ΤΕΤΑΡΤΗ 26-8-2015
Στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗΣ
Παρασκευή 18 - Σάββατο 19 Σεπτέμβρη 2015, 7.00 μμ
"Ναι, βέβια, βέβια. Όλ' Πρόσφυγες είμαστ' ιδώ, στου τόπου μας, αγόρι μ’. Και μάλ’στα, για να ξέρ'ς, ιδώ στου Νέστου ήταν του πιο Προσφυγικό μέρος ολ'ς της Ελλάδος. Ενενήντα εννιά στα εκατό Πρόσφυγες. Λογιών-λογιών, απ' όλες τις φάρες.
Τί θες; Μικρασιάτες; Πόντιοι; Θρακιώτες; Καραμανλήδες; Σαρακατσάνοι; Μπαφραίοι; Ρωμυλιώτες; Ό,τ θες... Ντόπιους ιδώ δεν είχι καθόλ' όταν φτάσαμε, να μας κακομεταχειρίζονται, να μας βρίζουν και να μας τυραννάν.
Γι αυτό κι ιμείς, …τρωγόμασταν μεταξύ μας. Αλλά, ιδω που τα λέμε, και να μειν' μεταξύ μας παλληκάρι μ', δεν ήμασταν και όλ' οι πρόσφυγες ίσα κι όμοια, ε; Αααα! Το δίκιο, δίκιο.
Ιμείς δεν πιανόμασταν με τίποτις. Βέεεεβια… Ιμεις ήμασταν απ΄ την καλή την πάστα. Την καλύτερη… Οι άλλοι ... μπαααα, τίποτα! Καμιά σχέσ' μι μας. Ε, πώς να του κάνουμι; Κολιός και σαρδέλα από μια βαρέλα!"
Φτάνει ένα μόνο προξενιό, σε μικρό προσφυγικό χωριό της Μακεδονίας το καλοκαίρι του '56, για να βγουν στη φόρα όλα τα μεγάλα Εθνικά Θέματα, η τοπική ιστορία του Χωριού, οι ενδοπροσφυγικές αντιθέσεις και αντιπαλότητες στην κοινότητα, τα «κουσούρια» της κάθε φυλής καθώς και τα "ιδιαίτερα" καμώματα του καθενός και τα κουτσομπολιά της καθεμιανής απ' το χωριό. " Ωχ αμάν, αμάν και τί άλλο θα πούμε, και τί άλλο θ' ακούσουμε! "
Το Έργο βασίζεται πλήρως και αποκλειστικά σε προσωπικές μαρτυρίες και εξομολογήσεις προσφύγων γεννημένων μεταξύ 1916 και 1936 καθώς και σε αληθινά, πάσης (!) φύσεως γεγονότα του Χωριού, όπως τα κατέγραψα με περισσή λαχτάρα και χαρά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Και όπως συμβαίνει και με τα Αρχεία του Φόρειν Οφις και του Στέιτ Ντιπαρτμεντ, μετά την πάροδο 60 χρόνων, οι πολύτιμες ιστορικές αυτές εξομολογήσεις αποτελούν πλέον, περήφανα και χωρίς καθόλου προκαταλήψεις και ντροπές, "γενεσιουργό" Περιουσία και "ειδοποιό" Καύχημα ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Κοινότητας. Και των απανταχού τέκνων της...
Αριστογείτων Βας. Κώτσας
Στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗΣ
Παρασκευή 18 - Σάββατο 19 Σεπτέμβρη 2015, 7.00 μμ
"Ναι, βέβια, βέβια. Όλ' Πρόσφυγες είμαστ' ιδώ, στου τόπου μας, αγόρι μ’. Και μάλ’στα, για να ξέρ'ς, ιδώ στου Νέστου ήταν του πιο Προσφυγικό μέρος ολ'ς της Ελλάδος. Ενενήντα εννιά στα εκατό Πρόσφυγες. Λογιών-λογιών, απ' όλες τις φάρες.
Τί θες; Μικρασιάτες; Πόντιοι; Θρακιώτες; Καραμανλήδες; Σαρακατσάνοι; Μπαφραίοι; Ρωμυλιώτες; Ό,τ θες... Ντόπιους ιδώ δεν είχι καθόλ' όταν φτάσαμε, να μας κακομεταχειρίζονται, να μας βρίζουν και να μας τυραννάν.
Γι αυτό κι ιμείς, …τρωγόμασταν μεταξύ μας. Αλλά, ιδω που τα λέμε, και να μειν' μεταξύ μας παλληκάρι μ', δεν ήμασταν και όλ' οι πρόσφυγες ίσα κι όμοια, ε; Αααα! Το δίκιο, δίκιο.
Ιμείς δεν πιανόμασταν με τίποτις. Βέεεεβια… Ιμεις ήμασταν απ΄ την καλή την πάστα. Την καλύτερη… Οι άλλοι ... μπαααα, τίποτα! Καμιά σχέσ' μι μας. Ε, πώς να του κάνουμι; Κολιός και σαρδέλα από μια βαρέλα!"
Φτάνει ένα μόνο προξενιό, σε μικρό προσφυγικό χωριό της Μακεδονίας το καλοκαίρι του '56, για να βγουν στη φόρα όλα τα μεγάλα Εθνικά Θέματα, η τοπική ιστορία του Χωριού, οι ενδοπροσφυγικές αντιθέσεις και αντιπαλότητες στην κοινότητα, τα «κουσούρια» της κάθε φυλής καθώς και τα "ιδιαίτερα" καμώματα του καθενός και τα κουτσομπολιά της καθεμιανής απ' το χωριό. " Ωχ αμάν, αμάν και τί άλλο θα πούμε, και τί άλλο θ' ακούσουμε! "
Το Έργο βασίζεται πλήρως και αποκλειστικά σε προσωπικές μαρτυρίες και εξομολογήσεις προσφύγων γεννημένων μεταξύ 1916 και 1936 καθώς και σε αληθινά, πάσης (!) φύσεως γεγονότα του Χωριού, όπως τα κατέγραψα με περισσή λαχτάρα και χαρά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Και όπως συμβαίνει και με τα Αρχεία του Φόρειν Οφις και του Στέιτ Ντιπαρτμεντ, μετά την πάροδο 60 χρόνων, οι πολύτιμες ιστορικές αυτές εξομολογήσεις αποτελούν πλέον, περήφανα και χωρίς καθόλου προκαταλήψεις και ντροπές, "γενεσιουργό" Περιουσία και "ειδοποιό" Καύχημα ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Κοινότητας. Και των απανταχού τέκνων της...
Αριστογείτων Βας. Κώτσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου