετανία, πολλοί θυμήθηκαν ένα τραγούδι-ελεγεία που γράφτηκε τότε από το ντουέτο Flanders και Swann με τίτλο «Τhe slow train». (Οι στίχοι στο τέλος του κειμένου).
Δυστυχώς, τα δικά μας τρένα που καταργήθηκαν παραμένουν άκλαφτα και ατραγούδιστα. Δεκάδες πανέμορφοι σιδηροδρομικοί σταθμοί σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ρημάζουν και τα τραγούδια για τα τρένα ανήκουν στο βαθύ παρελθόν. («Το τρένο φεύγει στις 8», «Τα τρένα που φύγαν»), ενώ το πιο πρόσφατο αξιομνημόνευτο τραγούδι για ένα τρένο έγραψαν οι Τρύπες το 1993 («…τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν»).
Παρά τις περικοπές, παρά τα ακριβά εισιτήρια, στη Βρετανία υπάρχουν ακόμα εξαίσιες διαδρομές που μπορεί να κάνει κανείς με τρένο.
Στην Ελλάδα πάμπολλες πανέμορφες διαδρομές έχουν καταργηθεί, όχι για να σωθεί ο υπερχρεωμένος ΟΣΕ, αλλά γιατί η έννοια του δημόσιου αγαθού έχει στραπατσαριστεί πολύ πριν φτάσουν τα μνημόνια και η τρόικα.
ΠΗΓΗ. mao
«Όταν στη δεκαετία του ’60 ρωτούσαν τους νέους της Βρετανία αν θα προτιμούσαν ένα αυτοκίνητο ή το δικαίωμα ψήφου, οι περισσότεροι θα απαντούσαν το “αυτοκίνητο”», λέει ένας Βρετανός πανεπιστημιακός. «Αν όμως σήμερα τους ρωτούσαν τι προτιμούσαν τα τους χαρίσουν, ένα αυτοκίνητο ή ένα iPhone, θα απαντούσαν το δεύτερο».
Ο λόγος της απόρριψης του ΙΧ αυτοκινήτου είναι αφενός η κυκλοφοριακή συμφόρηση και αφετέρου το υψηλό κόστος συντήρησής του. Π.χ., τα ασφάλιστρα για (βιολογικά) νέους οδηγούς είναι 20% παραπάνω απ΄ό,τι για τους 50+. Ταυτόχρονα, οι δελεαστικές εκπτώσεις στα σιδηροδρομικά εισιτήρια για νέους έχουν οδηγήσει σε 6% ετήσια αύξηση της επιβατικής κίνησης με αυτό το μέσο.
Αυτό αναφέρεται σε ένα μεγάλης έκτασης άρθρο του Guardian για τα τρένα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 60 χρόνων από την περιβόητη Έκθεση Μπίτσινγκ για την Αναδιάρθρωση των Βρετανικών Σιδηροδρόμων, η οποία οδήγησε στην κατάργηση 8.000 χλμ. σιδηροδρομικών γραμμών και 2.000 σταθμών.
Με την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων επί Θάτσερ, οι τιμές των εισιτηρίων έφτασαν σε αστρονομικά ύψη, με αποτέλεσμα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να είναι πιο φτηνό το ταξίδι με αεροπλάνο από ό,τι με τρένο.
Στην Ελλάδα η μετακίνηση με τρένο, τουλάχιστον για την Πελοπόννησο, παραμένει προβληματική.
Ο Προαστιακός φτάνει μέχρι το Κιάτο, ενώ η λειτουργία του επιδεινώνεται διαρκώς (παραμελημένοι σταθμοί, μείωση στα δρομολόγια κ.λπ.).
Βλέπετε, οι μνημονιακές κυβερνήσεις ρίχνουν το κύριο βάρος των μετακινήσεων στο ΙΧ αυτοκίνητο προς όφελος των μεγαλοεργολάβων οδικών έργων και των εταιρειών εκμετάλλευσης των διοδίων.
Με την ευκαιρία των 50 χρόνων από τη σφαγή των τοπικών τρένων στη Βρετανία, πολλοί θυμήθηκαν ένα τραγούδι-ελεγεία που γράφτηκε τότε από το ντουέτο Flanders και Swann με τίτλο «Τhe slow train». (Οι στίχοι στο τέλος του κειμένου).
Δυστυχώς, τα δικά μας τρένα που καταργήθηκαν παραμένουν άκλαφτα και ατραγούδιστα. Δεκάδες πανέμορφοι σιδηροδρομικοί σταθμοί σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ρημάζουν και τα τραγούδια για τα τρένα ανήκουν στο βαθύ παρελθόν. («Το τρένο φεύγει στις 8», «Τα τρένα που φύγαν»), ενώ το πιο πρόσφατο αξιομνημόνευτο τραγούδι για ένα τρένο έγραψαν οι Τρύπες το 1993 («…τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν»).
Παρά τις περικοπές, παρά τα ακριβά εισιτήρια, στη Βρετανία υπάρχουν ακόμα εξαίσιες διαδρομές που μπορεί να κάνει κανείς με τρένο.
Στην Ελλάδα πάμπολλες πανέμορφες διαδρομές έχουν καταργηθεί, όχι για να σωθεί ο υπερχρεωμένος ΟΣΕ, αλλά γιατί η έννοια του δημόσιου αγαθού έχει στραπατσαριστεί πολύ πριν φτάσουν τα μνημόνια και η τρόικα.
ΠΗΓΗ. mao
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου